De Gedichten...

 

...vun Marlou Lessing
ik red nich, de spraak redt för mi ik pedd dör de wischen vun daten op min computer, kneehoch staht se mi min fööt ward natt dorbi. de küll röppt mi wach: so klaar spreekt se, de daten, wat se vernehmlich ehr radel vördraagt. — ik maak allens anners in min bregen: dar buten vör't laborfenster steiht de dom mang de büsche — (en huusblock, verfremdt in't licht —) all de wöer in min mund maak ik anners: en anner spraak klöört ehr un se sünd nich, wat se sünd, staht verfremdt in't licht. ik red nich, de spraak redt för mi. ik maak allens anners in min fantasie: en swarm wildgöös röppt na mi in't jibbern vun de klimaanlaag.
	de ole dame dat leven mit anstand levt bet toenn — jümmer praat een beten köhl — nich "du" seggt to nüms — nu wachliggen nacht um nacht lustern as de dood kummt un seggt: du.
wat ik in diss verdorrte kant noch platt erinnern do — waneem is mi dat anverwandt? wat flüstert mi dat to? ut min moder ehr kinnertied hett mi de spraak beröhrt. — dat land blifft grön noch lang, as wiet de stroom sin water föhrt.
gesche (gesche gottfried, för jürgen buscher) Gesche Gottfried: Giftmördersch, boren 1775 in Bremen, hinricht 1831. Hett üm un bi 15 Minschen mit "Müüsbotter" ümbracht — dat weer Botter mit Arsen in to'n Müüsbekämpfen. Dat kunn een dunntomaal frie köpen. I de deern "hest mi leev, hans?" "ja, gesche!" "denn küß mi de snuut!" man moder röppt: gesche, wa süht dat denn ut! "uns' riek tante meta, de mach ik nich geern!" man vadder seggt: gesche, dat will ik nich höörn! an'n sünndag na kark. "du nimmst em! swieg still! nu beed' wi! herr, es geschehe dein will..." de gedankens gaht 'nau vun den kopp in de hann. de spraken wöör hebbt dar nix mit to daan, de spraken wöör sünd för nix, as dien staat — propper un smuck un een smüüstern paraat, dar fragt de lüüd na. man de hann'n laat se ut. — de gedankens sünd dar. de gedankens wüllt rut... II de fru de sattler seggt: "frölen, ach weer se min fru!" un he denkt: du lüttje zuckersnuut du! vör'n paster segg ik: ik warr em leven. an'n avend heff ick em müüsbotter geven. denn segg ik, as mi de lüüd fraagt: "wat weer't?" — en hartslag, en krankheit — ik segg, wat sik 'höört! de daat steiht so klaar blangen spraken wöör un ik wunner mi bloots, wa eenfach dat weer. denn wull ik dat weten. besöök kümmt. ik segg: "mine leve fru X!" un ik denk: du schast weg. du schast weg. ok min kinner. ik bröch ehr to grunn. de gedankens hebbt stracks in de wirklichkeit funn'. un ik segg, wa de lüüd all tofreden mit sünd denn de wahrheit is gift un min eenzige fründ. wat wüllt ji mi richten? wat stiert ji mi an? ik heff doch jümmers de waahrheit — daan...
	in'n winter de sünn düükt deep ünnern eerdball un dreiht den halven maan wied op den rügg. in't düster sünd wi un de eer un de maan vun nerrn ümfaten vun't licht.
afscheed tweemal heff ik't kamen sehn, eenmal verstahn, nu is de stünn dor: to laat. all hett de feern mi fungen. wi kunnen dat nich vörher weten. — wi wüßten dat. een hann, kool as en dodenhann; din wöör staht as op papier, un twüschen uns seht wi trüch op den afscheed, de uns vun güstern grööt.
			Op en Zitat "Mit de Geföhle hebbt de Nazis Schindluder dreven. Se hebbt se vör ehr Koor spannt", sä R. ji glövt, juuch höört dat to, wenn ji dat brukt. ji glövt, ji hebbt dat in juun hannen. ji glövt, ji ried den storm. hebbt em enfacht. ji ried em nich, ji seilt blots mit den wind. de weiht noch över't wrack vun juuch. ji kaamt nich an. de luft, de nu juun seilen swillt, is nich to'n storm, se is to'n aten.
na sünnünnergang wokeen kann de vagels verstahn dat se slapen gaht? harr'k flünken, ik flöög nu los över dat schaddige land, all sin schadden ehr lüchten auftoluustern — un de windrööd de knööv, de ehr in'n düüstern dreiht.
	bi't autofohrn ik holl min hand ut't apen finster vun't auto, in den wedderstand to griepen, wat nich to faten is: de füll, de leevlichkeit, dat vörbigahn.
winternacht din lippen snackt un atent rook, de bang verhöllt un sünner richt in düsse küll sik in sik sülvst verstekt. de bööm ehr telgen dreegt nix as steerns, un steerns springt ut ehr knubben. — woans is düt apen geheemnis doch överall künnig woorn?: in ehr toppen schreevt se mit steerns de notenschrift vun bach.
		in't tweedüüster den dag sin licht sinkt sachen hin. ik ligg un laat in min oogen falln, wat vun't finster kümmt; dat lett licht, ok in min oogen, schoonst allens düüsterer warrt. so lücht ringes un dat hart geiht mit; schoonst dat düüster warrt blifft schadden un licht.
winterenn jedeen twete regendruppen, de an twieg un telgen hangt, wiest sik as en bläderknubben, de to explodeern verlangt. lange passion vun't leven! padd vun lengen, lust, verfall – jeden krinkloop nieg entgegen lengt un jachtert een un all. regenknubben... sünnenglinster... doon un lengen... – laat mi ut! laat mi stillkens achter't finster swiegen, bet de küsel ruht, bet de schöpfung stillsteiht, bet se barmen mit sik sülven hett.
...vun Gertrud Everding
Wat nu? Uns Nohber hett sin "Job" verlorn. Sin Baas de meent, he bruukt em nu nich mehr. Wohl veerdig Mann staht op de Stroot mit Fru un Kind. Wat nu? De Konjunktur is mies, so seggt de Baas, de Börs is wichtig, de Gewinn. Och wies mi doch, wann ward se't marken, de hohen Herrn, de Klüstermüster, dat een vun Geld alleen nich leven kann; dat de Minsch Arbeid bruukt un Leef un Lachen, dat een to di seggt: Good hest dat makt, du büst 'n fixen Kerl! Dat Geld is wichtig, dat is wiß. Doch segg, wo blivt de Minsch?
	De olen Lüd vun hüt De Ollsch, de will in't Internet, ja, ok von "Homepage" hätt se spräken! Gläuvst du, dat se dat schafft? — So old, as se all is, ward se dat nich begriepen. Ick lach mi doot! Nu is se all in't Internet; nix anners deiht se snacken. Jo, so sünd se, de olen Lüd, de olen Lüd von hüt.
Harvst Süh, as de Wind de Bläder krüselt! Kiek di dat an, nu kummt de Harvst. Un wenn de Sünn dörch dicke Nebel schient, wenn düstre Wulken öber'n Heben treckt, hollt mi dat nich binn'n in de Stuv; ga rut an'n Diek, kiek op de See. So wiet is se, so gries un blank. De Heben dröppt sik met de Eer; Un middenmang vun See un Sand, in Wind un Möwenkrieschen stah ick un schree, so luud, so luud: Nu kumm man Harvst, ick töv op di! Mi is nich bang vör Storm un Well'n! Un keeneen heurt dat; bloots de Möwen ——.
In Düstern De Sünn geiht slapen, nu kümmt de Nacht. Swieg still un sett di dicht bi mi. Kiek dor, de Mond geiht op, rund as 'ne Appelsin. So wunnerbor un still is't hier in'n Gor'n; dorbi is so veel Striet op disse Eer. Ick feul, as mine Lippen bewern un sacht,as seggt een anner disse Wöört, heur ick ut mienen Mund, so lies un kloar: Makt Freden Minschenkinner, de Krieg is fürchterlich.
			März Hest dat heurt, as de Wind weiht? De heel Nacht hett dat so huult — Un nu is't still. Kiek mal, de Sünn kümmt hooch, So root un güll'n as 'ne Appelsin. In'n Appelboom, wiet in de Hööcht sitt een lütt Vagel, singt un quinkeleert. — Da boben! Kannst em sehn? Nu weet ik wiß, de Fröhjohrsvagel singt! Mi ward so warm, so licht, so wunnerlich to Sinn. Kumm, luuster mal, Sneeklocken lüden! Un ünnern Wichelbusch sünd geele Krokus, de da güstern noch nich weern. De Sünn, de lücht nu kloor vun blagen Heben, Fröhjohr is't, de scheunste Tiet in Johr! Wat kann mi nu noch groot passeern?
Maientiet In't greune Kleed steiht use Birke, so smuck un fee, as'n stolte Bruut. Kumm doch mal her un kiek ehr an, mien lüttje Rappelsnuut! De Dood, de hett nu nix to dahn, Woll is he dor, bloots nich to seen. Dat Leven is werr operstahn! Wenn weer je wat so schöön?! Wi weet, wenn Storm un Hagel kümmt geiht all de Herrlichkeit vörbi. Dat is us all woll vörbestimmt. Doch hüt büst du bi mi. Ick heff di leev, mien lütte Popp. Wat ick nu segg, dat hür: Geiht woll nich bloots nach usen Kopp in'n Leven hen un dür... Nu lach un sing, wees nich so still un loop in Goorn rut! De Maisünn schient so blank un hill, mien lüttje Honnigsnuut.
	November Heben gries un natte Eer Keene Bloom un keene Sünn. Bööm sünd al heel bläderleer. Nix wat mi maal freien künn. Nevel sluckt nu Busch un Boom Un de Rook treckt över't Land. Still is allens as in Droom. Sünn kiekt graad so övern Rand. Wees nich trurig, 't geiht vörbi, Nix is ewig, ok November nich. Un in Fröhjaar lacht di hill Sünn in dien Gesicht.
't warrt Tiet Sittst scheun in diene Stuuv? Büst du satt un freerst ok nich? Vergitt nich, dat hett nich jedeen so. Dien Broder hungert, dien Süster freert! Liggst nachtens warm in weeke Feddern? Hest du'n Sessel, hellig Licht? Vergitt nich, dat hett nich jedeen so! Dien Broder hett keen Bett, dien Süster keen Stohl! Is Freden in dien Land? Kannst' sünner Angst slapen? Vergitt nich, dat geiht nich jedeen so! Is Krieg, is Mord, is Noot op düsse Eer! Dien Broder röppt na di, dien Süster schreet. 't warrt Tiet! Nu dröffst du nich mehr swiegen!
	April 2003 Liesen! Sühst, dat Fröjohr kümmt. Blomen wiet un siet! Fröhling treckt nu in uns Land, vörbi is Winterstiet. Kiek, de Blomen geel un blau, Wischen stahn in Saft, Vagels singt in Appelboom nu mit vulle Kraft. Ünnern blöhn' Machandelboom op de Knee ik fall. Krieg is, Herrgott hölp uns doch! Krieg is överall!
Dat is Noot Buten is dat düster, Ik sitt in'e Stuuv un drööm. Wat is los mit mi? Heff doch allens? Bün satt un heff keen Noot. Geiht't mi to goot? Mi drievt dat na buten, De Maand schient hell un kloor. — Wat is los mit mi? Bün nich tofreden. Heff noog Geld, heff Botter un Broot. — Geiht't mi to goot? Kiek dor, de Mann! Sitt op de Eer, hett allens verloorn. Hett keen Huus nich, keen Fru un Kind. Sien Köömbuddel half leddig — Wat schall he noch leven? He suupt sik doot. Jo, dat is Noot.
		To'n 1. Mai Ik dreeg dat Transparent mit di. Wi, du un ik, 'ne rode Bloom an de Mütz. Ik gah mit di tosamen, dat ganze Johr un hüüt an 1. Mai eerst recht. Wi marscheern för betere Tieden. Wi, du un ik, 'ne rode Bloom an de Mütz, för gerechten Lohn un betere Arbeit! Hörst dat? — Se singen! Wenn wir schreiten Seit an Seit... Wi ok, du un ik, 'ne rode Bloom an de Mütz; wi warrt jem dat wiesen, dat ganze Johr un hüüt an'n 1. Mai eerst recht. Dat Leed is vörbi, still is dat worrn. De Lüü marscheert nich mehr. De Produktschoon makt se nu in China, uns bruukt se dorto nich. Wi sünd alleen, du un ik, keen rode Bloom an de Mütz. Aver ik bliev bi Di un hüüt an 1. Mai eerst recht.
	Miene Welt Wenn du nu geihst, so blifft mi nix as täuven. Wenn du nu geihst, denn kruupt de Sünn to Roh. Nix Helles blifft, nix Klores, bloots Gedanken, un wenen, wenen mutt ik immerto. Doch wenn du kümmst, denn schient de Sünn an Morrn. Un wenn du lachst, denn sing ik alle Daag. Dien Lachen, diene Ogen, düsse kloren, sünd miene Welt, mien Glück, dat is keen Fraag.
De Angst geiht üm Warrt düster in uns Dörp, keen Licht schient na buten De Lüü sitten binnen, dicht bi'nanner. Wat schall ik don? Heff keen Arbeit, un mien Fruu — de is ok al lang to Huus. De Kinner hefft Wünsche, se weten noch nich, wat dat is — arbeitslos. — Warrt düster in uns Dörp — buten is't koolt.
			Oostermorrn Schummertiet — de Eer liggt düster to mien Fööt — is musenstill. Achtern, an de Kimm, in Oosten, warrt de Heben langsaam hill. Baben in de Dann'n een Rootbost jiepelt al vör Sünnopgang. Ik will höpen as de Vagel, warrt mi ok de Tiet woll lang. Wat de Rook sik liesen krüselt von de Oosterfüüer letzt Nacht! — Övern Knüll blänkern de Steerns noch un doch kümmt nu bald de Dag. Woveel Smart un Krieg un Tranen gifft't ok hüüt op unse Eer — un do warrt sik nix an ännern — kümmt keen Hölp enerworrns her. Luuster maal! — De Oosterklocken! Höörst, wat fierlich dat klingt? An de Kimm kümmt groot un strahlen nu de Sünn — de Vagels singt — gröten hell den Oostermornn, tereleern un jubeleern, un rundüm beiert de Klocken. Wat för'n Klang, dicht bi un feern! Bim Bam! Bim Bam! — över dat Land — Operstahn! Jo, operstahn! Se makt dat wiet un siet bekannt: Christ is wohrhaftig operstahn! — Mien Hart, dat quinkeleert un springt, so, as'n lütten Vagel singt. Wat schall dien Angst? Vergitt de Noot. Oostern! — Op't letzt warrt allens goot. Hüüt tellt alleen dat Leven!
	lang vörbi regen kloppt an mien finster düster de heben de tiet steiht still de sünn — wo is de sünn? noordwind huult in de eek hatt un swatt de eer hatt un swatt ok in mi heurst de schreed — gahn vörbi lang vörbi — november
			Moderspraak Moderspraak, mien Wegenleed; En liesen Wind geiht över't Reet. Spraak, segg, büst du blots Norm un Maat? Nee, du büst Freid mi, fröh un laat. Moderspraak, büst Schuul un Leven. Ik fraag mi blots, wat wi di geven. Du giffst mi allens - Hart un Huus, Lachen, Wenen, Katt un Muus. Packst denn woll ok in warmes Klingen Miene Welt an jedeen Morrn, und sogoor de Engels singen. Kiek, dor flüchten glieks de Sorg'n! Moderspraak, wo du graad büst, Is mi, as wenn't de Heben is.
...vun Sibilla Frerich
	De Schoolbus De Schoolbus kröppt de Straat henlank bet boven vull mit toven Göörn. Ik kröpp in't Auto achterna; dat maakt mi nix, ik segg em Dank, denn da dä ik mal togehöörn. Min Schoolopgaven heff ik dar tosamenschreven un krakeelt, man mehrste Tied ut't Fenster dröömt, woneem de Dörpen, Wald un Wischen vörbi un een in't anner ströömt. Dat daht se noch vundaag. Intwischen lev ik all lange in de Stadt, man jüst nu merk ik, dat ik dat den Schoolbus dank, dat mi nix fehlt: Dat Lehren un de Landschap sünd, wat negen Jahre mi as Kind un Dag för Dag de Schoolbus geev: Dat, wat ik weet, un wat ik leev.
	Wi griept na de Stern De Stern kümmt dal in uns Hann kiekt uns an un seggt: "Un nu?" Wat in min Hann is, is nich in min Hann. Dat gifft blots eens in all de Welt: Giff di sülvst.
Överfluss Överfluss in'n Överfluss Allens ward verswendt un verswendt sik sülvst un ward doch keen Överfluss vun denn nix ward geven Satt sitt se dor allens belevt sik sülvst ropt se an as Gott man Sülvst is nich dor unbekannt utverköfft tabu Nix ward geven To ehr egen Kind seggt se: laat mi in Roh
...vun Robert Mahler
De Kedenreakschoon An'n Alldagmorgen farvt de Frust den Heben gries, un keen'n hett Lust, un, wenn't denn hen no Arbeit geiht, de Sinn uns nich no Frohsinn steiht. So lood wi, as een Exploschoon, ok Arger af mol in'e Bohn, un, inpfercht, mit un ohne Grund, bölkt Minsch to Minsch denn: "Krumme Hund!" "Wat deist du mit dien Daddeln dor, du Lustmolch, ik mok di glieks kloor," so geiht't. Un jüst as dicke Luft ut Toback-Qualm un Knoblauch-Duft is ok dat Stohn op Nobers Teuhn un Häuhneroogen nich grood scheun. Blots een ool Deern, — lang nich mehr drückt, — de hett dat Minschgeweuhl beglückt. Bi all den Larm dreiht Fietje Blüm sick botz no sien Fründ Kuddl üm: "Weetst du door eeg'ntlich wat vun af, vun'n Drama in'n Australien-Kaff, as door een Kängruh-Jogersmann, — verrückt worrn, — in'e Klapsmeuhl lann? De Grund is minn blots vun Belang; he käup sick'n nee'n Bumerang." De Kuddl denkt, ick heur nich hen, un knurrt: "De hett doch een in'n Sinn..." Doch no ne Tiet freug he torüch: "Wie geiht't denn wieder, so'n dumm Tüch?" "Jä," seggt door Fietje, "dat weur so: uns Joger stimm de Käup nicht froh, de nee'e Bumrang weur famoos, man, wie ward he den olen los? Sien Taktik: smiet man eenfach weg, de nähm keen Enn, un harr keen Zweck, un dat hett Nimrod nich verknust, dat hett em ok den Grips versust." De Fohrgäst sitt ganz still un heurt, un keen sick mehr an'n annern steurt. Dat's goornich licht to kombineern, so fangt eerst eener an to wiehrn. Piano noch, verschomt un sacht, denn stekt se all sick an un lacht, keeneen sitt mehr'n Pups verquer, vergeten is de Fohrt-Miseer. So kreeg een Witz weer Stimmung rin, de Mienen strohlt, hill as de Sünn, un jedeen, jüst noch Kontrahent, vun'n Nober sick in Fründschaft trennt.
...vun Konrad Tegtmeier
	Kemeelje (chansons tristes) I Nich mehr Dörp. Un noch nich Stadt. Grammefong un Radio. Sönndagabends annerswo. Fru un Mann un Kinnertropp. Hund un Katt un Naberschop. Allerwegens upperstund Mann un Fru as Katt un Hund. Vulle Schötteln. Jümmer satt. Bloß .......nich mehr Dörp. Un noch nich Stadt. II Dat leste Huus. Dei swarte Wand. Kalk un Zement. Kartuffelland. Rostige Matratzenfäern ranket twüschen Lattichbläern. Wäsche blaumet all seit Dogen ümme greune Zigeunerwogen. Jachtende Kinner. Fründliche Hand. Doch jümmer steiht noch wat anners dahinner. Dat leste Huus. Dei swarte Wand. III Dei Clown dei schuddert seck. Dat Licht is sneewitt as seen Gesicht. Na Kamillen rükt dat, na Karbid. August strunkelt, dreiht un sleit Kabolz. Mäkens kreeschet bee dän Kapperjolen, un ook noch dei olen Lüe lachet luuthals in die Nacht. Paijaz schuddert seck. ....... ....... ....... ....... Dat Licht eit seen kreedwitt Gesicht.
Dei Wind, dei Wind —— Dei Wind, dei rohrt, dei Wind rumoort un balget sek dar buten. Hei springet hen, hei springet her — Was mek dat nich as klöppe wer an mene Fensterruten? Dei Wind krakeelt. Hei drinkt un speelt un luert, mek tau meuten. Dei Wind is rein ut Rand un Band, hei smitt sek giegen meene Wand un will sei ümmesteuten. Dei Wind, dei huult, dei Wind karrjuult — Da flüggt dei Döre oopen: "Du slöppst? Stah up! Giw mek dei Hand! Un getze gaht we ober Land, dei Schänken afftauloopen!" Dei Wind spitt ut. Denn prahlt hei luut: "Du beberst? Büst du bange? Meen Brauderharte, ole Fründ, verwägene Kumpane sünd dei ganze Nacht taugange!" Dei Wind, dei weiht, dei Hahne kreiht. Will denn nein Minsche waken? Dei Dör steiht oopen sparreweet — Sweeg stille, Harte. Dat is Teed, se leese tautaumaken.
			Sommerdag Bruttig steiht dei Sommerdag ober Wisch un Weitenslagg. Weiht nein Wind, nein Häwenschatten geiht, un bloß dei Hittekatten lopet hille, hippel-hoppel, ober gälen Gastenstoppel. Dei Ackermann, dei geiht un meiht, wat reepe uppen Halme steiht. Dei Holtknecht deit, as ob hei slöppt un schult, wer woll na'n Holte löppt. Witten Twiern, swarten Twiern, Schörten, Rock un Heilebieern. Dän Ackermann is heit un natt. Hei meiht dat allerleste Swatt, dei Arn, dei is gewunnen. Un Wittrock wippet up un dal: Gottloff, we hebbet wieremal Dei leste Garwe bunnen.
Kartuffel-Fuier Dän Harwest geiht dei Lüchten ut. Dat schummert, un dei Nieewel bruut. Up duistern Felle blaket helle noch Fuier vun'n Kartuffelkrut. Dat puistert un dat gluistert, un sacht kümmt all dei Nacht herut. Dei Panzen spieelt un speuket. Sei rötjert un sei smeuket un jachtert ook in Qualm un Rook. Dat knistert un dat knastert, un late noch klabastert wer dän Wegg lang achtern Wogen her. Noch lange pliert un plinkert Lucht. Wo grulig was dei Ulenflucht! Man still — is dat dei Nacht ewest? Dat ruschelt wo un tuschelt so, un wer seck grult, dei kuschelt froh seck deipe in seen warmet Nest.
...vun Rudi Witzke
Shalom Uns Tiet, en wille Tiet! Hatt un Twievel. Elkeen röppt: SHALOM! Leven is Söök, Leven is Lengen. Elkeen röppt: SHALOM! Leven is Leev, de nich fröggt, wat en kriggt. Elkeen röppt: SHALOM! In't Hart is de Schlöttel to't Leven, to uns Welt. Elkeen röppt: SHALOM! SHALOM! Ik verloor den Schlöttel, ok dien is weg. Gott alleen slütt up: SHALOM!
Spraak is en Brüüch Welkeen snacken kann, schüll snacken, den klaamten Vagel seggen: Fleeg! Schüll to'n Naver spreken: Kumm! Schüll sien Leevsten toswiestern: Bliev! Welkeen snacken kann, schüll snacken. Sien Reed schüll Warmnis geven, sien Wöör Unrauh stillen, Wenen tüschen, minnern Plaag. Welkeen snacken kann, schüll snacken. Spraak is'n Brüüch över'n Afgrund, is Reep un Strick, binnt tosamen leviges Leven vun mi un di. Rudi Witzke leest düt un anner Gedichten — tau'n Anhören: Hier klicken
Din Naver Sünn senkt sik achter de Kimm, Uhlenflucht-Tiet is. Lilalig-blaag de Heven: Nacht mellt sik an. Ruschend Bläder un swunken Äst kamen to Rauh. En liesing Swiestern geiht över't Land. Wedder en Dag to Enn. Hier un dor blucken Lüchten up in Kammern, Stuven. Liek gegenöver brennt dat Licht de ganze Nacht. Noot un Sorgen, Plaag un Möhsal laten nich los: Dien Naver in Leed, verlaten, verloren röppt swiegend ..... na di.
			En Kiel Göös Geel-diesig de Heven, Schummern över Hüüs un Land. En Kiel Göös röppt: Na Süüd! Na Süüd! Suur mien Weg, nadenkern mummel ik: Ik bliev! Ik bliev! Ik bliev tosamen mit naakte Bööm in kolle Eerd, slapend Blomen, vun Küll klaamte Vagels. Ik bliev, ik bliev in Düüsternis, grüvel un sinneer: Een Johr vergahn, een Woort nich seggt up rechte Wies, een Hand nich hollen, de na mi greep. Lange Nächten, korte Daag! In ierste Hellnis, meist noch in'e Nacht de Göös: Sünd trüch! Sünd trüch! Ik ok? Rudi Witzke leest düt Gedicht — tau'n Anhören: Hier klicken
Sommer's Afscheed Diesige Sleier weihen un weven över‘t Buschwark ünnen in de Grund. Slöönberen schimmern gröön-blaag. Root lüchten Vagelberen wiet in't Land. In Wulken vun Stoff un Mull pruust en Ungedööm: Geel-brune Weiten warrt upsluckt un döscht. Möven un Kreihn fleigen in Swarms, schriegen, schraken un hacken in ümbraken, naakte, hülplose Eerd. Bruun, brummelbruun griese Farven breiden sik ut. Noch malins blüüstert de Sünn purpurroot up. Afscheedstieden rundüm.
			Lichten in'e Nacht Lichten in'e Nacht? Düster de Daag? Verdreiht unse Welt in disse Tiet? Diss' Nacht hett Licht un Lücht up un daal, vun wiet un siet. Dood nich is de Nacht. Slaapt nich! Anseggt is: Upstahn, glieks! Upstahn in Freud, upstahn to Freden un Leven allerwegens. Jesus is born hüüt nacht: Bistand, Redder, uns Weg. Alltiets.
...vun Thekla
För Opa Op den Parkplatz bi de Kark stiggt ut swatte Autos Mannslüüd in swatte Kledaasch. Warüm lacht de so, wenn se kaamt, een Mensch to begraven? Hebbt se ok so lacht, as min Grootvadder in'e Eer bracht weer, verlegen Maand, in düsse Kark? Denn stiggt ut dat letzte Auto de Bruut, een witte Wulk. Allens vergeevs! Aver wedder heff ick an Opa dacht un mutt weenen.
	För P. Du hest mi ansehn, utlacht un seggt: "Bauerntrampel." Un "unsere Plattdeutsche." Dat seggst du faken. Liekers sitt ick in'n Geschichtsünnerricht un seh de Linie vun din Kopp över Nack un Schuller na bet in de Hann. Bet in din Hann... Woso büst du so un weetst nix dorvun? Woso weetst du nich, wer du büst? Un wer ick bün. De Stadt is to eng, dat Land is to lerrig, nix riekt ut. Avers ick fohr mit dat Fohrrad rut na Oma ehr Hoffsteed. Oma is alleen, ick bün alleen. Ick kann ehr nich rieken, se blifft alleen. Alleen fohr ick trügg. De Regen is vörbi, ick suus dör de Pütten, dat dat sprütt. Dat deit good. Woso is allens so? Achter de Knicks versteckt sick Regenbogen. Ick will leven, aver dat Leven sülven lött mi nich.
...vun Peter Perrey
Stratenstieden Öwer de stillen Straten, Daar gung eens blot de Klockenslaag. God Nacht, de Welt dee slaapen, Wuss, morgen weer ook noch een Daag. Öwer de langen Straten Keem af un an een Kraffmaschien. Daar giff dat wat to gapen, Un hild wull jedeen sien. Öwer de wieden Straten, Daar jagt se nu wiss Daag un Nacht. Nüms hett noog Tiet to'n Slaapen, Gruust sick vör'n nie'n Daag.
	Jungkeerls Sünd jümmers bannig stark. Leed keeneen sien Gequark. Slaat alle uppe Snuut, De pliert na unsen Bruut. Suupt ju woll ünnern Disch. Na Tosca rüükt, ni Fisch. Raseert or scheleert Haar: Weet ju, wi sün'n Gefahr. Staht vull in Saft un Kraft, Sünd ni nich afgeschlafft. Weet ni: In söss Dekaden Daar freet ok uns de Maden.
Farvenlehr I Swatten Düwel? De Düwel is alltiet swatt wesen. Liekers swatt is nu ni mehr swatt! Darüm mutt de Heben ook wat vun sien Schien laten: Witt weer mal licht. Egaal — allns egaal. Wi leeft in grieslik Tieden.
	Oordelen (Een Leed, mit Schölers op de Fohrt to singen) When in Rome, do as the Romans. (Amerikaanschen Snack) Deerns, de mit uns na Rom hinföhren, Dat mööt wiss Deerns met Baarten sien. Kate un Pat un Sue un Britt — De hebbt Baarten, Italieensch Baarten; Kate un Pat un Sue un Britt, De hebbt Baarten, Un de föhrt mit! Quaidaners, de mit uns na Guantanamo föhren, Dat schüllt Mannslüüd ohn Baarten sien. Ibn un Abdul, Osama, Raschid — De harrn mal Baarten, Muslimisch Baarten; Ibn un Abdul, Osama, Raschid, De harrn mal Baarten, Avers nu köönt se mit! Jungs, de mit uns na'n Irak hinflegen, Dat mööt Jungs met Raketen sien. Tony, Arie, Georgie sülvstdrütt, De hebbt Raketen, Eegen Raketen. Tony, Arie, Georgie sülvstdrütt, De hebbt Raketen, Un de wüllt geern mit! Battels, de ni na den Orient hin wüllen, De köönt ni uns Frünnen sien! ‚Frogs' un ‚Krauts', de wüllt ni mit: De hal de Düwel, De hal de Düwel! ‘Frogs' un ‘Krauts', de wüllt ni mit? De wiest wi een Reken, denn maakt se wiss mit! Januor 2003 To singen na de Wies „Alle, die mit uns auf Kaperfahrt fahren“.
...vun Gertrud Pforr
	Hal in! O Herrgott stell den Regen af, un schuuv de Wulken weg! We hebbt nu nauch, we brukt nix mehr, sünst kaamt we hier nich trecht. Dat Korn sleit ut, Kantüffeln fuult, un all dat Veeh wöör krank. O Herr, laat us de Sünn nu rut — we seggt vun Harten Dank! Ick weet, de Minsch is sülben schuld, se doon ehr Deel dorto. Villicht — kann sien — se hefft ut lehrt — Un de Natuur gifft Roh?
...vun Arne Bruhn
Wiehnachsbeed Bi tweedusend Jahr is dat nu her wat dat eerst Maal Wiehnachen weer. Siet de Tiet doot de Minschen luurn dat schull doch so lang nich duurn, dat ennelk wahr ward de groten Wöör: "Freden op Eer". Leev Herrgott, ik bitt Di hüüt den Dag, dat bold nu dat ok wahr warrn mag, un Minsch un Deert nich mehr lieden mööt ünner anner Minschen ehr Fööt! .
	Wiehnachstiet Gries un schummern is de Dag, koolt un rusig is de Nach' — dat Johr geiht op'n Rest! De Regen plötert an de Ruten, un vör dull huult Störm nu buten. Wo schöön is doch de Sommer west! Man dor: miteens en Licht vun wiet, hell lüücht uns de Wiehnachstiet! Bringt uns Freid un maakt uns Moot! Wulln de Minschen bloots maal hören! Un sik nich jümmers so vertöörn! — denn dä jem Wiehnacht würklich goot!
...vun Hein Klüssendörp
Wiehnachtstiet In de Welt is Larm un Striet — hier un dor un siet un wiet — in de Welt is to veel Noot — överall fehlt dat an Broot! — Leggt doch mal den Striet bisiet — denkt mal na — 'is Wiehnachtstiet! — Freden wull uns Christus bringen — as dat Wichtigst vun all'n Dingen! Besinnt Juuch up de Minschlichkeit! Helpt mit to uns' Tofredenheit! Leggt doch mal den Striet bisiet — denkt mal na — is Wiehnachtstiet! .
			Wiehnachten Wi Minschen sünd so groot un klook, glatt snacken köönt wi as en Book. Wi kaamt mit alle Saken kloor un finn'n in jede Supp en Hoor! Wi lüchten rin in alle Ecken un will'n bet an de Steerns ruprecken! Doch warrt dat wedder Wiehnachtstiet, legg'n wi den' Övermoot bisiet, denn sünd wi wedder — ach — wo geern, de ganz lütt Jung — de ganz lütt Deern. Uns warrt dat Hart so froh un licht — wi höört Christi's Geburts-Geschicht — de Dann'boom brennt — de Leder klingen, wi laten 's in uns' Harten dringen. Un süh mal an — dat kann nich fehlen, wi fangen wedder an to spelen mit Poppenköök un Iesenbahn, as wi vör vele Johr'n hebbt daan. Dat Wiehnachtsglück strahlt hell un rein un ganz in'n Schatten sitt nich ein. — Nu sall ok jeder dorför sorgen, dat dat nich blot för hüüt un morgen, dat dat för alle Tiet so blifft, dat all de Leev ok Wörteln drifft! Wi will'n as Bröder an uns hanneln un Larm un Striet in Freud verwanneln, de Freden mööt de Welt regiern, — denn lett dat Wiehnachtsfest sik fiern! .
Mien Wunsch Leve gode Wiehnachtsmann, kiek mi doch nich so böös an, 'n lütten Buttjer bün ik man un snack Di driest up Plattdüütsch an! Leve gode Wiehnachtsmann, Plattdüütsch snack ik Di hüüt an! Opa seggt, dat kannst Du ok denn Du büst doch bannig klook! Leve gode Wiehnachtsmann, hest wat för mien Iesenbahn? Se föhrt ok dörch Platt-Düütschland, denn dat is mi goot bekannt! Leve gode Wiehnachtsmann, kiek mi doch nich so böös an! Wat seggst nu to mienen Moot? Finns't mien'n Riemel nich ok goot?
			Kumm mit! Winterling kümmt ut de Eer rut,— nu is't woll mit den Winter ut? Sneeglöckchen bimmeln in de Sünn, — sühst du ok den Krokus dor ünn'n ? Veel gröne Spitzen kiek'n al vör dor blangenbi de Gorendöör. Dat Fröhjohr kümmt mit Sünnenschien, — kumm mit — un laat uns fröhlich sien !
...vun Werner Klüßendörp
Dei Drom Oft seih'k in Drom mien Öllernhus, dei Öllern stahn grad vör dei Dör, dat hett erlääft manch Sturmgebrus, as wenn dat gistern wier, kümmt mi dat vör... Ik seih üm't Hus dei Eikböm stahn, dei Telken reiken bet an't Dack, un hör denn Wind dörch ehre Äste gahn, dei Bläder weihn, as wierns ne' gräune Flagg. Grossmurrer seih ik an't Finster sitten, sei hett dei Brill up ehre Näs', up'n Schoot hett sei dei Bibel liggen, sei har gra'woll'n Kapittel läst. Dei Beerbom mit dei Klackerbeer'n steiht, wo dei Hoffwech kümmt, wi Kinner eeten sei ganz giern, un oft geeft "Beern un Klümp". Ik seih mi up dei Dörpsstraat gahn, vörbi an Krauch un Diek. un vör dei Schaul bliew ik denn stahn un denk an miene Kinnertied. Ik hür dei Stimm von mienen Lihrer: "Nun mach mal schnell, mein Sohn! In Zukunft kommst du etwas eher! Die erste Stunde läuft ja schon." Ik sitt denn in dei ierste Bank, vör mi dei Tafel mit denn Schwamm, denn Griffel holl ik in dei Hand, un all dei Schaulfrünn' seih'n mi an. Ik seih in Drom dei gräunen Wischen sei gahn bet an uns Dörp heran, dei Reihers seih ik tau biet Fischen, wenn's stahn in Schilf un Grabenrand. Ik rük dat Heu denn na dei Mahd, dei Wind drift dat tau mi, Heuwagen schwanken noch ganz lat an unsen Hoff vörbi. Von baben winkt 'ne hübsche Diern, dat Hor hett's schon als Dutt, vielleicht, denk ik, gefall ik ehr, denn ik bün nich mihr lütt. So denk ik oft in Drom taurüch an miene Kinnertied un bün denn ümmer nie beglückt, — un licht se noch so wiet!
...vun Berthold Cordes
	Sepenblasen "Sepenblasen, Vadder, gau, schallst mal sehn, wo schöön se sünd! Root un geel un gröön un blau schemert se in'n Sommerwind." "Jung", dink ik, "mien leeved Kind, wat du seggst, kann gor nich ween, denn siet twee Johr büst du blind un kannst keene Farven seen. Keenen Vagel un keen Bloom, uk keen Sünn un keene Pracht. All'ns is blots as wo in'n Droom, düüster, as in deepe Nacht." Vull von Höpen un in Iel loop ik gau na buten nun, wo mien Jung al eene Wiel achtern steiht an'n Goordentuun. Fröhlich blast he in de Luft Sepenblasen, rund un drall. Doch ehr de Wind se hööcherschufft, kommt ünnen se to Fall. "Vadder, in de Sepenblasen kannst du all'ns, wat fein is, seen: Vagel, Bloomen, Reh un Hasen, jüst so, as dat fröher ween!" "Ja!", segg ik un wunner mi, dat de Jung so glücklich is. In sien kindlich Fantasie is he sik dor woll ganz wiß, dat all dat Schööne op de Welt för em nu noch genauso tellt. — Blots ik, ik seh de Sepenblasen tweiplatzen op den gröönen Rasen!
			En Ei dinkt na Wenn ik mi dat so recht bedink, vergeiht dat Leven veel to flink! De Hahn, de kreiht "kikeriki", de Hehn leggt Eier, so as mi. Un doch bi'n neegsten Morgenraun, wöllt se di in'e Pann al haun. To'n Fröhstück haut se di op'n Kopp, smeert di op Broot un eet di op. Doch gifft dat Minschen — ehrlich, dor is dat lang nich so gefährlich. De laat di leven, bröödt di ut, de fodert di un pleegt di goot, bit du en stolten Hahn afgiffst un jümmer bi de Höhner bliffst. De kannst du treden, Dag för Dag, in jüm ehrn schöönen Höhnerslag. So leggt se Eier, bröödt se ut, wo dat in'n Leven wesen mutt. Un ene groote Kükenschoor, de find dat Leven wunnerboor!
		To laat In'n Vörjohr 1910, dor is he boren, nah bi Zeven. Sien Öllern dään sik woll frei'n, bitlang harr't jümmer Deerns man geven un dat glieks söven an'e Tall. Of nu en Jung oder en Deern — denn Vadder weer dat nich egaal — "En Buur mutt her!", dat harr he geern. Al veerteihn Daag he töövt gespannt. Uk Mudder Griepsch weer lang al praat, mit ehren Kuffer in'e Hand luurt se vergeevs — he keem to laat! Wo dat in'n Leven mal so is, vergeiht de Tiet in'n Suseschritt. So männich grootet Hinnernis muss nahmen warrn von Tiet to Tiet. In'n Sommer, he weer twintig Johr, drööp he de Fro för't Leven. He wull mit ehr na'n Trooaltar un ehr dat Ja-Woort geven. Doch nich glieks foorts, all's bruukt sien Wiel! Drüm worr he eerst enmal Soldat. Sien Deern lööp weg, se weer in Iel, he weer alleen — nu weer't to laat! De Harvst, de keem, dat Loof füll daal. Sien Felliesen harr he al packt, as man em hin na Rußland haal. "Uns Sieg is wiss!", so harr he snackt. Doch geev't blots Elend, groote Noot. So männich gode, leve Fründ, de fünn in'n Krieg woll sienen Dood. Alleen bleef männich Fro un Kind, ahn Huus, ahn Dack in kole Nacht. Doch he keem trüch un an de Straat stünn' Minschen wenend, keen en lacht, all's is kaputt, all's is to laat! De Tiet vergüng, na en poor Johrn, dor weer dat Elend al vergeten. Dat Leven, dat weer beter worrn, dat geev uk wedder goot to eten. Un he ward öller un bedinkt, wat he all'ns beter maken künn. Dat Leven harr em wiss nix schinkt, nu aver schien för em de Sünn, bit ene Krankheit em smeet daal. He wüss, dat Klocken wiedergaht, dreiht man se op von mal to mal. För em weer Winter nu — to laat!
			Komm un seh de Welt "Wunnerbor is de Welt", hest du jümmer seggt. "Wat behagt di denn nich, wat is denn so slecht? Sühst du nich överall Blomen stahn, un sühst du nich dääglich de Sünn opgahn? Wat behagt di nich an disse Welt?" Refrain: Komm un seh de Welt, as se wirklich is, domit du versteihst, dat du licht de Biesternis vergittst, wenn du in't Licht blots steihst, wenn du in't Licht blots steihst. Du sühst Kinner, wenn se speelt, verdreeglich dor in'n Sand, nich de Kinner in de Welt, alleen ohn Öllern-Hand, alleen ohn Öllern-Hand. Refrain: Komm un seh de Welt, as se wirklich is … Du sühst Feller vull mit Früchten, Koorn un Obst un noch veel mehr. Doch de Minschen, de verhungert de sühst du nich mehr, de sühst du nümmer mehr, Refrain: Komm un seh de Welt, as se wirklich is … In'e Zeitung leest du veles, wat di glücklich maakt. Doch de Biller ut de Kriegen sünd nich diene Saak, de sünd nich diene Saak. Refrain: Komm un seh de Welt, as se wirklich is …
	Christus bringt Freeden Kriegen, de de Welt terstöört, Minschen, de op Gott nich höört, de bringt Biesterheit in't Licht, doch wi wöllt dat all woll nich. Wi söökt doch ene Welt, in de jeder noch wat tellt, do wo Elend, Noot un Striet ünnergeiht för alle Tiet. Refrain: 'keen wiest uns en beter Welt, sünner Woot un Feendschop nimmt vun uns all'ns wat uns piert, föddert blots Leve un Fründschop? Christus bringt Freeden. Leve un Freeheit, reckt uns de Hand to't ewige Leven. Christus bringt Freeden. Leve un Freeheit, reckt uns de Hand to't ewige Leven. Vele seukt vundaag dat Glück blots för enen Ogenblick. Se smiet Drogen in sik rin, üm denn kort mal "high" to sien. Doch Problemen löst en kuum. Nich besopen, nich in'n Droom, dorüm fehlt in disse Welt, jichenswat, dat ewig tellt. Refrain: 'keen wiest uns en beter Welt …
...vun Angela Ehlers
Variationen über ein deutsches Gedicht Dor günt övern Diek is de Heben so rot, dat sünd dusend Engels, de backt Brot. As elkeen Johr in de Wiehnachtstied is't hüüt allweller mol so wiet. De backt witte Stuten un Klöben, ünn steiht de Eiderschnigg to töven. De Sünnerklaas hett ehr bestellt, he schickt dat Schipp rünner de Welt. Düt Johr backt de Engels keen een Stuten för rieke un verwöhnde Leckerschnuten. Düt Johr givt dat Brot för de Welt, för Kinner in Armut, alleen, op sick stellt. Wat de Engels backt hebbt, schöllt se probeern, un wenn se satt ward, hört Sünnerklaas dat geern. Lütten, holt de Hannen op, dat Schipp is gau leer. De Schipper röppt: Engels, nu backt man mehr! Dor günt övern Diek is de Heben noch jümmers rot, dat sünd de Engels, backt Brot üm Brot. Dat Schipp flüggt över Dieken un Watt, wanneer ward all de Kinner mol satt?
			Wann fangt Wiehnachen an? — wenn de, de to de Schwachen tellt den Starken dat vergeben deit, dat he mal schwach is un verprellt — wenn de, de to de Starken hört den Schwachen dorför mag, dat he mal düchti sicks verwöhrt — wenn den, de allns besitten deit mit den deelt, de nix hett un ni blots nickköpt un vöröbergeiht — wenn den, de jümmers luud un nie nich still anhölt bi ehn, de niemols schnackt un tohört, wat de em vertelln will — wenn dat Liesene luud ward in de Welt wied un sied, an alle Enn un dat Luude sick liesen na achtern stellt — wenn dat, wat so oberwichti is un groot ohn allns Bedüden ward un dörch dat Lütte, Fiene kümmt int Lot — wenn int Pickendüstre een lüürlüttet Licht angeiht un Du kiekst ni wech — nee, Du geihst dor opto un büst bereit — denn, jo denn fangt Wiehnachen an.
Dat Licht Dor kümmt nu weller düsse eene Nacht, vun de de Minschheit ward vertellt dat se uns hett dat Lüchten bracht. Ik kiek dörch düsse hille Welt un weet miteens, ik weet — gor nix! De Minschheit weer in Not un groode Armut, een Stall stüng dor mit Ossen, Esel un mit Stroh. Een lüttet Kind in Schutz un Obhut, de Öllern haln vörwiss keen Roh. Veel dusend Johr un ännert hett sik — gor nix! Boben weer een Lüchten un Blinkern an'n Heben, een hellen Stern mit grooden Stert. Ünnen de Harders bangen dächli üm ehr lüttet Leben, erkennen dat Teeken vun grooden Wert. De Mächdigen schert sik üm — gor nix! Doch wenn uns de Stern mit sien hellet Licht Bringt to'n Anholn un Nahdenken eenmol in't Johr, un vun dat lüttje Kind in'n Stall de Geschicht makt uns de Not vun de Minschheit gewohr, denn hebt wi Wiehnacht un wi erkennt — allns!
...vun Ewald Eden
			Wiehnachtsstiern Wat is dor boben för'n Stern to sehn steit dor in schwaarte Nacht sien Lucht dat is so wunderschön as wenn een Engel freudich lacht Ümto de Häven is as Ink dat Weltall hollt de Oahmluft an de Stern dat is 'n Herrgottsding schleit Old un Jung in sienen Bann Is denn sowiet dat Winacht is de hillich Nacht is dor kummt to us aal de hillich Christ is dat nich wunnerboar
Een van us... Jan-Hinnerk steit dor an de Stroat een Meter un een Bäten he kikt so plietsch un so ak'road is stoadich bloß an d' äten In d' Rechter hett he een Stück Schinken in d' linker Füüst een Knüben Brot sien Oogen sünd as Sterns an blinken sien Backen lüchten gleunich rod Van smörgens bit oabens is he an wenken as wenn he dirigeeren moot deit jedereen sien Lachen schenken ov de nu schlecht is — ov is good So mennich een de mach woll särgen de Jung is nich ganz dääch in d' Kopp denk dat man hier bloß aal kann börgen villicht löpst du ok bold Galopp
	Dörpfest So 'n Dörpfest is doch woll heel moi de Jungen frischk — de Ollen toi Jeden deit sükk utstaffeern elk ov een mach noch wat leern De Anfang is meest woll wat stuur as Börgermest de dikkste Buur weet nich bi d' Schnakken lostolärgen anstatt man eenfach Prost to särgen In d' Teld dor is vöäl Tingeltangel de Lüü sünd good in Schweet in jeder Hörn düchtich Gerangel wor mörgens nümms mehr wat van weet De Krööger kann dor nich tägen kruupen so mennich Gatt is utdrööcht man will vandoach sükk recht besuupen dat heel Dörp — dat is nööcht De Mannslüü sünd all düchdich duun de Föät word'n sinnich güüst de Kapäel — de givt allwäär Kattuun elk gript sien Deern mit d' Füüst So mennich Stünn'n noa Middennacht de Jungs haangt över d' Heck de Krööger sükk sien Geld anlacht as Botter ünner d' Speck Dat Dörpfest wee doch wäär heel moi de meesten hebbt een dösich Brägen de Ollen sünd noch net so toi de Jungen mööcht sükk rein nich röögen
			Ovscheed van Moder Oach, weets du d' noch… ikk weet dat noch. Besinnst di noch… ikk besinn mi noch. Süchtend koamen mennich Froagen ikk spöör wu hör dat Haart upgeit see kikkt retuur in Jungtieds Doagen as see tägen mi an d' Moorkuul steit vergääten sünd de Olldachssörgen see föölt sükk wäär as junget Wicht dat nich denkt wat givt dat mörgen dat nich weet woarüm see schwicht saacht goa ikk een Trää bi d' Sied loat hör alleen in hör Bedenken wiel ikk spöör dat dit ‚ganz Wiet' hör endlich Ruh un Frää deit schenken disse Momang an Moorkuuls Wischen dit indüüken in ‚fröer moal' dit ‚Nu in Güstern' mit nix dortüschen dat is de Läävensgrens hör Poahl
		Mien lütji Dörp Mien lütji Dörp mit de tein Huusen mien lütji Dörp dat is nich mehr wat wee dat moi in mien Besinnen wat deit mi dat in d' Haart woll säär Een Mersfolt un een hoogen Törfbüld achter elker Huus wee dat to sehn de Röäk nu noch mien Denken füllt wenn ikk mi an de Eekboom lään De Boom is eenzich hier noch blääven stollt rekkt de Kron wiet över d' Diek blods bi hum seech ikk noch Lääven wenn ikk so över d' Land henkiek Dat Kinnerlachen is verweiht keen Lien mit Waaschk is mehr to sehn keen Krööger mehr vöör d' Kroochdör steit keen Minsch is hier mehr good to Been Ikk drei mi üm — moot eenfach goahn mien Been'n sünd stief as Eeekenhollt mi rullt ut d' Ooch een lütji Troan ikk spöär — nu word dat Haart mi kollt
Drei di üm... Achter d' Diek de gröön'n Wischen de Bloaden krüüseln saacht in d' Lücht Schwaartbrod un Schink up schüürde Dischen Lachen över d' Land hen flücht An de Dieken schloat de Bulgen de Penners lüchten rod un geel an d' Hääven jachtern witte Wulken dat junge Volk danzt up de Deel Ut d' Dörpkrooch hört man Puustmusik ov un to deit een Bescheed hier is nümms aarm — un ok nich riek hier singens aal dat sülvich Leed Dat Leed van Heimoat un van Leev dat singt man hier sied duusend Joarn liekers wat dat Lääven dreef ikk moot doch wäär noa Huus henfoarn
		De Maienboom In d' Kriemhildstroat in Oestringfeld hebbt de Noabers sük een Maiboom sett hevv hunnerd sehn — ik hevv hör tellt he as de moieste lett Van d' Huusfroo hen bit too'n Koptein aal hevvt sük rööcht — un hevvt sük ploacht dat Waark dat steit nu schier un fein nümms noa de Aarbeid froacht In d' Rundum üm dat bunte Gröön dor sing'n see — un jachtern ik hevv noch nie niks moiers sehn van vöörn un ok van achtern De Nacht löpt hen — de Mörgen schummert de Lüü falln möö in Beäd un Kast' bi mennicheen de Brägen wummert hett mit dat Denken woll sien Last Doch Middachs — jedeneen is dor dat Maienlucht begröten de Köpp de sünd ok meist wäär kloar elks Wicht de kricht 'n Sööten Hollt man good fast an Bruk un Plääg'n de Enkels word dat danken well dat vergätt bi Doon un Wäägen vergätt ok siene Schranken
	Dat Füürtornlucht strikkt över d Woater twee kort dree lang un een Minüüt niks Jan-Hinnerk stroakelt saacht de Koater un sächt: nu givt dat Tee — heel fiks he klautert de iistern Trapp andoal fiefunsäßtich luude Stappen dat deit he geern för dit Verhoal sien Patzmann schlutt jüüst de Buterklappen up d' Bakk in d' Köäk dor stoaht de Köpkes up d' Stöövken wacht de Teepott all dat rükt net as bi Moder Röpkes in d' Kluntjestuuv up d' Winachsball de gääle Room sien Wulkenbloom lett as een Bild van stille See de halve Stünn'ns as in Droom de sett nu allens wäär up Stee
			De Wind Over de Kolken weiht suutje de Wind de Grens hett för hüm keen Bedüden he schmüstergrient as een lüütji Kind man hört sien Lachen van wieden de Blööm'n nikkoppen wenn he hör eit de Bulgen saacht över d' Gröönland strieken de Schoapen rüscheln sinnich dör d' Reid langs de hoogen Dieken van d' Eiland blenkert de Füürtoorn in d' Lücht de Süän verkrupt sükk achter de Hääven an d' Siel Minschen tohoop man sücht hier hett man noch wat van sien Lääven
	Grootmoder De Dach drüselt sükk dör de Stünn'n — in d' Köäken is dat de halfluchtige Tied. Grootmoder moot sükk mit dat Begääven anfrünn'n, ov see nu so is — ov doch nich so blied. Up jederfall is see alleen. See schnakkt mit de Sünn, de noch dör de Appelbööm blenkert. Dor is anners nümms an de see wat särgen kunn: Buten up d' Land; stuuv achter de Waal de Noaber sien Jung mit een Melkbumm' rümschlenkert: Jan-Hinnerk, wat hör eegen Blood is, de letzt Enkelsöähn, de hör noch blääven, de is sied eeergüstern bi d' Kommiß. De Kriechmoaker bruken sien Lääven. Sien Voader — de Foormann un Diederk sien Broer, de lirgen all laang in de Grund. See ween de eersten de intrukken sünd, see ween de eersten de dodblääven bünd, dor frocht een nümms ov di dat gefaalt. Blods de; de dat scheeten togaang brocht hevvt; de sitten moi hoch un moi drööch. Wovöäl Blood denn an hör Hann'n kläävt is liekers noa annermanns Möäch: So sitt see allenich in de halfdüster Köäken; hör Hann'n strieken de Katt saacht över d' Hoar; see deit heel sinnich dat Füür inröäken; dat moakt see in d' Huus nu sied tachentich Joahr. De Mörgen mit sien Olldachsgelaarmte, de sücht hör denn sitten in d' Hörn — de Hannen in d' Schoot, de Oogen noch kloar — blods hör Lääven — de Waarmte, de is nich mehr dor.
			Mien Droomland… Ikk goa bi Nachten dör de Wischen een Rüscheln weiht saacht dör de Lücht hier dat Woater dor de Diek un jüüst dortüschen een Nachtuul över mi henflücht de Moand haangt sülvernwitt an d' Hääven sien Lucht sprenkelt dat ruuge Meer de Strand de läävt van flüchtich Lääven in mi dor geit de Ruh tokeer mien Haart schleit as een sieden Trummel mien Blood dat singt as schloapend Wind mien Seel luurt up dat Steernsgebrummel mien Denken is unschüllich Kind ikk seech de Stünnens vöör mi flüchten de Trää van hör an Woaterskant ikk spöör een binnerwendich süchten noa di, mien Haartens Freesenland
	Een poar Froagen blods … Wat is wenn wi Theoater speel'n wiesen wi Lääven ov doon wi blods so wat is wenn de Minschen de Welt verneel'n zerstöört see dat Lääven ov doon see blods so wat is wenn wi us be de Hann'n foaten bewoahrt wi dat Lääven ov doon wi blods so up all disse Froagen dor kricht man keen antern up all disse Froagen word schweegen
			Wat hett dat woll to bedüüden... Irgendwat is verdreit in de Welt. Minschlichkeit — froacht di een, wat is denn dat? Dat is doch 'n Begreep ut urolle Tieden — ikk keän blods een Word — dat heet Geld. Wat anners kann d' doch vandoach nich mehr lieden. Kiek di moal Winachen an — dat is ok so'ne Soak. Wee fröer moal wat mit Gefööl — un so, dat kann di bold nümms mehr vertelln. Nu is dat een reinet Geschäftengedoo — un jedeneen is över to wenich an Schelln. Freud över 'n Stükk Kook ov een frünnelked Word, dat kanns d' nich mehr verwachten — dat is wat van de besünnere Szort, de meesten doon dat verachten. Dorbi is een leeven Blikk mehr weert as duusend Geschenken — kiek moal een spierke noa achtern torüch, denn machst dor woll moal an denken.
		Schwiech still… Schwiech still mien Haart, schwiech still mien Seel flücht över d' Woater licht see weet nich wat see söken will see käent nich Förm un nich Gesicht see spöört dat mi wat fäälen deit see sücht dat Lokk in mien Besinnen in dat sükk aal mien Süchten dreit so witt as unbeschrääven Linnen see kummt eers trüch wenn see wat funnen wat liek in mien Belääven passt wiel see denn 'wiß dat ikk hevv wunnen wiel verlüstich geit mien Olldachslast Ewald Eden leest düt Gedicht — to'n Anhören: Hier klicken
			Neeschier… De Stuvendör sük nich bewäächt dat Schlöädellokk verhangen man meent — dat dor de Engels fleecht in Kinnerhaarten söötes Bangen De Fenster wiest in d' Appeltuun villich kann man wat spitzen de Gröttern sünd vöör Neeschier duun see doon sük rein erhitzen Möächt see noch so foast sük quääln sük an dat Müürwark hochtotilln stoadich deit een Stückji fääln an dat — wat see woll weeten willn Man sücht dat blinkern in de Schieven sinnich geit een hen un her nich weeten wat de binnen drieven in Kinners Kopp geit dat tokeer So moten see sük still bemööten bit dat an to pingeln faangt Geschenken — Kringels — Päpernööten Knecht Ruprecht ut sien Büdel laangt
	Winachen... Winachen wee nich blods in Huus — nää — Winachen wee ok stiäl up een annern Stäe bi Oma un Opa — un jümmers wäär nee Winachenmörgen muß man eers schnüstern wat Winachsmann brocht har — so mirden in Düstern Dat meest, wat wi kreegen, wee wat antotrekken. Us Öllern mussen sükk bannich noch rekken, Speeltüchs — dat wee ok woll dor dat wee meest een upklütert Holltpeerd ov een Pupp van verleeden Joahr wat hevvt wi us hööcht — mit dit un mit dat wat hevvt wi äten — wat ween wi moi satt schnoamiddachs gung d' noa Oma un Opa andoal dor geev dat „Bescherung“ — ton tweeden moal un wäär wee rejell wat to Schlikkern dorbi wat wee mi noas schlecht — un dat nich blods mi verglikks dat mit vandoach — so wee dat meest wenich man wi ween tofrää — ok noch mit een Pennich
		Engelsvisit Vernacht wee een Engel bi mi to Visit he wull mi wat särgen he keek so heel blied sien Flöägels de blenkern as fiinspunn'n Glöäs ik kunn mi blods höögen een Troan hung mi an de Nöäs he wull mi wat bring'n van Heiland un Fräee ik höör heel fiin Sing'n kunn nich van de Stäee mien Haart dat wor licht as de Wulken an d' Hääven wee so tomoal an jachtern un schwääven ik spöär rein niks mehr van Olldachsbedrüüs mien Seel stapp dör Müür'n flooch hoch över Bargen keek in een büld Annerlüühüüs höör Minschen sükk targen seech Kinner in Nod doch as de Engel to hör keem dor wee allens wedder good un ik wuss bi mi ganz deep in mi binnen wenn an de Engel wi glöövt deit de Fräee up d' Eer winnen
		Winachswunner Winachen kummt mit groode Trää överall dat festlich blinkt Knecht Ruprecht suust mit siene Schlää Kinners nä — wat Freud he bringt All de Harten sünd vull Waarmte blied seegen de Gesichten ut in disse Nacht givt d' keen Gelaarmte de Herrgott lett de Engels rut Well nu oapen Dören hett un een Winachsboom mit Keersen stollt de Engel dor sien Teeken lett wor Globen noch de Leevte hollt
			Een Froach blods... Wat is eelich Winachen well weet dat woll noch well denkt an dat hillich Geböören jedeneen de lett dat kroaken as wenn dat üm geit de Welt to verföören Winachen dat hett Frää to bedüüden un Minschlichkeit hier up de Eer woneem schull'n anners de Klokken woll lüüden wenn Een deit de Anner blods säär loat dat heele Gedrüüs moal ünnern in d' Schkappen denn schall dat in de Hüüs mit de Freud ok wäär klappen
	Hillichoab'nd... Höörst du de Winachsglokken lüüden kling'n noch so fien as dröögen Schnee dat kummt — man höört se ganz van wieden heel wiet wäch noch — över See De Schepen de noch buten sünd de seilen flink in d' Hoaben de Herrgott givt hör goden Wind dreit mennich Stüür van boaben An Hillichoab'nd sünds aal in Huus hollt de Kinner un de Fro in d' Aarm is buten ok woll Stöörmgebruus ünner d' Reitdakk is d' moi waarm In d' hukich Stuuv an d' Gävelmüür steit d' Winachsboom in d' Hörn de Keersen sünd dat eenzich Füür up d' Jesuskind sien Törn Wenn d' Engels dör de Koamer glieden man spöört de Flöägels strieken denn brukt man heel niks Stures lieden in dit Nacht mutt dat wieken
			Kiek moal noa boaben... De Häven — schwaart un sternenhell trotz balkendüster sücht man wiet een Lucht dor boaben — schienfattgrell schall us stüürn döör de Winachstied mennicheen kikkt as Tüünkroam dat an man glövt doch nich mehr an de Winachsmann nä — de Winachsmann loat man föör Jungs un föör Deerns föör de Groten dor lüchten de Herrgott sien Sterns een bäten Besinnung deit jedereen good sett di moal doal un säch Danke denn krist du wäär Moot niks paaßt woll bäter in disse Tied villicht maakst ok du Winachen is nich mehr wiet
		Nu is d' nich mehr laang hen … Wenn dat üm veer all düster word geit sinnich woll dat Joahr to Enn'n tomoal schleit up de Himmelspoort man sücht de Engels rönnen Hier is de Büdel noch nich vull dor sünd noch heel keen Päpernöten Winachsmann kikkt all rech dull wiel see nu nödich losfoahrn möten Överaal dat Tüchs verstäken wat see an Hillichoabnd verdeelt moot man ok moal de Aarms langrekken wenn hier un dor een Ledder feelt Wäkenlang word Stuten backen dat Himmelsfüür geit ni nich ut de Engels hevvt keen Tied to schnakken see kennen blods noch Winachsstuut Winachenoabend is d' denn sowiet de Lütten rönn'n aal hen un her Minüten wordn to'n langen Tied dat Töven deit all richtich säer Wenn denn tomoal de Dör up geit de Keersen sünd an lüchten wenn Winachsmann denn vöör een steit much mennicheen woll flüchten Is ok so'n spierke Angst dormanken de Oogen blenkern doch as Sterns wenn ut d' Winachsmann sien grode Pranken Geschenken koamt föör Jungs un Deerns
			Een sünnerboaren Tied Överall hört man de Engels ööven heel fiin un heel saacht dat see nümms stört de Kinners up d' Eer köänt all nich mehr ovtööven wat dat an Winachen woll geböört in Schuven un Schappen in Winkel un Hörns lett Moder Bott för de Winachsmann ok ünner de düster Kellertrappen haangt noch wat för sien Gespann groot Hinnerk de kann dat nich loaten stilkens to luustern un hentofoaten Stine de wüür dat joa ok allsto geern doch dorför is see to lütt de Deern wenn Opa dat woahrt deit he woll moal schellen un sächt he wüür dat de Cloaskeerl vertellen doch liekers deit he de Oogen tokniepen he kann doch sien Enkels nich an d' Hääven verpiepen Voader hett rein keen Tied för de Froagen he mutt achter de Pinunsen anjoagen denn ok dat hett sükk ännerd in disse Welt Freud up de Eer givt dat blods noch för Geld
	Neejoahrsmörgen… Nu bün ikk dor — so sächt us saacht dat neeä Joahr — kikkt an sükk doal un schküddelt sükk, denn aal de gräsich schidderk Kroam so üm hum to, de moakt doch rein de Stiäm hüm loahm. De Minschen hevvt in Överdüür ovbraant een büld Silvesterfüür — see hevvt dat ballern huulen kroaken un ok woll düchdich fleuten loaten. Dat Fleuten is verfloagen, dat Kroaken und at Huulen schwicht — doch in de eerste Joahresdoagen een Hopen Schietkroam in d' Natur rümmlicht
		Heimat Wor de Seils in d' Wind fluttern wor de Buurn sünd so riek wor de Möälns in d' Wind ruttern wor man Schoap sücht an d' Diek dor kanns häntich good leeven dor is de Ruh noch in Huus dor köänt de Haarten noch schweeven ok in d' Störm sien Gebruus wor de Kädel up d' Füür steit wor de Teepott ni fäält di dat Höögen tomöötschleit liekers ok wat die quäält dor word nich vöäl kauelt dor word nich vöäl tüünt ok wenn Olldachsgejauel di wat anners anschüünt
	Dat lüütji Dörp Dat lüütji Dörp dor an d' Diek dat tellt noch keen twintich Hüüs hier is nümms grood un ok keeneen riek un in de meesten hör Koamers un Schappen dor schmachten sogoar de Müüs Bookweetengöärt un Karnemelksbree dorvan mooten de Minschen elker Dach lääven statt Schoo anne Footen droagen see Klumpen elektrisch hett man hör ok noch nich gääven un Woater kummt nich ut de Leitung dat mooten see ut de Pütt pumpen de Pütt dor vöör dat ole Wertshuus dat Weertshuus mit de spoakerken Schieven in dat keen Mannsbild mehr vöör d' Tresen sitt in dat de Spinnkers sükk de Tied verdrieven un blods noch de Störm de Dören upritt in dat lüütji Dörp dor an d' Diek dor lääven noch söbentein oal Minschen un twalf Wittfruun alleen mit achtein halfjöährich Kinners de sükk to Winachten all ganniks mehr wünschen as villicht moal een Poar Strümp anne Been
			Oabendleed (Melodie: Guten Abend, gute Nacht) Schluut'd de Oogen, schloapt in schloapt in d' Heergott sien Sinn lächt de Sörgen bi de Sied schloapt in Ruh un wääst blied Mörgen froo — wenn Gott will — dreit sükk wiider dat Spill mörgen froo — wenn Gott will — dreit sükk wiider dat Spill Schluut'd de Oogen, schloapt jo free wenn ok hoch geit de See föölt jo sääker un bewoahrt wünscht jo alltied goode Foahrt Mörgen froo — wenn Gott will — dreit sükk wiider dat Spill mörgen froo — wenn Gott will — dreit sükk wiider dat Spill
			Bi us an de Küst... Steist Du up d' Diek kikkst över de Wischen de Wulken an d' Hääven seil'n over di her van d' Seekant weiht di een busigen frischken noordwestigen Wind mit Oahmen van d' Meer de Korben de strieken over de Schlengen de Miesmuschkels blenkern achtern in d' Watt de Bulgen de schakkern see jachtern un lengen un tägen di schnakken de Kinner noch Platt de Weertsmann in d' Krooch stuuv achter de Schlüüs in de Krooch mit de Röäk van dat Törffüür he hett van Äten und Drinken genooch för de Sömmergasten in de hukelich Hüüs un för de Mannslü up de Kutters an d' Stüür hier is een büld van de Gemütlichkeit de nödich is wenn d' üm Minschblieven geit *** Wenn du up d' Diek steist un kikst över d' Woater denn süchst du wu Hääven un Meer eenich sünd wenn du up d' Diek steist un kikst över d' Woater denn spöörst du den frischken anlandigen Wind wenn du up d' Diek steist un kikst över d' Woater denn hörst du de Korben strieken wenn du up d' Diek steist un kikst över d' Woater denn föölst du woarüm ik van hier nich kann wieken wenn du up d' Diek steist un kikst över d' Woater denn süchst du mien Haartblood loopen wenn du up d' Diek steist un kikst över d' Woater denn weets du dat Gefööl van Heimoat dat kann man nich koopen
	Klöärland Oostfreesland... Grööne Wischen, bruunsched Moor un jüüst dortüschen hooge Dieken vöör Penners Groo mit Woaters Spoar griesgrau lüchten Schliekens Watten Schlengen trekken sükk dordöör foaken flüchten griese Katten loaten achter sükk Mallör Wattschlääschuvers sünd an fangen Granoat un Stint un Grabbelbutt deit ok moal een noa achtern langen denn blods, wiel he een näämen mutt Schoapen rüscheln dör de Reiten in d' Dünenlooch an Seesietskant man hört de Gretoas sinnich fleiten wenn see trippeln langs de Strand man hört de Bulgen wenn see störten sükk över Kopp tägen Hoabens Müür man sücht denn Seehund mit sien körten Schnuut sükk bekieken dat Gedüür man sücht Hoasen över d' Vöörland brakkern Goosen strieken dör de Lücht höört Mövkes up de Dalben schakkern un spöört wu saacht de Tied verflücht
		Dodensönndach Stillichkeit Graftenruh’ un Hillichkeit Stoom licht över Kaarkhoffs Wischen Klokkenlüüden un dortüschen heel van wieden huulen van een Schkippssireen wiel, de Stüürmann kann de Kant nich sehn de Koptein de sücht blods griese Lücht de häntich över d’ Woater flücht he meent tomoal de Seel’n to spöörn de hüm willt in d’ Hoaben föörn
	Wor is d' aal blääven… Een lange Reis geit nu to Ennen van wiet her dreef mi dat noa Huus ikk hoap up Minschen de mi kennen un flücht vöör frömmdet Woordgebruus ikk hööch mi up mien Modersproak fööl all de Waarmte strieken bün blied dat Weltens griese Doak vöör dit Gefööl deit wieken doch as ikk dör de Stroaten steuster söök vertwiefelt Kaark un Krooch maark ikk dat ikk vergäävens leuster un mi mien Hoapen drooch hier is nix mehr ut mien Besinnen is nix mehr wat mien Denken eit ikk kann nu wüggelk nix mehr finnen blods Koal de mi up d' Föölen schleit
			Spekuloatius un Boskop-Appels mi dücht dat is bold wäär so wiet Hönnichkook un Peergetrappels man rüükt un höört de Winachstied dat Föölen is noch Sömmers Lücht villicht een bääten Harstens Schmoak in d' Tuun sücht man de riepen Frücht as een Wunner Heergottssoak man sücht de Spinnkers sülvern Netten an d' Hekkenwaal un Wilgenstokk man sücht wu sükk de Immen setten as kennden see de Joahrstiedklokk man sücht de Bloaden sükk verfaarven dat Stiekelschwien frätt sükk een Pans de Bottervoagels Lääven aarfen un föören up de Dodendanz tomoal licht denn een witted Dook över allns wat Sömmer wee ut d' Schössteen'n küselt denn de Rook över d' Natuur, de ünner Schnee
	Aal sünd s' tofrää... Wat rükkt dat moi in d' Winachsköäk noa Griebenschmoalt un broaden Goos de rode Kool mit Appelröäk steit tägen de bruune Sooß Moder hett all gleunich Bakken see schufft de Potten hen un her hett achter sükk so stuv to pakken dat Fatt mit de geele Botterschmeer in d' Bakkschapp is dat good an schmurgeln de Vöägel kricht een kröstern Huut Voader deit mit Doornkoat gurgeln in d' Piep schmöökt he een grääsich Kruut de Kinner sünd an d' Pott utschlikken de Deech haangt an hör Zukkermuul de Hund de is to best up Stükken he röäkelt sükk in d' Sofakuul wat givt dat moiers as so'n Winacht wor jedeneen vöör Bliedheit good wenn denn ok noch so'n spierke Glükk lacht denn hest doch glieks wäär neeän Moot
			Ook en Heimatleed Dat is jüüst, as ov mi een Engel över mien Haart strullert hett — sää mien Opa heel blied, wenn he sien Köpke Tee up de Kökendisch sett. So is mi dat ok, wenn mi wat Goodes geböört, wat eenzich de Hääven un nich denn Düwel tohöört. Ikk spöär, wenn dat kummt un dat kummt up mi doal, denn steit mien Sinnen so fast, as een eekenen Poal. Dat is as d' verwachten van Moder Natuur, wenn see in winterlich Nachten licht iisfast in suur. Dat is as wenn Voagels dör de Vöörjoahrslücht glieden — denn rüükt man dat Gröönen ok all van wieden. Dat is as wenn Sömmers de Sünn ünnergeit — un de neeä Dach üm Oost allwäär sien Füürboagen schleit. Dat is, as wenn de See dör dat Schliekland strikkt — un de Woaterhund neeschierich över de Sandhümpels kikkt. So is mi dat hier, in us Vööröllern Land — dat is mi so schier, as an keen anneren Kant.
		Goode Vöörsatzen Wi hevvt nu allwäär achterloaten good äten, drinken, Fierderee de Olldach hett us wäär to foaten mit siene Sörgendreieree Wat man Neejoahr sükk vöörnoahm'n hett so dit un dat to ännern mit elker Dach dat anners lett up use Wandkalennern De eerste Wääk, un noch wat mehr sitt een dat bannich hoch in d' Kopp du schuffst dat in di hen un her as de daarte Teller Boonenzopp Du machst dat bold nich mehr ankieken wat dor so lücht hett, rein un wiet deist dat in irgendeen Kuul bedieken un denkst bi di — wat schall de Schiet Dat düürt een poar Moand un een bäten denn hevvt wi wäär so 'n Olljoahrsnacht in de di denn dat schlecht Geweeten van ünnern ut dien Buuk anlacht
			De griese Katt … Woahr di vöör dat bruunschgriese Watt, wenn de Lücht an d' Hääven de Welt di wiest — denn düürt dat nich lang, bit dat de griese Katt över de Woaterkant kiest. Denn helpen keen Schlengen, keen Prikken, keen Poahlen — denn kannst du ok nich noa de Luchten verhoalen. Dat eenzich, wat denn de Richt hollen deit, dat is dat Pingeln van d' Füürtoorn un de Keerl, de dor boaben up de Prikkenwacht steit. Anners hörst du blods schakkern un galpen van Möven un dat Woater, dat över de Schkippsplanken schleit. Du kanns anners niks doon, as bääden un tööven, dat de natte Dod mit de griese Katt een annern Padd geit.
	Vöörjoahrsoahmen De Blöömen de stoahn all sied Doagen in buten see wiesen hör gröönen un wittklöärich Schnuten dat as een Teeken van Vöörsömmerstied denn nu is dat Fleuten un Sing'n nich mehr wiet dat Fleuten un trillern van Bekassinen dortüschen dat gurren van Duven so as düster Rosinen dat de Schwolfkes seilen so licht dör de Hääven as deit da ni nich een Iiskoole gääven dat de Wilgenstruuk gääl as een Hönnichpott lett un Voader in d' Tuun de eersten Frücht all insett dat dat Woater wäär Woater un nich iisfast mehr steit un de Buur sien Märsfolt över dat Rövenfeld schleit denn köänt wir wäär trillern, denn köänt wi juchhein un köänt us an Moder Natur wedder frein
		Olldach Klokk half fief kreit de Hoahn He moakt düchdich Schandoal he nööcht us uptostoan wenn d' geit aal tomoal de Hööner suust van d' Rikk noa buten de Koiin fangen an to bölken an d' Jungvolks Koamers ballern Kluten see mooten hen to melken See kriecht hüütmörgen keen rechten Dreih hevvt aal een dübbelt schwoaren Kopp see ween up d' Baal bi Hinnerk Krey dor gung d' de heele Nacht Galopp Een Kööm een Beer een Danzkarree un tüschenin noch suupen bruken de Füüsten denn noch Klöateree gung man ähm fiks noa buten Üm dree up d' Soal dat Lucht utmoakt dat word ok nödich Tied de Strohsack hett man jüüst to foat denn is d' allwäär sowiet De Stünn'ns de loat sükk nich bedreegen Klokk half fief de Hoahn de kreit häst du ok noch so'n dikken Brägen de Buur di glieks mit Kluten neit
	Grootmoder De Dach drüselt sükk dör de Stünn'n in d' Köäken is dat de halfluchtige Tied Grootmoder moot sükk mit dat Begääven anfrünn'n ov see nu so is — ov doch nich so blied up jederfall is see alleen see schnakkt mit de Sünn de noch dör de Appelbööm blenkert dor is anners nümms an de see wat särgen kunn buten up d' Land stuuv achter de Waal hör Noabers Jung mit een Melkbumm' rümschlenkert Jan-Hinnerk wat hör eegen Blood is de Ekelsöähn de hör noch blääven de is sied eeergüstern bi d' Kommiß de Kriechmoaker bruken sien Lääven sien Voader — de Foormann un Diederk sien Broer de lirgen all laang in de Grund see ween de eersten de intrukken sünd see ween de eersten de dodblääven bünd dor frocht nümms ov dat een gefaalt blods de de dat scheeten togaang brocht hevvt de sitten moi hoch un moi drööch wovöäl Blood denn an hör Hann'n kläävt is liekers noa annermans Möäch so sitt see allenich in de halfdüster Köäken hör Hann'n strieken de Katt saacht över d' Hoar see deit to'n letzten moal dat Füür inröäken dat moakt see in d' Huus nu sied tachentich Joahr de Mörgen sücht hör denn sitten in d' Köäken blods hör Lääven — de Waarmte de is nich mehr dor
		De Wind Over de Kolken weiht suutje de Wind de Grens hett för hüm keen Bedüden he schmüstergrient as een lüütji Kind man hört sien Lachen van wieden de Blööm'n nikkoppen wenn he hör eit de Bulgen saacht över d' Gröönland strieken de Schoapen rüscheln sinnich dör d' Reid langs de hogen Dieken van d' Eiland blenkert de Füürtoorn in d' Lücht de Süän verkrupt sük achter de Hääven an d' Siel Minschen tohoop man sücht hier hett man noch wat van sien Lääven
	Drei di üm... Achter d' Diek de gröön'n Wischen de Bloaden krüüseln saacht in d' Lücht Schwaartbrod un Schink up schüürde Dischen Lachen över d' Land hen flücht An de Dieken schloat de Bulgen de Penners lüchten rod un geel an d' Hääven jachtern witte Wulken dat junge Volk danzt up de Deel Ut d' Dörpkrooch hört man Puustmusik ov un to deit een Bescheed hier is nümms aarm - un ok nich riek hier singns aal dat sülvich Leed Dat Leed van Heimoat un van Leev dat singt man hier sied duusend Joarn liekers wat dat Lääven dreef ik moot doch wäär noa Huus henfoarn
		Oabendrod — Oabendbrod up See dor luurt de natte Dod wenn de Noordwest mit düchdich rusen huult över Diek un Fischkerhuusen dat Woater sticht bit an de Kron un schakkert binn'n de Diek andoal denn hoalt de Düwel sükk sien Lohn un well he frätt, is hum engoal he schleit in d' Land wäär neeä Buchten ritt Diek un Minschenwaark in Stükken wat lopen kann neit ut in Fluchten dor helpen ok nich Minschens Nükken so is dat all dör all de Joahren dat givt keen stoadich Säkerheit Minsch deit sükk jümmers nee verfoahren net as de Mohr in d' Mengsel schleit
			Luuster in de Nacht, mien Kind, luuster in de düster Wieden — dor buten speelt de Nachtenswind, dat moakt he all sied alle Tieden. He speelt sien Spill up veele Orten, mit allens wat he kriegen kann — mit Strüük un Bööm in veele Szorten, ok Haarten geit he foaken an. Wenn irgendwat up d’ Haart di licht — du glöövst, dat bold de Dod di neit, denn kiek de Wind liek in d’ Gesicht un spöör wu flink de Pien vergeit.
	Versteist Du wat de Stöörm di sächt wenn he so över d' Land henfächt? He brengt Verkloaren van wiet her — van Unverstand un noch veel mehr. Wenn he denn düchdich is an ruusen, huult över d' Dakk un üm de Huusen — pakkt de Bööm bi ehre Kroon un dreit hör as een Grammophon. Brengt dat Woater so in Brast, dat dat in keeneen Büks mehr passt. Denn stell di boaben hen up d' Diek un spöör wu de Natuur so riek, denn riet dien Haart in Hängen oapen — blods so kanns du up Wunner hoapen
			Loat de Tied ruusen, loat de Tied suusen. See hollt nich Ruh' un hollt nich still, see moakt doch jümmers wat see will. Un jümmers löpt see liek vöörut — luurt nümms up d' Bekk, kikkt nümms up d' Schnuut. Deit elker Dach de glieker Trää, ov Kreech nu is, ov dat is Frää. Elker Dach is d' lächt un düster un elker Dach is Rümgeknüster. Ov Sünnenschien ov Hoagelschuur — Tied faalt dat lopen ni nich stuur. Drüm wees, mien Frünnd, mit Tied good Frünnd — solaang as wi up Eerden bünd.
		Nu sett di doal — vertell mi wat. Ikk hör di to — ok geern up Platt. Verkloar mi wat van d' Weltgeböören — beliekteek' mi moal düt ov dat — ikk much woll wat van Leevde hören, van Rövenschmeer un Suurkoolfatt —. vergäät ok nich, mi to vertellen van Elend un van Troanensnot — wenn Fleegers koamt in hooge Wellen un schmieten Minsch un Deerten dod. Vertell van Minschen, de sükk höögen, all över een ‚van Haarten Moin' — vertell van Minschen, de us nöögen, bi de dat Lääven wunnerscheun. Vertell mi wat van grööne Wischen, van Woater, dat man drinken kann — vertell mi wat van sülvern Fischen un wor man de noch sööken kann. Luster mi van helle Nachten, in de man Steerns an d' Hääven sücht — wies mi up, wat wi verwachten, wenn d' wiedergeit mit schidderk Lücht. Vertell mi wat van hooge Bargen — teeken een Bild van wiede See, verkloar mi, wor sükk Minschen targen — wor Läävensrod de witte Schnee. Un wenn ikk denn dien Schwiegen hör, wiel di dat Word verlüstich geit — denn spöör ikk, wo dat Haart di säär wiel nümms mehr an de Siet di steit.
			Wor de Noordseewellen trekken an de Strand … hevvt de Joarn wi sungen, in us Freesenland. Kunnen an de Dieken — wor dat Gras so greun — dör de Penner strieken, wor de Blöömen bleun. Niks is dorvan bleeven, nu is d' allens dod — niks is mehr mit Leeven, hier in d' Möörgenrot. Wäch de witten Strände, wäch de bleuend Strüük — sünd blods noch iistern Wände, Natur ümto is süük. Wor de Noordseewellen … de Tied, de kummt nich wäär, dat is as Kuusenkellen — dat deit so gräsich säär. Wor de Noordseewellen … dat singt hier mehr keeneen — man hört blods noch Vertellen, dat dücht as harten Steen
		Mien groode Leevde üm Klokk dree — un dat an elker Läävensdach — dat sünd dree moie Köpke Tee, so recht noa Freesens Oart un Schlach. Ikk hukel denn in d' Hörn bi d' Füür — de Sprenkels tinkeln an de Böän, föör sowat is mi niks to düür — de Teetied givt mien Olldach Stöähn. Hör ikk denn saacht de Kädel zirsen, de Hund röäkelt sükk in d' Sofakuul — denn is wiet wäch dat Joagen un Birsen, denn bün ikk moal so reschkoap' fuul.
			Süüch moal, wu de Wilgen bleun, de an Schlööt un Padden stoahn — ikk nööch di mit mi mit to goahn un di an dissed Bild to freun. Wu in de Sünn de Takken blenkern — wor Porgen gluumen ut de Leit, wor Jungkeerls mit de Paddstokk schlenkern un nümms Natur wat Leeges deit. Wor man noch weet, dat Heergotts Waark in jeder Deel de sülvich Weert — wor Gottvertroon noch so stark, dat Düwel bitt sien eegen Steert. Ikk much di geern dit Landje wiesen — dat geit nich mehr — dat is to loat de Minschen blods noa Doalers kiesen un holln dat noch föör akkuroat
		Vöörjoahr … Hörst du dat kroaken in de Takken – un dat knistern in de Twiegen? Dat Wassen hett de Bööm to pakken – dat Gröönte will wär Kinner kriegen. Fien spring’n de Bloaden in de Lücht, sülvern schient de sieden Huut – een Oahmen över d’ Land henflücht, mit Schmoak van sööten Sönndachsstuut. Dat düürt nich lang, denn schwääft de Klöären as een Wulk üm Struuk un Boom dat is een Häävensbildgeböören dat schient as gülden Vöörjoahrsdroom – dat lett as eene groode Reis’ up Wulkenscheepen wunnerboar hen un retuur in d’ Paradeis da Utstiegen faalt den sünner stuur.
			Pingstbööm dat sünd Wulkendrööm — wenn licht de klöärich Schleufkes fluttern, wenn överall de Dampröß’ ruttern, wenn gröön dat Land van Früchten schwoar, denn is us Plattland wunnerboar. Wenn in de Kaarken läävt dat Lääven, wenn jeden Heergotts Word versteit — wenn denn noch hell un wiet de Hääven, denn spöört Minsch, dat Tied wiedergeit. Wenn hoch de Schwoalfkes in de Lücht, wenn de Störk sien Kinner hööcht, wenn Di tomoal de Freud anflücht, denn weet, dat Di dat Lääven nööcht. .
	Novemberküst … Griese Lücht un griesen Hääven — griesed Woater, Stöörmbelääven, dat schüümt un schakkert an de Kant — ritt Stükken rut ut haarstich Land. Kikkt as een füünschen Woaterkeunich — mit Wellens Kroon as Oogen gleunich, blääkt as een Koppel dörgoahnd Ossen — deit schnuuven ut sien Woatermuul — is stark as hunnerddusend Vossen, wenn he kummt ut sien Woaterkuul un rekkt sükk hoch to Bargenhöächte — spüttert rein de Wulken natt — koam blods nich noa in siene Nöächte un goa hum bäter man ut'd Padd.
		Novembertied … De elmte Moand is dat in d' Joahr, de vöörletzde siet ole Tieden — man sücht in disse Nääveldoagen nachtens de griese Kerl woll rieden. As Schimmelrieder hett hüm wall ool Stormens Theo all beschrääven, un Minsch begript nich wat dat schall — wat dat bedütt, föör Minschens Lääven. De Minsch as lütji Eerdenkruper benöömt sien Waark un sükk as "Super" — doch "Super" man, dat is he wohl bi Schlukk un Beer un Alkohol. Wat aal dat anner hier angeiht — Natur un goode Welt bewoahr'n de Mohr doch in de Mengsel schleit, wiel — Minsch hett dor doch laang verlor'n
			Olldachsmörgen … Wat wullt Du Welt, eelich van mi — wat hevv ikk, wat ikk di kann gääven? Ikk bün blods ikk — bün bi mi bi, un hevv doch blods mien bietji Lääven. Is di dat wüggelk soveel weert, dat du mi lettst in d' Hääven kieken? Häst di bit nu nich an mi keert, un leets mi dwarß dör d' Lääven strieken. Wat schall nu dit "di üm mi sörgen" — dat lett mi rein wat striepelich, as wenn du weetst, wat dor in Mörgen all up mi wacht rein grieselich.
	Teetied Dat is jüüst, as ov mi een Engel över mien Haart strullert hett — sää mien Opa heel blied, wenn he sien Köpke Tee up de Kökendisch sett. So is mi dat ok, wenn mi wat Goodes geböört, wat eenzich de Hääven un nich denn Düwel tohöört. Ikk spöär, wenn dat kummt un dat kummt up mi doal, denn steit mien Sinnen so fast, as een eekenen Poal. Dat is as d' verwachten van Moder Natuur, wenn see in winterlich Nachten licht iisfast in suur. Dat is as wenn Voagels dör de Vöörjoahrslücht glieden — denn rüükt man dat Gröönen ok all van wieden. Dat is as wenn Sömmers de Sünn ünnergeit — un de neeä Dach üm Oost allwäär sien Füürboagen schleit. Dat is, as wenn de See dör dat Schliekland strikkt — un de Woaterhund neeschierich över de Sandhümpels kikkt. So is mi dat hier, in us Vööröllern Land — dat is mi so schier, as an keen anneren Kant.
		Doon un verwachten Sülvern blenkert dat sieden Geflecht in Struukwaark un knullige Bööm. Dat is een verwachten up vergoahn un gerecht. Dat is as een hilliged Waark antosehn — stüürt Waarmte di deep in dien Haart. De Wind drifft de Klöären vöörbi, de Bloaden krüseln andoal up de Grund — de Takken stoahn noakend in d' Lücht, moaken dat Läävens Geböören rund. De Stää is noch gröön wor fief Foot deep dien Moderhaart licht. Bedankt sächt dien Haart för wiesen un doon un luurt up de Tied de vergeiht. De Padd vöör di is schier un schoon. Dat stuure Bedenken noa achtern verweiht — du dröffst nu wäär danzen un dröffst di wäär höögen. Dröffst lachen un di an d' Lääven vergnögen, wiel du weets dat allns di blääven is — ok wenn dat keeneen mehr so sücht. Du büst di heel säker — du weets dat gewiß, dat dat wat vergoahn is nu över di flücht.
	Schokkelpeerd un Iserboahn, de har ikk doch to geern. Dat schriev ikk an de Winachtsmann — ok wenn ikk blods een lütte Deern. Ut Puppkers moak ikk mi rein nix, ikk droach veel leever Büksen — mien Opa sächt allmoal to mi, du warst 'n heelen Fixen. He timmert näämich bi de Peer de Iisen an de Footen — noa d' School goa ikk bi hum in d' Läär — wur Schmitt, een heelen Grooten. Doch eers noch speel ikk Iiserboahn un schokkel up mien Peerd — wenn mi denn de Winachtsmann dat Hillichoabend beschert.
			Rüükst Du nich de Schnee in d' Lücht — süchst nich de Engel, de dor flücht — hörst nich de Wihnachskeerl saacht leustern, bi sien dör dat Düster steustern? Schnüsterst Du nich all sied Doagen — un troost Di nich, moal noatofrogen ov bi de Wihnachsschenkeree een Dreerad is — villicht heel nee … Een Schokkelpeerd, dat weets Du all, steit in Sünnercloas sien Holltpeerstall — un Moder is stiäel an Verstääken wat Du so krist to antotrekken. Een Iiserboahn ut schwaarted Blikk de moakt denn vull Dien Kinnerglükk — un föör Dien lütji Lekkerschnut givt dat noch sööten Wihnachtsstuut. .
		Schnee in d' Lücht un Iis an d' Grund, de Winachtskeerl sien rode Nöäs de moakt dat Winachten eers bunt — hett in sien Boart Iiskrüllers hangen, hett Jank up düchtich heeten Grog — deit tüschenin noa d' Buddel langen un hett dat dorbi düchdich Drokk. Sien Peerd dat word all schwaart föör Hitt, dat dampt as een Kanonoaben — nix is mehr to sehn van Witt, as dat he losfahrn is dor boaben.
			Bold is d' sowiet . . . Winachtsoabend — hillige Nacht de Engels fleegen man so sacht man sücht — kikkt man rechttieds to'n Hääven dat Jesuskind sien heeled Lääven de leev Gott hett all'ns to Papier wat wi so doan hevvt — dor un hier dat givt he nu de Winachsmann de kikkt sükk dat mit Schmüstern an moakt ov un an moal dulle Oogen as kann he neet so recht an glooven wat he dor allens lääsen deit dor brukt he woll de Rut' ut Reit nu luurt wi dat de Nacht anbrekkt un he us wat in d' Sakkje stekkt un dat de Engels us bewoahrt vöör Winachtsmann sien Rutenfoahrt
	De Tied, de löpt ... Heel sinnich geit dat Joahr to Enn' — dat Winachtsfest steit kort bevöör. Nich mehr laang is dat noch hen, denn steit de Winachtskeerl vöör d' Döör. Hinnerk schuult sükk achter Moders Kleed, Grit verkruppt sükk ünner d' Disch — de Hund de huult een Winachsleed un de Katt frätt de Sylvesterfisch. Opa tellt sien Hannewakker, ov de noch bit noa Neejoahr rekkt — Oma froacht de Stuutenbakker, ov ok sien Klöben dit Joahr schmekkt. Voader de hett groode Sörgen, sien Cloaskostüm sünd Lokken in — sükk eenfak dat van d' Noaber börgen, dat kummt hüm nich so fell in d' Sinn. An de grööne Dannenkroon — dor an de hooge Deelenböän — dor braant nu all de veerde Keers un sächt, bold kummt de Heergotts Söähn. Drüm lächt bi d' Kant, wat jo bedrütt un hööcht jo an dat Häävenswaark. Fiert mit hum doch eenfach mit — un goaht dorto ok in de Kaark.
		Dat kummt as dat kummt … Stappt rin in de Dach, loat'd suusen dat Güstern — jeden schall'd moaken as he dat mach, un schull sükk verdroagen mit Broers un mit Süstern. Schull vergääten dat Targen, un dat düll weesen wäägen de annern hör Moaken, ok wenn see sitten up Bargen van nich verdeent Soaken. Denkt stilkens bi jo — in Lächten un Düstern — over aal dat Gedoo kanns eelich blods schmüstern un blied weesen in dat säkere Weeten, dat disse Beschüten sükk dör hör Doon eens gooden Doachs denn sülven ovscheeten
			Besinnen an vergoahne Tied Spöörst Du dat weih'n ut Süüdsüüdwest? Süchst Du de Wulken sinnich trekken? Föölst, wu de Sünn hör Waarmt to best mit lüchten krupt in alle Ekken? Hörst Du dat in de Reiten rüscheln — rükst Du de hönnichsööte Röäk? Steist föör de geele Ginsters Büscheln un dröömst Di hen in Moders Köäk. Schmekkst tomoal de Roomes Blööm up gülden Tee in witte Köpkes. Dien Sinnen geit noa Krööger Röpkes un nippt an iisichkollen Kööm — de gleunich Törf in d' oapen Füür, de witte Stoff föör blanke Schieven — wat geevst Du woll — niks wee to düür — föör eenmoal noch dor hentodrieven.
	Dat jüngste Gericht Butendieks schakkern de Mööven, de Hääven griest in Luv un Lee — dat schient, as wür he dorup tööven, dat Neptun sticht ut ruuge See. De Seekant is nich mehr to kennen — keen Strääk deelt Woaters Welt un Lücht, Ünnern un Boaben is nich to trennen — de Stiem vergrellt in d' Land rinflücht. In dönnernd Bulgen schleit dat Woater hoch an Diek un Hoabenmüür — un keen tweemoal Oahmen loater dor hoalt de Düwel sükk sien Hüür. Annern Mörgen is in de Welt een häävenshooge Stillichkeit — nümms is mehr dor, de wat vertellt van Minschenwaark un Hillichkeit. Blods up de Warft, mirdenmang dat Natt, rekkt sükk de Kaarktoorn in de Lücht — un boaben, ut dat böäverst Gatt, de Pasters "Help" in d' Hääven flücht.
		Moandachmörgen … Mestenschkarpe, froolüüweeke Wulken trekken saacht an d’ Hääven — dat is, as har de Herrgott mulken sien bestich Koo, dormit wi lääven. De Lücht sücht ut as junge Leev — so trillerich vull Ungedüür, dat is, as wenn Natur us dreev dör jeden Kolk, dör elker Müür. Ikk kann d’ nich hollen, kann d’ nich loaten — dat drivt mi an mien Föölen lang, ikk kriech soveel an Spöär’n to foaten — mi is üm Mörgen nich mehr bang …
			Diengsdachmörgen … Wat wullt Du, Welt, eelich van mi — wat hevv ikk, wat ikk di kann gääven? Ikk bün blods ikk – bün bi mi bi; un hevv doch blods mien bietji Lääven. Is di dat wüggelk soveel weert, dat du mi lettst in d’ Hääven kieken? Häst di bit nu nich an mi keert un leets mi dwarß dör d’ Lääven strieken. Wat schall nu dit di üm mi sörgen — dat lett mi rein wat striepelich, as wenn du weetst wat dor in Mörgen up mi wacht rein grieselich.
	De Hüdelbakker De Buur de steit in d' Burseldör, kaut sinnich up sien Hannewakker — he luurt up een poar Mörgenwöär, denn glieks kummt Helmuth Hüdelbakker. Brengt Kook un Wittstuut — ok mit Krinthen, dat ok de Sönndach Sönndach is — van d' Buur kricht he denn sollten Schinken föör sien Tohuusens Middachsdisch. As see denn allens ovgehüdelt, sünd plietsch dör Hüüt un Güstern lopen — de Bakker een Huus wiederkrüdelt, üm dor sien Schwaartbrod to verkopen. An mennich Stää moakt he Hollstop üm siene Woaren antopriesen — moal geit dat flink un in d' Galopp, moal mutt he ok wat anners wiesen. De Hüdels as sien Bakkerwaark, de sünd bekennt in d' heel Kuntrei — doch ok wonnsanners is he stark, dorvan tüücht mennich Kinnerkrei.
			Moders Kindheit Hör Kindheit wee een Aarbeitslääven dat moot ikk jo vertell'n deen see blods moal de Nakk hochhääven fung Omoa an to schell'n Mit Mesten de see hör begoahn keem see so recht in Wut mit Füürhoaken half dod hör schloan dat mok eer ganniks ut Bembessen bunnen see doagenlang un mussen de verkopen wat ween see mennichmoal so bang schnaas över d' Moor to lopen Wenn see denn noa Huus to keem'n wee dat all foaken bannich düster hör Moder dee hör d' Geld ovnähm'n wat see verdeent harn mit Geknüster Un nich blods knoiin mussen see see mussen ok noch klauen un wenn een sää — dat do ikk nie denn de see de verhauen Wenn Mannslüü, de wat beeden kunn'n, moal Lüst harn up 'ne junge Deern har'n in Omoa see de Rechte funn'n de geev hör Wichters dorföör geern Un wenn de Deerns bi anner Lüü verhüürt föör Tüüch un Fett man hör denn moal noa Huus henleet betoal'n see ok noch föör dat Bett Wenn ikk nu Düwels Bild schall schrieven denk ikk an d' Bernuthsfelder Moor dat dücht mi as Gespensterdrieven ikk wünsch mi — dat wee aal nich woahr Drei di vandoach doch hen un her un seech wat so in d' Welt geböört de Minschen goahn netso tokehr as hevvt see nie ut niks wat lehrt
		De Tied De Tied de kummt, de Tied de geit ok wenn de Tied up Tied doalschleit loat Tied sükk up de Tied besinnen denn kanns mit Tied de Tied gewinnen
			Een neeän Dach De Steerns de lüchten hell an d' Hääven, net as de Süchten in us Lääven. See tinkeln as dien blenkernd Troanen, wenn di dien Haartblood överlöppt — see trüllern över Wulkens Boahnen, wiel Dach sinnich de Dach verschlöppt. See seilen sinnich up de Grund — dör d' Sünnenlucht rein tinkelbunt — hangen sülvern an Bloaden un Takken un drüppeln ok woll in dien Nakken. Du spöörst, dien Blood faangt an to ruusen un lett di dör de Doagen suusen — du weetst dat niks di hollen kann un geist de Dach mit Höögen an.
Besinnen an vergoahne Tied Spöörst Du dat Weih'n ut Süüdsüüdwest? Süchst Du de Wulken sinnich trekken? Föölst, wu de Sünn hör Waarmt to best mit Lüchten krupt in alle Ekken? Hörst Du dat in de Reiten rüscheln — rükst Du de hönnichsööte Röäk? Steist vöör de geele Ginsters Büscheln un dröömst Di hen in Moders Köäk. Schmekkst tomoal de Roomes Blööm up gülden Tee in witte Köpkes. Dien Sinnen geit noa Krööger Röpkes un nippt an iisichkollen Kööm — de gleunich Törf in d' oapen Füür, de witte Stoff föör blanke Schieven — wat geevst Du woll — niks wee to düür — föör eenmoal noch dor hentodrieven.
			Still Freedach Still Freedach is d' in Minschenhuusen nümms froacht, wat dat woll up sükk hett aal loaten's d' Spoaßvergnöägen suusen nümms sücht de Heiland dor an d' Brett Keen een de sücht sien blöderk Düür'n keen een de föölt sien Pien in d' Haart see schmieten Biller an de Müür'n vergääten — witt is hellerder as schwaart Jeden meent mit veel Spektoakel deit he Minsch un Eer een goodet Waark mit Stillheit un wat minn Gekoakel is d' wat man deit, noch moal so stark
	De "Stillich Freedach", de so heel gannskeen wee, de hett us nu wäär sien Pukkel todreit. Doch liekers is Nümms, de dat beröört — un Nümms de dor froacht, wat dat geböört.. He word stilkens luuder, Joahr so föör Joahr — hett föör Arger nu all wittklöärich Hoar. In elker Kuntreien in de Gott hett wat wiest, dor ward laarmt un schkandoalt dat de Düwel all över de Dakkskanten kiest. Dat hett heel keen Moat mehr — dat löppt hitzich över — un Nümms de dor sächt, ikk stoa dor nu dröver. Dat Gülden un Samten dat hett heel keen Oart — un man deit so, as wenn man in Gott sien Kohort'. Dorbi maarkt Nümms - un dat is so dull — dat us Heergott van dissed Gedoo de Schnuut hett laang vull. Een krinthenkatholschen Grootvoader Gräsich klautert as maal dör dat Gejauel — wiest een büld Minschen, dat see blods döäsich un de hörn ok noch up dat verloagen Gekauel
			Vöörjoahrsoahmen ... De Blöömen de stoahn all sied Doagen in buten see wiesen hör gröönen un wittklöärich Schnuten dat is een Teeken van Vöörsömmerstied denn nu is dat Fleuten un Sing’n nich mehr wiet dat Fleuten un trillern van Bekassinen dortüschen dat gurren van Duven so as düster Rosinen dat de Schwolfkes seilen so licht dör de Hääven as deit dat hier ni nich een Iiskoole gääven dat de Wilgenstruuk gääl as een Hönnichpott lett un Voader in d’ Tuun de eersten Frücht all insett dat dat Woater wäär Woater un nich iisfast mehr steit un de Buur sien Märsfolt över dat Rövenfeld schleit denn köänt wi wäär trillern, denn köänt wi juchhein un köänt us an Moder Natur wedder frein
		Dat Haart in de Büks Is di ok so grieselich so komisch krüüz un quer ikk glöv dat kummt ganz säkerlich van Winachen all her Man sücht dat all een heelen Tied van Dach to Dach mehr blenken een heel lütt Sett — denn is d' sowiet de Winachsmann de deit di wenken Du sülvst weets woll üm dien Geschichten un hoapst dat d' nich aaöl schräven steit in Sünnerkloas sien Stroafberichten wenn d' denn an d' verdeelen geit Bit d' sowiet is mutts d' dormit läven dat du nich weets wat man di lett kanns blods hoapen dat in Hääven een is de ok moal wat vergätt Wenn d' Hillich Nacht denn wääden is kanns wäär heel blied utkieken häst spöört dat di de hillich Christ bedoacht hett as siens glieken
			Een sünnerboaren Tied Överall hört man de Engels ööven. Heel fiin un heel saacht, dat see nümms stört. De Kinners up d' Eer köänt all nich mehr ovtööven, wat dat an Winachen woll so geböört. In Schuven un Schappen, in Winkel un Hörns lett Moder Bott för de Winachsmann. Un ünner de düster Kellertrappen Dor haangt noch wat för sien Gespann. Groot Hinnerk, de kann dat nich loaten, stilkens to luustern un hentofoaten. Stine de wüür dat joa ok allsto geern, doch dorför is see to lütt de Deern. Wenn Opa dat woahrt, deit he woll moal schellen — un sächt, he wüür dat de Cloaskeerl vertellen. Doch liekers deit he de Oogen tokniepen — he kann doch sien Enkels nich an d' Hääven verpiepen. Voader hett rein keen Tied för de Froagen — he mutt achter de Pinunsen anjoagen. Denn ok dat hett sükk ännerd in disse Welt — Freud up de Eer, de givt dat blods noch föör Geld.
		Nu is d' nich mehr laang hen … Wenn dat üm veer all düster word geit sinnich woll dat Joahr to Enn'n tomoal schleit up de Himmelspoort man sücht de Engels rönnen Hier is de Büdel noch nich vull dor sünd noch heel keen Päpernöten Winachsmann kikkt all rech dull wiel see nu nödich losfoahrn möten Överaal dat Tüchs verstäken wat see an Hillichoabnd verdeelt moot man ok moal de Aarms langrekken wenn hier un dor een Ledder feelt Wäkenlang word Stuten backen dat Himmelsfüür geit ni nich ut de Engels hevvt keen Tied to schnakken see kennen blods noch Winachsstuut Winachenoabend is d' denn sowiet de Lütten rönn'n aal hen un her Minüten wordn to'n langen Tied dat Töven deit all richtich säer Wenn denn tomoal de Dör up geit de Keersen sünd an lüchten wenn Winachsmann denn vöör een steit much mennicheen woll flüchten Is ok so'n spierke Angst dormanken de Oogen blenkern doch as Sterns wenn ut d' Winachsmann sien grode Pranken Geschenken koamt föör Jungs un Deerns
	Man much dat woll weeten … De Stuvendör sükk nich beweecht dat Schlöädellokk verhangen man meent, dat dor de Engels fleecht in Kinnerhaarten söötes Bangen De Fenster wiesen in d' Appeltuun villicht kann man wat spitzen de Gröttern sünd vöör Neeschier duun see doon sükk rein erhitzen Möächt see noch so foast sükk quääl'n sükk an dat Müürwark hochtotilln stoadich deit een Stückji fääl'n an dat — wat see woll weeten willn Man sücht dat blenkern in de Schieven sinnich geit een hen un her nich weeten wat de binnen drieven in Kinners Kopp geit dat tokehr So moten see sükk still bemööten bit dat an to pingeln faangt Geschenken — Kringels — Päpernööten Knecht Ruprecht ut sien Büdel laangt
			Een Froach blods …. Häst Du allmoal een Doaler sehn – ov ut Kopper, ut Sülver, ut Knoak ov ut Steen, de ut een Siet blods bestunn, un anners ut niks? Näää, sächst Du un kikkst mi gluubsch an – dat ward dat net so nich gääven, as ikk nich mehr glööv an de Winachtsmann. Dat schall woll nich wääsen, dat givt dat ok nich – dat lücht di in, un verdrifft di dat Grääsen – dor twiefelst du nich. Bi d’ Lääven dor schienst du dat anners to hollen – dor glöövst du dat givt blods Sünnschien un Lücht. Du süchst nich de stäävich Verneeler, du maarkst nich de ungliek Verdeeler de aal dat Goode in Stükken hau’n, un denn an di särgen, man dee hör beklau’n – de vöör Gewalt de Tied verbeegen un mit een Schmüstergrienen de Welt bedreegen. Mit sükkser Oart Meenen seilst du mit Schlachsiet an d’ Lääven vöörbi - deist di noch up de rechter Siet wähnen, wenn de Dod di all kreit sien Kikeriki. Holl still, blods solaang as een Oogenblenkern, drei de Doaler moal üm – denn süchst du de Tied mit de Welt rümschlenkern.
		Pingsten … Pingsten — wat is dat föör een Spiegöäkenkroam — schleit mi dat in d' Dörpkrooch tomööt. In d' Hörn hukeln twee Heeren und sitt eene Doam, mit so komisch noa fröer utseegende Hööt. De vertellt wat van Pingsten un wat de Minschheit verwacht, wenn vöör Gericht an denn jüngsten Dach Gotts Hoamer doal kracht. Eers hörns gannich hen, de Mannslüü in d' Krooch. Beer un Schlukk sünd hör nörder, schiens is dat genooch. Doch tomoal word dat still — de Lücht de word schwörder, as wenn dor van boaben een Boartkeerl wat särgen will. Un Jeden versteit dat — oahn dat groot wat geböört, dat is as een Schienfatt, dat den Hääven tohört. Nümms froacht mehr noa Pingsten, un wat dat schall heeten — sülvst denn Geringsten hett tomoal een reinerd, een anner Geweeten.
			Luuster in de Nacht, mien Kind, luuster in de düster Wieden — dor buten speelt de Nachtenswind, dat moakt he all sied alle Tieden. He speelt sien Spill up veele Orten, mit allens wat he kriegen kann — mit Strüük un Bööm in veele Szorten, ok Haarten geit he foaken an. Wenn irgendwat up d' Haart di licht — du glöövst, dat bold de Dod di neit, denn kiek de Wind liek in d' Gesicht un spöör wu flink de Pien vergeit. Loat de Tied ruusen, loat de Tied suusen. See hollt nich Ruh' un hollt nich still, see moakt doch jümmers wat see will. Un jümmers löpt see liek vöörut — luurt nümms up d' Bekk, kikkt nümms up d' Schnuut. Deit elker Dach de glieker Trää, ov Kreech nu is, ov dat is Frää. Elker Dach is d' lächt un düster un elker Dach is Rümgeknüster. Ov Sünnenschien ov Hoagelschuur — Tied faalt dat lopen ni nich stuur. Drüm wees, mien Frünnd, mit Tied good Frünnd — solaang as wi up Eerden bünd.
...vun Hans Jörg Hartmann
Minsch in't Net — homo sapiens audiovidens Wat plaagst du di af op de Söök nah „aktive Frietied“ Und wat verlangst du nah eenmalige Unnerholung — Orer meenst du du kunnst rut ut dat Net vun Animation Melkfett för dien Seel — dat hundertste Mal „Wetten dass“. Jede Weekenend een Weeg vull Kitsch för dien Hart — Du brukst doch blots de Knoop to drücken — Blot so frie ween di een Programm uttowählen Du, Minsch, büst al siet eenige Tied in de Laag So tehmlig 60 Programme mit Kabel und Parabolantenn In'ne Stuuv di to haalen „Home sweet home“ — wenn Stefan Raab und Sabine Christiansen sik üm Inschaltquoten strieden — orer givt dat een de dat afstrieden will dat parallel to de Tahl vun Programme ok de Minsch sein Mündigkeit und Frieheit mitwassen deit So wardst du, Minsch, di bald vun dien sülvstverschuldte Unmündigkeit afheeven. Kannst du doch hüüt al allens und jedet di överall halen — Plaanst du doch seeker dat Paradies op de Eerd De groote Kommunikator und alltied uns lockende Bildschirm Gifft uns dat söte Geföhl Een allweeten Minsch in de Midden vun't Universum to ween Nienich weerst du, oh Minsch, so inbett' in de Plaans vun de „Maakers“ — So is dat wull rechtens, di ok in tokamen Tieden Ohn' Twievel „homo sapiens sapiens“ to nömen?
		Kinnertied — „ ik wull, wi weern noch kleen, Jehann ...“ Wenn mi dat Gedicht in de Handen wedder fallt ... Geiht mien Denken torügg — nah de Kinnertied bald: Speelen an de Beek, op de Straat, an de Treen — Wiet und siet keen Auto to sehn. Buddeln in de Sandkuhl, Lagerfüer — Keen Geld, wat to koopen — allens is düür. Und speelen in't Holt, bi de Böken und Eeken — Dar kunnst di an besten mang versteeken. Dat regent ? Maakt nix! Rop op de Böhn — Dar in't Heu is't drög, so warm und so schön. Orer mang de Tiern speelen in de Stall — Und Football op de Lohdeel — een Röv is de Ball. Morns ruut ut't Bedd, heruut ut dat Huus. För de Mudderdag plöckst een schön bunte Struuß Mit geele Osches und witte Kuckucksbloomen. De Kinnertied, de löppt as'n Droom. Weer dat allens? Oh nee ok doch — dar weer doch no' mehr! De eersten veer Jahr'n in uns' eenklassige School — Mit fiefundtwintig Kinner — de Schoolbarg hendal. Dat weer di doch'n bannig schöne Tied. So'n School givt't hüüt nich mehr — wiet und siet. Und laterhen dat Gymnasium in de Stadt. Dar harrst, keemst vun't Dörp, „Naturburschenrabatt“ — Und kreegst doch Abitur — as eerste ut dien Dörp. Of dat allens weer? Jungedi — dar weer doch no' mehr! Op't eerste Fahrrad de Schoolbarg hendaal — Karrioolst mit Karacho gegen'n Telefonpahl. Tüüg und Kopp kaputt, dat Fahrrad — bleev heel. In de Treen bi't Baden bald versaapen. Mit de Bull op de Kuppel üm de Wett loopen. Mit söventeihn dat eerste Auto — een lüttje Isetta. Föhrerschien harrst nich — ohne weer veel beter. Nu denk ik torügg — und sehg blot dat Licht. De düsteren Daage — as geev de dat nich. Mi geiht dat wull männigmal as in't Gedicht „Ik wull, wi weern noch kleen, Jehann...“ De Welt wardt mi lütter vun Jahr to Jahr — Doch wer will, de kriggt ok veel Schönet to sehn. Hei — höög di — t'kummt Sünnschien nah't Weenen!
Keen Bang! Een Leeven fraagst du? Mien Jung, wees nicht bang! Dar kummt di wiss noch wat achteran! Du spikeleerst — hest nix to hopen? Und nu kriggt dat Bangen di doch tofaten? Dat Leeven — si man ruhig — mag wull keeneen geern laten. Dat Leeven nah de Dood — Givt et dat orer givt et dat nicht? Kummt nix achteran as dat letzte Gericht? Ik avers segg di: dar kummt wat achteran. Warum ik dat glööv? Hör mi mal an! Verleeden Week — bi't Opregeln vun de olde Kommod' (dar harr keen vun uns rinkeeken siet Oma ehr Dood) do fulln mi' n Dutt olde Familienbiller in' ne Handen. Und wat ik dar sehg, geev mi bannig veel Moot. Mien Unkels, mien Tanten, lütt und ok groot. Urgrootmudder, Mudder — as lüttje Göörn. Ik keek se mi an — und musst mi verfehrn: Se sehgen je ut as mien eegen Deern! As dien eegen Süster so mit neegen orer acht! Ik musst spikeleern — und denn heff ik lacht. Un denn — nah'n lütt Wiel — do wusst ik Bescheed! Mien Urgrootmudder in ehr Kinnerkleed — Se leevt wieder in mien Mudder und mien eegen Deern. Keen Bang darum, Jung, för de letzte Stünn' — Ok du, du leevst wieder in dien Kinner und Frünn'!
		„Bombenstimmung auf dem Tennisball ...“ Op de alljährliche Ball vun de Tennisclub Geev dat een „Bombenstimmung“. Bombenstimmung ... Wat is dat? Wat seggt dat? Wat schall dat bedüden? All de Gäste hebbt sik freut – So wat Schönes hebbt se lang nich beleevt. So' n Bombenstimmung. Bomben. Wat sind Bomben. Stimmung.
Hüüt is Weltkinderdag 2004 Kaffeetied — ik sitt in de Gaarden — villicht de letzte schöne Sünndag vun't Jahr. Över de Gaardentuun flüggt av und an een Swall vun vergnöögte Kinderlarm. In uns Husumer Slotpark speelen sachts över 1000 Kinder. Hüüt is Weltkinderdag 2004. An de Häven drieven 'n paar düstere Wulken mit de Wind. In Darfur in'n Sudan hebbt Mürderbanden över 50 Duusend Minschen ümbrocht. Ok mennige olde und 'n Barg lütte Kinders weern darbi. In de UNO reeden se al 'n paar Weeken daröver. De Kinder starven wieder. Hüüt is Weltkinderdag 2004. In't Sassenland und in Bramborg sünd hüüt Landdagswahlen. De NPD trukk ehrgüstern in Annaberg/Sachsen mit swarte Schoh und 'n groote Düütschland-Flag dörch de Straaten. Vörbi an een Flaag Kinder vun een Kinderhort. Op de Schilder stunn Swart op Witt: "Wahltag ist Zahltag! Arbeit für Deutsche. Wir sind das Volk." De lütte Kinder keeken mit groote Oogen. Weltkinderdag 2004. In de Irak is Krieg. Blootjunge amerikaansche Soldaten, irakische Mudders und Kinners starwen vör loopende Kameras. Dat roode Bloot löppt över de stööwigen, geelen Straaten. Bi uns rundum blöhn roode Dahlien und geele Sünnenbloomen. Weltkinderdag 2004. Präsident Bush will geern wedderwählt warden. He seggt: "War against terrorism" hett de Welt sekerer maakt. In wat vun een Welt leevt Präsident Bush? Wat vun een Welt meent he wull? Hüüt is Weltkinderdag 2004. In Düütschland gift dat rund 700 000 Millionäre, lees ik in de Zeitung. Und över 1,3 Millionen Kinders in Düütschland leeven in Armoot, steiht dar. Und dar steiht ok: Düütschland is een kinderfiendlichet Land. Över de Tuun bruust dat Kinderlachen vun den Slotpark. Hüüt is doch Weltkinderdag 2004.
	Winterdag — war blifst du warme Sünn? Bleeke Ruugriep deckt de swarte Grund Witte Sünnschiev wiest sick mang de griesen Wulken Geelbruun lett de letzte Rosenblööt Südsiets an't Huus 'n truurig Kopp dalhangen: Winterdag — keen Blatt keen Vagel rögt sik in 'ne Boom De leewige Natur — se liggt in'n Winterdroom Daakige düstere Daage — een nah'n annere krüppt darhen Woans süht Summer ut? Woans rüükt bunte Bloomen? Keen Leewen wiet und siet — wa mag't uns morn woll gahn: Winterdag — de swarte Amsel in'ne Gaarden Kleit luutlos na de letzte Worm Noch dichter ward de griese Daak — deckt allens sinnig to Keen Kant keen Farf keen Aart keen Leewen As wenn't keen Ünnerscheed schall geewen: Winterdag — fritt Luft und Licht War jüst noch weer de witte Sünn Is bloot en Droom vun bleeke Sicht De korte Dag hett nu een End Of Nacht of Dag — is allens um und bi: Winterdag — de krüppt di klamm dat Lief herop Pass op — dat Griese fritt di liesen op! So lang noch duurt de Wintertied Bet allens grön is — warm und blied Ik will mi op de Sünnschien freun Op't gröne Gras op bunte Bloomen: Denn büst du, Winterdag, vörbi! Bet darhen will ik mi Summer dröömen!
...vun Clara Kramer-Freudenthal
			Een Feldblomenstruuß Kuurnbloomen hebb ik sehn an Feldrand stohn, dortwüschen bleuh knallrood de Mohn. Een Bild as in mien Kinnertiet, kann 't nich vergeten, wüür so blied. Woneem ik dat sehn hebb, müchs du nu weten? In Hulsteen is't ween, harr 'k dor man seten. So twüschen Flensborg un Quickborn an'n Feldrand, bi dat bald riepe Kuurn. Mien Hatt, dat sleug heuger, so hett mi dat rührt. Mit blitzblanke Ogen vörbi ik bün führt. Woneer harr ik so wat Smucket mool sehn? Gott Voder, ik dank Di, uns Ier is so scheun. Mit een Slag wüür mien Kinnertiet dor. In'n Kuurnfeld stünn ik, de Wind strokel mien Hoor. Een Feldblomenstruuß ik wüür dor to plücken, de Ier kunn ik rüken, wenn ik mi dä bücken. Larken sünd ut dat Kuurnfeld opstegen. Se süngen een Leed, wat kunn ik mi högen. Mien Struuß, he lücht gull'n, rood un blau. Gull'n vun de Ohrn, noch natt vun Dau. Stult leup ik no Mudder in't Öllernhuus. Se frei sik bannig öber den Struuß. Gans fast neuhm se mi in ehre Arm', un mi wörr't üm mien lütt Hatt gans warm.
...vun Ludgerd Lüske
Juli — Sommertiet Freuh schint dei Sünn all in'e Döörn. Tau'n Middag meiht dei Buur sien Körn. Änner Lüe feuhert fein mit' Rad, sei freit sück äöver jedein mojen Pad. Bi warmet Weer un gaue Luft bruket wi blots dünne Kluft. Dei Kinner balschket lut in't Waoter, Die Groten freit sück äöver dat Geschnaoter.
	August — laue Nacht Maondschien lücht den Weg, hei sien Arm üm ehr legg. So kummt dei Leiv in helle Nacht, den Patt hendaol gaoht sei sacht. Wolang, dat weit kienein, och, dat mutt uck kiener seihn!
		Septemberende — Tiet taun Upstaohn Vörbie ist nu dei Sommertiet, mit den Harvst is dat so wiet. Dat Upstaohn geiht veel beter, dei Wecker piept'n Stünne löter. Tüch an, äten, hen nao'n Bus, dei Kinner gaoht ut Huus. Morgens is et noch nich düster, sei brukt noch kiene Lüchter. Gleunig kump dei Sünn' an Dag, nu weert uck woll dei leste wach!
	Oktober — Harvstdag Dei Sünn' noch achtern Buschke sitt, morgens lett dat Gräs so witt. Van dei Böme fallt dei Blöre, dat giw den Harvste sien Kolöre. Most du morgens dör den Näwel, dei Verkehr is dann ein Äöwel! Dat wöste Raosen up dei Straoten maoket dann eiers recht verdraoten! Argern kann ein dat so richtig, man paß up, dat Leben is uck wichtig! Laot dei Daoge wat sei sünt, seih uck, wat dat Leben süß di günnt!
November — An't Grav Van den hogen Karktorn klüngen dei Klocken up us doal. Verwandte, Naobers, Frün, wie haren kiene Waohl. Up den Karkhoff vör den Sarg stünden wie tau beern. Use Tante, sei was van us gaohn, wie mösten sei nu eern. Van den hogen Karktorn klüngen dei Klocken up us doal. Ehr grote Klang füng use Truer, dei Sünne leet so faol; Mit Gottes Sägen nöm dei Eern, wat sei maol geew, Dei Globen, nao den Dot is nümms alleen, us bleew.
	Dör'n Dezember Schnee und Rägen, an'n düstern Hägen. Glatte Straoten, Lüe sünd verdraoten. Frost und Iis, dei Eern is gries. In lange Nacht, dei Droom is sacht. Ein'n Wintermorgen ganz aohne Sorgen. Dei Sünn' an'n Wiehnachtsdag dat is't, wat ich mag.
			Wiehnachten 2005 Et is Wiehnacht vör dei Dörn, buten is noch Larm tau hörn. Man watt schall kaomen, worup teuvet wi tausaomen? Up den sachten Fredenwind, kump her van't lüttke Kind. Sien Fredensengel giff us Maut, dat wi dei Not watt minnern daut. In't neie Joahr schall Freden läben un allens nao Gautheit sträven!
		Januar — In'e Kölde Dei Wind huult öwer'n Eschke, hei fang sick in dei schwarten Büschke. Dei Bäke flütt dör't iesig Euwer, in dei Böme drückt dei Schnei dei Teuger. Kien Deert rögt sick wiet un' siet in die kolden langen Wintertied.
	Februar — An't Füür Witte Blaumen teiert dei Schieven, kolden Toch kump dör dei Gliemen. Dei Winter is upstunns an't Stüür, kneustich Holt mot nu in't Füür. Nu weers' woll warm van vörn, man achter di, dor huult dei Dörn. N'en lüttken Körn warmt us van binnen, so kö'wi den Winterdag woll winnen!
März — Dei Droom van'n Maidag Hoch, baoben sitt' dei Duuwen in'e Böme, van warme Maidaoge sünt woll ehre Drööme. So kump't ein manges vör, wenn dei Sünn' warmt up dei Eer. So is dat faoken üm disse Tiet, kold un warm sünt Siet an Siet.
	Aprilaobend — Kinnerbeddegaohnstiet Dei Drüppen fallt van baoben daol, sei draopt sück an den natten Paol. Dei Planten, dei dor anne staoht, sei bruket dat mit maot. Aprilwear, oh wo natt! Överloopen will dat Schlatt. Dei Schnei driv dwarsk dörn Sturm, Aohneweer, schall nich lange durn! Dei Sünn' het sück verkraopen, nu möt use Kinner schlaopen! Annern Dag giv't bätert Weer, dann giv dat kiene Drüppen mehr.
		Mai — Neiet Läben An' Maidag in dei Sünne giw neiet Läben sine Künne. Ut dei Grund, rischk herut, wast dat neie greune Krut. Vör den Gäwel up den Naogel Hang' neien Kassen för den Vaogel. Nao buten suust dei Kinner un dei Oolen daut' nich minner!
			Juni — Schachspill in' Urlaub Tweiundartich Figuren Staoht dor an't luren. Perde, Lööpers, Buren So'n Schachspill kann wat duren. Torns, Käönig, Daome, dor geiht dat goarnich aohne. Dat ganze Warkes treckt nu los, of schwart of witt, wer is dei Baos? Up maol is dei eine Käönig matt, dei annere Daome het üm behatt.
...vun Jennifer Borchers
			Mien Papa hett mie Holschen mokt Mien Papa hett mie Holschen mokt Met siene eegen Hann'n. Mien Papa hett mie Holschen mokt De tee ik so geern an. De Holschen de süünd swatt lakkiert Datt Schoopsföll datt is witt. De Holschen de süünd swatt lakkiert Door koomt keen Schooh nich mit.
	Barbarakoken Vertich Johr bünn ik von Huus weg, Dat lüttje Döörp in Neddersassen, Met gröne Weiden un swarte Acker umrum Wo Mudder jeden Sunobend Koken backt, door weer een Potkoken met Zitronenguss, Barbarakoken heet de, ik weet datt noch. In mien lüttje Wohnung in Manhattan Ik go an't Internet ran, and google no Barbarakoken. Hess datt sehn! Minsch door is dat Rezept. Jo, over wat is "Mondamin"? Datt giff hier gor nich. Is datt viellich "Cornstarch"? Jo wiss, de Koken woort watt. Minsch, de smeckt over goot!
Mien Leevster is komen De Klock is all ölben. Ik sit bie't düüstere Finster in mien lütte Stuv. Enn Tass met frisch Kamillentee Warmt mie de Hann'n. Ik teih de bruune Deck dichter over miien Kneen. Een Bauk von Rumi ligg oopen vöör mie. Alles is stüll. De Fernseher is stüll. De Komputer is stüll. Datt Radio is stüll. Buuten up de Grootstadtstrooten is datt ok stüll. Langsom lees ik een Gedich. Langsom geiht een Gedanken dooern Kopp. Un denn.... datt Dinken hört up. Ik höör de Stüll in'n Zimmer. Ik höör de Stüll in mien Kopp. Ik fööhl den Freed'n in mien Hart. Ik bünn alleen, un bünn doch nich alleen. Mie is warm. Alles is licht. Mie beevt vöör Glück. Mien Leevster is komen.
...vun Ute Biemüller
			Afstand To neeg komen Wöör daalsluukt utspeen breetpedd Stück för Stück hoochböört openannerleggt achter hoge Muurn bemött mi nüms.
	Tiet Veeltoveel Tiet darmit tobröcht allens to doon wat ik schull woveel Tiet blifft noch allens to doon wat ik will?
			To laat All mien Leef di to wiesen, darto fehl' mi de Moot. As ik't versöcht heff, dar weer't all to laat.
	Vagelfrie In diene Hann'n as en Vagel fedderpluusterig seker drömen de Flünken spreden as en Vagel loos un leddig flegen gegen den Wind.
			Schaddenspringen Af un an wull ik geern över'n egen Schatten springen mehrstendeels güng dat nich dar weer keen Licht un keen Sünn.
Boom Ole Telgen böögt in'n Storm praat wegtoflegen swatte Dodenvagels küseln Krallens holen fast.
	Wegenleed 2006 Slaap mien Kind, slaap in. Treck de Deek bit ünner't Kinn. Slaap liesen, laat nix vun di höörn, keen Minsch ward in dien Droom di stöörn. Slaap mien Kind, slaap in. Slaap mien Kind, slaap to. In'n Slaap hest du dien Roh. Dien Broder ward di nich verhau'n, dien Süster nich dat Eten klau'n. Slaap mien Kind, slaap to. Slaap mien Kind, slaap still. Keeneen wat vun di will. Dien Vader ward di nich anfaten, dien Onkel ward in Roh di laten. Slaap mien Kind, slaap still. Slaap mien Kind, slaap lang. In'n Slaap hest du keen Bang. Dien Moder hett keen Tiet för di, süppt Kööm un Beer so blangenbi. Slaap mien Kind, slaap lang.
		Iestiet Lengen un Leef lachen un lieden truern un Tranen minn all Möhen all Föhlen op Ies to leggen Hart, wat wullt du! Noch mehr?
Vergeevs Twischen Frünnen merrnmang sitten fragen höörn antern wull'n ohn Wöör achter Muurn ut Glas wiet weg
...vun Silke Frakstein
	An mien Vadder Ik wull mien Vadder weer noch dor mit siene witten struwweligen Hoor. Ganz heemlich, mien Mudder dröff dat nich sehn seet ik obends op sien Kneen. Ik weer sien Stolt un kunn allens mit em mooken wo oft heff ik em sehn, heemlich hett he Koffi drunken. He weer al so süük un keen schall dat weten, een Johr loter kunn he nix mehr eeten. Ober jümmers wenn he von Fünfhausen keem weer dat inne Wohnstuuv wunnerscheun. De Blomen, de ik nu an'n leevsten mag bröcht he mit, Dag för Dag. In alle Farben, o Kinners, wat weer dat blots scheun, mien leeven Vadder, noch hüüt mag ik Fresien an'n leevsten sehn. Bit toletzt hett he an sien Genesung glöövt ober Jan Klabberbeen hett al töövt. Hoolt em jedeen Dag'n lütt beten mehr rünner von düsse scheune Eer. Verteihn Dog hebbt se mit'nanner rungen Denn harr de Swatte wunnen. Ik denk an Di — Diene Püppi
			O du fröhliche Wiehnachten, scheune besinnliche Tied? Op'n Wiehnachtsmarkt stinkt dat no oolet Fett un Spriet. De Kinner föhrt Karussel, dat köönt se in'n Summer ok, ik warr ut den Kroom nich mehr klook. Inne Stadt dor mookt se ne Parade jedeen Sekunde is mi dorför to schade. An jede Eck steiht'n Wiehnachtsmann un kieckt de Göörn twoors fründlich an, doch sünd se ganz dörcheenanner von düsse "Pracht". Hebbt wi würklich bi den Rummel an de Kinner dacht? Keeneen hett Geld, so ward vertellt. Doch bi de "Brillis" dor stoht se Schlange un Papi is bi't Betohlen nich bange. Villicht fangt se in Tokunft in'n August al an mit Iesenbohn un Marzipan. Ik will ober in'n Oktober noch Gelierzucker hebben un nich al op Pepernööt pedden.
		De letzte Ros Dat weer en gediegen Johr — veele vun miene Blomen weern eenfach nicht dor. Erst keem de Küll, denn de Regen un achterno vun de Sünn mehr as Segen. Mit de Geetkann weer ik jümmers ünnerwegens, kunn dat meist nich wuppen de Blomen hebbt schüddkoppt över de poor Druppen. Trurig hebbt se mi ankeken un denn keem de ersehnte Regen Doch wedder weer dat veel to veel "Ik wünsch mi nochmol Sünn" seggt de Seel. Un denn Oktober, wat ene Pracht. De Sünn, se lacht den vullen Dag. De Bööm de lüchten in alle Farven. Un denn, op eenmol över Nacht, hett de Harvst mi de letzte Ros bröcht. Piel waßt se no boben, as wull se seggen: "Kannst mi gern loben".
			Harvsttiet De Fleeg, de Immen sünd meud un matt, en Swienegel tappert noch rüm, he hett de Tiet verpaßt. Flietig is de Katteker. He stoppt de Nööt in alle Ecken is mennigmol nich so licht, överall wat to verstecken. Bi all dat Gewimmel bi de Deerten köönt wi Minschen den letzten Sünnenstrohl geneten. Se warmt dat Lief un bringt de Natur to'n Lüchten Een Struuß vun Farven sett dat Hart in Verzücken. Heuerst du dat Ruscheln un wo still dat is? Överall is dat dookig un keen Wind. De Welt steiht still. De Gedanken goht trüch no Freuhstück op'n Balkon un obends mit Rotwien un Lampion. Du denkst an den längsten Dag un de kotte Nacht — Wo veel Scheunet hett de Warms uns bröcht. De Tropenluft hebbt wi längst vergeten, wi wüllt nu den letzten Sünnenstrohl geneten. Doch dor is noch Een, de luert op wat, sitt in de Eck un bekickt sik dat Speelwark. Hett dat Nett knütt twüschen Blomen un Goornstohl un denkt bi sik: "Loot di Tiet" — bums, sitt wat binnen — "Siehste wohl!" Dick un fett hett se sik freeten, kann den Winter nu geneten. Ik frei mi op Peperkoken un Marzipan, op Sneeballschlachten un Sleden fohren. Un een, twee, dree, hest sehn, kümmt dat Fröhjohr, un allens is greun.
		Snee Een, twee, dree ganz liesen över Nacht Snee de witte Pracht. Juchzen un lachen Kinner danzen. De rode Näs löppt. Pudelmütz danzt op'n Kopp Kinnerogen hell as en Stern kiekt in de Fern. Dusend Kristalle fien un zart. De Busch, de Boom Zuckerguß. De Drossel swatt un dick. Stille Mien Hart puckert Glück
...vun Walter Rathmann
	De Veeruntwindigste Endlich sünd wi nu so wiet, vörbi is de Vörwiehnachstied. Nee, ik säch di, wär dat doll, aber hüüt is Wiehnachtsdach, un de ganze Köök is vull. Frank speelt Hinkepott mit Hans, süht ut as son Düvelstanz. Un ut'n Radio kanns hörn: Hillige Nacht, Hillige Nacht, Doch dat stört se nich, de Göörn. Baby Ruth kreit tämlich dull, wat wull heet: de Büx is vull. Ann-Katrin, de lett nich locker, striet mit Jan üm sien' Hocker. Mudder röhrt in Suppentopp und markt den Krach nich mehr. Se hätt en Wookmän op ehr'n Kopp un hört den En De Er. Vadder is all lang nicht hier, is em wohl veel to luut. Kann ween, he övt noch an Klavier, in de Bescherungsstuuv. Blots Opa föhlt sik gar nich wohl. de Zeitung kümmt um veer. So sitt he dor op sinen Stohl un denkt: ik bruk en Beer. Du Erna, röppt he, kanns mi hörn? Sien Dochter is biet Backen. Dat is to luut hier! Von de Göörn! He mookt sik op de Hacken Schiet Wetter is, dat markt he buten. Dat duert dann noch veer Minuten bit he dann endlich vör de Döör von Kuddel Hansens Dörpskroog wär. Frohet Fest, tönt dat von Tresen, Kumm rin, Hans-Peter, sett di daal. Hier steiht dien Beer. So schall dat wesen! Nu sünd se all süss Mann in't Saal. Hinnerk Meier hölt een Reed un sappelt wat von Tradischion, Claas Füer weet, wat se glicks speelt un mischt de Korten schon. Hans-Peter markt, dat so en Beer veel beter för sien Mogen wär wenn een-twee Korn doortwischen drunken. So kann' in Bregen beter funken. Dat Spiel fangt an, Karl-Heinz hätt Asse, Claas scheelt neeschierig no de Kasse. Hans Post treckt seelig an sien Piep, un so vergeiht de hillige Tiet. Ich glöv, ji glövt, dat Enn von Leed is Striet un Tank int Hüüs. Ne-ne, keen Bang, de Engel weet wat för een Tag hüüt is. Hans-Peter lustert no de Klock un meen: So, meine Herrn, es is so weit. De erste Rock is nu nich mehr so fern. Un rech hett he. De Döör geiht op un Oma steiht in Ruum, fein in Kledag, un seggt salopp: Hans-Peter, büst du duun? He grien er an, steiht op und geiht vun Tisch bit Kloo un trüch. So schier un grad, dorbie noch fleit. He duun? Wer't seggt, de lüch. Un Oma winkt to de Herrn noch hen, de wünscht er'n frohe Tied. Hans-Peter hakt sik bi er in. No Kark is dat noch wiet. Door güng de beiden, Hann in Hann. Keen Striet, keen Lamenteern. Mien Jung, seggt Oma, un hölt an, kunnst di denn amüseern? Ach ja, seggt he, dat weer mal schön de olen Früün weddersehn. Doch immer wedder heff ik luert un schimpt, dat dat so lange duert bit du mi afholst von min Beer. Heff dacht, du leevst mi gar nich mehr! Johanna freut sick, is doch kloor. So geiht dat nu all vertig Johr. As soon Geschenk för em von eer siin Nahmittag bi Früün un Beer. Un wie is dat bi ju an Veruntwindigsten? Wart dat luut un wild un klamm, dann bruk man nich to roten. Se weeten ja, dann sitt ehr Mann bi Kuddel un speelt Korten.
Wiehnachtsmanns Söhn De Wiehnachtsmann kääm dütlich fröher, he haar so veel to doon. Nu kloppt he an de Wiehnachtsdöör un gröhlt: "Mook op, mien Söhn!" De Döör geiht op, sien Ebenbild mit witte lange Hoor steiht nu vör em un grien heel mild: "Oh, Papa, bis du door?" Na good, dach he, kümmt mi topass, un fangt meist an to lachen. Nu is Schluss mit den Ackerwaars. Denn gäv he em de Sachen. "Hier häst du dat, wat ik nich bruuk, mien leeve goode Söhn. Hier sünd de Rute und de Sack, un nu bescher man schön!" De neege Wiehnachtsmann keek baff un weer gor nich mehr frech. Dann ritt he sick den Bort noch af un leep ganz enfach wech. Sö wär dat, und dat mokt mie froh, door hätt sick nichts veränndert an. Un wenn dat bimmelt oder so, is dat uns olen Wiehnachtsmann!
...vun Ludwig Schmülling
			Sökerie Jedereen is up'n Patt Süht dütt. Süht dat. Is nix, Apatt, Or nich? Aowatt! Wat sühs? Bloß Witt un swatt. Verkatt! So is't Maol dütt, Maol dat. Is äs in Hiärwst een buntet Blatt. Flueg weg! De Sökenduorst verschwunnen, Häs jüst dien' Liäbenspatt Nie funnen.
	Dat Huus Kiek es rinn, Dann bis in'n Huus. Et ist wat mär äs Düörn, Fenster, Muern. Wenn't buten ösig is, dien Kop is kruus, Kanns üöwer all's in Ruhe kuern. Wat was, is boll vergiäten. Wat is, gaiht licht to Hiärten. Wat kuemp, moß recht beluern. Een't staiht up't annere, wenn't wees, kanns nich versuern. Dat "Is" bruuk't aolle "Was", un't niee "Kuemp" staiht up de Stiär, wenn't "Is" nich saihen will, wat was, nich glaiwen kann an't "Kuemp". Nu gaoh, un dann bis buten, häs't Huus in't Krüüs, kanns ruhig kieken un sühs: Is gued, wat was. Is gued, wat is. Wat kuemp, dööt sik no't "Was" un "Is" bemiäten. Un so is't üöweral to Huus, in dien't, in mien't, in jue's.
Märten De bruunen Blomenstängel häff'k all aff, Gröön dreef de aollen Blaar längs wäg. Stolt flütt van use hauge Dak Een Gaitling, röp un röp Dat Fröjaohr ut de Nacht. Wind wait week un sacht. Sunnenschien so lecht, so klaor Lockt Mensken, Veeh un't Land, Driff Strük,den Twieg, den Winterbast; De Meiskes slaot Du sühs't, de lütten Knospen wast. Wind wait week un sacht. De Wiärmde slik sik Tratt för Tratt Düör Wiäge, Straoten un de Stadt. Dat Liäben kuemp — Noch met Bedacht, Is dao dann in de naichste Nacht. Wind wait week un sacht.
			Mournentiet Et is so fröh an'n Dag, Ick sliek mi rut in't Summerhuus, Dat Haor, den Kopp, de Welt so kruus, Jüst is vöbie de swatte Nacht. De Wäg stigg an, De Rüe bi mi fin't sine Spuor, Löpp wiet vörut, kuemp trügg Un stött mi an'e Hand. Watt sall et nur? He mäck mi wach, Un buorwen op den Knapp De Blick wätt wiet, Du kiks un wes't, De Föt' in't natte Gras, Wu schön is doch de Mournentiet.
	Sien Brett So'n Brett, gued Holt schön dick un glatt; off Böcken, Eeken für dat Fatt, för Stöle, Bänke, Schapp un Wand, de Arbeit kuemp ut Timmerlüdes Hand. Nu drai di üm! Nich selten in de heele Welt sick een för gued un biäter hölt. Staihlt liek äs ut'n Busk 'nen Stock hät bloß een Brett för sien'n Kop.
De kaalen Köpp De kaalen Köpp häbt dicke Schoe an met witte Bänner. Dat hett Gewaolt giegen de annern, de Swatten, de Bruunen, de Giälen, de Rauden, giegen de annern; auk giegen de, de liäwen mött up de Straot; giegen de, de verslaopt dat frie Waort. Dat büört Gewaolt giegen de annern, un dann — auk giegen di. Häs kienen kaalen Kop un kiene dicken Scho met witte Bänner. Reselveer di, staoh up, wuß bi Tieten watt ännern!
			naoricht — daudkrank gaohn gaoh nich bliew ick mott waorüm wees't wull ick gaoh — ick gaoh met nu bol naigstens ick weet't nich wisse is ick kueme wi kuert auk aone wäör
	Wiehnachtsbaum De Dage düster, natt un kolt, De Hiärfst vörbi, kien Blatt an't Holt. Wind flügg üöwer Dak in't Huus. Fuorst maolt Blomen an de Schiew. To bliewen, daoför — To kuort de Liäbenstiet. Noch't Fuer an, Dat Lecht all ut. Nacht un Dag Gliek kuort, gliek lang. 'ne Kärß, een Krans, Een Beld, een Klang, För jedereen sall't gellen. De Wiärmde wiet? Nich gans! Du Mensk bruuks't blaus to lenken, Gedanken, guede Wäör alltiets Dänn Naigsten to todenken. Lecht häs dann genoog, Un auk dän rechten Sinn Van'n Wiehnachtsbaum.
		November De Daud in'e Naoberschopp De Kaor De Kaor drägg De Kaor drägg viel De Kaor driäg't Liäben Lang Kuort Van söws Denks di Hölls di fast Rüddelt Rüddelt di Rüddelt di loß Schütt't di af Büs daud 't is still De Aom staiht De Tiet höllt an 'nen Augenslag Un dann — De naigste Dag Gaiht Gaiht auk Gaiht auk di Gaiht auk di wägg
			Bar Mönsterland Küern, müern, Uoben füern. Bjärßen, iärten, Verdrott vergiäten. Binnen singen, tribbeleern, schnuwen, schuwen, gratuleern. Praolwuorst' Woer kontreer van buobendal äs Tott taxeern. Schnien, schmien, plögen, trecken, Köppe haug un nich verstiäken. Arbeid Fier, Liäbenstieden, gaohn, liäsen, Schuld beglieken. Kieken, quieken, Schwiene schlachten, Mönsterlänner Platt beachten. Alltieds küern or auk schriewen. Düsse Spraok helpt Liäben di to liäbem.
			Tied Tied staiht krüpp gaiht löpp bjärßt Tied verlourn ut de Tied gaohn
		Spaigelbeld anners, äs ick dacht anners, äs ick draimt anners, äs ick sin anners, äs de Bloumen blaiht un kann't Beld nicht liäsen
...vun Jürgen Brake
Verdaone Tied Däi Raps blaumet. Ek saih däi giälen Pläcke int greine Land dör däi Frontrute van min Wagen, wenn ek nao'e Arbäit föüher. — Däi Beton tiëgenüöwer van min Bürofinster es gries in jede Joahrestied.
			Kaornblaume Ek saog däi iärsten rouen Tuppen sit Joahrn in't Kaornfeld wiër bleihn. Däi Mouhn es retour. Wann wää'ek däi blaoe Blaume ut Kinnerdage äinmaol wiërseihn?
Löüwentahn Met doude Ougen kiekt dat olle Wiärk van beië Siën in däi schmale Straote. Kein Laster mäh met Isen, Koks un Schrott. Liërge Müüern bruket kein Fauër. Riëtte im Asphalt. Wann däi löchend-giälle Sunne akkraot drop straohlt — en fienen gräunen Schien. Ne giälle Blaum' alläin reckt sik tiëgen däi groute Süster. Hunnerte van Fallschiërmjägers maket sik praot.
	Däi Kranen Ek schriew un schriew… Äin Toun … Ek schriew … Äin Toun, äin Toun … Ek schriew un schriew… Äin Toun. Guruh… Ek schriew … Guruh, guruh … Ek schriew nit mäh, loup ut'm Hus. Guruh, guruh … Däi Piel am Hiäwen över mi. Guruh, guruh. Kurs Süd-Südost. Ek kiek un kiek, büs dat däi Piel verschwunnen es. As ek nao mine Arbäit gong, fauhl ek en sachten Schmiärt in mine Schullerblieër…
			Schummerstunne. Ulenflucht Schummerstunne, wann in däi Stuowe däi Schadden länger wett. Ulenflucht, wann däi dolchkrallige Doud düör däi Locht glitt un dat lüttke Volk sik nao ungen duket. Dat Douësschriggen verwääget, ouhne dat me't hört. Blous dat drieste Schuhuh van den Sieger schallt düör't Finster. Un däi ollen Geschichten krupet wiër ut dat Düüster ächtern Uowen vüör.
		Däi Fahrplan vam Grouten Wagen Wann nit däi Fahrplan vam Grouten Wagen inprogammäiërt wär im Brägen van jäidem Schmiëllentrecker, bu fünne häi retour van Afrika? Op ur-olle luchtege Straoten flügget häi, sinen Leitstään im Ouge. Hört vi wiër sinen Sang, wiëttet vi: Noch es et nit ganz geraon, säi ut däi Angeln te büörn, däi Groute Uordnungk. Anm.: Däi "Schmiëllentrecker" es en Vuogel, däi däi Hiälme vam Schmiëllengrass uttrecket, wieldat häi säi för sin Nest bruket. Ouk schlüppet häi gääne düört Grass. Daorümme hett iähm däi Lüü im Middeloller (op Houchdüütsch) diän Namen "grasa-smucka" (däi düört Grass schlüppet) giëwen. Later hett säi dat nit mäh verstaohn un hett diän Vuogel "Grasmücke" näömet. — Däi Schmiëllentrecker es en Zuchvuogel, däi blous et Nachts trecket un siëck nao däi Stääne terächtefinnet.
Wiëtten un glöüwen Vi wiëttet wat… Vi wiëttet, wat vi seihn hett. Vi glöüwet nicks! Vi glöüwet blous, wat vi seihn hett. Vi wiëttet, dat vi glöübet, wat vi seihn hett. Vi glöüwet, dat vi wiëttet, wat vi seihn hett. Vi glöüwet, dat vi wiëttet, wat us äiner vertellt hiät, dat häi't seihn hiät. Vi glöüwet, dat vi wiëttet, wat äiner schriëwen hiät, dat häi't seihn hiät. Vi glöüwet, dat vi wiëttet, wat äiner schriëwen hiät, wat em äiner vertellt hiät, dat häi't seihn hiät. Vi wiëttet viëll un glöüwet noch mäh' van düëtt un dat. Män vi wiëttet nicks van DAT GANZE — as däi Ampelten, däi alle Hüppelkes op däi Stäinkes un alle Pättkes üöwwer däi Stäinkes kennet. Män: DAT MOSAIK hett säi nie nit seihn.
		Galgenvuëgel Me wäit nit, wecke sin Vadder was. Siene Mouder was ne Rümdriwersche, hiät ne bi annere Lüü afgiäwwen. Häi hiät siene Trecköllern däi Haore vam Koppe friätten, hiät siene Trecksüsters un -bröüers üm Hus un Huoff bracht un wuoll ouk üm de Ecke. (Me hiät se all lange nit mäh seihn, däi Fink-Blagen…) Häi es ouk ut däi Schaule rutfluogen. Wäit nicks, kann nicks, blous sien äigen Namen kann häi seggen. Ümmer wiër… Däi Kuckuck sall ne huollen!
...vun Wolf-Dieter Gerdau
			Düvel Minsch Wat sünd wi Minschen doch för Lüüd, wat sünd wi doch för Tüffeln, wat mokt wi mit uns Ümwelt hüüt? Wi lot se ganz verkrüppeln! Wat mokt wi mit uns Modder Eer, wat mokt wi mit uns Woter, wat mokt wi mit uns Luft un Meer? Wat sünd wi för Klaboter! Wat doot wi an uns Bloom un Bööm, wat doot wi an uns Tiern? Wi bringt de ganze Kroom noch üm un doot uns ni scheniern! Wi buddelt ut de Eer herut, All'ns, wenn dat Geld nur bringt, un föhlt uns dorbi ok noch gut, ok wenn't tom Himmel stinkt. Dor is dat Rohöl, swattet Gold. Mann, dat bringt fix Profit, dat is för uns as witte Solt op Fröhstücksei, so'n Schiet. Ut Dank dorför, dor mokt wi wat? Verbrennt wi ni de Welt? Ward unse Luft dorvun ni swatt? Nützt uns dor noch dat Geld? Un denn dat Land, dat uns gifft Kost, wie goht wi dormit üm? Wi holt dor rut, egol wat't kust, is dat ni een groot Sünd? Un mit dat Woter, dat in't Leven de gröttste Rull doch speelt, goht wi doch üm, min Gott in Heben, as wenn uns gornix fehlt. Doch irgendwann, dor ward wi't marken, wi hebbt uns schöne Welt, dor hölpt keen Weenen un keen Quarken, mit all uns Kraft vergrellt.
...vun Jürgen Schimmer
Wiehnachten Nu is dat bald wedder so wiet, dann is se dor, de Wiehnachtstied. Wi packt Geschenke un Pakete tosam, un jeder een, de krich dann sien Kram. Un wat anneres ward ok nich vergeten: Wiehnachten giff dat wat Godes to eeten, mol wat, wat dat nich jeden Dag giff, dat is för dat Fest de richtige Schliff. Lat uns mol nadenken, mutt dat so bliven? Sulln uns mal wat achter de Ohrn schrieven! Weniger freten, beten weniger schenken Un de Gedanken mol op annere lenken. Nämli op de, de dat nich hebbt so as wi, un se to bedenken, wat is denn darbi? Wi hebbt dat, brukt nix to vermissen. Good is dat ok för unser aller Gewissen. Wiehnachten, "Fest vun de Leev" ward't ja nannt, Bröder und Schwestern, minanner verwandt, stoat wi all mol tosam, sünd uns mol eenig, profeteern ok annere, uns kost dat so wenig.
...vun Gerhard Butke
	Dezember Düstere Dage vull Frost un Snee Fruren ok de Seel Kien Freden is unner de Menschen Men midden drien dat Kind in 'n Stall Un op Moal bint de Dage lecht De Seel daut op De Welt glöaff wier an Freden Un doch — de Boam füür dat Krüüz wasst all
			Füür us At he vandage op de Eer kömm Of he sik noch moal an't Krüüs sloan lööt Füür us?
	In 'n Maij Dat Holt in 't Sunnenlecht de Specht kloppt Vöggelkes singt Bussarde kreist in de Luft de Kuckuck ropp Blomen bleuht an 'n Stroatenrand In 'n Grawen dree blaue Büüls vull met Prütt
Tellt vandage Deep in Gedachten plück ik de Bleussel van 'ne Margerite ut mekaar Se heff mi leev se heff mi nich leev se heff mi leev se heff mi nich leev ..... Se heff mi leev Tellde domoals tellt vandage "Mekaar" is 'n Woort, wat et bloot bi us in de Groafschupp Bentheim giff. Hett soa vull wu "einander" ("Met elkaar" = mit einander; tosamentrocken to "mekaar"). an mekaar = aneinander ut mekaar = auseinander döör mekaar = durcheinander met mekaar = miteinander bi mekaar = beieinander (zusammen) op mekaar = aufeinander usw.
			Dörnbusch Dörnbusch bin ik minn unner Struukwerk un Böame Scharp miene Stikkel Böt dat Füür in mi men loat mi nich verbrannen
		Boamgedicht Bin noojt 'n Appelboam wesst woor du van etten kunns 'ne Eek nich woor du di an stütten kunns 'ne Berke villicht woor du af un to Schaa unner funnen hess
	Heimat Wat dat is? In de Köcken sitten Eerpel schellen un tokieken wu Du an de Kockmaschine stehs un Di 'ne Hoorkrülle ut Dien Gesicht puussen döss
			Wu Scheherezade Wu Scheherezade hebb ik di Geschichten vertellt Nu schällt mi de Wörde Kann se in dien Swiegen nich finnen
...vun Willi Höfig
			Wind inne Twiegen De kümmt ut verleden Johren de Wind Dat bruust in de Bööm de em antert He sülben is still Keen Schrieken keen Stöhn' un keen Anken Ick heff daar op luurt He schall woll swiegen Un de schrieken deen In de Tackeln Wo sün se nu hen
Schudderweer Dat druselt wat liesen Löppt mi den Nack lang Ick schuuv dör'n Matsch Bruun un doot liggt dat Loof Miteens kümmt de Sünn dör 'n Placken Licht op'n Patt An'n Gravenrand över de Spieren Dat lücht Un is all wedder vörbi
			Middag Eerst roort dat över de Fenn' Denn kümmt se de Straat lang Op ehr swore Maschin' Acht negen tein achter'n anner Se hefft keen Gesicht Tüch un Helm allens swatt To Merrn dör dat Dörp Un dwars un dweer över de Koppeln Noch kümmt se bi Dag Un sün ok all wedder vörbi.
	De sößte Dag Ünnert Gras Treckt de Mullwarp sin fuchtige Gäng' Swatt un demödig sitt de Sniggen an'n Weg Ut'n Sloot krabbelt de Pogg' Un glupscht mi in't Oog Warrt woll Regen gäven De Gnitten speelt reinweg verrückt Un daar haut all de tweete Swulk vör't Glas van de Tennsdöör Ik mook dat Finster to As dat anfangt to nisseln Un seeg mi daarbi in de Schief: To groot un tapsig, Gäng' in de Eer to buddeln To stolt un hochnäsig, an'n Wegrand to sitten Un to dösig, de Pogg' to verstohn.
			Schoolutflog Söben swattbunte Köh Löppt över de Straaten Een achter de anner Dat Wedder is moi un Se loot sik ok Tiet Dat Gatt weer jüst apen Nu gaht se spazeeren Un nödelt so sachten Een vörn, söß do achter Un bremst den Verkehr Inne Namiddagssünn Kummt se bi mi an't Finster Kiekt mi up de Böker Un freet min Geranien Un ik grien torüch Un as denn de Nawer Fragt of wi wat sehn hefft Wiet af an de Kimming Söben lüerlütte Punkten Do staht se an'n Diek
		Ümtrekken Inrichten in dat wat noch blifft Den heelen Dag Licht in'ne Köök dat Finster to'n Hoff Petunien up'n Balkon Veel is van de Böker nich bleven nich up'n Brett nich in'n Kopp Inrichten up dat wat noch blifft Disch un Schapp Dor steiht noch'n Stohl vör de Glotzkist Good Nacht denn
	Ünnerwegens, dit un dat Maleens weer he jung Is de Straaten to End gahn un is nu alleen Bruukt keen Geld mehr vergitt wat he lehrt hett Is allens betohlt Kiekt na't Weer dat drippelt un druselt as meist Lüstert in'n Wind De in de Autos daar buten De is nich naar Snacken to Moot Maleens weer dat licht Hett dat good meent Un is in de Schörn pett Jümmer no baben Un leeg denn in'n Soot Lööp gegen 'n Wind an Un keek na de Wulken Stappt as'n Krüsel Achter sik her Daar flögen twee Swaans Vördwars över de Wisch Un schriek to Heven as een sprungen Klock He holl den Aten an Denn weern se all vörbi Harrste meist griepen kunnt
			Speelwark Witt un Swatt Mewen un Kreihn De Witten fleegt up De Swatten gaht daal De Swatten fleegt up De Witten gaht daal As wi dat speelt hefft as Kinner. Mewen up een Flach Kreihn up dat anner De Swatten fleegt up De Witten gaht daal De Witten fleegt up De Swatten gaht daal Un beid kümmt sik nich inne Mööt. Swatte Daag un witte Nachten Swatte Nachten witte Daag De Witten fleegt up De Swatten gaht daal De Swatten fleegt up De Witten gaht daal As dat mit de Johren so löppt Dat Speel geiht to Enn Swatt un Witt eenmaal kümmt dat dör'nanner Denn fleegt se tosamen Du sühst dat nich mehr
	Speegelschrift Du kiekst in'n Speegel Den lütten Jung jüst even Den hest noch kennt. Wokeen kiekt di nu an? Elkeen Morrn Süst 'n beten anners ut Du hest den Psalm nich vergeten: Vergeiht as dat Kruut. Se maakt dat liesen un sacht Gode un leege Johr Se kümmt un geiht Wi weet dat Enn nich vun af Ok de Speegel weet nix De bringt blots de Böversiet vör. De di leev hebbt seht di as du büst Denn bruukst nich to luurn vör dat Glas Un de ut'n Speegel de Lütt De blinkert di to.
He ward di woll finnen De Schattengrenz' treckt över Land Kiek di dat an Bruukst 'n beten Gedüür to An de Wicheln stunn jüst noch de Sünn Nu kümmt dat bleek över de Koppeln Daar is keen Toon Koolt puust di dat in't Nack Du kiekst di üm Un slöggst den Kragen op As wenn door wat schreen de Hebb ik mi dat inbillt Much wesen Is ok glieks wedder still
		Is anners komen De mi nu wegstött de Hand Dat is de Hand de mi eit hett Desülvige Hand Holl ehr fast De mi nich kennt wenn ik anropen do Dat is de Stimm de mi seggt hett Ick hev di leev Lüster ehr to Elkeen Hand is dien Hand Elkeen Stimm is dien Stimm De mi ankiekt, elkeen Hett diene Oogen Ik pack de Welt mit diene Hannen an Ik kann di nu mit diene Oogen sehn Ik hör di nu, du seggst: Ik kenn di nich Wokeen helpt mi do rut Anners as du
	Goot toreden helpt Welk seggt: hett allens sien' Tiet. Dat heet: Geiht allens vörbi. Dat heet ok: Do gifft dat 'ne Tiet vör. Elkeen hett sien' Stünn. Mußt di'n beten gedüren Dat kümmt von alleen Keen Steen blifft up'n annern Steen. Bruukst mi nich to vertelln Ik heff dat all markt Welk seggt: dat blifft as dat is. Dat heet: Du kannst schuften un schesen Du ännerst do nix an. Dat heet ok: Nu wes man tofreden Dat is faken dröög du wörgst an de Kniften Wat Sötet kümmt do nich na Dat is nu dat Leven. Bruukst mi nich to vertelln Ik heff dat all markt Denn lot di dat doch nich mehr upbinnen Du kannst di ok sülben up'n Patt moken Wenn di de Welt nich gefallt denn mußt du se ännern Du schast dat tominnst mol versöken Bruukst mi nich to vertelln Dat du 'n Klookschieter büst Dat heff ik all markt
De Geschicht van de Müllersdochter De Keerl keek ehr an, mööd un trurig un oold as Steen an de Seekant. "Du hest verspeelt. Ik heet nich Rumpelstilzchen." "Dat kann doch nich angohn. Ik heff de Geschicht sülben hört." "Ik kenn de Geschicht. Blot de Naam de stimmt do nich in. Trillevip hest seggen schult, Tom Tit Tot, Titeliture. Daradirumtarides." "De höört do nich to," sä de Deern. He smustert wat licht. "Is all'n beten her. Du weeßt dat woll beter as ik." De Keerl keek ehr an. "Du kannst min Lütte nich kregen!" "Wi sün hier in de Geschicht, min Deern. Dat is nu min Kind." "Ik geev dat nich her. Goldvagel hett he ehr nöömt, Goldmäken, Min lütten Goldschatz, Goldengel, Min Gold." De Lütt' weer nu upwacht, snückert un quarr vör sik hen. De Keerl keek ehr an. Is do denn Leevde bi west? "Gold för Leevde. Ik warr di nix nehmen, min Deern. Beholl ehr man. Leevde för Gold. Wat froogt wi no de Geschicht." Un se wuß nich: Wat harr se em seggt. De Lütte blarr los Un do weer nix as Stroh denn, dat Huus un de Luft weer vull Stroh Ne Masse Lüüd un Möhlenflögel de suust, Man de Lütte, de Lütte weer bi ehr in'n Arm, Se harr ehr säker un dacht: Wat sün dat för Oogen.
	In de Afnahm Reden As de Öllern As du dat lehrt hest Wöör de din Söhn nich versteiht In't Hart slaan Dör'n Kopp gahn Steihst nu allennig mit daar Streek övern Kopp keen du leef hest Se tünt di an as de Glotzkist Dat Muul vull Sand
		Planten un Blomen Dat geiht mi in' n Kopp rüm: beholln un vergeten De een' liggt ünner de Eer De anner wull jümmer mol schrieven Güstern un hüüt un tokamen Week. Un all de Geschichten hier in de Böker Ole Lüüd weer dat de se vertellt hebbt Tolest bloots noch för de Kinner Denn sün se alleen mit bleven Een kiekt di elkeen Avend ut de Glotz' an Du kannst dar heel geruhig bi blieven De anner harr meist keen Gesicht Un up eenmaal fallt di dat in: he fehlt mi. De Patt den du hunnertmol gahn büst Do kümmt een Dag do finnst em nich wedder Büsch un Bööm sün woll wat wussen Edder twei un tonicht mookt un fällt Is dat nu dat Grau van de Wulken of dat van de See Wo höört de een up wo fangt de anner denn an Tweemol Wohrheet dat kunn ok ne Löög warrn Wenn warm un kolt ut eenen Aten drifft De een plant' Astern un de anner Margritten Leefde un Haten un beid vergeten amenn Bi lütten verlöfft sik dat eene so as dat anner Een smale Spoor dör Gras dat nüms mehr snitt Männicheen is doot de mi neeg is Männicheen de leevt un is doot
			Schummertiet He nickkoppt 'n beten Hollt de Hann' inne Tasch Ooldmödig Deert hett sin Leven lang Böker bekeken Veel lehrt hett he nich bi dat Tüüch Slurt den Patt daal snackt mit sik sülben Pliert in'n Heven töwt up de Sünn Sitt anne Muur un kiekt na de Kinner Kiekt na de Swulken un wiest se de Tähn Vertellt Geschichten de he sik man inbildt Wat hett he drömt wat hett he beleeft Hört he dat blots edder hett een wat tuschelt Buten un binnen vertörnt Denn is dat beter he swiggt. He seggt nich mehr veel Kiekt dör di dör as wenn he di utlehrt hett binnen Nahstens geihst em beter ut'n Weg Amenn kümmt em een in de Mööt de all ünner de Eer liggt He nickkoppt 'n beten Daar weer doch noch wat
		Wat so passeert Wenn ik di ankieken do Seh ik meist annere Oogen Kan'k di doch nich seggen Wiet weg achter di De mi utbrennt hett Nix blewen as Asche un Gruus Wenn du snackst Is do'n anner Stimm All to lang heff ik ehr tohöört Nüms is seker dovör Nich een nich anner Dat kümmt as'n Slag Een Morrn wenn du upwakst Hest du utspeelt Denn isset to laat.
			In'n Barg Mit'n Woordenbook fung dat eens an as ick lütt weer Wokeen hett dat schreven Hett he dat allens in'n Kopp hatt Wo keem dat denn her Ick wull doch verstahn wat de See in den Sand schrifft Un de Wind an den Heven Krööp in dat Book rin un funn nich t'rüch Dacht ick kunn flegen Dat duur man nich lang denn hagelt dat Böker De Bläär packt mi in und de Wöör deckt mi to Mannigmaal is dat to'n Grienen wat daar op'n Rüch steiht "A bis Biermörder" Man du stiggst as in'n Barg daal In de Pütt wo de Wöör liggt Hest bannig Hartkloppen bi Ick will doch verstahn wat de See in den Sand schrifft An den Heven de Wind Bi liesen wart dat nu schummerig op dat Papier Flegen hebb ick nich lehrt Daar kümmt noch een Dag denn war ik dat allens begriepen Kümmt all'ns inne Reeg Böker ward langsam oold, düsse steiht jümmer noch daar "Luzzara bis Nexus — Tasman bis Zz" Zz Dat End van de Wöör.
		Wulken Witte Wulken Middenmank de Sünn Grönet Gras Een lichtbeten Wind Mok de Oogen to Denk an to Huus As ik noch lütt weer De Wulken sün gries worrn un swatt Un bleek is de Sünn Loof un Gras verkrümpelt un tweipett un bruun Mit de Johrn Bitt mi de Wind in de Oogen Wenn ik se opmaak Dat ik di ankieken kann Wedder to Huus As wenn ik noch lütt weer
	De Schaapswallfohrt Dat weer ins in'n Harvst De Göös de flögen na Süden Dusend un dusend dwars övern Heven Un du kiekst na baben un denkst: Kunn ik mit. Daar füng dat denn an Dat de Diekschaap sik sammelt An't Gatt stunn un blarrt Den heelen nattkolen un nev'ligen Dag Se keem' nich to Roh un Reckt de Häls in de Höögde Daar hulp denn keen Hund nich Se stunn stuur an'n Tuun In de Kög' an de Westküst Man ok up de Inseln Up Eiderstedt un in Dithmarschen Wo immer dat Schaap geev Den darten Dag bröök se denn ut. De Landschaap, Walliser un Pommersche Landschaap, De Struufwullen Pommerschen Schaap, De Walliser Swattneesenschaap Witte Heidschnuck mit Höörn Witte Heidschnuck ahn Höörn De Waldschaap, de Karakulschaap, Mit den Kopp dör den Tuun Un över de Tackeln Na Süden na Süden na Süd. Över Eider un Elbe un över den Main As Hannibal över de Päss Sant Bernhard of Col Mont Cenis Nu keem ok de Steenschaap lopen Ut Krain Montafon un Tirol De Bargschaap de swaatten un witten daarto Jakobschaap Rhoenschaap Ouessantschaap Över Stock över Steen de Autobahn' längs An'n Heven de Göös un hier nedden de Schaap Na Süden na Süden na Süd. Nu weern se al in de Toscana Un nu al bi Rom in 'e Neeg Se freet nich se slappt en Muul Water Dör dröge Stepp stinken Sümp dör de Wööst De Romanovschaap, de Walachenschaap Scottish Blackface un Ungarisch Zackelschaap Skudde un Rouge de Rossilion Na Süden na Süden na Süd. An de Küst van Kalabrien steiht se Kiekt övert Water un blarrt Bi Dover baben op't Witte Kliff Blifft se stahn un blökt in'n Kanaal In Marseille störmt se de Fähren Se stoppt den Verkehr up'n Balkan un liggt Up'n Strand van'n Peloponnes So wiet sünd se komen De Tog is to End An't Middelländische Meer. Un wenn du worüm? fraagst Dat gifft keene Antwoort De Wetenschap fallt daar nix bi Dat kunn woll de Göös sien De Harvst un de Küll harrn Ehr Deel noch daarbi dahn Nu tööv, se kümmt wiß wedder trüch.
		Hier geiht dat wieder....