De Gedichten...

 

...vun Helmut Hillmann
     

Dat Frühjohr is dor!

Wat kann ik mi freun —
Nu ward 't werrer gräun.
De Feller, de Wisch...
All's bläuht bunt un frisch!
Ein Drom, de ward wohr:
Dat Frühjohr is dor!

Forsythie, Narziss',
Ok 't Rapsfeld gewiss...
Gäl lüchten s' so wiet,
Mank 't Gräun tau dees Tiet.
De Aaftböm bläuhn gor —
Dat Frühjohr is dor!

Kastann'bom hett gliek
Sien Kleed, hell un riek
Bestickt — wunnerschön —
Mit lütt "Wihnachtsböm!" —
So makt hei mi klor:
Dat Frühjohr is dor!

De Häben blaag strahlt,
Väl schöner as malt...
So frisch de jung'n Diern' —
Ehr fläut ik so giern ...
Dor ward ' k an gewohr:
Dat Frühjohr is dor!

Wur bunt ward de Welt! —
In mien Tasch kloetert Geld,
Denn ein Kuckuck, de röppt...
Wenn nu noch ein slöppt,
Mak fuurts ik em klor:
Dat Frühjohr is dor!

 

   
   

Hoffnung

Ein letzt drög Blatt an'n Rosentwieg,
Dei mäud an'n Tunpahl lähnt,
In Storm un Rägen sich up 't nieg
Nah warmen Sünn'schien sähnt.

Novembernäbel, natt un kolt,
Hett ganz ümsünst sich mäuht,
Denn an dit kahle Rosenholt
Ein letzt Ros' liekers bläuht.

Wat seggt uns disse Rosentwieg? —
Wenn 't schient: Alls is vörbi!
Bliwt doch in 'n Läben stets up 't Nieg
Ein Hoffnung noch in di,

Dei Kraft di giwt för bäd're Tiet,
Di nich verlaten ward,
Dei tau di höllt, di steiht tau Siet,
Denn sei wahnt in dien Hart!

 

 

...vun Hannelore Hinz
 

Sommerdach
(Sonett)

Is Sommerdach bi uns nu allerwägen,
nich buten blot, de bunte Wisch un Holt,
bi uns ründüm dor wasst't un gräunt, mit Stolt
will Minsch mank Stein un Muer de Bläuh ok plägen.

Sünnblaum halt ut, piel hoch in't Blaach will's drieben,
Kirchtorm von hier hett dat all schafft, von beid
lütt Bäd, he Sommer, kannst noch bäten blieben;
un Sünning grient, noch warm dat Land sei eit.

De Maler Harwst liggt lang' all up de Luer,
lött Sommerdach noch einmal düchtig sweiten,
perdautz kümmt hei mit Blasmusik up Tour,

towt driest in't Land, ick bün nu dor, sall't heiten.
All von Latüchten drömt lütt Kreatur,
gahn bald mit Sünn'n, dat süll de Harwst man weiten.

 

   

Kalennerblatt

So stah ick vör ein olle Husdör,
sei stammt noch ut barocke Tieden,
dat is, as wenn 's woll ein Gesicht hett,
mag tau giern disse Husdör lieden.

Mien Hand will nah denn' Drücker griepen,
so blankputzt as ein Kinnersnut,
un deiper sitt de Dör ehr Büker,
barocksche Dören seihn so ut.

Ward man sick freuden up mien Kamen,
klopp ick mal an, man blot so sachen...
Ick finn twors nich de Lüüd ehrn Namen, —
ick hür miteins ein Kinnerlachen.

Hüt heff ick wohrhaft Glück mal hatt,
segg di Adschüs, Kalennerblatt.

 

Lena

Ihrgistern neihte sei Kleder,
Poppenkleder, Rägenbagenklür.
Oll Lena, nu all föftig,
jichtenswo in ein verlaten Kamer,
un hadd' nienich ein Poppentid.

Noch gistern weihten Kleder,
Poppenkleder in ein Kinner-Sünnenland.
Oll Lena, nu all sößtig,
jichtenswo in ein vergäten Kamer,
läwte nah ehr Poppentid.

Vundag' dragen's 'n elennig Sarg.
Oll Lena, nu, in de Wohrheit gahn,
un smieten Kleder, Poppenkleder achteran,
jichtenswo ut ein ieskolt Kamer.
Utlöscht ein Poppentid.

Morgen täuben Poppen-Muddings
up Kleder, Poppenkleder, — ümmer noch...
Jichtenswo ein verkamen Kamer. —
WECKER WIER LENA...

 

 

Not

Kikschapp,
Utkik in de Welt,
un mag de Welt
nich seihn.
Utkik ward Inkik.
De Welt bölkt
bi mi rin.

 

   
     

För di

Wenn de Kinner slapen
heff ick Tit för di,
sick uns' Harten drapen,
Leiw is üm un bi.
Un ick segg denn wedder:
"Mit di is dat schön."
Abend kümmt nu nedder.
Wind strakt as ein Föhn.

Kinner wassen ranne,
Wünsche warden grot.
Sitten Klaus un Hanne
lang' nich up denn' Schot.
Un uns' Leiw un Sorgen
wassen ümmer mit;
frag mi oft, wat morgen
bringt so disse Tit...

All' dat Kinnerhögen
is mi nich tau düer,
will mi ümmer rögen,
gläuh'n as so'n Füer.
Ok dat Kinnerweinen
söcht sin gaudet Recht;
all' de lütten Beinen
bruken ehr'n Weg.

Wenn de Kinner slapen,
denk ick an uns' Tit,
Leid künn all' uns drapen,
is dat all so wit...?
Un min Hart will swäwen
nich blot för uns' Glück,
all' dat Minschenläben
brukt sin gaudet Stück.

 

Harwsttied

Schöner Sommer güng tau End';
un ick bün nu so allein;
schöner Sommer güng tau End',
all' mien Sehnsucht künn nicks wend'.
Mit dat Gräunen, all' dat Bläuh'n
würr för mi ein anner Seihn.
Schöner Sommer, büst nu gahn;
heff ick all mien Leiw' verdahn?
Fründ, mien Hart, ick leiw' di noch;
Sommer kumm, ick bruk di doch.
Schöner Sommer güng tau End',
Sommer, Sommer büst all hen?

Dakig Harwsttied kriggt mi fat';
mit dat Loof spält ruug de Wind;
dakig Harwsttied kriggt mi fat',
dat ward köller, dat ward lat.
Mit dien Störmen, mit dien Towen
kannst mien Truug' un Leiw' nich rowen.
Dakig Harwsttied büst nu dor;
man, ick seih de Welt noch klor.
Fründ, ein Hart kann sick besinn';
Harwsttied kumm, ick will di finn'.
Dakig Harwsttied, tow man ran,
Harwsttied, Harwsttied fang man an!

Winter, Frühjohr stahn all prat;
in mien Hart fangt sick all Sünn;
Winter, Frühjohr stahn all prat,
in mien Drömen ick di fünn'.
Nah de Iesküll Lent ward smusen,
lat denn' Sommer, Harwst nu susen.
Winter, Frühjohr stahn all prat;
nee, dat is noch nich tau lat.
Fründ, in't Hart, dor hett't eins sät'n;
Harwsttied, Winter löt't vergäten.
Sommer, Harwsttied olle Fohr,
Frühjohr, Sommer niege Spor!

 

Möt all' so sien

Text: Hannelore Hinz
Vertonung: Eberhard Barbi Chorsatz


Oh Mann, wat sünd wi fröhlich
un noch dortau so selig,
denn Wihnachten is dor.

Nu gifft dat schöne Saken,
Kledaaschen up de Knaken,
un denn noch Schockelor!

De Rug'klas Unkel Luten,
de will perdautz nah buten;
möt oewerall' noch hen.

Ein ballert lud an Dören,
smitt Julklapp för de Gören;
för Grote hen un wenn.

Un is dat Fest gaut lopen,
denn gahn wi all' tohopen
nu in de Posen rin.

Dor snorken wi uns' Leeder
un drömen all von Fleeder;
dat all' steckt uns in'n Sinn.

So hemm wi all' uns' Dingen,
un noch deit't in uns klingen;
oh, schöne Wihnachtstiet!

Un all' dat Wihnachtsläben
hett wedder Freud uns gäben; —
man buten bölkt de Tiet!

 

 

Sonett ut Grotmuddings Sicht:
De Grotsoehn is dor

Ein Leed för em mücht' ick tau Nacht giern singen,
wenn Abendstiern un Maand an'n Häben stahn,
mit weiken Wind treckt Leed tau em sien Bahn; —
wat Mudding singt, ward doch an'n schönsten klingen.

De Jung is dor, hei wasst nu rin in 't Läben,
un sien lütt Ögings jüst denn' Dag all seihn.
Sien Lachen sall dat Glück noch schöner wäben,
un üm em rüm sall allens gaut gescheihn.

Hei suugt de Muddermelk mit gaude Pust,
Bostbengel kann de iersten Schräd' bald wagen,
un wackelt leif an Muddings Hand mit Lust.

'nen stukig Jung kriggt keinein an denn' Kragen,
is hei so'n dägten meckelborger Knust. —
Büst mien säut Schietebücks, un dat 's nich lagen.

 

   
     

Haiku to'n 27.9.

Man eenmal in'n Johr
slaag'ck Kalennerblatt nich üm,
is Weltkinnerdag.

 

   
    Wiehnachtstied

Jedein Dag ward ümmer lütter,
noch mihr Düüster nu tau Nacht.
Hüt hett mi in all' mien Drömen
mien lütt' Pöpping truug taulacht
"Hallo Teddy, up den'n Sofa,
olle Fründ du, is dat wohr", -
un in all' mien Wiehnachtsdrömen
wier mien Kinnertied nu dor.

Mien lütt' Drom, du mötst noch bliewen,
schenk mi noch ein bäten Sünn,
mal mi Biller ut mien Kindheit,
wo ick hier allein so bün.
Swäw mit di hoch in de Wulken
in dat schöne Märkenland.
Un bi all' mien säuten Drömen
keem ick jüst ut Rand un Band.

Jedein Dag ward ümmer lütter,
noch mihr Düüster nu tau Nacht.
Gülden schämert in mien Drömen
in den'n kollen Winterdag.
"Hallo Slapmütz, wist nich upstahn",
raupen all' mien Frünn', is wohr.
Un nah all' mien Kinnerdrömen
würr de Wiehnacht wunnerbor.

Wiehnachtstied, in uns ein Swäwen. —
Oewerall dat Land sneiwitt.
Olle Leeder Freud uns gäben,
un wi singen düchdig mit.

 

   
Teddy Niklås

Kind:
Mien Teddybär, de tillfäut' so,
un brummt den'n ganzen Dag
Bether wier hei doch ümmer froh;
ob hei mi nich mihr mag?

Teddybär:
Ick mücht'', ick wier de Niklås;
mag nich mihr Teddy sien.
Ick steckte heimlich Bönger*
in blanke Stäwel fien.
Ick wier mal eins dien beste Fründ,
sitt hier allein verbaas't.
Hest blot Computer-Spill in'n Kopp.
Ick ward' nu ein Niklås!

Ick Teddybär brumm bannig dull!!!
Wat du kannst, schaff ick ok.
Ick surfe dörch dat Internet;
dien Teddy is ok klok!

De ganze Welt, de will ick seihn,
drück up de Muus mit Spåß.
Segg all' de Kinner: "Gauden Dag,
ick bün hier de Niklås!"

Kind:
Bliwwst allmiendåg mien beste Fründ,
brumm dienen Arger rut!
Ick schenk di einen dicken Kuß
up dien säut' Niklås-Snut.

* Bönger = Bonbon

 

      He du Wihnachtsmann

Tschä, wenn de Hampelmann nich so
hadd' tillfäut' un väl dan,
denn slöp woll noch de Wihnachtsmann
so deip in'n Wulkenkahn.

"He", bölkte lud de Hampelmann,
tas't Rug'klas an den'n Bort,
"stah up, pack all' dat Spältüg in
nu för din grote Fohrt!"

Nanu, de Wihnachtsmann blew still,
hei snorkte, löt sick Rauh,
dor knep de klauke Hampelmann
Rug'klas sin Näs' fast tau.

Chrrr, sick de Wihnachtsmann verfiert,
kek up't Kalennerblatt,
strakt schier un glatt den'n krusen Bort
un sus'te in de Stadt

Wat wir de Hampelmann dor froh
un stolt, wat hei so dan.
Ja, wenn hei nich so tillfäut' hadd',
slöp noch de Wihnachtsmann.

Hampelmann, Hampelmann,
wat ick di seggen will,
nu hampel flietig dissen Dag
un holl tau Tit nich still.

 

   
 

Fierabend von't Johr

De Tit so twüschen Wihnachten
un Olljohrsdag is fein,
denn slarpt dat olle Johr so hen
un möckt sick up de Bein.

De Lichters von denn' Dannenbom,
de brennen nu nich mihr,
ut Düüsternis stiggt up de Sünn
un möckt ehr grote Kihr.

Dat is de Fierabend,
de up dat Johr sick leggt,
as wenn de stille Abend
noch einmal iernsthaft seggt:
"Ick holl mal fix denn' Aten an
un mak dat in de Still,
ick gäw di hüt noch einmal Tit,
denk nah, dat is min Will.
Denk nah un help, dat disse Welt
von Minschenhand nich föllt,
holl prat din Hart un dau, dat Leiw
för all' de Minschen gellt."

Ick dreih mi noch eins sinnig üm
un strak di ollet Johr,
lach driest, leiw Fründ, di Nijohr tau,
mak all' uns' Drömen wohr!

Hannelore Hinz ~ 1989

 

   
 

Niejohr

Will Storm bi Küll un Snei mit mi nu strieden?
Lop rin in't Land un finn ein anner Flagg,
mi is, as läwte hier de ierste Dag,
sien weike Farw mit kloren Klang' strakt Lieden.

Un in de Still finn ick den'n deipen Fräden;
gah ick de ierste Spoor hier dörch dat Land?
Kein Rauh dat Hart, kein Minsch tau'n fründlich Räden,
säuk wider nu ein Hus un Minschenhand.

Vör mi kein Spoor, taudeckt de Ierd mit Snei,
mit Maut will ick den'n frömden Weg nu finn'n,
noch bäter geiht't, fläut ick mien Melodei.

Kiek noch mal üm un wedder eins mien Sinn'n,
peer knasch betau, un ihr ick mi verseih,
drap ick bi Küll ein von mien ollen Frünn'n.

 

   

Dat Frühjohr röppt
(Rondeau)

Sei lüden all, nu kein Verstäken,
de Winter hett sick woll verkäken.
Vergnäugt ick hüt nah buten güng
un ok all in dat Frühjohr sprüng.
De Sünn sick speigelt in de Bäken.

Dor sünd sei nu de lütten Kecken,
is swor, sick ut de Ierd rutrecken,
in de noch Küll lütt bäten hüng.
Sei lüden all...

Sneiglöckschen liesing mit mi spräken,
uns kann de Winter nich mihr bräken.
Dat gellt ok mi, un lud ick süng.
Sneiglöckschen's Lüden in mi klüng.
Vertagen deit sick nu vertrecken.
Sei lüden all...

 

    Maimaand

Maidag, Maimaand, Sünn'nschien,
künn de schönste Maand woll sien.
Mit Poggensang' fangt hei meist an,
so sallt't man lustig wiedergahn.
Zoort Klür hett all de Wischensom,
Sing'sang' ok ünnern Barkenbom.

Grot Leiw höllt prat de Wonnemai
för ein säut Heidel-dideldei.
Man, wi möten wiederdenken.
Mudderdag, heit Blaumen schenken.
Vadderdag, de sall ok sien,
meisttied kriggt de Oll den'n Splien.

Ok noch anner kam'n in Lust,
Mamertus, Pankratius,
Servatius, un mit Pli
bringt Küll mit ehr de kolt' Sophie.
Man gaud, de holl'n sick nich lang' up,
de Sünn stiggt liekers hoeger rup.

 

   
Brakmaand

Künn sin, dat noch de Heuaust löppt,
so männigein in'n Heu giern slöppt,
un deit't so höllsch apartig rüken,
denn smüstert Hanning mit Mariken.
De Leiw hett beid' dull in de Mak,
wat is an dissen Maand nu 'brak'?

De Brakmaaand ward ok wedder fein,
dor maken wi uns up de Bein.
Wi wannern in dat frische Gräun,
vergäten Olldag mit sin Mäuhn;
wi singen in de Abendstunn',
de Flämmstiern dreiht mit uns sin Runn'.

Un all' de Freud will gor nich enn',
de Sünn deit sick up't best nu wenn'.
Noch vör Johanni bidd' üm Rägen,
nahstens kümmt hei ungelägen.
Sœbensleper, Sünn'nschin,
hœgt jug, denn ward Sommer sin!

Hanning: Liebkosung von Jehann
Flämmstiern: Glühwürmchen

 

Austmaand

Hoch tellt de Austtied as ein Fest,
un ripte Sünn dat Kuurn up't best,
mit Freud is Austarbeit rasch dahn,
nu heit dat, an de Austkron ran;
wi binnen sei mit Lief un Sääl;
tau Austköst smück sei de Schündääl.

Löt Austmaand uns mit Hundsdag' sweiten,
ok dat will'n wi noch dägt geneiten.
Man, wenn noch eins de Kukuk röppt,
so hart uns nahst de Winter dröppt.
Väl Dau möt sien, hei bringt kein Not,
wi hebben stolt dat däglich Brot.

Sünd Lorenz (10.), Bartelmeis (24.) ok gaud,
denn kümmt de Harwst mit Sünn'nmaud.
Un œwer uns an'n wieden Häben
Twästiert sien Jungvœgel hoch swäben.
De Sommertied wäwt lies' ehr Enn';
bald ward de Sünn sick wedder wenn'.

Twälstiert: Roter Milan

 

    Wiehnachtstied

Jedein Dag ward ümmer lütter,
noch mihr Düüster nu tau Nacht.
Hüt hett mi in mien Drömen
mien lütt' Pöpping truug taulacht.
Hallo Teddy up den'n Sofa,
oller Fründ du, is dat wohr, —
un in all' mien Wiehnachtsdrömen
wier mien Kinnertied nu dor.

Mien lütt' Drom, du mötst noch blieben,
schenk mi noch ein bäten Sünn.
Mal mi Biller ut mien Kindheit,
wo ick hier allein so bün.
Swäw mit di nu up de Wulken
in dat schöne Märkenland.
Un bi all' mien säutet Drömen
keem ick jüst ut Rand un Band.

Jedein Dag ward ümmer lütter,
noch mihr Düüster nu tau Nacht.
Gülden schämern all' mien Drömen
in den'n kollen Winterdag. —
"Hallo Slapmütz, wist nich upstahn",
raupen all' mien Frünn', is wohr.
Un nah all' mien Kinnerdrömen
würr de Wiehnacht wunnerbor.

 

   
  Christmaand

Nu halen wi dat Licht nah binnen,
Adventenlichter gläuhn as Sünn'n.
Up Niklas all' de Kinner täuben,
hei brukt sien Kamen nich mihr äuben.
De Wiehnachtmann schuult em väl af,
hei möckt sick later up den'n Draff.

De Sünn will œwer't Düüster siegen,
sacht will sei wedder hœger stiegen.
Noch hœger kloppt in uns dat Hart,
in Fräden wedder Wiehnacht ward.
Man, steiht de Winter tau sien Tied,
Freud för de Gören, wenn't endlich sniet.

Fru Waud towt wedder mit ehr Hunn'
bi Stormwind œwer uns ehr Runn'.
An Enn' gifft noch ein lude Nacht,
wenn't Olljohrsabend jucht un kracht.
An't Finster klopp de Meis' bald an,
all wedder is ein Johr vergahn.

 

   
   

Hartmaand

De Olljohrsabend kum vergahn,
dor kloppt all ein an't Finster an,
lockt mi mit helle Stimm "sit sit",
klüng' so, hest du för mi hüt Tid.
Ja, mien lütt Meis', kriggst gliek dien Fräten,
heff di gewißlich nich vergäten.

So tutig fangt dat Niejohr an,
un lustig sallt' glik widergahn.
Bet Heildreikönig jagd't an'n Häben
Fru Waud' noch, denn möt sei sick gäben.
Un up'n Lann' ward mit klauk Räden
de Fasselabend all tausnäden.

Ok buten kamen all weck in't Tasen,
dor trummeln rammeln bald de Hasen.
De Reinke Voß denkt blot an't Ranzen;
ob de all Fasselabend danzen?
De Minsch ahnt nicks achter de Ruten;
wat för ein Läben all dor buten.

 

   
Voss un Haas

"Prost Niejohr! Vössing, lat di drücken;
dit Johr möt uns nu wedder glücken."
"Ja, Mümmel-Haas, ick mein't ok so!
Dat Best', wi bliewen ümmer froh."
"Mien Reinke Voß, hest Recht, klauk Mann,
so will ok ick dat Johr angahn. —
Doch segg, sittst hier in Küll, nich binnen?"
"Tschä Haas, ick kem hüt dull in't Sinnen.
Jüst weiht de Wind klor üm mien Snut,
denn kamen best' Gedanken rut. —
Männig Lüüd Dunas utsnorken,
ick deh nah mi rinnehorken."
"Man, Vössing segg, wat quält di hüt,
ick hür di tau, heff för di Tied."
Voß freute sick för diss' Ort Part,
putzt weg den'n Snei mit sienen Start,
un beid sünd drög nu sitten gahn,
de Voß füng tau vertellen an:
"Ick mücht' mi up ein Wurd besinn'n,
dat Warmnis hett as dusend Sünn'n,
un nich so'n Wurd, wat Unwurd heit,
dat argert mi, bringt mi in Sweit.
Diätenanpassung un Pienatz,
ick arger mi den'n Kopp tau Glatz,
un Rentnerschwemme, dat's infam,
denkt keinein för de Oll'n human?
Ein schönet Wurd deiht uns woll fählen."
"Ja, Voß, so'n Denken lött mi quälen. —
Wat höllst du denn von Snarrenpüster—?
Dat is en Wurd, klingt nich so düster.
Mit so'n Ort Lüüd kam'k ümmer klor,
un gifft dat weck nu ok dit Johr,
de kettel ick mit mienen Start.
Wat meinst du, wo dat hœglich ward, —
un gaud ward säker ok dit Johr,
dat wull'n wi doch?" — "Ja Haas, dat's wohr!"

Snarrenpüster: hat verschiedene Bedeutungen, wie z.B. ein mäkelnder Mensch (Ludwigslust/Leussow), aber auch ein Kosewort zu einem Kinde.
Dunas: Rausch

 

     

Weigenleed

Slap, Kinning slap! —
Dor buten gahn kein Schap.
Dörch 't Land slikt sick ein böse Mann,
de steckt de Hüs' mit Füer an. —
Slap, Kinning slap...

Dröm, Kinning dröm. —
De Storm breckt üm de Böm.
Wo Hans un Greten sünd eins gahn
süht man hüt kranke Stubbens stahn. —
Dröm, Kinning dröm...

Drus', Kinning drus'. —
Leiw Gott, lat heil uns' Hus!
Lat buten wedder Schapings gahn
un nienich sick de Minschen slahn. —
Drus', Kinning drus'...

 

   

...vun Ursula Vollstedt
      Ebbe und Floot

Kiekst mol övern Diek,
denn wunnerst di,
wo is de Noordsee bleven?
Hool deep Luft,
dreih de Snuut in'n Wind
un töv'n poor Stünn.
Kiekst loter nochmol hin,
nu dat Woter weer dor,
wo is de Mudd blots bleven?

 

   
    Heimweh

Nee, Heimweh heff ik nich,
blots orig Lengen no mien to Huus.
Müch wannern dörch de Feller
und twüschen de Knicks.
Müch tokieken,
wenn de Lark stiggt hooch in Heven.
Müch sehn de Köh op de Wisch,
de Peer an dat Gatter.
All dat fehlt mi,
wenn ik op Reisen bün.
Koom ik vun een Reis wedder no Huus,
bün ik glücklich,
denn all düt to beleven,
is mien Heimot, is mien Tohuus.

 

   
      Generatschonen

Föfftig Johr is dat her,
dor reep ik bi mien Modder an.
"Modder, kannst mi wull helpen?
Ik heff hüüt keen Tiet för mien lütten Jan."

Ole helpt Junge, dat is doch kloor.
"Bring uns man den Lütten,
dorför sünd Grootöllern doch dor."

Fiefuntwintig Johr loter
Sünd uns Kinner sowiet.
Nu röppt Jan an: "Modder, kannst gau mol komen?
Wi hebbt hüüt för uns lütt Katrin keen Tiet."

Ole helpt Junge, dat is doch kloor.
"Bring uns man de Lütte,
dorför sünd Grootöllern doch dor."

Hüüt roop ik bi mien Grootdochter Katrin an.
"Deern, kannst du mi mol helpen,
mien Computer geiht nich an?"
Oma un Technik, dat geiht hüüt nich tosomen.

Junge helpt Ole, dat is doch kloor.
"Ik koom glieks vörbi, Oma,
dorför sünd Grootkinner doch dor."

Ik denk an de Tokunft, an't Öllerwarrn.
Warrt uns Kinner uns helpen,
uns versorgen un plegen,
wenn't to Enn geiht mit uns Leven?

Kinner helpt Öllern, dat is doch kloor.
Koomt se, wenn wi in Not sünd?
Sünd se jümmers för uns dor?

Dat mööt wi aftöven,
de Tiet warrt't uns wiesen.
Mien Hart is vull Höpen,
puckt tofreden ganz liesen.

   

...vun Walter F. Herz
De Jungens
(as Kalli un mi)

Eerst hebbt se noog to doon mit't Supen,
duert gor nich mehr lang, un se krupen!
Kaamt mit allens inne Mööt,
un gau staht se op de Fööt.

Schwänzelt um ehr Moders rum,
dor'n Stück Koken — hier'n Bunbun.
In de Regentünn de Katt,
is noch jümmers swart! — Blots natt!

Hen to School gahn — un pareern?
Lever triezen se een Deern!
Sünd se denn mal wedder fuul,
giff't vun de Schoolmeister een an' t Muul.

In't hele Dörp warrt nu spijöökert,
gau mal de Preesters Immen utröökert;
un bi de Schaapstall inne Masch,
kleit een 'n Tuut Tabak ut de Tasch.

De Olen to Ball — vundaag is Ringrieden!
Un de Jungens schüllt avends tohuus blieven.
In't Telt warrt schwiert, dor suupt se Muck,
"Wat glöövt jem denn, bi uns hier ok!"

Een poor Johr later ist't denn sowiet,
vun de Jungens fiert eener Hochtiet.
Gau is he Papa — de Jung warrt groot,
een Schleef as sien Ool! — He hett't in't Blood!

 

   
      Mien Husum

"Graue Stadt an't graue Meer",
so hett man di eenst nöömt.
To di kaam ik geern tokehr,
mi ist't, as wenn't güstern weer
un heff dat doch man dröömt.

Denn sitt ik wedder anne Soot
na School, vör de Kark, bi uns Tin'.
De Frünn all dor, wi föhlt uns goot,
hem Höög un kalvert, kennt keen Noot,
geev Gott, kunn dat jümmers so sien.

To WaterReeg hen drifft mi dat,
wo gollen warm schient dor de Sünn.
De Wind weiht liesen her vun't Watt,
un baven in't Finster dööst de Katt —
Freeden — Keeneen tellt de Stünn.

Un liggt de Nevel swoor op di,
düüster un koolt — so still un natt.
Liekers warmst dat Hart in mi,
maakst mi jung, vergnöögt un frie,
mien Heimat — mien Husum — mien Stadt!

 

   
  Minschswulf or Wulfsminsch?
(in memoriam Emil Sinclair)

Johrmarkt! Man eenmal in't Leven!
Lüüds, dat is een Sensatschoon!
"Sowat hett't nüms vörher geeven",
bölkt de Kirl in't Mikrofoon.

Un he wiest een Wulf, een staatschet Deert,
dat weer he sachs fröher eenst ween;
mit een nakelte, blödige Steert,
de kneep he vör Bang mangs de Been.

De Pietsch knallt! He fallt op de Lööp,
sitt op'n Moors, apporteert een Katt!
He slickt een Lamm neern to sien Fööt
dat Fell mit sienen Sabber natt.

De Ogen glöhnt, man he blifft tamm.
Driggt den Kirl sien Pietsch achteran.
Opletzt langt — un de Wulf kreeg Faat —
de Minsch em een Tafel Schok'laad.

De Kirl böögt sik meist hunnertmal,
de Lüüd klaffert Bifall as dull.
Vör den Wulf leggt he sien Pietsch hendal —
un denn tuuschen se beid' ehr Rull.

Schetterig as eerstan dat Deert,
tattert de Minsch, jault vör sik hen.
De Wulf, ossig un fri, harr't lehrt,
dor leeg al de Pietsch in sien Hänn'.

Gau seet he op den Kirl, as to Peerd!
De Wulf harr nu dat Regeer.
As'n Döösbartel hett he em dresseert.
Wat weer dat för een Malöör!

Se bröchten dat Lamm to de Minsch,
de söög un soop dat warme Bloot.
Denn leg'n Se tohoop inne Klinsch,
opletzt bleven Wulf un Minsch doot.

De Fruns-un Mannslüüd kriescht as dull.
Ok mi weer't klöt'rig to Moot.
Ik heff Schokolaadsmack in't Muul —
or weer dat amenn doch Bloot?!

 

  Harry Haller, de Steppenwulf
(in memoriam Hermann Hesse)

Ol Isegrim knurrt de Maag,
de Welt liggt full vun Snee.
Ut den Eekboom flüggt een Raav,
nüms een Haas, nüms een Reh.

De Rehn, de heff ik bannig geern,
keem mi man een inne Mööt.
Straak ehr mit mien Tähns de Lööp;
denn fang ik an ehr to vertehrn.

Ik weer Leefharten redig goot,
freet weekhorig ehr Kaldunen.
Suup mi full an ehr lichtrode Bloot,
kunn de hele Nacht dörchhulen.

Ok een Haas harr dat wull daan,
sööt smeckt sien warme Fleesch un Knaak!
Düvel! Is denn nu allens gahn,
wat dat Leven komodig maakt?

Mien Steert, de wiest al griese Hoar.
Verleden Vullmaand sturv mien Fru.
Ogen warrt ringer, Johr bi Johr,
un ik drööm vun Rehn in mien Bu.

Do biestern un beluer de Hasen.
Höör de Wind as'n Jagdhoorn blasen.
Freet al Snee, köhl' mien glöhnige Kehl,
opper den Düvel mien arme Seel.

 

    Drievjagd

De Schnee is natt, liggt schwoor op't Feld
un in Oost warrt de Heven rot.
Buten in't Moor is so still de Welt,
man blots de Voß, he ranzt un bellt,
dat is verdüwelt koolt.

De Haas sien Löpels luert ut de Sass' ,
dor sitt he dröög un warm.
He dröömt vun Klever un grööne Gras,
man eenmal hee't noch: "Huss, huss, Haas, Haas!"
Denn maakt se düssen Larm.

Vundaag is dat wedder so wiet,
de Jägers sünd al dor.
"Rammel" , seggt de Haas sik, "warrt nu Tiet,
gootsverdorri, leege Schiet:
Farkens sünd se all, is doch wohr!"

Un dor blasen se ok al dat Drieven an,
foorts speelen de Hunnen verrückt.
"Nu kiekt sik de halfklooken Köters an,
hebbt wull all een anne Pann,
de lösen un bieten sik!"

Rammel luert eerstmal un spekuleert,
woneem he dörch de Keed breken kann.
"Bi de Preester, nee, dat hett keen Weert,
all de Jungjägers hebbt bi em dat Scheeten lehrt,
de steiht ok op de Jagd sien Mann.

Aver güntsiet, anne Flögel, steiht Möller Timm,
de schütt sik 'wiß sülven mal doot.
In Jerrishoe, op de Holtjagd, Mann inne Tünn,
dor neiht he een Driever n'poor Hagels rin,
de heele Moors weer vull Schroot!"

Un nu kummt Rammel ok noch een Voß inne Mööt,
as een Hawk suust he op de Möller dal!
De verjaagt sik un ballert op sien eegen Fööt,
Rammel sleit een Haak mit de Lööp,
em is dat doch egal!

Un de Moral vun de Geschicht:
Een oole Haas, de kriggst du nich!

 

 
  Wiehnachten

Wenn de Welt so still, dat Feld so wiet,
de Schnee to Eer schweeft, sacht.
Dat is in't Johr de schöönste Tied,
vun avend is Hillige Nacht.

In de Kaat an't Moor sitt de ole Buer,
to sien Fööt schnurrt lies de Katt.
Een Talliglicht brennt, he leewt in Truer,
un de Oogen warrn em natt.

He is jüst vunne Karkhoff kaam,
wo sien Fro siet Oostern liggt.
Dor hett he lang bi ehr stahn
un schnackt — man se antert em nich.

De Kinner sünd lang af vun't Huus,
verschwunnen inne wiete Welt.
Wat weer dat fröher jümmers luut,
harrn inne Hoff un op de Lo speelt.

To Wiehnachten freun kann he sik nich
in sien düüster Dönz alleen.
An em denkt nüms. Sien Hänn för't Gesicht
sitt he eensam dor to ween.

 

 

...vun Karin Albrecht

 

Avendfräden

Schummerstunn un Kerzenschien,
Füer prasselt in'n Kamin.
Een godes Book un lies Musik,
wi sitten ganz still
geneiten dat Glück:
Wi sünd gesund
un hebb'n uns giern.
Dörch't Finster lücht't de Avendstiern...

 

   

...vun Renate Wüstenberg

   

Stille Nacht

Wo is dat lies
in Snee un Ies,
de Welt, de drömt
en Droom.

Up allns hett sik
en Freden leggt,
de makt de Nacht
taum Dom.

Holl Inkiehr nu,
nie sünst kannst du
de Still ehr Stimm
un wat se seggt

vernähmen
so as nu.

 


...vun Günter Schiller

Nu schall dat wohl Fröhjohr warrn

Sünnwend is all wesen, de Raunächt sünd nu rüm
Un Wotans wilde Horden treckt af, na Norden üm.
Jo, nu ward dat Tiet, meen leves Fröhjohr, kümm!
Dat eerste Gröön heff ik all sehn,
man lütt nur, averst wunnerscheun.
As ik dat seeg, kann ik mi vun Harten freun.

De Knupp sünd all lang, so prall un drall,
un deit na dat Licht sik strecken.
All Johr wedder datsülbe Speel,
de Blöten wöllt sik nu recken;
de een blöht scheun witt, de anner so buttergeel...
Sogor een Vagel heff singen hüren.
Wull he dat Leven nu opwecken?

De Dag de ward nu lang un länger,
un de Sünn schient warm vun Heben.
Se harr all bannig Kraft,
un in de Twieg dor stiggt op de Levenssaft.
Nu schall allns togang kamen, dat niege Leven.

Se lockt mit ehren Strahlen, wat deep is in'e Eer,
nu rut to kamen, nu müsst se nich mehr freern.
In de Bööm, dor singt en Mees ehr "Zizipä, Zizipä!
Wo büst du, ik bün all hier, wo büst du, ik bün all hier."

O moie Fröhjohr, kumm gau her.

 

   
    Heimat, or: Wo bün ik to Huus?

Heimat, wat weer dat?
Is bannig ünnerscheedlich.
Toeerst is dat jo woll dien Öllernhuus,
bi dien Mudder un Vadder.

Nun geiht dat fudders
bi dien Nabers in de Straten
un diene Fründ vun de School,
dor kannst ok Heimat beleven.

Ok in de Gemeen oder in de Stadt,
dat is ok so'n beten Heimat
besünners wenn du bruukt warrst
in Vereen, bi de Füürwehr, or inne Gesang-
un Turngemeenschaft.

Jo, un denn büst du ja togehörig in en Bundsland,
ob dat nu Nedersassen weer
or in Dithmarschen, or Mecklenboorg —
dat weer ok dien Heimat.
Dar warrt veleroorts Platt snackt!

Nu noch een better grötter, ik denk an uns Bundsrepublik
dor snackt man Düütsch in bannig veel Klören,
so as wie een Regenbogen bunt is.
Süh, ok dat is dien Heimat.

Un nu ok för uns, de wi hier
in düt schöne Schwiezer Land leven,
is dat ok een Stück Heimat worrn.

Un ik denk mi noch, Europa is för all tosomen
een groot Heimat in't "Warden",
wobi ik man meen,
so'n lütt beten Heimweh,
dat schall man sik in sien Harten bewohrn;
denn vergeeten, kannst dat ja wiss nich.

Dat weer nun mien Nodenken
un ik freu mi ganz bannig dorto
wenn ik Gröönkohl un Pinkel rüük
un Platt frisch vun de Lebber weg hör,
denn höögt sik de Tung, mien Ohrn un mien Hart —
süh, dat is ok een Stück Heimat.

 

   
      Een goden Raat


Giff jeedeen Dag lütt beeten Humor,
denn geiht dat heel vun sülben!
Di kümmt de Welt ok veel moier vor,
de Sorgen möögt di nich so plogen.

Nimm de Dag so wi he koomt un is,
dünkt di ok, he is as Schoosterkleister.
Mok dat so, dat du de Winner büst,
dien eegen Herr un Meister.

Een heiter Seel, een fröhlich Gesicht,
een frie un open Lachen —
dormit kanns so männigeen Minsch
em sien Seel dormit fröhlich moken.

Is wiss nich jeedeen Dag, de Heven so moi un
himmelblau, al gornich rosaroot,
mal gifft dat Storm un Regen,
oft gifft dat Noot un Dood,
dat hört jo ok to'n Leven.

Kiek hen to'n Wedder, as dat kömmt un geiht,
avers kiek ok hen, dor wo de Rägenbogen steiht.
Wi seiht em jo all to geern,
de uns de goode Botschaft wiest
vun unsern Gott den Herrn.

   

...vun Thomas Seemann

      Angeln in'd Hoek

Hoek andaal, bit nich mehr geiht,
man sük up dat Fischen freit,
vörbi an't moi grote Burenhusen,
Höhner up't Straat herumsusen.
Över'd Randkanal noch een Stück,
villicht hebb ik mit Angeln Glück.

De Sünn is noch nich heel upgahn,
irgendwell röppt luud "upstahn".
In'd Hoek sücht dat anners ut,
hier mutten all Lü froh rut.
Kohjen melken un annern Saken,
dat is wat de Lü hier maken.

Aver ok de Zegenbuur,
liggt ja all up'd Luur.
Ut Fenster schient dat Lücht,
man hum düdelk sücht.
Ok de Zegen hebben Smacht,
un holen seker up hum wacht.

Nun bün ik bold bi'd Boekzeteler-Meer,
ik mi aver noch düchtig verfehr,
denn bit Busken an'd Padd,
fall ik fast van mien Rad.
Een Fasan har sük hier versteckt,
un het mi bi'd wegflegen good verschreckt.

Nun sitt ik Stünn för Stünn
in de greller wordende Sünn.
Nu vilicht een Schleie för mien Rökeltünn,
un lecker eeten mit mien Frünn.
Doch steiht de Sünn all in'd Zenith,
un ik denk, dat wordt nu nötig Tied.

Ik pack nu mien heele Reev weer in,
so maakt dat Angeln gaar kien Sinn.
Ik fohr torügg un denk daran,
as de Dag für mi begann.
Wenn mi dat mit Angeln doch bedrückt,
dat drumherum meestens mi ok entzückt.

 

   
  Aalen rökeln

Weekenend haal ik mien Angels vandag,
aver ok annern Saken ik inpack.
Een drög Lappke för't Aalen griepen,
een Beetanwieser mit grelle Piepen.
Daarto bruuk ik ok een grote Kumm,
un as Köder nehm ik een dicke Wurm.

Nu geiht dat los na'd Timmeler-Meer,
hopentlik koom ik mit Kumm vull weer.
De Aal de sitt meest an't Grund,
tüsken Heektbladen un annern Strund.
Ik löv dat wordt een gode Nacht,
de Himmel klaar, de Wind weiht sacht.

An disse Avend fievteihn Aalen,
för sovöl mut man fix betahlen.
Nun komen de Aalen in dat Solt,
un ik sök almal dat Holt.
Daarför mut ik aver nich lang söken,
weil ik immer nehm dat van't Böken.

Een paar Stünnen, dann ist sowiet,
ik almaal de Tünn anschmiet,
De Rökeltünn de mut fix heet,
dat ok woll een jeder weet.
In't Ovend so bi tachentig Graad,
uppassen dat kien Geleeschwanz wordt.

De Tünn de dampt, nun bün ik blied,
in een Stünn kriegen wi Visit.
De Nahbers mit de Kinners,
ik prober al mal mit de Fingers.
Nun sünd se gaar man kann se eeten,
dat doon de Nahbers noit vergeten.

Ik aver wer mien Angels nehm,
un segg luud "Auf Wiedersehen".
Ik mag lever Aalen fangen,
as mit Nahbers herum to hangen.
Bie't Angeln daar hebb ik kien Sörgen,
un rökelt dat wordt weer Mörgen.

 

   
Mit Boot up'd Fehntjer Deep

As ik so ungefähr veerteihn weer,
gung ik mit mien Fründ Sven
mennigmal mit Boot up'd Meer,
wi quemen övert Deepen hen.

Fehntjer Deep, Rorichumer Deep,
Timmler Meer und Boekzeteler Meer.
Uns Boot immer düchtig leep.
Meestens weern wi gau de weer.

Aver ok mal över mehrere Dagen
Telten bi'd Sieve in Warsingsfehn.
Na uns de ok kieneen je fragen,
bloot uns Ollen wullen na uns sehn.

Se quemen un brochten Eten
un mest ok noch dicke Plünnen.
Kiek, uns hebbn's nich vergeten,
bleven bi uns een paar Stünnen.

So weern wi alleen in'd Natur,
dehn een paar Fischen fangen.
Füür maken fallt nich sturr,
aver Fischen up'd Füür to hangen?

Tüskenin, vör un nah'd Schlemmen,
mit Schnorchel up un Flossen an,
an'd flache Stee hen toe schwemmen —
wat moi dat Leben wesen kann!

Vandaag is um dat Fehntjer Deep
överall uttekend Naturschutzgebiet.
Füür maken, dat is to leep —
Naja, weer halt en anner Tied.

Ik denk aver geern an'd Kinnertied,
an't Angeln, Schwemmen und Natur.
Wat weern wi doch immer blied,
un mennigmaal up'd Bootjetour...

 

   
Bi Wind un Weer

Ik weet noch as Kind vör Jahren,
un wo dat weer mit buten wesen.
Jede Dag mit mien Rad an't Fahren,
Faken buten Book an't Lesen.

So gung mi dat mit völen Saken,
ok wenn dat kien Pläser brengen deit.
Nich bloot proten, eenfach maken.
Faken man sowat nich versteiht.

Vandaag is man völ to bequem,
völ to lei, um wat to doon.
Weer ik glückelker ohne dem,
wo moi is dat doch in't Grön.

Nu gah ik weer faken rut,
de Leiigkeit sall de Düvel halen.
Bi'd Lopen in'd Wald denk ik luud,
daaför mut ik nix betahlen.

Un is buten ok Wind un Regen,
nadeem geiht mi dat alltied good.
Minschke mut sük bewegen,
genögend Sauerstoff in'd Blood.

Denn wenn mi dat tovöl wordt,
gifft egentlik nichts beters mehr.
Spazeeren gahn — mien Sport,
un ok bi Wind und Weer...

 

   
      Een "richtig" Geschenk

Wat mi faken an d' Leven stört,
wat mi mit Geschenken geböhrt.
Man mutt daarbi heel völ kieken,
Saken mitnanner to verglieken.
Een Geschenk, villicht mit Wert?
Oder sülvst makt? — nich verkehrt!

Goed is,wenn ik hebb een Idee,
bün ok irgendwaar, denn tofree.
Een good Geföhl bi 'n Geschenk,
is ok all wat, so ik meestens denk.
Un faken hebb ik daarmit Recht,
tegenover meent — nicht schlecht.

Moi sück up d' anner intolaten,
ok meenigmaal eenfach raden.
Wat kann, wat sall, dat is mehr,
un ik kum as een Minsk dorher.
De Will is doch dat Wichtigste,
un sück mitfreien, dat Richtigste.
Mit Harten wat to geven,
een Geschenk van d' Leven.

 

   
    Swemmen in'd Fehnkanal

Fröher gungen wi faken swemmen in'd Kanal,
meestens futt na d' School an d' fröhe Namiddag.
Uns Raden stellten wi daarto an'd Richelpahl,
un bleven daar bit Düstern, ok bi een Dönnerslag.

Jedereen weet doch tominnst eens heel genau,
swemmen bi d' Gewitter, dat is nich good.
herutgahn un ofwachten, dat is ehrder schlau,
anstatt to bewiesen: man hett Mood.

So bleven wi bi d' Gewitter un starke Regen
unner't Eekenboom, solang, bit dat beter wordt.
Lehnten uns an 'd Boom stiev daartegen,
het kien Sinn, wenn man na Huus hen fahrt.

Tegenover van d' Kanal up d' holten Planken
stunn fröher een Schippswerft för lüttje Booten.
Över d' Jahren dichtwussen mit Efeuranken,
domaals de Booten hier in d' Water schoten.

Kört na d' Regen, meestens ok all wat later,
Kweemen wi unner't Boom weer vandaag.
De Nebel lagg overall herum up'd Water,
dat weer een goden Dönnerschlag.

Ik weet noch, as wi denn in d' Huus weeren,
kreeg ik de Törfflecken nich van't Foten of.
ok nich mit düchtig Seep insmeren.
Wat so richtig Moorwater is, dat farvt even of.

Wenn ik so overlegg — mit darför Geld betahlen,
in d' Swemmbad oder ok bi d' Baadsee...
Faken sünd Lü daarum an d' Jaulen.
Ik bün mit heel bült weniger tofree...

 

   

De Wiesnös

Kann vör Dülligkeit nich liekuut kieken,
dat kummt all van sien Verglieken,
in't Heimatblatt un Politik to strieken,
mutt anner Lü eerstmaal pieken.
Ik wet wat Neis, dat is geböhrt,
so hett man van hum hört...
Meest nich, dat sowat stört?

 


Nu

Ik bün meest denn verdreiht;
wenn Wind van achtern steiht;
Wind van Vörn,
een moje Törn,
aver hier un nu to leven,
kann so voel mehr Di geven ...

 


...vun Heinz Wolbers

 

Oma un dat Internet

Use Oma erkannde vör Joahren:
"Ik bin doch nu watt klatterig woarn.
Den Weg ton Inkoop wett mi too wiet.
Ik werd nu modern un goah met de Tied.

Een Internetanschluss mott gaue her,
wett Tied, dat ik dat Surfen noch lehr.
Ik hebb hört, man kann alles in Ruhe bekieken
Un ok de Priese genau doar verglieken."

Ih seht, use Oma is ne patente Frouw,
wat schellt, is alleen bloß 'n bettken Know-How,
aber doar is use Oma nich bange vör:
"Dör de Anleitung find ik mi wall dör!"

Man äs use Oma lest, watt doar steiht,
ehr erstmoal de Lust up dat Surfen vergeiht,
van Windows un Excel, vanne Mouse und van Word,
doar harr use Oma noch noit wat van hört.

Doar steiht wat van Flatrate un ok van High Speed,
Un Oma de denkt sick: "Nu wett' aber Tied,
dat ik dat begriepe, wat dat heeten sall,
Den Verstand, üm't to lernen, de hebb ik noch wall!"

Un so röpp se an bi de Volkshochschool;
und nu sitt se förn PC upn neijmodschken Stohl,
jeden Mondag üm veerdel för acht
geiht se nu noah Schoole — wecker harr dat doch dacht?!

Un dat Lernen makt er soveel Pläseer,
se makt noch nen Kursus, un dann noch een mehr,
se will alles wetten un wu hett datt doch gliek:
Oma, de is nu een Computerfreak.

   

...vun Marita Pollak

 

Ooltjohrsovend

Woans man jung, un vull Swung is,
find man düt Fest scheun,
freuht sik villicht ok lang,
op düssen besünneren Ovend,
denn nu kann man endlich
wedder mool to'n Danzen gohn.
Suust froh no een Party hen,
fiert düchtig dörch, mit de Lüüd,
de man goot kennt, un geern mook; —
bit Middernacht hett man vun allen
jümmer noch nich noog.
Nu sloog de Klock nau twölf,—
all de Menschen heevt de Glöös,
un stötten op dat niege Johr an'n.
Männicheen fangt luut
un duun to singen an'n.
Se liggen sik in'n de Arm's,
un wünschen sik gegensietig allens Gode,
Gesundheit un veel Glück,
dat allens ganz besünners warrt,—
un ok glückt.—
Jo, — un denn geiht dat denn los,
mit den Larm, mit Spektakel un Krakeel.
De Deerten hefft dat all ohnt,
un hebbt sik binnen, un buten
vull Angst verkrupen.
Füerwarks, de to hoop för veel Geld,
in'n de Lodens köfft worrn is,
warrt nu överall in'n Stadt un Land,
un ok in'n dat lüttste Dörp,
to'n Himmel schickt.
De ganze Heven is nu hell un lücht.
Is wull ok goot antosehen.
För de Menschen, de würklich arm sünd,
de keen Geld för all de neudigen Soken hebben,
de se Dag för Dag to'n Leven bruken, —
is dat allens unnütt, is as en Sloog in't Gesicht.
Se köönt wull dat Geld, wat dat allens kost hett,
wull beter bruken, — aver se bekoomt dat leder nich.
Dat Geld is futsch, dat koomt nich mehr trüch.
Hoochschoten in'n den Heven,verpulvert, —
in'n so kotte Tiet,
blots de Schiet blifft op de Stroten un Steden trüch!
Is dat Glück?

 

   

Een Radtour

Gele Raps-Feller lüchten al vun wieden.
Sünnschien överall.
Op een Hoff spelen lütte Kinner
mit ehren Ball.
Een lütte Deern sitt midden op een Wiesch,
un höllt een swatten Hund op ehren Schoot.
De Hund kiekt opmerksam de Deern an, -
dat allens seh ik een kotten Momang blots.
Een lütten Jung steiht dorveven,
lacht un puust in'n de Leuventähnblomen.
Witt un zoort flüggt he weg, de Somen.
Ehr glücklich Kinnerlachen klingt
noch lang in mien Ohr.
Ik nehm dat mit op mien scheun
Fohrrad-Tour.

 

   
   

De Reis ünner den Steern

De Hilligen Dree ut den Morgenland,
de reisten dweer över de Eerd,
se fohrt to See, sloken Weustensand,
se reden op Kamelen un Peer.

De Hilligen Dree ut den Morgenland,
de frogen in'n Hütten un Telten:
"Woneem geiht de Weg to'n Hilligen Land?"
Doch Antwoort kriegt se kuum vun Land to Land.

De Hilligen Dree ut den Morgenland,
se kiekt hooch to de Steerns,
un en Steern wiest se den Weg,
so reist se toversichtlich in de Feerns.

Dor bleev de Steern över en Stall stohn.
De Wiesen sehn dat mit Wunnern:
"Den Keunig de Welt schöölt wi dorin sehn?"
hört Een den Annern suustern.

De Steern bleev wohrhaftig. Se wörrn an Teel.
De Dree setten tögern de Schritt.
De Stalldöör weer sied. Se beugt de Knee,
vör den lüchten Kind in de Mitt.

"Ik bring di Gold, wieldat is kloor un rein",
sprook de Eerst, un foolt de Hannen.
"Kind Gotts, loot mi in dien Freden sien,
wen ik inst mi vun Leven wennen.

De tweete swunk mit Wiehrook en Fatt,
dat blinkt vun eddeln Stenen,
un sä: "Du hilligs Kind, nehm dat vun mi
un den Menen."

Vör Ehrforcht stockt den Drütten dat Bloot.
Still bood he den Kind sien Goov,
un stamert: "Herr, du büst groot un goot,
nehm mi op in dien Gnood."

Dat Kind smüüstert leef un sacht.
Dor keem en Engel flogen,
de schenkt to'n Teken de Gotts-Macht,
den Wiesen den Steern, den se notrocken.

 

   

...vun Cord Denker

 

     

YES, WE CAN! (Barack Obama to gröten)

De Alldagswelt ehr griese Trott
un all ehr Summs un Sorgen —
dor kümmt dat Lewen bi to kott,
dor lacht keen helle Morgen.
Dat treckt sick hen mit Larm un Stried
un hett sien enge Schranken.
Un Hass un Nood stoht Sied an Sied,
lett Welt un Minschen kranken.

Versöhnung, Utgliek un Respekt —
dat mutt doch mööglich wesen,
dat's sick de Hann'n entgegen streckt
noh Krieg un all sien Gräsen.
So denkt de Lüüd in düsse Doog
un drängt op Fredenstieden
un hebbt de Tokunft vör dat Oog,
goht to op heller Tieden.

Een Brückenschlag is nu verlangt,
de Muuern — se mööt fallen.
Een Optakt, wo so veel an hangt —
dat mookt de Harten wallen.
Un süh, dor is de Toversicht:
Wi köönt dat! Loot uns wogen!
Op Recht un Wohrheit fallt dat Licht
un moolt den Regenbogen.

Een Steern güng op un strohlt un lücht',
dat Höpen uttobreden.
De Lewensmoot kriggt een Gesicht
un singt dat Leed vun'n Freden.
Un Gott, de to sien Schöpfung steiht,
to Fest* will he uns ropen,
dat alle Welt dat Lewen blöht,
sluut he de Tokunft open.

*Jes 25,6-9
Melodie: Wer jetzig Zeiten leben will

   
  Fröhjohrsputz

Nu is de Tied, nu ward so putzt un schüü'rt,
dat all'ns wedder blinken deit.
Un de Gardinen sünd so frisch un hell,
dat is nu de reine Freid.
Man dat weer — leve Mann — noch nich all'ns,
seggt de Fru un geiht driest op den Keerl to:
Nu büst du an de Reeg un warst afschrubbt!
Un se stoppt em in't Schüürwoter rin. Jo - jo!

He denkt an Arbeit un is dröög un stuur,
un nüms hoolt den Keerl dor rut.
Kann nich mehr lachen un hett keen Humor,
dat een sick erbarmen mutt.
Bloots dat Geld, dat Geschäft un de Sport
un vör't Kiekschapp dor sackt em de Kopp dol...
Dat geiht so — leve Mann — nich mehr wieder:
Nu is Fröhjohrsputz — ok mol för di! Jo — jo!

Nu noch de Farv: Se moolt em geel-fideel,
as sprüng em de Sünnschien an,
kittelt dat Lewen ut em rut un seggt:
Du büst nu mien Fröhjohrsmann!
Un dat Gras is so gröön un so week...
Do hoolt he ut den Keller sien Cello:
In sien Lewen sitt wedder Musik in,
un he speelt in dree-achtel to Danz. Jo — jo!

El Sereni (Spanien)
Text noh een Gedicht vun Elke Paulussen

 

   
      Katten-Tango
Een Oosterleed vun anner Oort

Op dat hoge Dack vun'n Schooster
hett een Kattenmann sien' Throonsitz
un he plinköögt in den Sünn'schien, schnurre-di
un he is mit sick tofreden, schnurre-du
denn "tofreden" paßt to't Fröhjohr!

Man op eenmol flattert Swulken
un se bringt een'n Breef mit Antwoort
vun de schöönste Katt in't Stadtdeel, schnurre-di:
Jo, ehr Hart will se em schenken, schnurre-du,
denn de Leev paßt good to't Föhjohr!

Un de Sliekpoot kümmt in 't Swögen
un he glööwt meist, he kann flegen.
Un he süht nich de Gefohr dor, schnurre-di,
ööwt den Wiegeschritt to'n Tango, schnurre-du,
denn dat Danzen paßt to't Fröhjohr!

Man dat Dack is glatt, he schliddert
un he suust —
koppdol — op't Plooster...
Un dor liggt he ohn to puusten, schnurre-di,
un nu hölpt bloot noch een Wunner, schnurre-du,
denn so'n Wunner paßt to't Fröhjohr!

Un de Dokter kümmt mit Blaulicht,
un he seggt , sien Kunst de hölpt nich,
un dat hier de Dood dat Woort hett, schnurre-di.
Un so blifft bloots noch de Graffgang, schnurre-du,
man so'n Graff paßt nich to't Fröhjohr!

Un dat Kattenvolk truu'rt luudhals,
dräägt de Liek vörbi bi'n Fischmann,
un dat rüükt so good noh Bückel, schnurre-di,
do ward Sliekpoot gau lebennig,
denn "lebennig" paßt to't Fröhjohr!

Melodie: Don Gato (Spanien) — Text: Cord Denker

 

   
    Oostergang

Ward de Heben noch mol gries,
streit een Hagelschuu'r sien Ies,
is dat man vun kotte Duu'r,
denn liggt Sünnschien op de Fluur.
Un dat Licht sien warme Kraft,
de dat Lewenswunner schafft,
kümmt mit Macht un mookt sick breed,
kümmt mit Jubel un singt sien Leed:

Refrain:
De letzte Schnee —
he is nich mehr to sehn,
all'ns ward gröön, bunt un schöön.
Dat Licht kümmt trüch
un mookt den Heben wied,
bringt Freid un bringt Leeder
un schenkt uns de helle Tied.

Un de Minsch geiht vör de Döör,
dat he Wunner seh un höör,
wo dat Blomenvolk sick röögt
un de Immen sick vergnöögt.
Noh de winterlange Nacht,
noh de Küll ehr bitter Macht,
strohlt de Sünn ehr Angesicht,
mookt dat Minschenhart fri un licht:

In dat Fröhjohr sienen Glanz
lockt Musik den Minsch to Danz.
För dat Lewen een'n Gesang,
un de Dank kümmt hier to Klang!
Un vun Oostern singt dat Licht,
bringt de Welt de Toversicht.
Nu goh ick getroost mien Stroot:
Ick bün Minsch, un dat deit mi good!

Melodie: Schneewalzer

 

   
Fröhjohrsputz

Nu is de Tied, nu ward so putzt un schüü'rt,
dat all'ns wedder blinken deit.
Un de Gardinen sünd so frisch un hell,
dat is nu de reine Freid.
Man dat weer — leve Mann — noch nich all'ns,
seggt de Fru un geiht driest op den Keerl to:
Nu büst du an de Reeg un warst afschrubbt!
Un se stoppt em in't Schüürwoter rin. Jo — jo!

He denkt an Arbeit un is dröög un stuur,
un nüms hoolt den Keerl dor rut.
Kann nich mehr lachen un hett keen Humor,
dat een sick erbarmen mutt.
Bloots dat Geld, dat Geschäft un de Sport
un vör't Kiekschapp dor sackt em de Kopp dol...
Dat geiht so — leve Mann — nich mehr wieder:
Nu is Fröhjohrsputz — ok mol för di! Jo — jo!

Nu noch de Farv: Se moolt em geel-fideel,
as sprüng em de Sünnschien an,
kittelt dat Lewen ut em rut un seggt:
Du büst nu mien Fröhjohrsmann!
Un dat Gras is so gröön un so week...
Do hoolt he ut den Keller sien Cello:
In sien Lewen sitt wedder Musik in,
un he speelt in dree-achtel to Danz. Jo — jo!

Text noh een Gedicht vun Elke Paulussen

 

Katten-Tango
Een Oosterleed vun anner Oort

Op dat hoge Dack vun'n Schooster
hett een Kattenmann sien' Throonsitz
un he plinköögt in den Sünn'schien, schnurre-di
un he is mit sick tofreden, schnurre-du
denn "tofreden" paßt to't Fröhjohr!

Man op eenmol flattert Swulken
un se bringt een'n Breef mit Antwoort
vun de schöönste Katt in't Stadtdeel, schnurre-di:
Jo, ehr Hart will se em schenken, schnurre-du,
denn de Leev paßt good to't Fröhjohr!

Un de Sliekpoot kümmt in 't Swögen
un he glööwt meist, he kann flegen.
Un he süht nich de Gefohr dor, schnurre-di,
ööwt den Wiegeschritt to'n Tango, schnurre-du,
denn dat Danzen paßt to't Fröhjohr!

Man dat Dack is glatt, he schliddert
un he suust — koppdol — op't Plooster...
Un dor liggt he ohn to puusten, schnurre-di,
un nu hölpt bloot noch een Wunner, schnurre-du,
denn so'n Wunner paßt to't Fröhjohr!

Un de Dokter kümmt mit Blaulicht,
un he seggt, sien Kunst de hölpt nich,
un dat hier de Dood dat Woort hett, schnurre-di.
Un so blifft bloots noch de Graffgang, schnurre-du,
man so'n Graff paßt nich to't Fröhjohr!

Un dat Kattenvolk truu'rt luudhals,
dräägt de Liek vörbi bi'n Fischmann,
un dat rüükt so good noh Bückel, schnurre-di,
do ward Sliekpoot gau lebennig,
denn "lebennig" paßt to't Fröhjohr!

Melodie: Don Gato (Spanien)

 

Oostergang

Ward de Heben noch mol gries,
streit een Hagelschuu'r sien Ies,
is dat man vun kotte Duu'r,
denn liggt Sünnschien op de Fluur.
Un dat Licht sien warme Kraft,
de dat Lewenswunner schafft,
kümmt mit Macht un mookt sick breed,
kümmt mit Jubel un singt sien Leed:

Refrain:
De letzte Schnee — he is nich mehr to sehn,
all'ns ward gröön, bunt un schöön.
Dat Licht kümmt trüch
un mookt den Heben wied,
bringt Freid un bringt Leeder
un schenkt uns de helle Tied.

Un de Minsch geiht vör de Döör,
dat he Wunner seh un höör,
wo dat Blomenvolk sick röögt
un de Immen sick vergnöögt.
Noh de winterlange Nacht,
noh de Küll ehr bitter Macht,
strohlt de Sünn ehr Angesicht,
mookt dat Minschenhart fri un licht:

Refrain:
De letzte Schnee — he is nich mehr to sehn,
all'ns ward gröön, bunt un schöön.
Dat Licht kümmt trüch
un mookt den Heben wied,
bringt Freid un bringt Leeder
un schenkt uns de helle Tied.

In dat Fröhjohr sienen Glanz
lockt Musik den Minsch to Danz.
För dat Lewen een'n Gesang,
un de Dank kümmt hier to Klang!
Un vun Oostern singt dat Licht,
bringt de Welt de Toversicht.
Nu goh ick getroost mien Stroot:
Ick bün Minsch, un dat deit mi good!

Refrain:
De letzte Schnee — he is nich mehr to sehn,
all'ns ward gröön, bunt un schöön.
Dat Licht kümmt trüch
un mookt den Heben wied,
bringt Freid un bringt Leeder
un schenkt uns de helle Tied.

Melodie: Schneewalzer

 


...vun Martin Hüttenbernd

 

Dag-Draum

Wenn eck niu muine Augen schliute
un ganß faste un Dui denke,
seuh eck us up euner Wiese,
blauß wui beude, diu un eck.

In den warm'n Sunnenlecht
luig'st diu jiejen mui in'n Gräss,
stickum seuh'k in duin Gesichte,
luise Froide makt mui dat.

Duine Augen häst diu schloten,
lichte open steuht duin Mund,
sachte striep eck duine Hoore,
oh, weck' wunnerscheune Stund'!

Os eun Bild van Malers Hand
kann eck niu eun Gneusen seuhn,
dänn suihst diu mui strahlend an.
Worümme blifft de Welt nich stohn?

Un dann well eck wuiderdräumen,
öbber nei, dann geuht nicks mahr,
olle Dräume sin verloren,
de liute Welt es wier har.


Tau'n Anhören: Hier klicken


 

   
  Weijenleud för Söffken

Söffken, muin Söffken schlop in,
un biuden, do weijet de Wind,
den Teddy höltst diu fast in'n Arm,
inner Kamer esset scheun warm.

Söffken, muin Söffken schlop in,
de Mon kümmt buin Finster harin,
duin Teddy schlött oll de Augen fast,
heu dräumt van'n güllnen Palast.

Schlop in muin Söffken, schlop in,
diusend Sternkens lüchten harin,
eun Engelken flücht an'n Finster vobui
wenn't trüijjekümmt kiekt et no dui.

Söffken, muin Söffken schlop in,
dat Sandmännken kümmt auk harin,
Gedankens löppt in'n Köppken 'rüm,
mak de Augen teo, draije diu üm.

Schlop in und dräume ganß fast,
duine Mamme hölt bui dui Rast,
seu kinnt duine kindliken Sorgen,
buihölt'se bät in'n nuijen Morgen.

Schlop in muin Söffken, schlop in,
de Nacht es längs do muin Kind,
dräum' vanner bunten Märchenwelt,
bät de Sunne in duine Kamer fällt.

(egen Melodie)


Tau'n Anhören: Hier klicken


 

   
    Ferjentuit

Velle Monde sind vergohn,
vuller Hast un Placken.
Niu ess se dor, de Ferjentuit,
most dreu Wieken nich wulacken.

Nimm dat auk wohr, verhale dui!
Lot't Braskern suin 'ne Wuile;
stoh up freohmorns in oller Uchte,
goh dür den Wauld eohn' Uile.

Set still dui hen up eune Bank,
os wör nau nicks gewesen,
luster den scheunen Vugelsang,
un wuis' der Welt 'ne Neesen.

Ess dann vorbui de Ferjentuit,
un diu fand'st keune Riuh,
steuhst muksig anner Arbeutsstie,
dänn packt diu mol de Wiut.

Nui ess 't teo late, läuw mui man,
diu bist 'n Dräum, höltst fast duin Geld.
Doch wer nich horn well, mott foihlen,
seo ess't niu mol up dösser Welt.

Mak olles recht teo suiner Tuit,
dänn makst diu nicks verkehrt,
dat häst diu secker ingesuihn,
un better up mui hört.


Tau'n Anhören: Hier klicken


 

   
      Ohmdfrie

De helle Dag vergeuht in'n Diemern,
ganß sachte kümmt de Nacht.

Duistre Schatten verännert de Welt,
Augen husken hen un her.

De graute Mon makt mui schuddern ,
Wuind suiselt in den Euken.

De liute Welt wärt sutchen luise,
un schlöpt sachte in,
dräumt vanner Sunnen.

Eck luster met hellen Sinnen.
un Froide kümmt hauch,
eck summe eune Melodie.

De Augen woll'n teofallen,
de Schlop well suin Recht
un hölt mui fast.


Tau'n Anhören: Hier klicken


 

   
Wat ess muin Lieben?

Eck frog' den Mon: "Wo kümmst diu her?"
Heu röpt mui teo: "Iut'n Weltenmeer!"

Eck frog' den Wuind, wohen heu weiht?
Heu wispert luis, heu kümmt un geuht.

Eck frog' den Baum: "Wer makt duin Kleid?"
Heu blifft ganß still, heu groint un bloiht.

Eck frog' den Fründ: "Wo geuhst diu hen?"
Heu dreiht seck üm: "Weust diu et denn?"

Eck frog' de Sunne: "Wer lött dui schuinen?"
Seu gneuset blaus: "Diu saßt nich wuinen!"

Eck froge Gott: "Wat ess muin Lieben?"
Heu suiht mui stumm an.

Do weut eck: Heu es muin Lieben!


Tau'n Anhören: Hier klicken


 

     
An E...

Vörgistern
bist diu eunfach weggohn,
Diu häst nicks mahr sächt.
Nicks mahr.

Schüllig?
Wer es schüllig?
Lott us reen!

Eck sin bedroibet,
häbbe Angest.
Wärst Diu wierkumen?

Un eck schicke
muine Bidde
noh Dui heniut:
Kumm truijje!
——

Un Diu bist wierkumen!
Vandage!
Eck sin wier upper Eern!
De Sunne schinnt!

Vörgistern
häbbe eck erkennt:
Diu bist
muine eunzige Leuwde!


Tau'n Anhören: Hier klicken


 

   
  …anners kumen

För vandage hät seu 'n
scheunen Sunnendag ansächt.

Öbber os eck upwache,
sach eck blaus gruisen Niewel.
Muine Wünske flauten dohen.

Eck dreihe mui üm,
un schleup verbaust wier in.
Leter worchte dat Wedder
auk nich better,
öbber muin Gemoite
helle seck up.

Niu hope eck mahr
up'n naichsten Dag.
Villichte wärt de better.
För us beude. —


Tau'n Anhören: Hier klicken


 

   
     
Seon Wunner!

Vamorn wörn mui
muine Hemdärmel teo kort,

de Bücksen
reiket just noch bet noh'n Kneu.

Muine Leufde für dui
hät mui grötter maket!

Niu hope eck,
dat diu
vandage nüipe os eck
vör duinen Kleierschapp steuhst.


Tau'n Anhören: Hier klicken


 

   
 
Dagesenne

Männigmol, wenn eck
ohmds noh eunen langen Dag
in muinen Backensteohle sitte,
schliute eck de Augen,
dräume sutchen vör mui hen.

Un denn
seuh eck de Dinge,
de mui werklich wichtig sin:

De Ohmdsunne,
de muine Augen blenn't,
dui,

muine Frünne,
den Eukenbaum vörn Hius,
dui,

vergnoigt spielende Kinner
buiden upper Stroten,
dui

muine kleune Stadt
an'n Hang unnern Bärge,
dui.

Un ganz sachte verdruiwst
diu
olle annern Biller.


Tau'n Anhören: Hier klicken


 

   
   

We wärt dat suin…

wenn diu wedder mol weg bist van mui,
dohen, wo eck dui nich chern seuh?
Un wänn de lange Dag vörbui es,
kümmt dänn de Riuh för diu,
eoder möjjest diu dui versteken?

Un wänn diu in Bedde liggst:
well de Schlop nich kumen?
Lött dat Gewetten keune Riuh?
Dänn gruinst diu wall'n betten,
schlöpst lange nich in.

Biuden kümmt de nuijje Dag,
Draußel un Beokfink reopen oll:
"Stoh up. stoh up,
de helle Morn es do!"

Sussken vergeuht de duistre Nacht.
Duin Wakweern diuert lang.
Un dänn häst dui seckerlek
velle nodenklike Stunnen. ——
Wärt dat seo suin?


Tau'n Anhören: Hier klicken


   
     

Herwest

Dat Lauw ess niu verfärwet
Dat satte groine Lauw.
Doch oll de bunten Farwen
gefällt mui setter auk.

Gefällt mui segor better
os dat derbe Groin,
kiek mol bui Sunnenwedder:
Do könnt nich schöner suin!

Wenn eck rundum bekuike
wat de Herwest olles bütt,
sin' t Farwen eohne gluiken,
de upp vellen Teljen sitt.

Lang blifft et do nich sitten,
dänn fällt de Bläer teor Eern.
Dänn kümmt de Tuit, de witte,
un et mott Winder wern.

Wenn't orstmol richtig schnuijjet,
un oll's ess biuten witt,
ess't beste, wer verfruijjet
un achtern Oben sitt!

 

   
    Liebewall?

Eunsom laupe eck an'n Fleot längs,
seuh mänchmol nau duine Feotspurn,
van'n Wuinde buinoh wegweijjet.

Orst hadde eck dat os Spell anseuhn,
os diu seo butz leoslaupen büst.
Öbber os diu nich mahr teo suihn wörst,
worte eck bang:

Was dat duine Ort,
Liebewall teo seujjen?


Tau'n Anhören: Hier klicken


 

   
      Tweesköppsch

Eck well spreken,
wuil diu mui nicks söjjen wutt.

Diu schwuigest,
wuil eck nich stillken sinn.

Diu ärgert muin Kürn,
un mui duin Schwuigen.

Sall eck niu auk schwuigen?
Wat sall dovan wern?

Kum, wui mötten kürn!
— Minsken ! —


Tau'n Anhören: Hier klicken


 

   

...vun Fred Würdemann

 

     

Oolt

Büst du oolt?
Föhlst du di oolt?
Denn liggt dat nich an de Jahrn.
De Jugend is keen faste Tiet nich.

Jung or oolt ween,
dat hett wat mit den Tostand von Geist
un Swung un Willen to doon un mit de Fraag
of du di noch rögen magst or bequem worrn büst.

Dat hett wat dormit to doon,
of du noch Kuraasch hest or bangbüxig worrn büst.
Von de Jahrn ward bloots de Huut wat schrumpelig.
Dat maakt nix!

Aver wenn du keen Sülfstvertroon un Höpen mehr hest,
un Sorgen, Angst un Twievel di pisackt,
un du diene Flünken daalhangen lettst,
denn ward diene Seel schrumpelig —
— un denn büst du oolt!

Solang du aver sühst, wat schöön is
un föhlst, wat Freude maakt,
un du neeschierig bliffst op den nächsten Dag,
solang du Kinnerlachen un Kinnerweenen
an dien Hart ranlettst, solang büst du nich oolt!

 

   
  Wenn dien Mudder oolt is worrn...

Wenn dien Mudder oolt is worrn,
un du sülm uk öller büst,
wenn ehr dat, wat fröher licht,
mit de Tiet to Last worrn is.

Wenn ehre leven, troen Ogen
nich mehr so klaar de Welt bekiekt,
wenn ehre Fööt nich mehr wüllt lopen,
se nich mehr drägen köönt bi't Gahn.

Help ehr un geev ehr Stütt,
geev ehr dien Arm mit frohe Lust.
Maal kummt de Stünn, wo du denn weenst,
wenn du mit ehr op'n Karkhoff muttst.

Kind, wees gedullig mit ehr Leven,
dank, dat Gott se so lang bi di leet.
Sünnenschien schallst du ehr geven,
von Kummer se al noog von weet.

Un fraagt se di, so geev ehr Antwoort.
Un fraagt se nochmal, anter du.
Un fraagt se wedder, snack mit ehr,
nich rappelig — mit sachter Roh.

Un will se di nich recht verstahn,
verkloor ehr allns, so goot dat geiht.
Do kummt een Tiet, wenn se is gahn,
wo se di nix mehr fragen deit.

 

   
    An mien ole Heimat Beers

Mit Hart Hart besehn

Wat is us Heimat eenmal schöön.
Mit open Oog kannst all dat sehn:

Dat Moor, de Geest, Kanaal un See
un use Möhl daar op de Höh,
de Deerten in't Holt un op de Wischen,
de Vagels all, un so veel Blomen blöht daar twüschen.

As Kinner wullen wi föhlen, höörn, rüken,
smecken un allens mit de Hannen begriepen.
Eerst later denn betracht' wi mit Verstand,
wat von de Welt us is bekannt.

Kiek Heimat mal mit' Hart di an,
denn bruukst nich höörn, föhln, rüken,
bruukst keene Hannen to'n Begriepen;
dien Seel' findt Roh un't Hart hett Freud daar an.

 

   
     

Mien Platt (in de "Diaspora")

Wenn ik mien Platt ok hier mal höör,
is dat, as wenn tohuus ik weer.
Snacken op Platt, un allens süht beter ut,
dat is, as wenn de Sünn kickt rut.

En Muul vull Platt kann Pien stillen,
beter as den Dokter siene Pillen.
En Klöönsnack op Platt,
dat is noch wat.

Un geiht mi ok mal wat daneven,
vertwiefel ik nich glieks an't Leven.
En Muul vull Platt so af un an
bringt mi wedder op Vordermann.

 

   

...vun Ernst Meyer

 

Denn is dat Harvst

Wenn de Wind weiht, över't Feld geiht,
wenn de Blööd sik um sik sölven dreiht,
denn is dat Harvst.

Wenn Kinner achtern Draken loopt,
sich in Schummern to'n Spelen droopt,
de Buur siene Feller plöögt,
an'n Knick Lüüd na Flederbeern söökt,
denn is dat Harvst.

Wenn Du morrns in dien Gaarn büst,
Spinnnetten mang de Büscher lüücht,
Rauriep op dien Rasen liggt,
denn is dat sowiet,
denn is dat Harvst.

Wenn du eenfach mal stahn bliffst,
över över allens mal nadinkst, dat
dat nich mehr so as fröher is,
wees man nich bang.
De allens hier to'n Blöhen bringt,
alltiet to Siet di stünn,
den du vertruun kannst,

is ok bi di, in dien laten Harst.

 

Winter an'n groten Binnensee

Kinnerlachen över den See,
Iishockeyschlägers knallt,
de Avendsünn sackt deep hendal,
root as'n Füürball.

Knacken un Knarren deep ut de Grund,
seggt uns, de Frost, de warrt blieven.
De Nacht kummt op mit dusend Steerns,
de Maand lüücht hell an'n Heven

Wildgöös fallt in den Avend in,
söökt een Platz to landen, goht snatternd dal vör dat gele Schilf
un purzelt as wild dörcheenanner,

Een Goos seilt op de Glitschbahn to,
dreiht sik un blifft eerst mal liggen,
eerst wenn se den Snee tofaten hett,
steiht se op un löppt in de Binsen.

Morrn geiht't wieter, een Freid för de Kinner
noch liegt se warm in de Kissen,
de Backen hitt, as Füür so root,
dröömt vun Sledens, — Hockey un Glitschen.

Wullen Mütz, Schaal, Jack un Büx,
liegt praat so as Strietschoh un Sleden,
de Iishockeyknüppel steiht in de Eck
un is al an Tore scheten.

Glieks na de School, denn mööt wi hin,
wat scheert uns Modders Ropen,
Eerst mal mööt wi op dat Iis,
de Gröönkohl, jo, de kann noch töven.

 


...vun Sabine Brauer

 

      De Pupp

Moder de is wunnerbaar.
'n leve Frau, mit sülvern Haar.
In d' Wiehnachtstied denn denkt se dran,
wat s' uns denn woll schenken kann.
An elke Daag, dor rookt hör d'Kopp.
D' Tied, d'löppt ja in d' Galopp.
Och Kinners, geeft mi doch 'n Tip.
Dat maakt mien Bregen nich lang mehr mit.
Tini kriegt 'n neje Klock.
Sofi bruukt 'n Unnerrock.
Och Keerl noch maal, ik hebb d't nich licht.
Mutt sehn, dat elk, wat lieden mag, kriggt.
Nu hebben wi Fraulü bi uns docht,
van't Jahr dor wort uns Moder brocht,
van't Wiehnachtsmann, 'n moje Pupp,
wor s' heel stillkens al up luurt.
D' Pupp, d'sall Charakter hebben,
dürt ok woll 'n bietje flennen.
Of een, d'Öl bohrt, bit in d'Bregen
un Tung ut Mund — man de hebbt wi nich kregen!
Uns Antje schluurt 'n Puppke an,
d'is so nüddelk, as dat man kann.
Heel Abend schmuust wi dor mit herum.
Dat wort uns Mannlü nu to dumm!
Se sticheln, un se menen vereent,
Uns Wiever hebbt hör Gripps utleent...
De könnt uns d'Bliedschupp nich verdarven.
Bolt sitt uns Mooder mit hör Pupp in d'Arm!

 

   
  Wiehnacht

Luchten in d'Straten,
Glühwien, Mandelkeern,
Zuckergood un Wiehnachtsmarkt
hebbt wi Minsken geern.

Kinnerogen glimmen,
Harten worden wied,
Glockenslaag van d' Karkentoorn,
dat is Wiehnachtstied.

Lüttje Kind in d' Krübb,
treck du in mien Hart.
Maak dat dat dor binnen
Wiehnachten ok word.

   
   

Verdreet

Haar mi heel fell up di freit.
Hebb mi düchtig ankleit.
Du büst in Schwarzwald, ik in d't Huus.
För Düllheit treck ik d'Bregen kruus.
Heel Week hebb'k di nich seen.
Nu bün 'k weer alleen.
Blarren steiht mi vör d' Hals alweer.
Bün so trurig, Haart deiht sehr.
Eten sall'k för d' Kinner maken.
Hebb kien Lüst to Tuffels koken.
An levsten würr'k in d'Bedd gahn
un Maandag eerst weer upstahn.
Dien Baas seggt, du hesst noch to doon.
Dat vertellst du mi an't Telefon.
Hebb mi heel fell up di freit,
hebb mi düchtig ankleiht...

 

   
     

Een Recht up Leven

In anner Umstänn büst.
To d' Kinnerkriegen gor kien Lüst.
Schiteldoken wasken, Tittbuddel geven?
Nee, nee, du wullt noch wat beleven!
So jung 'n Kind, dat geiht nich an!
Dor löppst nu noch nich achteran.
Man good, dat noch kien een wat weet.
So 'n Blaag maakt nix, as blot Verdreet!
Ofdreeven word d't, so gau as d't geiht!
Anners hest Du noit weer Freit.
De Vader van d't Kindje, leet di alleen.
Fragen um Hülp, magst ok kieneen.
Segg, hest in d' Koop kien Gört?
Meenst, kummst in d't Leven to kört?
So 'n Lüttje, d'bruukt nich 'n Barg Wusst up d' Brood.
D' bruukt d' Leevde van sien Moder man blot.
Ofdrieven is swaar un dat is Moord!
Smittst dien Geweten over Boord?
Gott sülmst lett dat wassen un word d't ok nich licht,
Draagt ut, nehm di tosamen, Wicht!

 

   
   

Wachten up neje Leven

Mien Dochterke, nu is d't sowiet,
draggst 'n Kindje unner d't Haart.
Mien Muuskelein, ik bün so blied.
Sien Haar waart seker swaart.
Wenn du eengaalweg blaarderg büst,
denn maak di daar nix ut.
Dat is nu so, kruup man in d't Nüst
un slaap di düchtig ut.
Fangt denn de Buuk an t' swellen,
kriggst 'n dicken Liev,
fangst an, de Daage to tellen.
Meenst, büst 'n ollen Wiev.
Ik frei mi so, dat 'k Oma waar,
de Tied waart mi al lang.
Mien Dochterke, nehm d't nich so swaar.
In negen Maant büst d'weer slank!

Wacht man noch 'n Settje,
De Maanten gahnt ok um.
Denn liggt dien Kind in't Beddje.
Vör Bliedskupp büst du stumm.

 

   
     

Koom gau bi mi

Wenn du vör Sörg nich weest worhen,
un d' Haart word di so swaar,
komm gau bi mi up Teevisit.
Ik bün för di dor.
Heel fast nehm ik di in mien Arms,
Wi beedt uns Heergott an.
Bold word dat beter, sallst maal sehn,
Wiel he alleen recht helpen kann.
Nu drink man eerst 'n Köppke Tee
un laat de Kopp nich hangen.
Mit 'n goode Proot un rechte Fründ
sallst du di woll weer fangen.

 

   
 

Appel mit Gatt

Ik will 'n Appel eten.
Dat Ding, dat hett 'n Gatt.
Wiel ik gor kien Flesk maag,
bün 'k nu wohrhaftig satt.
Dor binnen sitt 'n Wurm in,
de Appel is bewohnt.
Ik bün dor gor nich düll um,
wiel sük dat vör mi lohnt.
Ik wull 'n Huusdeer kopen.
Nu bruuk ik gor kien mehr.
Mien Wurmke sitt in Appel.
Hum mookt dat dor Pleseer.
Ik kopp mi noch 'n Appel,
mit Gatt, dat is doch klar.
Denn hett mien Wurmke Naverschupp,
is dat nich wunnerbar?

 

   
   

Mien allermoiste Hobby

Bi Wind un Weer bün ik vör d' Dör,
um Unkruut mi to söken.
Un wenn d' Lü d' röver grienen,
kann mi dat gor nich jöken.
Du lövst ja nich, wo 'n Spaß dat maakt,
alleen dör d' Wald to stappen,
un heel in Ruh un vull Pläseer
elk' Plantje to bejappen.
Kien Holtstück un kien Poggenstohl
de sünd mehr vör mi seker.
Ik kämp ok woll mit 'n Boomwuddel rum,
un is dat ok 'n Breker.
De Asseln un de Holtwurms, ja,
de hebben wat up mi tegen.
Denn do ik hör de Wohnung klau' n,
stahnt se tomaal in d' Regen.
In Huus dor worn de Planten drögt,
un denn kummt d' Pott up d' Für.
In d' Köken dürr ' k kien Holt mehr koken.
Dormit mutt ' k nu in d' Schür!

Dorna geiht dat sorteeren los.
Wat kann ik worto bruken.
In disse Eck dor kommen d' Blomen
un dorhen kommen de Struken.
Tolesd go ik in d' Klüterkamer
un treck mien Bregen kruus.
Denn maak ik feine Holtgestecke,
un mennig moie Struus.


   
     

De Knakenbreker

In uns Dörp, dor leevt 'n Mann,
de wat heel besünners kann.
Schütt Hex di mal en Piel dör d' Rügg,
haalt he dat Dingerees torügg.
Ov hest du mal wat ut d'Lidd,
he treckt d'ran rum un du büst fit.
Ik harr vör Johrn mal en Problem.
Mien Nack was stiev — nich angenehm.
Mit scheve Kopp stunn 'k vör sien Dör.
Ik kunn dor heel un dall nix vör.
Ganz düll reep he: "Mien leve Wicht,
vernarr brucken laat ik mi nich!"
Well hum kennt, begriepen kann,
warum so mall de goode Mann.
De leve Keerl, de harr 'n Lieden,
sien Kopp de was nich liek to kriegen.
Man as he hört van mien Gebreken,
do hett he futt weer frünnelk keken.

 

   
 

Unweer

'n Regenschuur, as an't jüngste Daag.
Blitzt un grummelt as mall.
Störmwind bruust un haut in d' Dör.
Kummt düchtig wat andaal.
Ik sitt in d' Stuuv, hör dat Gedrüs,
mien Kinnertied word waak.
Do doch 'k, leve Gott, d'schellt mit mi,
Wiel 'k sovöl Dummheid maak.
Nu schellt mit uns, wiel wi nich hören.
Wi sull'n uns fix wat schamen.
Van Müllbargen, Ofgaas, Plastikkraam,
könen wi al nich mehr amen!
Hier geiht doch blot um 't leve Geld.
An d' Umwelt word nich docht.
Man is an gieren, will stadig mehr.
So word uns Eer umbrocht.
Nu schellt h' weer. Hollt up mit Wark.
Hebben ji denn kien Benüll?
De Welt har 'k jo so moi maal maakt.
Ik bün arbarmelk düll!
De Wind flaut of — 'n Sünnenstrahl!
'n Regenbogen — so groot.
Ik denk an Gotts Bund mit uns!
Vörbi is denn d' Nood!

 

   
     

Rickert

Vör d'Koopmannsladen van Heini Dieken
weer 'k an d' Schaufensters bekieken.
Dor kwamm Rickert mi in d' Mööt,
mit 'n swaarten Anzug, paasend Hood.
As lüttje Wicht, dor weer'k sien Bruut.
Kreeg mennig Duutje up de Snuut.
Ik proot hum an: Wo geiht di d't denn?
Wi hebben uns ja al Johrn nich sehn.
He weer recht frünnelk un nohm mi bi d' Hand.
Ich reise als Vertreter durchs ganze Land.
Weil ich recht erfolgreich bin,
haut's mit der Knete auch gut hin.
De Fent quasselde wieder, un ik doch bi mi,
leve Tied, wat is blot los mit di?
Wat tierst du di un gifftst so an?
Wo sück 'n Minsch verännern kann.
Mi wurr d' benaut bi dat Gedoo,
ik hörde hum gor nich mehr to.
Wat argerlik, dat de al seehr,
uns Rickert kunn kien Plattdütsk mehr!

 

   
 

Slaaplied

De Regendrüppen pladdern,
dat süselt sacht de Wind,
un ik hol hier in d' Arms
een neeigeboren Kind.

Slaap in, mien Hart,
maag de Oogjes to,
denn bold is dat weer Nacht.
Uns Heergott kickt up di andaal,
de Engels holl'n de Wacht.

Ik leeg di in dien Köffke
un deck di sörgsam to.
Mien lüttje leeve Kükel
nu slaap bit mörgen froh.

Slaap in, mien Hart,
maag de Oogjes to,
denn bold is dat weer Nacht.
Uns Heergott kickt up di andaal,
de Engels holl'n de Wacht.

 

   
     

Truer hett ehr Tied

Ik denk an di, mien Moder,
solang büst nu all dood.
Un smols överkummt mi d'noch,
dat Heimweh, dat is groot.
Much geern noch eenmal bi di wesen,
vörn Stünn, up 'n Koppke Tee.
Eenmal noch dien Stimm vernehmen,
denn weer 'k ja all tofree.
Much fasst di in mien Aarms denn holln
un seggen: "Ik hebb di leev."
Dat hesst nich faken van mi hört,
wat weer ik doch een Sleef.
Wenn Freid off Leed mi 't Haart offdrückt,
much ik di dat vertelln,
much eenmal noch dien Meenung hörn,
un deest du denn ok schelln.
Ik denk an di, mien Moder.
Solang büst nu all dood.
Ik hoop, du büst in d'Himmel.
Dor geiht di 't seker good.

 

 
   

Mien beste Fründ

De allerbeste Fründ up Eer
mien Opa weer för mennig Johr.
De annern harrn kien Tied för mi, —
he weer immer dor.
Weer ik in sien Köken,
kroop ik bi hum up Schoot.
Wenn'k mit hum an't Schmusen weer,
harr'k för gor nix Nood.
Opa, mien leev Opa,
hest d' nich dree Mark bi di?
De Koopmann hett 'n Ball,
de Ball, ik doch, de is för mi!
Ik spöl ok för dien Fenster,
denn kannst di doran freijen
Wat seggst du? Ik krieg de nich?
Wullt du Strietsaat sajen?
De Ball, de hebb ik kregen,
mien Opa leevt nich mehr,
sien Leevde de is bleven
un deit dat Hart ok sehr.


   

Oma Leev

Oma, Leev, wor gungst du hen?
Leetst mi so alleen.
Wat mi noch blifft up disse Welt
up 't Grafft, 'n swaarte Steen.
Dat du heel good burgen büst,
dat weet ik doch genau.
För elk harst du 'n open Hand,
du werst 'n fromme Frau.
Dien Kittelschuut, de noom ik mi,
dien Röök siet dor noch dran.
Wenn ik mi mol weer eensaam föhl
denn treck ik mi de an.
Ik denk an d' moje Kinnertied
in d'Feerjen in dien Huus.
Denn hesst du van old Tieden vertellt,
as du harst in d' Bedd 'n Muus.
Wenn Mama mi to hibb'lig weer
noomst du di vör mi Tied.
Un as ik d' Kneejen köttschüürt harr,
sungst du 't "Heile Gänschen-Lied".
De Tied vergung un du wurst old.
De Dood kloopt an dien Döör,
heel sachte nohm he di bi d' Hand
broch di dor 't Himmelstoor.
Oma, Leev, dor gungst du hen.
Büst nu in d' Huus ankommen.
Ik treeck de Kittelschuut nu ut.
Weer good, dat ik de nommen.

 

  Domaals

Ik harr di nich maal leev,
ik magg di immeto!
Mien Haart dat kloppt so fell,
kummt gor nich mehr to Ruh.
So fredelk laagst du dor in't Saarg.
So blied weer dien Gesicht.
Gungst du na 't Himmel to,
kemmst nich in dat Gericht?
Du weerst mi 'n goden Vader,
hesst imme an mi docht.
Un harr ik maal weer Blöödsinn maakt,
hesst du 't in Ördnung brocht.
Noch as utwursen Frauminsk
satt ik up dien Schoot.
Du sloots mi in dien Arms in,
dien Leevde weer so groot!
Ganz binnen in mien Haart
büst du nu noch bi mi.
Sluut ik denn maal mien Ogen,
bün ik denn ok bi di?

 

   
    Man vandagen kummst d' weer

Büst so wiet wech van mi
un ik sitt hier alleen.
To'n Proten hebb ik mennig Minsch.
To'n Leev hem man kien een.

Dien Stimm do ik vermissen,
dien Hann un ok dien Mund.
Wenn ik di nich bi mi hebb,
föhl ik mi nich gesund.

D'rum sitt ik hier to wachten
dat Hart, dat puckert blied.
Vandagen kummst du na Huus hen.
Dat word ok langsaam Tied.

 

   

...vun Rolf Grebener

 

 

Jann Nimmersatt

Jann Nimmersatt word nimmer satt,
völ gifft dat van sein Sort,
de schrecken neet vör Krieg torügg
neet vör Bedroog un Moord.

Jann Nimmersatt will Macht un Geld,
dat tellt vör hum alleen.
Denn blot vör Geld, seggt Nimmersatt,
kanns't Düvel danzen sehn.

He sücht neet, wo dat grönt un bleih't,
he hört neet wo dat klingt,
wenn de lütje Leverke
sien Mörgenleedje singt.

In't Feld, dor an de lütje See,
dor baut he en Fabrik.
He will immer mehr un mehr
un is doch all so riek.

De Leverke singt dor neet mehr
de See is lang all dod,
dor kippt he al sien Offall in,
sien Gift un ok sien Kot.

Dat groot Geld seggt Nimmersatt,
liggt in de Luchtverkehr
d'rum sall de noch in disse Jahr
en groter Startbahn her.

Darför bruukt he en groot Stück Wald,
dor fallt all Boom um Boom.
Jann Nimmersatt, Jann Nimmersatt,
wat wullt du för en Lohn?

Mien Lohn dat is en Batzen Geld,
dat tellt för mie alleen,
dorför kann ick, Jann Nimmersatt,
de Düvel danzen sehn.

Sien Düsenjets un sien Fabrik
vergiften Wald un Flur
se maken krank uns moje Eer,
uns herrliche Natur.

De Hemel is van't Rook hel gries
Is heel un dall kien Wind.
Dor ringt en oll Mann na Luft
Un hier en lüttjet Kind.

Dokter, Fürwehr un Schandarm
De hebben hör leeve Not,
as man hört, is Smog-Alarm,
do is dat Kind al dood.

Do hört ok Nimmesatt en Stimm,
dien Tied de is de her,
un do stunn oll Jann Nimmersatt
ok al för't Luzifer.

De Düvel springt herum vör Freid,
he sleit en Purzelboom,
dor büst du ja, oll Nimmersatt
du kiegst nu ok dien Lohn.

Up't Eeer dor was dat Geld dien Lohn,
dat is all al bi mie,
hier is dien Lohn de Höllenqual
un ik danz för di.

Dien Geld nehm ik weer mit up't Welt,
ik will de Rest verdarben.
Nimmersatts gifft noch genoog
Un jede will wat arven.

Darum passt up, wenn't de Düvel kummt,
ji groten disse Welt,
wat ji dör hum verdeenen könen,
is Nimmersatt sien Geld.

Hollt jo torügg mit Kriegsmaschinen,
dor dör gifft tovöl Not
geev't doch de Armsten van de Armen
dorför en stückje Brot.

Mak't weer gesund uns moje Welt,
brengt in dat Düster Lücht,
dann geiht jo't neet as Nimmersatt,
de't Düvel danzen sücht.

 

   
   

Heimatleev

De Frees, de baut de Dieken,
winnt Land of van dat Meer,
schafft de, de Diek to breken.
haalt he sük alles weer.

De Störm de drifft hum hoch,
den ollen blanken Hans
de Wellen maken dann
de reinste Düvelsdanz.

Se freten sük dör't Diek,
rieten Locken wiet un groot,
un brengen in dat Land
verdarven not un dood.

Un immer geiht dör't Land en beden,
bewahr uns vör de Not,
bewahr uns vör't verdarven,
bewahr uns vör de dood.

De Frees, de baut dat al weer up,
nicks kann hum hier verdrieven,
de leevde tau sien Heimat is't,
de hum mahnt to blieven.

 

   
      Jahrstieden

De Vörjahr treckt dör't Land,
verwannelt Wald un Flur,
wackt up ut Winterdröm,
de herelke Natur.

De Saadkoorn's Halm in't Acker,
geiht dör de fuchtig Gruft,
will warsen un sük mehren,
in warme Sömmerluft.

De Harvst ist Herr van't Riepen,
de Arnt, de is sien,
he lett de Wald sük farven,
in golden Sünnenschien.

De Heergott schenkt uns Leevte,
lett warsen Korn för't Brood,
he hollt uns in sien Hannen,
van't Anfang bit to'n Dood.

He schenkt ok Brood för Mörgen,
vertrau doch up sien Raad,
denn unner't Schnee in Winter
kient all de neeje Saat.

 

   
 

En goode Raad

Harr'n wi as Kinner uns mal biet Ohren,
gev dat en groten Stried,
dann harr uns Vader en goode Raad
un de weer immer gliek.

Van dit en bietje minner,
van dat en bietje mehr,
so'n bietje utgewoogen,
ov dat neet beter weer?
Van de Free ein bietje mehr
un dar för minner Stried,
mit mehr tosamenhollen,
kummt man maal so wied.
De anner war mehr günnen
un dar för minner Neid,
ik gloov, dann hest ok du,
an anner Glück din Freit.

In de Welt mehr Leevde
un wat minner Haat,
da för völ mehr Wahrheid,
ik meen, dat weer all wat.

En bietje minner Unrüst
un da för war mehr Ruh,
neet blot immer ik
Ok en bietje du.

Wes neet immer gliek so bang,
hepp doch en bietje Mood,
gah de immer driest d'r up an,
dann word besimmt ok good.
So lang as geiht schenk Blömen,
dat is en goode Raad,
bleihen de eerst up't Karkhoff,
dann bleihen's bestimmt to laat.

 

   
     

De Vörjahr

De Vörjahr treckt dör Wald un Flur, mit hum en riesig Heer.
He drifft de Winter in de Flücht mit en groot Blömenmeer.

Sneeglockjes gahn mit Mood vöran, de Osterglocken lüden.
De witte Dorn gifft söte Gör — watt hett dat to bedüden?

Van't Vögelke ut Boom un Struuk hör'n wie en moi Singen,
Minskenharten worden wied, se frei'n sük un se springen.

De Leevde het de Lenz uns brocht un Sünn as jede Jahr,
de leeve Lenz, de goode Fründ, nu is he würkelk dor.

 

   

De Schimmelriede

De See se kummt, de See, se geiht,
dat is en hen un her,
de Minske is hier blot to Gast,
man ewig is dat Meer.
De Störm de drifft dat Water hoch,
de Lü word angst und bang,
Neptun, de will over't Diek,
he is up Seelenfang.
Dor is he weer up't witte Perd
un geistert up de Diek.
Dat is de Mann, de mol Diekgraf weer,
vör langer, langer Tied.
De See, se het ok hum verschlungen,
mit Frau, Kind, Perd un Hund.
Sien Seel doch kunn de Ruh neet finnen,
so geiht de Saag, van Mund to Mund.
So geistert he in't Nacht dört Störm
un mahnt de Frees to dieken,
dat Neptun dor neet over kummt
un sük kien Locken rieten.

 

   
     

Skipperwiehnacht

Is't Heiligavend in Freesland,
is't weer Wiehnachtstied,
dann meld't he sük mit Glockensklang
de Sender van Norddiek.
Jede de dann buten is,
irgendwo up't See,
de wünscht Norddiek- Radio
moji Wiehnacht, Glück un Free.
Jan-Hinerk hett sein lüttje Ohr
vört Radioapperat.
Frauke sitt up Moders Schoot
Un all dree kloppt dat Hart.
In't Radio is Vaders Stimm,
over Norddiek van't See.
He seggt, Kinner west mit Moder leev
un holt ji Beiden Free.
Meta, seggt he, ick heb die leev,
bold bün ick weer bi di.
Nehm de Kinnerkes in't Arm
Un drück hör Beid van mi.
Vertell hör wo dat damals weer,
bi't Esel un bi't Rind,
tüschen all de Deeren in't Krübb,
dat lüttje Jesuskind.
Un dat he is dat Lücht va't Welt,
de offnimmt all uns Sünn,
dat wi dör hum na't Vader komen,
de Engels hebb't verkünd.

 

   

...vun Henriette Grebener

 

   

Lütje Spinn un ik

Worüm hest du utgerekent
de Platz unner mien Lamp utkeken,
du lütje freche dralle Spinn,
dat is mi heel nich na mien Sinn.
Du baust, as weer d' för d' Ewigkeit
dien Hus van Spinnweb, deit mi led
dat all dien Arbeit is üm sünst
un so vergebens all dien Künst.
Pass man em up, wenn ik di fat,
dien Leben hangt an'n sieden Draht.
Man dor kummt mi net wat in d' Sinn,
— ik lat di lopen, lütje Spinn.
Ik mak di hier dien Wark töschann
un du fangst buten worns weer an.
Wi sitten beid in d' sülwge Boot.
Ok mit mi hett uns Heer sien Not.
Ok mien Wark is nich van Bestand
un mien Tied liggt in 'n hoger Hand.
Wat ik so mak de leewe Dagen,
dor har "He" mennig mal to klagen —
Nu neij gau ut, un ik will hopen,
"He" lett mi ok noch 'n settje lopen.

 

   
 

Kien Heiweer

Wat pruhlst du denn un kickst so fuhl,
wat treckst du so verdreiht dat Mul?
Wiel d'statt Heiweer Kleiweer is
un du dien Wark neet wieder kriggst?
Man kann van een Weer drej Weern maken,
dat passt di wall neet in dien Saken,
dat bi all dien Lopen un Gerack
dat Hei kummt halfnatt uner d' Dack.
Nu hör doch up, wat sall dat all,
makst ja blot anner Lü in 't mall.
Ik meen, dat du di schamen sußt,
hest du all een mal hungern mußt?
Off hest mal so in 't Unglück seeten,
dat för dien Vej nix harst to freten?
Nu sett di hen un rook dien Piep,
off gah na d' Naber up Visit.
Dat Weer blifft ja nich alltied slecht,
hest du dien Fliet dan, denn ist recht.
Ik weet, wenn d'Arntedanklied klingt,
büst du dat, de am fellsten singt.

 

   
     

De Kufferkeerl

Ol Krischan Snuf ut Westerlatt,
de is van mörgens fröh bi d' Patt.
He denkt bi sück, mut doch em sehn,
dat ik vandaag 'n Spier verdehn.

In d' Kuffer hett he allerhand,
Gröne Seepe, Schohwichs, Lind un Band.
De allermoiste Büxenknopen,
de könt ji enkelt van hum kopen.

Moi Ruksel, ok nömt: "Lock mi d' Fent",
un Kortjes mit en Kumpelment.
Sekerheitsnodels, wenn mol wat ritt,
vör kötte Tassen een bitje Kitt.

Steeneier vör d' Höhner to d'unnerleggen,
ok "Hosenträger für den Herren"
Talkum so fien un witt,
wenn mol de Stewel neet recht glitt.

Pottschrubers, Nodels, Kökenfründ,
deftige Hemden vör dat Kind.
Manchesterbüxen, Lepels un Smeer,
Perlonstrümpen un sowat mehr.

Mit swore Kuffer in de Fust,
so zuckelt he van Hus to Hus.
He büt sien söben Soken an,
un brengt so mennig Part an 'n Mann.

Wo ist 't jung Frau, kön's ok wat bruken?
Hier hebb 'k wat wor ji moi van ruken.
Of meterwies en Stückje Lind?
Leew tied, wat hem s' dor 'n feinet Kind.

Kumm ins her, mien lütje Brutje,
Unkel hett wat vör d'Leckersnutje.
He grippt in d' Büxentaschke flink
un schmitt mit d' Mettwusst na de Sgink.

Vör di, mien söte Krullerkopp,
hebb ik enn feine Unnerrock.
Löw seker, Opa köfft di een,
de is nich naterg — wullt mol sehn.

Oma, wo weert mit 'n Schört?
Good wiet sneden, un nich to kört.
Dor sünd se weer an een Stückje rakt,
de is ja nett, as vör jau mokt.

Dörn good Woord un 'n blied Gesicht,
word Krischan Snuf sien Kuffer licht.
Un erder as de Daag vergeiht,
sitt he in 't Weertskupp van Jan Preit.

Genehmigt sük 'n lütjen Kloren,
un denkt, Gott sall mi doch bewohren,
dat ik hier sitt bit mörgrn fröh.

Ik gah na Hus, na Moder tö,
un mörgen —
mut ik noch em sehn,
dat ik noch 'n bitje wat verdehn.

 

   

...vun Erwin Holldorf

 

      De Schimmelrieder-Mythos

Anno fung man an to Dichten,
Schrev Novellen un Geschichten.
Dat is ok bestimmt so wesen,
Wenn 't ers in 't Book is to lesen.

Wi staht op Hauke Haiens Diek,
Schimmel un Hauke sünd nich wiet.
Se weiht und dreiht sik mit 'n Wind,
Wet nich, op wie em gewoor sünd.

Nu galoppiert wat gegen us ran,
De Schimmel giv, wat he kann.
Ok bi Wind un Stormgebruus
Höllt beide nix in 'n Stall un Stuuv.

Gau as de Düvel in 'n swart Gewand,
Den Schimmel stüürt 'ne harde Hand.
Nix to hörn, tro ok nich mien Oog,
Dor sust 'n Schadden över 'n Koog.

Keeneen kann 't so rech begriepen,
He is vergahn vör ewige Tieden.
För de Minschen hier, kien Froog:
Hauke Haien levt, de is nich doot.

Gewet, man krich se nich to faten,
Peerd un Rieder sünd versopen.
As 'n Mythos deut he leven,
Dat is denn so un kann so blieven.

 

   
    Nikolaus

Dat wern fiev Daag in'n Dezembermaand
In'n Flur harrn wi Kinner us Stevel stahn
Blank wienert stünn' se an'e Döör
Vör'n Nikolaus weern wi sehr dorför

Dag un Nacht treckt he dör't Land
Un besökt de Minschen wo he kann
Ik wet nich wie, wenn't lies un düster wer
He keem in't Huus, ook bi avslotn Döör

Wer em mal to sik beluurn dacht
De keem to fröh oder mal to laat
Us lütt Kinner wehr dat eh egal
Gau in't Bett gejumpt un ingerullt
Morgens wern us Stevel ümmer vull

 

   

...vun Jens Hinsch

 

  De Bloom

Een ole Kaat bi de lüttje Sommerdieck, an't Nordenmeer.
All de Bööm rundum weer'n scheef. Twiegen kahl und leer.
De Regen sleit an dat Finster. Kold is de Winterdach.
Und de Storm huult vun westenher, mit al sien wille Macht.

Doch in de lüttje Kaat is mollig warm. De Keedel dampt.
Hier sitt de ole Fru an de Aaben. Flau schient de Lamp.
De Katt licht an er Been und slööpt. De Ole stricht.
Se summt een feine Leed. De Text, de weet se nich'.

Und dor in't Finster, dor steit een feine, lüttje Bloom.
De Bläd so grön, mit grote rode Blööm. De Putt ut Ton.
De Fru keck't af un to na't Finster, na de gode Plant.
Wenn se dat deit, denn lech se in er Schoot de Hand.

De Bloom, de hät se vun er Söhn, de kummt hier afundto.
He kummt nich oft. Doch wenn he dor is, is se immer fro.
Nu is he aber lang' al wech. Dor in de grote, luude Stadt.
Se hät nu ja de Bloom. Und de krech grad een nüe Blatt.

Denn he hett to sien Moder secht: "Schütt dor wat Nües rut,
denn kanns't mol an mi denken, denn geit dien Söhn dat gut!"
Und so weer dat denn Dach för Dach und Johr för Johr.
De Bloom stünn in er vulle Pracht. De Fru wer för se dor.

Doch an een koolen Winterdach, dor welkt de Bloom ganz sacht.
De Söhn kreech glieks Nahricht: "De Bloom ward schwach!"
Torüch keem dor een Telegramm: "Der Bote, der den Brief gebracht,
hat Ihren Sohn sehr krank gefunden. Er war sehr schwach!"

Se' gev de Bloom nu all ehr Lev, veel Wärmde un Water still
un snakt mit ehr, gev Leevte ehr so as een Bloom dat will.
Un denn, denn wor de Moder mööd un nickt so sachte in.
De Kat, de kröpt er op de Schoot un schnurrt sick in de Sloop herin.

De Dach dorna, dor het de Fru de Bloom an't Finster seen.
Wat för een Pracht. De Bläd' so grön. De Blööm so schöön.
De Bloom, de het er eegen Macht. Se hört, de Jung — de weer gesund.
Kieck an — dor in de Finsterbank. De Bloom, so schmuck und bunt.

 

      Lütt Susanna

Lütt Susanna het en Popp.
Is' ehr lüttje Wonnepropp.
Het er in de Arm, so krall.
Wat dor wull ut war'n schall?

Sit dor in dat hohe Gras.
Het en richti' Poppentass.
Ja, se schall nu drinken, schoin.
Lütt Susanna mokt dat fein.

Ob de Warft, dor sind de beiden.
Rundherum de hohen Weiden.
Uck dat Gras is ord'lich hoch.
Sühs't Susanna's Hoorschleuf blos.

De lütt Popp schall nu schloopen.
Denn de Modder mutt no kooken.
Und noch Blööme mut se plücken.
Ock gau mut se Popp mol drücken.

Ick hör lütt Susanna singen.
Lustig dör dat Gras nu springen.
Se plückt nu hier und dor
Bloomen — een stickt se in't Hoor.

Lüttje Popp, de is an't Slaapen.
Dat mööt alle lütje Poppen.
Denn de Modder het to doon.
Se plückt all de bunten Bloom.

Und Susanna is an't Singen.
Söd an't Juchsen un an't Springen.
Hei, wie is dat Leben schoin.
Und se kann sick so fein drein.

Doch nu mut se gau na' Hus
Popp mut mit und ock de Struss.
Ehr Modder gifft se all de Blööm.
Un ick kann eer lachen seen.

Na' de Stadt schall lütt Susanna.
Und se is all ganz manganner.
Doch dat is ja doch ers' Morgen.
Susanna, mok' di man keen Sorgen.

Buten kummt nu all' de Nacht.
Lütt Susanna sleept ganz sacht.
Lüttje Popp is in er lüttje Arm.
Morgen schall dat Sünnschien warn.

   

...vun Ursula Gressmann

 

Wiehnachten in de Stadt

Nacht drängt sük
in de Ecken
sünner Erbarmen
hell dat Neonlücht
keen
sachte Keersenscheemte
krass Geluud
up de Wiehnachtsmarkt
verföhrsk Gören
Glenntwien
Braadwurst
Peperkoken
doch van de Rök
word nüms satt
un Free
kann keen een kopen

 

Wiehnachtsdröm

Steerns
wannern un versacken
glennen
noch in de Feernte
ik meen
Sang to hören
in disse Nacht
daar Christus upstahn is
bedelarm un alleen
in' n Stall blot
Engels hollen Wacht
över dat Peevke
doch Hoop
gleit nu wedder
in all de Harten.

Ut Deepde
fallen Flocken
witt pudert de Wald
un in mien Droom herin
seh ik Keersen brannen
an' d Wiehnachtsboom.

  Dauweer

Slaapdrunken

rennen Druppen
van dat Dack
bleek

stahn al
Steerns över
de wald un
de Maanfee
glied heran
sülverwitt
hör Kleed

bold

flüggt se daarvan
min Winterseel

 

   
 

Verheten

Sneeiklokjes
drängen sük
ut de Wintereer

witte Jungfroen
Sneeiprinzessinnen

un dat Lengen
waak up
in min noch
frösterg
Hart

 

   
 

Winterslaap

Dookhexen
danzen in dat Tal
fladdern
mit griese Doken
de Sünne
knippt
dör
halv-sloten Ogen
achter de Wulken
in't Winterslaap
ligg noch
de hele Welt
verrött Loov
up all de Wegen

keen Vögelroop
blot Stillte

un spake Spieren
swajen
hen un her

   
      Tiedlevens

Dat gung all so fix,
fell dreiht sück dat Karussell.
Witte Blossems
van Heegedoorn
oflöst dör geele Peerblomen,
golden lüchten
van de Barkenboomen un
bold dartoo Sneei-Engels
an alle Wegen.
Dat gung all so fix,
fell dreiht sück dat Karussell.
Ofspringen ünner de Reis
Dürt neet wesen.

 

   
    Fröhjahr

Blau hett sück
de Hemel sminkt,
Swanen as betöverde
Eilannen glieden
up de ee daarhen.
Leevtallig blinkert
di de Sünn to
un du vergettst
de Reet in d' Hemel.

 

   
  Fröhjahrsleed

In'd Lechtworden lüster ik
noch dummelig na de Vögelmusik.
rosafarven krüselt sück de Hemel an't Kant.

Prallgrön drängeln sück Knoppen an de Bomen
un as dat sachte Roodbostje sung,
nüntjet mien Hart sein Fröhjahrsleed.

Flüchtig sünd de
Fröhjahrsdagen un bold vörbi.

 

   
    Noch Fröhjahr

Een Kant van Lücht
in zartgrön Loov,
blaue Steerns van Immergrön
in Moßwegen un
geel lüden Slötelblömen
daartüsken.
Mien Flögel sünd de Wulken,
duken unner
in rode
Avendsünnendobben.

 

   
      Disse Dagen

Köttkrabbt
de blaue Hemel
Striepen
dwars un dweer
as Pennen
över mi
Brüggen ut
Wulkensleiers
licht as een Feer
swemmen
puderwitt
daartüsken
ik driev in de Tied
laat dat Tau löss
dat mi fast hull

 

   
     
Sömmerdaags

Dörstig
slickt de Sünn
an’t Stroom
middags
is’t still hier
blot de Immen nüntjen
un een Hundje blafft
achter de verfallen
Schür
de Hemel
een blau strommt
Siedendook
dörsteckt
van Sünnenpielen

   
 

Strahlendood

Möi sünd de Wellen
de up de Stenen slaan,
See-Deren duff lüchtend
in unmaten Deepde,
keen Lücht in't Swarte
un keen Luud mehr.
Still worden de Sang
van de Waalfissen,
Dantes Inferno vörbi,
utgaan Vulkanen,
utgaan Ogen.
Dood ovgeven Kuntreien
up de Netthuud inbrannt.
Hiroshima un Nagasaki togliek,
alls leeg.

 

   
    End van'd Welt

An'd End van de Welt
gifft dat nix
as Wellen un Stenen,
blot's de Luud van
Stenen is to hören,
hen un torügg
egaalweg
bit de Barg to'n lüttje
Steentje word.
De Maan schient un
de Sünn gleiht,
of un an sücht de
Watermann in'd Slaap
un kold kämmt sück
dat Seevievke de
gröne Haar.

 

   
 

Wiehnachten

Sük up de Padd maken
un de Free söken
in bedrövt Harten
un dat Düstern
wiesworden
doch wi
gahn uns neet verloren
dat is de Böskupp
vun de Wiehnachtstied

 

   
 

Wiehnachten

Dat grote Lücht
geiht ut
doch ok in't Düstern
gahn wi uns nich verloren
denn Leevde lucht
as een Lücht
lecht uns Weg
un de Free füllt dat Hart
neet blot to Wiehnachten

 

   

Störm

Wulken
jagen över mi
daarhen

Peergespenster
steigern un
sinken up
de Baam van de See
in ruge Bulgenslag

Schippen
wied buten
up de See
kraken un stennen
Störm tuckt
an meen Kleeden
un
Sandkorrels
danzen umhoog

ik lach
in dien wild Gesicht
Störm komm un
duutje mi waak


De Tuun

In d' Winterslaap
dat Rosenbeet
Gras is wintergeel
daartüsken
Spinnweev overtrecken
Sniggenhusen.
De Tuun rüst.
Sünne knippt herut
achter de Wulken.
Slaapdrunken
rennen Drüppen
van de Tacken
un elkeen Drüppen
schuult een Stückje Hemel.

 

Vörjahr

Sünner Loov
maken sük de Poppels lang.
Elkeen kann de Stroom hören
as he ruust
över den Stenen springt
un mit Regenstemmen
flüstert dat Grön.
Sneeiklockjes
zarte Vörjahrsboden
duuken sük an Mossbulsters
lüden un
dien Laggen
jumpt över de Schriekwier.

 

Vörjahrsdag

Över mi
spunnen Krokusblau
un
grön up bruunen Felden
mit Sünnennadeln
henstickt
eerste Spieren.
Gras utrafelt sünd Slootskanten.
An de Waterkant
glennen Barkenboomen as Sied
un an d' Hemel
grasen witte Wulkenschapen.

 


...vun Walter Meß

 

De Appel

Bi 'n "Appel" füll mi gliek wat in,
dat Paradies keem mi in Sinn,
ji kennt je de Geschicht wull all,
vun Eva un denn Sündenfall!

Dat weer je uk en lege Saak,
wat Eva dor denn dunmals maak!
De leve Gott de harr böös schimp,
dat Eva sik den Appel nimmt!

Doch uk de Schlang de harr je Schuld,
un Eva - de harr keen Geduld!
Se plück denn Appel vun den Boom,
un sühst wull dor, ut weer de Droom!

De Herrgott harr ehr "bi de Büx" —
dat nütz nu je wull allns nix,
de beiden müssen hier nu rut,
mit 'n Paradies weer dat nu ut!

Wat seggt uns dat för alle Tieden,
mit 'n Herrgott schull man ni nich strieden,
man schull veel mehr mal op em höörn,
denn kannst di nich mit em vertöörn!

schreven för dat Appelfest
in de Nikolaikirch in Burg up Fehmarn
Oktober 2009

Mien plattdüütsch Spraak

Mien leven Lüüd ik segg jo dat,
wat weer mien Leven ahn mien Platt,
mien Moderspraak, de deit mi goot,
se gifft mi jümmers frischen Moot,
se maakt mi riek, se gifft mi veel,
mien Moderspraak, du büst mien Seel!

Un mien Gedanken gaht torüch,
as weer 't en grote plattdüütsch Brüch,
denn uk ik meen as lütten Jung,
güng mi dat Platt goot vun de Tung!

Un denn mit all mien plattdüütsch Frünn,
snack ik op platt so manch en Stünn,
mit Naverslüüd, so glöövt mi dat,
dor snack ik doch an leevsten — Platt!

Mien Moderspraak, dat is mien Leven,
un dorna warr ik jümmers streven,
so lang uns schöne Eer sik dreiht,
dat Plattdüütsch ni nich ünnergeiht!

 

    Mien lütt Dörp

Mien lütt Dörp, wi leef ik di,
wi büst du mi vertroot,
wat hest du allns daan för mi,
geevst mi jümmers frischen Moot!

Wenn ik denn denk ofteens torüch,
denn löppt mi hitt dat övern Rüüch,
wo sünd de Tieden doch blot bleven,
wo gau löppt doch dat ganze Leven.

De Dörpstraat güng ik hier entlang,
ik weet dat noch, an Mudders Hand,
un in dien Straten hebbt wi speelt,
Sorg und Freid mit Frünnen deelt!

Wi weer dat schöön wenn't Fröhjohr weer,
de Olen seten för de Döör,
dor hebb se klöönt un hebbt sik freit,
wat hüüttodoogs keen een mehr deit!

Mien Dörp ik dank för all düss' Tiet,
mien Seel, mien Hart de warrt nu wiet,
un dankbor denk ik denn torüch,
as weer't en grote Seelenbrüüch!

 

   
Mien Wiehnachtswunsch

En Wiehnachtsengel wünsch ik mi,
en Engel, Lüüd, för di un mi,
en Engel, de uns helpen deit,
wenn dat üm den Freden geiht.

Dat wünsch ik mi un sünst nix mehr,
dat överall doch Freden weer.
De Minschheit giert na Goot un Geld
blot överall up disse Welt.

Dat weer doch wat up uns schöön Eer,
wenn twischen Minschen Freden weer,
keen Larm, keen Afgunst un keen Striet,
un dat nich blots to Wiehnachtstiet!

So laat to Wiehnacht uns all beden,
alltosaam för veel mehr Freden,
un dat de Engel kamen deit
un all'ns in Freden wiedergeiht.

"Frohe Wiehnacht!" allerwegen,
Gesundheit juuch un Gott sien Segen,
Tofredenheit, dat wünsch ik jo.
De "Wiehnachtsengel" babento!

 

   
     
Dat Luurn up 't Fröhjohr

So'n beten sünd wi je an luurn,
blot kann dat noch en beten duurn,
ik snack vun't Fröhjohr, leve Lüüd,
dat weern so mien Gedanken hüüt!

Bilütten warrt dat nu je Tiet,
de Monat Mai is nich mehr wiet,
wenn de Natur warrt weller gröön,
dor schulln wi all nu uns up freun!

Ik segg jo dat, mien leven Frünn,
wenn denn eerst schient de warme Sünn,
dat deit uns alltosaam ganz goot,
denn kriegt wi weller frischen Moot!

Vörbie is denn dat nattkolt Weder,
denn seht wi weller gröne Bläder.
De Fröhjohrsluft, de gifft uns veel,
un is so goot för Hart un Seel!

De Vageln höört man luter singen,
un ok de Hasen süht man springen,
denn sallst mal sehn, denn is't sowiet,
denn is se dor, de Fröhjohrstiet!

 

   
 
Uns Osterhaas

Wat ward dat weller mal en Spaaß,
denn bald nu kümmt de Osterhaas,
ik segg jo dat, ji leeven Lüüd,
denn sünd de Göörn all "ut de Tüüt"

Uns Osterhaas, de Mümmelmann,
de mütt denn wiesen, wat he kann,
de Eier ward he goot versteeken,
dor mütt de Göörn nu all mit reeken!

Op jeden Fall ward dat een Spaaß,
wenn he denn kümmt, uns Osterhaas!
To Ostern maakt he all veel Frei,
denn jeder kriggt sien Osterei!

In een poor Doog, denn is't so wiet,
denn is se dor, de Ostertiet,
de Osterhaas, de lett jo grööten,
ji kriggt en Ei, de Deerns en Sööten!

Frohe Ostern alltosam !

 

   
      Uns Leven

Mal geiht't bargan, mal geiht't bargaf
un männichmal in Zuckeldraff —
dat Leven ist en buntet Speel,
un liekers gifft uns dat so veel!

Dat Glück kloppt so oft bi uns an,
bi di, bi mi, bi Fru un Mann,
wi mütt dat Glück blot rinnerlaten,
denn kriggt dat Glück uns uk tofaaten!

Op'n Herrgott schulln wi veel mehr höörn,
denn kannst di nich mit em vertörn,
vull Höpen schull dien Leven sien,
denn hest keen Not un hest keen Pien!

Heff jümmers Gottvertroon un Moot,
denn geiht di 't in dien Leven goot,
so kümmt dat Glück vun ganz alleen!
Toversicht un Globen, dat helpt di op de Been!

 

   
  Sommerdag up Fehmarn

Nu ward dat doch noch endlich wohr,
de Sommer, Lüüd, de is nu dor,
de warme Sünnschien gifft uns Moot
un deit uns alltosam ganz goot!

Holpen hett dat lange Beden,
uns Sommergäst sünd nu tofreden,
af geiht dat nu, hen na denn Strand,
de Badebüx fast in de Hand!

De Luft de is so warm un lau,
dat Water is nu himmelblau,
Gesichter seht so fründlich ut,
un keener treckt nu noch en "Snuut".

De Vagels sing, de Sünn de lach,
wo is dat schön, so'n Sommerdag,
uns Gäst hier an de Waterkant,
de freiht sik all in Stadt un Land!

 

   
    Wat för een Hitten

Mien Gott, wat is dat blots för'n Hitten,
man mach je nich mal buten sitten
un mach sik uk nich veel bewegen,
de Sünn, de brennt di op'n Bregen!

Op'n Kopp, dor büst du missennatt,
un uk in Schatten liggt de Katt,
wi wulln den Sommer, dat weer wichte,
nu hebbt wi em, is't uk nich richte!

Doch laat uns blot tofreden sien,
Gott danken för den Sünnenschien,
wi hebbt de Ostsee vör de Döör,
so licht kriggt uns de Sünn nich möör!

Besünners uk uns Gäst sik freit,
wenn dat mit Sünnschien wiedergeiht,
uns Insel künnt se so geneten,
so'n Sommer ward se nich vergeeten,
un gern se kamt denn weller t'rüüch
na Fehmarn — över uns schön Brüüch!

 

   
"Pepernööt"

Twee Kerzen hebbt bi uns all brennt ,
leve Lüüdd, wi hebbt
Advent —
wat is dat doch för'n schöne Tiet,
denn Wiehnachten is nich mehr wiet!

Mien Gedanken gaht uk denn,
na miene Jugendtiet meist hen
wenn Mudder denn an backen weer,
dat weer dat Schönste op de Eer!

Mit Pepernööt füng Mudder an,
dor kunn se wiesen, wat se kann,
bi'n Backen weer se fix in Gang,
un ik lütt Jung weer middenmang!

Wat heff ik mi doch dunmals freit,
en lütte Schört harr se mi neiht,
so sehg ik ut wi'n Arbeitsmann,
und dee, as wenn ik allens kann!

Wenn "Pepernööt" nu ferdig weern,
denn rüük ik dat besünners geern,
un denk ofteens an düsse Tiet,
denn Wiehnachten is nich mehr wiet!

 

    "Vergeteree"

In't Öller warrt ji seker weten ,
dor fang dat an mit dat "Vergeten".
Mien Autoschlödel, leve Frünn,
ik kann em meist nich wellerfinn!

Mien Fru, de reegt sik furchtbar op :
"Wo hest du weller blot dien Kopp,
denn liggt he hier, denn liggt he dor,
dat is doch allns nich mehr wohr!
Bilütten, Walter, froog ik mi,
wat is denn nu blot los mit di?!"

So zackereert se achteran
un haut mit Wöör mi in de Pann.

Doch nülichs harr'k ehr bi de Büx.
Ik heff mi höög, dat güng ganz fix!
In'n Keller güng se nämlich dal —
ik wüss nich recht, wat se dor hal —
op jeden Fall keem se denn weller
ut'n Vörratsruum bi uns in Keller.

Se sä to mi un grien mi an:
"Ik geev dat to, mien leven Mann:
Stell di vör, wat mi passeert —
ik nehm mal an, dat interesseert —
dor stünn ik jüst vör de Regalen —
un wüss nich mehr, wat wull ik halen??"

 

   
      Harvstimpressionen

De köhl Wind treckt över't Land,
ut de Floren dampt dat grau,
un an'n smalen Wegrand
west de Grasen vull van Tau.

Blööd danzen dör de Luft,
wiest stolt hör Harvstballett,
dwirreln unner suren Duft
sachtjes in hör Starvbedd.

Un up een kahl Oost
kreiht luudhals een Kreih,
flüggt aver na een kört Rast
to Frünnen liek um Dreih.

Vörfallen so as disse
brengt bloot de Harvst todaag,
in'n Busch un up de Wisch,
elke Jahr – as Neeiuplaag.

 

   
Mien plattdüütsch Land

Mien plattdüütsch Land, wie leev ik di,
wat deihst du mi so goot,
Dach för Dach denk ik an di,
du giffst mi frischen Moot.

Mien Heimat büst du, büst mien Seel,
wie leev ik di, du giffst mi veel!
Ofteens gah ik an Strand hendal,
un de Gedanken kaamt op Mal.

Op de See kiek ik un op uns Brüüch,
Un mien Gedanken gaht torüüch...
Hen gaht se na de Jugendtied,
de liggt nu all so wiet, so wiet!

Un dach uk an mien olen Frünn,
hier an Strand to düsse Stünn,
so manch een is all nich mehr dor,
dat warrt mi denn mit eenmal klor:
So löppt de Tiet un steiht nich still,
dor kann man maken, wat man will!
So leeev ik di, mien plattdüütsch Land,
hier baben an de Waterkant!

 

     

Vergeteree

Ik nehm mal an, dat intresseert,
bie'n Dokter is mi dat passeert!
Fru Doktersch hett mi ünnersöcht,
un ik glööv, dat hett wat bröcht!

Se meen, ik harr wat mit'n Kopp,
un schreev mi nu Tabletten op!
Mien Krankheit heet "Vergesslichkeit".
Wat nu kümmt, heet denn "Heiterkeit"!

An nächsten Dag wüss ik nich mehr,
woför nu düss Tablett' wull weer !
"Nich to glöven", seggt mien Fro,
doch in uns Öller is dat so!!

Een Dag later, nütz je nix,
lööp ik to'n Dokter nu ganz fix!
Se hett sik gliek denn amüseert
un hätt mi dat nochmal erklärt:

"De Pilln, Herr Meß, dat schulln Se weten,
de sünd doch gegen dat Vergeten!"

   

...vun Stina Nissen

 

Lütt Deern

Na, lütt Deern, nu ween man nich
'n goden Grund hest keen,
du hest doch mi, ik holl di fast
un du büst nich alleen.

Wat kann ik doon, de Tranen kullern
hendal vun dien Gesicht
Un keeneen weet, wat's los mit di,
un ik verstah di nich.

De Sünn de schient, un du büst jung,
allens Unglück is so feern.
Lütt Deern, nich wenen, bitt ik di,
ik heff di doch so geern.

 


...vun Horst Rehmann

 

In dat ole Holtfakkhuus

In dat ole Holtfakkhuus dor stuuv an d' Diek
mit dat Reitdakk, kolkengröön un riek
dor bün ikk geboren — is d' ok laang all her
dat wee mien Tohuus — un liekers noch veel mehr.

Up de gröönen Wischen, dor in d' Marschenland,
wor dat Wullgras bleut bit an Woaterskant,
dor hett mi all domoals all'ns interesseert,
will vandoach noch weeten, wat dor so geböört.

Peer un Woagen trukken dör de stuure Grund
un de Kaarktoornklokk mook de Tied us rund,
dat is all laang Güstern — een büld ok nich mehr dor
wat dat Haart mi angung un mi hillich wor.

Foaken denk ikk trüch an disse moie Tied,
an dat Holtfakkhuus, in dat de Welt so wiet,
dor wass ikk gewoahr, wat mien Läävens Sinn
un woarüm ikk blossich hier up Eerden bün.

 

Up de Hallig

Upn Hallig nömend Hallig Hoog,
wohnt Familie Hallig ok,
up disse Hallig gifft keen Smog,
de Hallig is as'n Trockendock,
dor gifft dat ok keen Halligalli,
dor danzt van Hallig Hoog de Kalli,
un anstatt van freche Hooligans,
gifft dor bloot schmerig Hallig-Gäns,
rund um de Hallig fegt dat Water,
dat Hallig-Huus word immer natter,
Land unner! Hallig licht in Not,
dor lacht Familie Hallig ok —
un stiggt ruhig in't lüttje Boot.

 

  To Huus

Een kommodigen Ort,
een scheunen Läävesruum,
daarto een lebet Woort,
dat is den Minschen sien Droom.

Een fien Grienen hier,
een Hannenlangen door,
Gefööle ahn Zier,
dat is den Minschen sien Hoort.

Een poor nette Blicke,
een Plinkern hen und wedder,
Seutens, richdig dicke,
dat sünd den Minschen sien Leeder.

Alltied Tofredenheit
un een beden Sünnensmuus,
un Utgewoogenheit,
dat nennt de Minsch To Huus.

 

   
 

Veer Keersen in Advent

De eerst Keers brennt för de Still,
för Ruh un Behaglichheid,
för Hartlikheid un för de Will,
to leven in Behagelkheid.
De tweed Keers brennt för de Hoop,
för de Kraft un för de Gloov,
för de Vernunft un för de Achtung,
un för de witten Freeduven.
De drütt Keers brennt för Anstand,
för Respekt un för de Godigheid,
för Gerechtigheid un för Verstand
un för sien egene Gemöd.
De veert Keers brennt för de Leev,
för dat Wichtigst up disse Welt.
Dat geev nix, dat uns noch bleev,
weer nich se vör alle annern stellt.

 

   
   

Möwen

De Möwen daar up de Muur,
sitten so still up de Luur,
tövt stur up'n Happen,
um hüm glieks to snappen.

Over kummt een Schipp maal rin,
fangt se al an to schrien,
flattert op un daal un wied,
för een rechte Fischmahltied.

Of un to gifft mal'n Knies,
daar sünd de Möwen fudderniedsch,
eerst wenn in d' Nettwark nix mehr is,
fleegt se torügg an de Küst.

Daar sitt se denn, as of nix weer,
vör de Besöker un vör'd Meer.
Möwen sünd en Henkieker,
wiss nich bloot för de Besöker.

 

      Keen Tied wegen Geld

Wat is dat bloot för'n Schiet,
keen Minsch hett mehr Tied.
Up uns scheune Welt,
dreiht sük alln's bloot um d' Geld.

Een neei Huus mutt her,
ok Autos sünd Begehr
un een groot Gestüt —
angeven bi de Lüd.

Rackern van fröh bit laat,
wenn de Kinner ok blaart,
dat Geld hett nu Vörrang,
anners grient noch de Bank.

Eerst wenn de Dod daar steiht,
un gaanix mehr geiht,
denn is Geld nich mehr wichtig,
un Tiet hett man nu richtig.

 

   
 
He is begehrt...

He ist so drall un veel begehrt,
hätt ne wunnerboore Form,
waard befummelt un verehrt,
siene Gööt, de ist enorm.

Op alle Kontinenten,
överall in Stadt un Land,
Minschen, ook de Prominenten,
jedeen nimmt em geern to Hand.

Froonslüd smatten em zoort,
leevt em orrig prall,
un wi Mannslüt sünd glieks in Foort,
wenn he rollt — de EM-Football.

 

   
 

Dat Klassendrepen

Jungs

De Wenigsten hebb ik kennt
na fievunfievtig Jahren.
Jedereen geev mi de Hand,
stund daar mit graue Haaren.

Eerst as ik her Naam hörde,
waakt up de Erinnerung.
Ok wenn mennigeen Stimm röhrde,
in her Aard klung se doch jung.

Ut Schölers mit dat Melkgesicht
sünd Typen van Format wurden,
rank un schlank — Idealgewicht,
echt Mannslüü ut uns Norden.

Deerns

Ik begröt denn de Deerns
mit een lichten Hannendruck.
In mi tucker dat lüttge Rad
un gewahr se denn ruck zuck.

Se weern all tosamen charmant,
mit een Woord — bewunnernswert,
in elk Sicht interessant,
so as een Mann mit Hart begehrt.

Ut Schooldeerns mit Melkgesicht
sünd nu Moigheiden wurden.
Se strahlt so as dat Sünnenlicht,
sünd Brillanten ut uns Norden.

 

   

Entspannung

An'n Avend loop ik den Holtweg lang,
erhool mi van'n Grootstadtgestank,
tank mien Lung mit Frischluft op,
maak daarmit stark mien Hartkreisloop.
Denn genet ik richtig mien to Huus,
drink 'n Glas Wien as Insloopsmuus.
Disse wunnerbore Prozedur
is för mi ... Entspannung pur.

   

 

Du büst de Richtige

As ik di güstern Middag seeg,
daar wurr mi tomaal klaar,
du büst de Richtige för mi,
ik spöör dat gliek, ik leev di.
Minüt later, du mien Schwarm,
nehm ik di leevtallig in mien Arm.
Un denn, mien söten Ogenschmuus,
gung ik mit di to mi na Huus.
Ik legg di up dat Himmelbedd,
bi Nachtmusik van'n Striekquartett.
Un wiel dat jüst so bigeev,
truck ik mien Kleder of van't Leev.
Nu stund ik splitternakend vör di,
nehm di ok noch in't Visieer,
truck di eenfack an, ganz fix,
di, mien leevde Joggingbüx.

   

 

So entsteiht en Gedicht

In'n Bregen wassen Gedanken,
de in veele Zellen ranken,
jümmer vörwarts un in Hetz,
püttjern se mit Woorden Sätz,
de warrn dann formt und reiht,
so dat en Riem dorut entsteiht,
de tritt dann dör de Snuut an't Licht
as fix un trecht Gedicht.

.

      Wonnemaant Mai

Dat moiste van dat lang Jahr
is doch de Wonnemaant Mai.
Hier worden dusend Drööms wahr,
de Minsk föhlt sük so recht freei.

Vergeten is de Wintertied,
de Koll un de deep Sneei.
In't Land maakt sük de Sünn so breed,
man tummelt sük an'n Baadsee.

Daar drievt un wasst dat zaart Gröön,
de Hemel strahlt in'n moiste Blau.
So mennig Hart fangt an to gleuhn,
al bi de eerst Partnerschau.

Sien Naam, den driggt de Mai to Recht.
Dat "M" steiht för "Majestätisch",
dat "A" bedüt "All blöht för recht",
un dat "I" beseggt "Idyllisch".

.

   
Wiehnachtsgedanken

Wiehnacht wordt vandag schreven,
waar sünd de Jahren bloot bleven?
Ik denk an de olle Tieden torügg,
an Kindheid, Jugend, Freud un Glück.

Avens seten wi bi Kersenlicht,
hören gespannt een Wiehnachtsgedicht.
Wi sungen artig Wiehnachtsleder,
kneeiten vör de Krippen neder.

De Minsken harrn wenig Geld,
hebbt sük eenfack so dörquält.
Ünner'n Christboom stunnen Schleden,
up Schaukelpeer wurr reden.

Mennig een Pupp de tomaal weg weer,
stunn wedder daar in neei Kleer.
Nöten hungen an'n Wiehnachtsboom,
dat Fest weer een eenzigst Droom.

Vandag moten düür Geschenke her,
sülvstmaakt tellt al längst nich mehr.
Stress moten wi uns jeden Dag maken,
Kien een will sentimentaal Saken.

Wi verschandelt mit Konsum dat Fest,
verbreden disse Süük as de Pest,
daarmit de Minsk fix vergett,
wat Wiehnachten würgelk is.

 

      Malermester Fröhjahr

He is bekannt in Stadt un Land,
de Malermester Fröhjahr.
Al in Märtmaant hett he utmaakt,
Grau is'n Unding, is dat ja.

Friske Farven sünd nu fraagt,
heel veel Grön un Geel un Rood.
Blau un Witt sünd ok anseggt
in sien Fröhjahrsangebood.

De Mester is ganz wendig,
un arbeidt ok präzies.
Sien Warken sünd lebendig,
he förmt dat Paradies.

Eerst wenn Kolleg Sömmer röppt:
"Nu bün ik Herr in't Huus!“,
leggt Mester Fröhjahr af de Klufft
ut geiht dör't Achterdör rut.

.

   
  Mudderdag

Mudder, hör, wat ik di segg
vandagen mit Respekt un Dank:
An'n ehrenwerten Mudderdag
geböhrt di höchsten Rang.

Ik leev di ganz van Harten,
bewunder dien Besunnenheid,
dien hööglich bliede Aarten,
Geduld un Fröhlichkeit.

För mi büst du en Diamant,
hell lüchtend as en Stern,
eenzigardig un markant,
so as van Eddelholt de Kern.

Ik hebb di geern dat ganze Jahr,
nich bloot an'n Mudderdag,
du büst mien Vörbild, büst mien Star,
du büst de Mudder, de ik mag.

De beste Mudder, de dat gifft,
dat stell ik ni in Fraag.
Ik wünsk mi bloots, dat dat so blifft
noch veele moije Mudderdaag.

 

   
      Stah up

Du wiest ganz open diene Wunnen,
ok diene Naren ut vergangen Tied,
du warst piesackt un schunnen,
kennst blot Sörgen, Kummer un Leed.

Nu steihst du daar, Tranen in't Gesicht,
labberig, ohn Willen to'n Siegen:
„Kumm, gah nochmaal rut in't Licht,
stah up — laat di nich unnerkriegen!“

.

   
 

De Harvst geiht …

De Harvst geiht bold to End,
in't Kört is de Wend,
denn kummt de Wintertied,
Koll maakt sük bold breed,
Wiehnachten ist kort daarup,
Christkind leggt de Gaven up,
un as dat nich 'noog weer,
kummt ok noch Silvester,
dat Jahr, dat endt blieder,
bloot de Jahrtied — geiht wieder.

 

   
     

Arm un oolt

He sliekert faken dör de Straten,
kiekt sik den Inkoopsrummel an
un kann dat heel un deel nich faten,
dat he sik nix mehr leisten kann.

Sien Rente, dor kannst nich vun leven,
man knapp de Miete vun betahlen,
un wenn nix blifft, denn smacht he even.
He is al wennt an düsse Qualen.

Veniensche Keerls hebbt em bedragen
un heel un deel em överdüvelt,
de Bank, de hett em ok belagen.
Wo faken he doröver grüvelt!

Sien Frünnen, de weern allto fix
verswunnen, as he nix mehr harr,
un wenn dat hart kümmt, blifft em nix —
villicht nich maal sien Mobiliar.

He hett geern geven, mehr as nödig,
un op dat Gode slicht vertruut —
dor seet en Uul! Ganz bregenklötrig
warrt em, he höllt dat rein nich ut.

Nu is he oolt un ok bilütten
bald klapperig. Dat maakt em bang.
Ok Vadder Staat warrt em nich stütten —
wo lang warrt dat noch duurn? Wo lang...?


   
 

De Neeijahrstog

Dat olle Jahr raast as en Tog
in en Tunnel sünner Licht,
de lesde Roop: „Ik hebb genoog!“,
de klingt as sien: “Vergeet mi nich!”

Kuum is de lesd Ofdeel weg,
kummt mit kraakend Getöös
up Gleis Twee an glieken Steeg
een neei Tog – as Oflöös.

Vörn steiht de Naam – Neeijahr,
mit Glückssymbolen stevig ziert,
liek so as bi sien Vörfahr,
daarachter twalv Waggons platzeert.

De Utstattung besteiht noch nich,
de Fahrgast mutt se sülvst gestalten;
jedereen wordt mögelk maakt,
sük bi'd Utbau to entfalten.

Is de Arbeid denn ok lückt
un twalv Waggons sünd schafft förwahr,
denn kiek man fix tofreden trügg!
— De neegste Tog is al meist daar.

 

   
      Helgoland

Wenn ik an de rode Steenmüür kiek,
de up de ganze Welt bekannt,
un wenn ik denn to'n Lüchttoorn blick,
föhl ik mi wohl – up Helgoland.

De lange Anna trotzt den Wind,
steiht alleen vor'n Eiland,
un raare Vagelarden sünd,
wat Besünners – up Helgoland

Up de Dünen vör de Insel,
rangeln Seehunnen in'n Sand,
vun de Jungen dat Gewinsel,
höört man bit hen – na Helgoland.

Elkeen Huus hett brösig Farven,
in'n Unner- un in'n Överland,
un de Steenmüür prall an Narven,
so leev ik di – mien Helgoland.

 

   
    Orchideen

Överall in Krautereen
is de Blötenpracht to sehn,
achter Glas un in'n Free'en
lüchten prachtvull Orchideen.

In witt un geel un violett
un in frische Klöören
stahn vörnehm se op't Finsterbrett,
as wenn s' vun Adel wöören.

Disse smucken Königinnen,
Zart un nüüdlich as de Feen,
haalt uns Märkenland na binnen,
Ogenweiden – Orchideen.

 

   
  Dat Weer

De Sünn deelt mien Leven
in hell un dunkel in.
Veel Lucht wordt mi geven,
dat hett ok woll sien Sinn.

De Regen rönnt so as Tranen,
mi is dat ganz engaal,
kann mi na achtern lehnen,
seegt niemaals nich as Qual.

Wenn de Gewitter toven
maak ik mi nix daarut.
De Weergott daar boven
flippt uplesd ok maal ut.

Un treckt de grau Nebel
priekel över't Land,
seeg ik hüm nich as Knebel,
ik reck hüm ok de Hand.

Seeg ik de Sneei an'n Morgen
föhl ik mi as befreeit,
vergeet de Alldagssörgen
un maak in't Bedd mi breed.

Ik bün um dat nich gliekgültig,
ok wenn dat hier so schient,
as Minsk bün ik ehrer goodmödig,
nich maal dat Weer is mien Fiend.

 

   
      Smucke Daag geneten

Sünd wi maal open un ehrlich,
dat Leven is bannig besweerlich,
doch jümmer wedder, keen Fraag,
gifft dat ok wunnerboor Daag.

De schull een vergnöögt geneten,
sik an Krimskrams nich verdreten,
smucke Daag sünd dünn verdeelt,
dat man lange na ehr scheelt.

Unvermoden kamen se daher,
sünd ok maal spektakulär,
man schull se mit Freud beleven,
se sünd – as de Wienstock sien Reben.

 

   
    Roh an'n Avend

Den letzten Blick no de Sünn,
de an'n Kimming versinkt,
de nimmt dat Hart mi hin,
wenn en Vagel dorto singt.

De Avend bringt de Still,
tohuus in'n ruhigen Haven,
lööst mien verkrampten Will
un maakt mi frie to slapen.

Beten Knööv tanken in'n Droom,
den Lüttkraam fallen laten,
wegglieden vun'n Alldagsstroom —
un Lief un Seel haalt Aten.

 

   
      Veer Süster un Bröer

De Ollste is wie en Luus,
künnig meist in jeden Huus,
bloots Leges is, wat se deit,
wi nöömt ehr drüm: Böösaardigkeit.

Ehr Süster, keen Fraag,
günnt sik keen Fierdag,
de Raffsucht is ehr Elixier,
to recht hett se den Naam: Gier.

In düsse düüster Familienbande
maakt ok de Broer ehr keen Schande,
Unfreed un Striet kümmt em topass,
he hisst un wiegelt op: de Hass.

Sülvst de Jüngste van de Geswister
droogt nix Godes in'n Tornister,
regeert den Eerdball wied un sied
siet lange Tied — sien Naam is: Nied.

 

   
  De Bunte Hund

De Bunte Hund, he is bekannt
överall in Stadt un Land.
He maakt sik breet, maal hier, maal dor,
kennt allens un jeden Ort, na kloor.
Man loovt em, wiel he allens kann,
doch jichtenswo un jichtenswann
kümmt rut: De Bunte Hund (so'n Schiet!)
is in Wohrheit bloots swart-witt.

 

   
   

Avends

Avends stell ik mi de Fraag,
wat weer hüüt goot, wat weer hüüt slecht,
heel jümmer beids sik de Waag,
weer all mien Hökern ok gerecht.

Bün ik total mit mi tofreden,
ward flink de Dagstress verbannt,
all de Anstrengung vermieden,
kommodig stunnenlang entspannt.

Um Middennacht gah ik denn slapen,
up “lerrig“ steiht mien Batterie,
ik sack in den Slummerhaven,
un tank niege Energie.

 

   
      Wahre Grött

Bannig Grotes gifft dat up de Welt,
daartoo tellt ok dat grote Geld;
Rieke giert dääglich nieg na Grött:
nix schient mehr groot, wenn een't eerst hett!
Groot nennt man ok de Alpenbargen,
un Riesen sünd bloots grote Dwargen;
grote Politiker regeern Lannen,
de Meere hebben grote Randen;
groot is ok de Erdenball,
riesengroot sogaar dat All.

Doch dat Gröttste, dat't jemalen geev,
dat is de Born vun innig Leev,
de uns behöödt un stärkt un wohrt,
en Wunner vun besünner Art,
dat weet een jeeden vun Geboort:
dat Allergröttste is — en Mudderhart!

 

   
    De ole Windmöhl

De ole Windmöhl steiht alleen,
in Sünnschien, Regen, Storm un Snee,
ehr Muurwark scheef un porig,
de Flögel dreihen sik klapprig.

Treckt man ehr Antlaat in Betracht,
wet man wer düt eenst vollbracht,
denn Handwarkkunst vun dunntomal,
de leevt man hüüt noch överall.

Doch wart de Windmöhl nich mehr plägt,
wart se vun Tied ehr Tähn terleggt,
un jeedeen Minsch, de vörbi geiht,
fraagt sik, wie lang se wohl noch steiht.

 

   
     

De Steernenpracht

De düüster Nacht deckt allens to,
ick finn in'n Klapp hüüt doch keen Roh,
ik wölter rüm — in alle Lagen
sünd dor Gedanken, de mi plagen!
Paus, gor nix denken, is tabu,
mien Kopp seggt eenfach nee darto,
ick wüürd geern slapen, aver wie?
Wenn se nix ännert, de Regie,
finn ick mi af dormit hüüt Nacht
un kiek mi an — de Steernenpracht.


   
    Tiet stoppen

Minsch, du hest de Klock erfunnen,
doch de Tiet kannst du nich kippen,
Alltiet flutschen flink de Stunnen,
hurtig de Sekunnen drüppen.

Tiet löppt alltiet vor un vor,
ungeheuer is ehr Macht,
allns, wat't gifft, dat is ehr Spoor,
Dood un Leven, Daag un Nacht.

Keeneen kann de Tiet verstahn,
nich mit List orr Fantasie,
jümmers warrt se vörwarts gahn,
ewig-oolt un jümmers nieg.

 

   
      Harvstbild

Bunt farvt de Harvst de Bööm in't Holt,
reinweg na Künstleraart,
un gifft de Sünn dorto ehr Gold,
denn lacht in mi dat Haart.

Sien Bruun un Geel un Violett,
vun Nevel sacht verhüllt,
laat reinweg as en Himmelbett,
en freedvull-sachtes Bild.

Bilütten kümmt denn ok de Küll,
de Raureif glittert witt...
Wenn de Natuur wat malen will,
dor kümmt keen Künstler mit.

 

   
  Alldagstrott

Fröh üm söss bimmelt de Wecker,
ik sliek drömelig in‘t Baad,
glieks achteran birs ik na’n Bäcker,
denn les ik noch dat Käseblatt.

Twee Rundstück, weken Camembert,
fix noch en Ei, hitt Tee daarto –
mien Stormschritt is bewunnernswert,
ik sluut de Ingangsdöör un goh.

Acht Stunnen duurt mien Warkeldag,
ik flitz nohuus vergnöögt un flott,
gehöör woll to den Minschenslaag,
de bloot noch kennt – den Alldagstrott.

 

   
   

Dat Leven

Dat Leven speelt wu van'd Boom dat Blatt,
stännig kann't sik dreihen un wennen,
un doch word's jichtenswann matt,
verdrögt word's an'n Bodden ennen.

Doch dat is keen Grund för Depression,
elkeen Blatt hett ook smucke Daag,
dat is sien stievweg Mission,
Kraft to wiesen, in elkeen Laag.

Daarüm bliev as een Blatt un denk daaran,
wies jümmer bloot Murr, Dag un Nacht,
dat Leven fangt doch alldaags neei an,
is trotz Storm un Regen — eene Pracht.

 

   
      Rezept

Man nehm sik eenfach mal en Form,
nich rund, nich eckig, jüst de Norm,
streut Gedankengood daar rin
un röhrt dat nahstens deftig üm.

Denn backt een dat Gemisch in'n Bregen,
nich allto lang, sünst gifft dat Folen!
Denn muttst dat ut den Bregen holen
un Wahrheid un Humor togeven.

Un to'n Sluss, as Tüppel op'n “i“,
garneert man't noch mit Phantasie,
serveert dat denn bi Kersenlicht
as goot gelungen "Selfmade-Gedicht".

 

   
  Af Fofftig

Jichtenswann bi Fru un Mann
fangt de Wehdaags an,
so mit Fofftig geiht dat los,
Folen worden miteens groot,
dat knackt in de Gelenken,
man deit sik swoor bi'n Denken,
in'n Dööts schrumpt männig Zell,
dorför pieren Knee un Ell,
Tähn sünd oftins al de Drütten,
Frugens kriegt dat mit de Hitten,
sülvst de Hoor wordt gries un dünn
un bi Mannslüüd gresig minn...
In de Ohrn is herrlich Roh,
ok de Sehknööv lett bald na,
avends is man nich mehr fit,
dat Öller föhlt man ok in'n Tritt,
oftins sünd de Quanten kolt,
bloots noch de Rullator rollt...
Good is bloot to mojer Letzt:
in't Öller wordt man nich mehr hetzt,
un man denkt heel schadenfroh:
anner Lüüd geiht jüst ok so.

 

   
   

Ohn Tallen

Wat weer de Minsk bloots ohn de Tallen,
wo wöörn wi leven, wo betahlen?
Wöör Footballspelers dat gefallen?
Un geev dat denn noch Geld un Wahlen?

Lotto un Toto geev dat nich,
de Wecker weer noch un-erfunnen,
in School de Mathe-Ünnerricht,
oh nee, dat geev noch nich maal Stunnen.

De Klenner weer en lerrig Blatt
un Hüüs harrn keene Nummer,
ok de Stromverbruuk in Kilowatt
maakt nümsnich mehr keen Kummer.

Mien Öller weer mi unbekannt,
dat Telefon weer bloots to'n Spelen,
egaal weer mi mien Kontostand —
meist wöör mi nix mehr quälen!

Keen PIN, keen TAN un keen Gewicht,
keen Bang vör Tacho oder Waag!
Mi dücht, dat warrt de güllen Daag —
ok nachts tell ik keen Schaapken nich.

   

...vun Liane Breiholz

 

Mien Fööt

As ik up disse Welt mal keem,
dor weern mien Fööt ganz kleen.
Ik kunn nich lopen, kunn nich stahn,
leeg in de Weeg un ween.

Worüm? Wiel ik nich lopen kunn.
Dor müß ik noch up töven.
Na 'n Johr, as ik ranwussen weer,
dor füng ik an to öven.

Toerst wohl noch an Mudders Hand
bald güng dat denn alleen.
Vun doran geev dat keen torüch,
fast stünn ik up mien Been.

Mien Fööt, wat hebbt de lopen müß
un dat weer ok man goot,
wi harrn keen Auto un keen Rad,
güng allens blots to Foot.

Lööp in de Feldmark, schon as Kind,
Kaninkenkruut to plücken
ok müß ik mit Kartüffel stoppeln
un na dat Korn mi bücken.

So güng dat in dat Leven rin,
wat sünd mien Fööt blots lopen.
Dag för Dag to Arbeit hen,
denn de hett ümmer ropen.

Ok in de Freetiet sünd se schechtert,
de Bargen up un dal,
wat hebbt se Kilometers maakt,
doch denn, so up 'n mal ....

wullen se nich mehr, as ik gern wull
se setten sik to Wehr,
as wullen se seggen, wi sünd oolt
un köönt dat al nich mehr.

Mien Kopp, de kann dat nich begriepen
un denkt, man to, man to.
Jedoch mien Fööt, se wiest mi dat
du geihst up achtig to.

Ach ja, denn will ik mi doch freien,
dat ik noch lopen kann,
de Herrgott mi Gesundheit schenkt,
ik nehm dat dankbor an.

 

   

Dat Krippenspeel

Wat ik hier hüüt in Riemeln schreven,
is mi noch in Erinn'rung bleven,
dat is nich utdacht, is nich lagen,
dat hett sik wohrlich mal todragen:

An'n Hillig Avend is dat ween,
dor weer mal in de Kirch to seh'n,
en Krippenspeel, mit Engeln, richtig sööt,
all ganz in Witt, vun Kopp bet Fööt.
Mit güllen Steern dat Kleed besett,
graad as een dat in'n Märchen hett.
De ganz Gemeen weer hüüt woll dor,
so as to Wiehnacht Johr för Johr.

En Oma mit twee Enkelkinner
keem in de Kirch vunavend rinner.
Se güngen to up ene Bank.
Ik seet' n beten wieder lang.
De Fru hett noch mit'n Herrgott reedt,
se schick na'n Heven en Gebeet,
denn kreeg de Lütten se tofaten,
hett s' ganz leef in ehr Arms inslaten.
De hebbt sik dicht an Oma wöhlt
un sik vörwiss nu borgen föhlt.
De Orgel speel - to dissen Klang
keem nu de Engel-Laavgesang.
De lütte Jung, vun veer, fiev Johr
wörr mank de Engel nu gewohr,
dat sien Cousine mit dorbi,
reep dörch de Kirch, ganz kloor un frie:
"Stina! — Oma, guck mal da,
der eine Engel is Stina ja."
Sien Oma nickköpp em nu to,
warrt denn doch eerstmal för de Roh
up'n Mund den Finger liesen leggen,
hier sull he doch so luut nix seggen.
Stina wink kort mit de Hand.
As wull se seggen: Heff di erkannt.

In'n Stillen dach ik so bi mi,
wat is en Kinnerhart doch frie,
wenn dat sik höögt, kannst't sehn un höörn.
Un dat is liek bi alle Göörn,
ob witt, ob swatt, ob arm, ob riek —
en Kinnerlachen is grotes Glück,
dat kriggt een nich för Goot un Geld,
gifft blots för Leev up disse Welt.

 


...vun Hildegard Köster

 

    Hoffnung

Eene koole Nacht.
Ick maak mi up den Paad.
Laat is dat woorn.
Mutt jo no Sorn*.
Verschneet is de Weeg,
un de Wind hett sick leegt.
In us Dörp is dat still,
allns slaapt, keen een mehr wat will.
Denn is dor de Hoff mit de Linnbööm to sehn,
un dat fangt ok wor an to sneen.
Bald bün ick to Huus un bliev no mal stahn
för Freide ick ween, un kann nu fürder gahn.
Annerdaags snack ick mit us Noverslüüd.
Vun düüt un dat, ok in Platt.
De Mooderspraak draff jo nich ünnergahn.
Wat wi al tohoop dorvun maakt,
is jeden en sin Saak.
Föhl in di rin,
meistiet hett dat Sinn.
Un den Minschen freit sick, sünd nich alleen,
ehre Tranen köönt wi mitünner nich sehn.
Mitgeföhl un tohörn, wunnerbor.
Un de Dag nich so gries, is hell un kloor.
De Hoffnung in Sicht
wenn dat düster is gifft se uns Moot, Kraft un Licht.

*Sorn = Sagehorn, Dorf bei Bremen

   

...vun Gerda Rauter-Strunden

 

Twischen Dag un Droom

Sülvern Steernlicht liggt op dat Meer
Bülgen komen vun jichtenwo
Se singen en Leed
Ut feern Land
Wiet her, en frömmen Strand.
Villicht steiht dor an Meersoom
nu ok en Mensch
mit en Droom.
Dräumt sik sülvst
In wiede Feern.
Süht in dat Sülverlicht de Steerns.
Süht frogen op de Kimm, —
Wo in de Nacht de Sünn wohnt.
Teuvt as ik op ehr Schien
un stüert denn sien Dagwark in.
Sennt he mi stumm Greut?
De Floot griept al no mien Feut.
Nu is dat an de Tiet, trüch to gohn,
ik segg de Bülgen
op Weddersehn.
De Sünn, se stiggt nu op,
so nimmt de Dag en niegen Loop.


...vun Fiete Lüttenhus

 

Grang mit veer

Se seeten in'n Krog bi Brannwien un Beer'
Hansjochen speel grod 'n Grang mit Veer.
Opnmol geiht op de Stuwendöör,
Un rinn kummt Hansjochen sinn öllstes Göör.
"Och Vadder, och Vadder, kumm gau doch mol her
In'n Huus' is passeert een grot Mallöhr,
Uns' Mudder is fulln, von'n Böhn keum se her,
Dor breuk de Ledder, nu ligg's op de Eer."
"Nanu, na, goh man, ick koom naher.
Eers speel ick to En'n mien'Grang mit Veer."
De Jung geiht aww. -Hansjochen drinkt Beer,
Un wedder geiht op de Stuwendöör,
"Och Vadder, och Vadder, nu kumm doch snell her!
Uns' Mudder is dot, se leewt nich mehr!"
"Wat sall i c k denn dor, du dummes Göör?
Dat Leben inpußen kann ick ok nich ehr.
Nu lot endlich nu dat oll Gestöhr,
Un kumm mi hier nich wedder rinn in de Döör!
Heh, Kreuger! Giww mi noch gau 'n Glas Beer!"
Un he baller op 'n Disch de Knöwel sick möhr.
"All mien! All mien!Ji kriegt nu nicks mehr,
Je, Kinners, so speelt man 'n Grang mit Veer!"

Hunger

Dusend Schap sökt op un dal,
Kahl is allens, rottenkahl.
Luxuspeer staht vull in'd Freten,
Harrn wi Schap doch ok een beten!
Doch de Schäperhund hölt Wach,
Hölt de dusend Schap in Schach.

Dusend Minschen schreet na Brot,
Rundümher is Owerflot.
Un se meent von Rechtenswegen
Hört ehr ok wat von den'n Segen.
Doch "Gesetz un Recht" höllt Wach,
Höllt de dusend stramm in Schach.

Fleesch genog un Brot soveel,
Un doch Hunger un Gequäl! —
Oh, wat is dat blot förn Leben
Ünner unsen blauen Heben!
Dusend Minschen schreet na Brot,
Teihn, de leewt in Öwerflot!

Schap sünd Schap, se staht un blarrt,
Wenn se slecht behandelt ward.
Minschen awer, de söllt streben,
Dat se all' wat hebbt von'n Leben.
Brot un Botter, Fleesch un Wien
Sölt för jeden Minschen sien!

 

Hüt!

Un koom ick hüt noch nich sowiet,
Denn mokt mi dat keen Sorgen.
Hüt heff ick noch keen Lust, wat Schiet,
Ick mok de Arbeit morgen.
Un wenn dat morgen noch nich is,
Denn öbermorgen ganz gewiß.

Mien Jung, dat is jo nett von di,
Schoon hüt man noch dien Knoken,
So bliew man noch een Tietlang bi,
Denn sall sick datt woll moken.
Schoon hüt dien Knoken un dien'n Kopp,
Wat Tied bit morgen hett, stütt op.

Nee, nee, mien Söhn, — hüt angefot,
Hüt is de Dag to'n Streben,
All', de op morgen sick verlot,
Bringt dat to nicks in'n Leben.
Stramm in'd Geschirr, dat is dat Slag,
Nicks opgestütt, — hüt is de Dag!

 

An't Bett von mien'n lütten Jung un Deern

Bi all uns Sorg', in all' uns' Not
Föll uns dat grote Los in'n Schot
Mit Di, uns lütten Mooten!
Dat uns de Himmel noch bescheer
Di, uns lütt Söhn, du sötes Göör,
Köönt wi noch gornich foten.

Un doch stoht wi an dien lütt Weeg,
Worin mol eens din Swester leeg,
Akrot so söt as du;
De Hoor so hell,de Ogen blau,
Un ok so plietsch, as du genau,
Slöppst du in gode Roh.

Un öber Di strohlt hell de Steern
Grodso as öber uns' lütt Deern,
In ehr urole Prach...
Un in de Bööm flustert de Wind:
„Nu sloop man söt, mien leewes Kind,
God 'n Nach, mien Kind, god'n Nach!”

Un ok wi Öllern seggt: ”God' Nach!“
Un strokelt öbern Kopp Jug sach:
„Sloop söt, mien Jung, mien Deern,
Noch schient för Juch de Steern!“

 

Sünndag

So, Mudder, nu stoh op geswin'n,
Dat ward de heuchste Tied!
In'n Finster schient all hell de Sünn;
Is Sünndagmorgen hüt!
Krieg man den'n Ketel gau to Füer,
Ick goh un weeck de Görrn,
Is Bohnenkaffee ok woll düer,
Hüt kookst du em, mien Deern.
So, Hans un Greten, stoht man op!
Doht jug nich lang'n besinn'.
Ok Liese, du mien lütte Popp,
Nu kumm man op geswin'n.
Un denn kohmt her mol alle Mann
Un wascht un kämmt jug god,
Un Mudder, kumm un treck ehr an
Den'n besten Sünndogsstoot.
Bin'n ok de Deerns de Sleuw in't Hoor,
de mit de rosa Klöör.
Un sünd ji dormit denn ok kloor,
Sett jug an Disch man her.
So ,nu schenk man ok den'n Kaffee in;
Wat rükt de doch so scheun !
Na, Kinner,nu haut düchtig rin ;
De Koken, de smeckt fein.
Doch seht jug ok eèn beten vör,
Un hollt de Tass'ok grood.
Lütt Liese ,kumm mal leewer her,
Ick nehm di op mien Schoot.
So nu holl mol dat Münning op,
Nich wohr , dat smeckt mien Deern?
Dat is wat för mien lütte Popp!
Mußt di ok nich insmeern.
Süso, nu gleuw ick , sünd wi satt;
Nu goh man henn un speel.
Harrst gern woll noch mehr Koken hatt?
Ne,ne dar ward toveel.
Giww mi man noch'n Tass Kaffee, Fro,
Ick gleuw, dat sünd all veer!
Un denn smök ick ne Piep dorto;
Lang mi de Piep mal her.
Wat rükt doch de Tobak so fein!
De Sorte de is roar. —
Son Sünndagmorgenis doch scheun?
Nich Mudder, dat is wohr?
Wi arbeit jo de ganze Woch
Un sünd ok sposom beid;
Den'n Sünndag ober fiert wi doch,
As'd in de Bibel steiht.
Dat is för mi de scheunste Dag,
Wo ick in Huus kann sien.
Wat buten mi ok quälen mag;
Hier heww ick Sünnenschien.
Mag'd buten störm'n ok un weihn,
Hier find mien Hard sien Roh.
Och, Mudder, wat's son Sünndag scheun!
Kumm, giww mie 'n Söten, Froo!

 

Abendausgabe Fremdenblatt
(Fremdenblatt war der Vorläufer vom Hamburger Abendblatt)

Grote Bleeken, Strotenlarm.
Henn un her de Minschenswarm.
Heur mol to, wat is denn dat?
“Abendausgabe Frem'mblatt!”

Dröben in de Hüsereck
Sitt Fro Smidt in Stoff un Dreck,
Is vun Regen all ganz natt,
„Abendausgabe Frem'mblatt!“

Veerdig Johr all sitt se dor,
Fohln in'd Gesich un gries dat Hoor.
Mennig Obend swör dat Hatt.
„Abendausgabe Frem'mblatt!“

„Abendausgabe..!- Nobend, Froo Smidt,
Geew mi gau'n Frem'mblatt mit.“
„Jo,Herr. - Nee, wi regent dat!
Abenausgabe Frem'mblatt!“

„'n Billerbogen giwwt hüt to!“
Kiek, dat is mol nett,lütt Froo.
“Kupfertiefdruck nennt se dat!
Abendausgabe Frem'mblatt!”

“Neen Roman fangt ok hüt an.
Koom'n Se jeden Obend ran?
Jo? Na scheun! Ward trüchleggt, wat?
Abendausgabe Frem'mblatt!“

Bit Klock elben bliew ick bi,
Un denn ward dat Tied för mi,
Heff jo noch keen Obendbrot hatt,
„Abendausgabe Frem'mblatt!“

„Na, denn man adschüß, lütt Froo.“
Un se singt noch ümmerto,
Bit de Nach kummt düsterswatt:
"Abendausgabe Frem'mblatt!“

 

Oll Mudder Kohrs

Oll Mudder Kohrs; wer kennt ehr nich!
mit all'de Schrumpeln in'd Gesich
Un mit de smalln Backen:
Dreup eener ehr mol op de Stroot,
Denn weer se gliek mit Spoßen prot.
Ehr seet de Schelm in'n Nacken.

As se son junges Ding noch weer,
Dat sünd nu veele Johr all her.
Wat kunn se lachen un snacken!
Keen Arbeit wör ehr ok toveel.
Bleew ümmer een vergnögte Seel
Un harr den'n Schelm in'n Nacken.

Un as ehrn Hein se kenn'n nu lehr,
Un bald sien lütte Brut denn weer,
Lot se de Lüüd all snacken
Un seeden se ok, he weer doch slecht,
Un siene Leew,de weer nich echt;
Se löt em doch nich sacken.

Doch as ehr Hein wör nu ehr Mann,
Dor gung ehr Elend denn ok an.
Wat müß se sick awracken!
He drünk, un se müß em ernährn.
Doch kunn man ehr mol snacken hörn,
Seet ehr de Schelm in'n Nacken.

Dann, as se harr dree lütte Göörn,
Müß se ok de noch miternährn
Ehr Hein, de löt ehr sacken.
Se ploog un schinn sick Dagg un Nach,
Bi all ehrn Kummer se noch lach;
Harr ümmer noch den'n Schelm in'n Nacken.

As denn ehr beiden Jungs se grot,
Un meen, dat nu vörbi de Not,
un bruck nich mehr to racken.
Dor keum de Krieg ! Man schöt se dot,
Ehr beiden Jungs...- „Un weern so good!“
Se much tosoom'n sacken.

Nu harr se blot man noch eer Deern,
Gung noch to School un kun fix lehrn.
Un kunn so nüdlich snacken.
Wennde eers ut de Schoo rut weer,
wör dat ok beeder woll för ehr,
Denn bruk se nich mehr to racken.

Doch as dat denn nu sowied weer,
Dor much oll Mudder Kohrs nich mehr.
To swör wör ehr de Packen.
In'n Dot lach se ehr Kind noch to,
Nu harr se endlich doch ehr Roh.
Dat Leben beug ehr den'n Nacken!

 


...vun Heinz Großmann

 

An'n Diek

Ik sitt hier an'n Diek, kiek över dat Watt,
vör mi so groot un wiet dat Meer
un achter mi de lude Stadt.
Man, ik sitt hier so geern bi Wind un Weer.

Deep an de Kimm steiht de möde Sünn
un maalt den Heven geel un root.
De Dag geiht to Enn nu, un ik bün
tofreden; de Dag, as he weer, weer goot.

Weseropwarts seilt de Scheep dorhen,
willt dör de Slüüs na den Haben to.
Ehr grote Fohrt is nu to Enn.
Scheep un Minschen hebbt nu eerst mal Roh.

Man, dat gifft dor uk woll anner Daag,
wenn Storm pietscht över See und Land.
Dat Water bruust, de Floot stiggt hooch,
de See is uter Rand un Band.

Sitt denn wedder an'n Diek, un de Wind puust mi dör,
un den Wellen lickt mi an mien Foot.
Denn jaagt een woll nich mal'n Hund vör de Döör,
doch mi, mi geiht dat an'n Diek so goot.

 

De Appelboom

Dor achtern in us Goorn nich wiet af von de Scheed
dor steiht een Boom mit Appels, de ik so geern geneet.
Mien Vadder hett em plant domaals vör vele Johr'n.
Dat weer sien eersten Boom, ik weer dor jüst man boor'n.

He hett em pleegt un gaten un af un an beschneden,
un denn in tokam'n Fröhjohr harr he de eersten Blöden.
Dree Appels hüng'n in Harvst denn — he kunn se bald nich dregen —
an usen lütten Boom, hebb dorvan een afkregen.

So wussen wi heran, ik un de Appelboom.
Ik to en staatschen Kerl, he to en groten Doom.
Un jeedeen Johr to Harvsttiet, wat weer de Freid doch groot,
hung he meist vull mit Appels, so lecker, geel un root.

Nu sünd wi in de Johren — us Vadder is nich mehr —
wi sünd wat knorrig, mit Appels dor is dat nich wiet her.
Mien Söhn fraagt mi, to wat denn de Boom noch dögen kann,
un meent, ik hau em üm fix, bööt den Kamin mit an.

Mien Jung, wovele Appels hest von den Boom al eten,
he weer dien Klatterboom, hest du dat all'ns vergeten.
Nu laat den Appelboom nu man noch 'n beten Tiet,
or smittst dien ollen Vadder uk jüst mal fix bisiet?

 

Ebbe un Floot

Dor steihst du nu bab'n op den Diek,
blots Water, Wulk'n an 'n Heven
bit an de Kimm achtern ganz wiet.
Anners kannst nix beleven.

Nich Straat, nich Weg, nich Struuk nich Boom,
heet ja uk Waterkant.
Keen Vagel singt, dor bleiht keen Bloom,
un ganz veel witten Sand.

Dat Water kummt, dat Water geiht,
geel-gries blenkert de Heven.
Töövst du dorop, dat 't Water steiht,
dat schallst woll nich beleven.

Man wenn dor Storm bruust von Nordwest,
denn is dat daan mit liesen.
De Blanke Hans as en wild Beest
de will sien Knööv di wiesen.

Mal is dor Ebbe, mal is Floot.
So suust de Tiet vörbi.
Mal is dor Leven, mal is Dood,
so geiht dat di un mi.

 

Kunn ik Biller malen

Kunn ik Biller malen, ik maal mi miene Welt:
gröne Bööm un bunte Blom'n un blau dat Hevenstelt.
De Vagels singt, de Immen summt, dat Lamm liggt bi den Lööv,
de Minschen sünd vergnöögt un freit sik an ehr Moot un Knööv.

Gifft keen arm un riek mehr un uk keen jung un olt,
Strieden, Krieg weet keen wat von, keen Afgunst un keen Stolt.
Keen Kopen nich un keen Betahl'n, de Leev regeert de Welt.
Nich ik un ik un allens mien! Ne, du büst de, de tellt.

Sücke Biller sünd man Biller, Klören op Poppier,
fien torechtmaakt, narms en Fehler, allens glatt un schier.
Disse Welt gifft nich in 't Leben, gifft blots in dien Droom.
Kannst di dormit sülfst bedregen, muttst mi nich mit kaam'n.

Man dat is keen Leven, wenn en nich an 't Gode glöövt.
Af un an mutt Sünn uk schienen, drömen is verlöövt.
Laat dat Drömen mi nich nehmen, allens, wat ik do,
bruukt en Droom, an den ik glööv: dor will ik op to.

Man ik kann keen Biller malen, Welt is as se is.
Hüüt een Dag un denn kummt Morgen, ja, dat weet ik wiss.
Jachtern, rönnen, kopen, jeedeen will de Gröttste ween.
Kiek, wat use Welt so schöön is, hest du gor nich sehn?

Tiet to 'n Strieden, Tiet to 'n Lieden, Tiet, denn geiht di 't leeg.
Tiet to 'n Fiern, Tiet to 'n Lachen, Sünn schient op dien Weg.
Ahn en Regenschuer de Appelboom nich wassen kann;
ahn den warmen Sünnschien kaamt dor nie nich Appels an.

 

     

Ik wünsch di wat

Ik wünsch di wat to't nee Johr,
un dat wünsch ik von Harten:
Dat du gesund bliffst oder warrst,
dat nie nich een di kummt verdwars,
veel Freid, uk wat to'n Smustergrien'n,
mal Regen, man meist Sünnenschien
un alltiet heel minn Smarten.

Denn wünsch ik di noch heel veel Tiet,
de kriggst nich licht to packen.
Tiet för de Minschen, de di leef,
to'n Lesen — schriev ok mal en Breef —,
Tiet för di sülvst, di to verhal'n,
in't Watt to wannern, Biller mal'n,
un Tiet för unnütt Saken.

Ik wünsch di nich dat grote Glück,
nich Riekdom, ewig Leven.
Denn de in't Liese un in't Lütt
wat to em passt nich översüht,
de Wöör, de em de Wind toweiht,
geneten kann un uk versteiht,
beleevt en Stück von'n Heven.

 

   
    Gor nich so swoor

Ik sitt hier an mien Computer,
un mi fallt verdammi nix in.
Dor helpt nich mien Flöken und Futern,
dorvon kummt mi uk nix in 'n Sinn.

Leddig as 'n Glas is mien Bregen,
de een mi utdrunken hett.
Op dissen Dag, dor liggt woll keen Segen.
Ik glööv, ik gah forts weer na 'n Bett.

Ik wull doch so geern mal wat riemeln,
wat de Welt doch so schöön un so groot.
Man ik mark al, ik fang nu an 't Swiemeln.
To groot passt blots Woot, Noot un Dood.

Dor will ik goor nix von weten,
wenn ik uk de Jüngst nich mehr bün.
Ik kann noch mien Leven geneten.
Ja, noch schient in mien Harte de Sünn.

Ik kann singen, lachen, mi högen
un bün uk meist ganz goot to Foot.
Af un an kann ik mal to wat dögen.
För Nees hebb ik jümmers noch Moot.

Gifft dor Minschen, de op mi töven,
de günnt mi ehr Ohr un ehr Wöör.
Ik kann an dat Gode noch glöven,
un ik dank usen Herrgott dorför.

Süh, dor staht ja doch 'n poor Regen
op 't Poppier, un dat riemelt sogoor.
So leddig is woll doch nich mien Bregen,
wenn 't fardig is, weer 't gor nich so swoor.

 

   
      Regen

Düster, grote, swore Wulken
seilt von West an 'n Heven her.
Duert nich lang, denn fallt dor Water
ut de Wulken op de Eer.
Eerst man blots in lütte Drüppen,
denn op eenmal ammerwies,
denn mit Stormwind, Blitz un Donner,
denn weer sinnig, sacht un lies.

Weer de Eer woll dröög un döstig,
freit sik Planten Bloom'n un Bööm.
Uk de Deerten un de Minschen
töövt, dat doch mal Regen keem.
Man, nu reg'nt dat al siet Dagen,
all'ns is överswemmt un natt.
Gnatterich, nich goot tofreden
sünd de Lüüd in Land un Stadt.

Un dor maakt sik breet en Lengen:
Lang hebbt wi de Sünn nich sehn!
Ahn ehr Warmte un ehr Lüchten
kann keeneen lebennig ween.
Denn ritt op de Wulkendeken.
Dörch en lütt Lock na un na
brickt en Strahl: Bloom'n, Deerten, Minschen
reckt ehr'n Kopp den Heven to.

 

   

...vun Addi Kahl

 

   

De Regenmett

Bi Ringelnatz weern bestimmt de Regenmetten
so afsünnerliche, länglich-rosige Gebilde,
un trummelt gau düchtig de Regendrüppen op dat Land,
führt de veelen Metten tomeerst beten wat in Schilde.

Se stööt vun deep ünner de Eer so lütte Ringelkrüsels ruut,
un man soöh an annern Morgen jüst, wo dat denn weer,
se wulln ok mol beten ruut an de frische Luft,
so geiht dat jümmers bi de Regenmetten to Kehr.

As Bengels denn to'n See sliekern, sik in ’t Reet versteken,
üm na Schooltiet, ok bi Verbott, heemlich to angeln,
in ne Blickbüß de Metten, dat warr ik nee nich vergeten,
mit ’n opkrempelt Büx in ’t Water mang Reet rümtohangeln.

"De Mett must Du anstellig op ’n Haken trecken!"
Dat brööch Opa, jümmers gedüllig, so na un na bi,
De Angelsnuur smieten, wenn Regendrüppen lecken,
mang komodiges Reetwispern, dat weer in mien Kinnertiet.

Loop wi hüüt mol spazeern, un krüppt ’ne Mett op ’t Plaaster,
un de Sünnschien brennt daal ahn Barmen,
un ik seh, se schafft dat nich, för de Mett een Desaster,
segg ik: „Tööv, ik hölp Di in ’t feuchte Gras, Du Arme!“

Leven verännert, ward woll jümmers so blieven;
un mien Riemel vertellt tweemool vun blots een Regenmett.
Mien Achtung is wussen vör all de Kreaturen in’t Leven,
mien luurlütt un laate Hölp, dormit go ik tofreden to Bedd.

 

   

Ik heff bannig veel Freid an bunte Sommergoorden,
wo allens wedder wassen deit, fröhtiedig in’t niege Johr.
Denn endlich hebben de düüstern Winterdaag verloren,
de niege Saat geiht op, krüppt eerste Vogelsang in ’t Ohr.
Dat wassen vun junge Planten, veel is noch uttosein,
luurt an Büsch un Bööm överall junge Knuppen ruut,
warmt de Sünn all bannig, sünd all schillern Spreen to sehn?
Na Wintertiet nix as ruut in Goorn, eenfach een Mutt.

Sünd denn eerste Sünnenblomen piel an ‘t driften,
un dreiht later ehr geele Snuut henn na de Sünn.
Will över düsse Blomen vull wunnerwarken hier berichten,
wat se uns frein doon, se hebben unendlich veele Frünnen.
Un wesselt an Sommerdaag de Sünnschien mal to Regen,
de stolten Blomen wassen wieter piel in lichte Hööcht,
is mennigeen baff, dat se ok Schietweder goot verdregen,
un se sik trutzig weegt, ok bi störmig wilde Böen.
Ut lüttje Blomensaat wüssen wohre Schöönheiten ran,
kuum to glöven, dat herrlich Sünngeel, eenfach wunnerbor,
un as rahmt mit bruune Zimpern begröten se uns denn,
de märkenhaften Blomen sünd se vör mi verwohr.

De Harvst kümmt fix, welket Loof vun Bööm lött gröten,
de Sünnenblomen staht nu tomeerst truurig rüm in Goorn.
De swatten Köörn sünd lang’n utpickt vun veele Vagels,
na ‘t piele Wassen suutjes Vergahn, se hebben verloren.
So is nu mal dat Leven, een ewig’ Kommen un Gahn,
de stolten Blomen vergüngen ganz sachten Siet an Siet,
doch balden kiemt in ’t Frööhjohr, so wunnerboor to sehn,
eene grootoordig un niege Sünnenblomentiet.

So möögt wi jümmers de bontjebunten Sommergoorden,
wo dat Leven sik jümmers bewiest un ok wedder vergeiht.
Veer Johrestieden dor erleven, doch ok fix wedder verloorn;
so, as dat ok vör de herrlich smucken Sünnenblomen steiht.

 

 

   

Dezembertieden

En buntig Johr ward nu all balden wedder to Enn sien,
en kortes Johr bloot in uns Leven vergeiht to fix.
Kuum harrn wi Sommerdaag, dor jankert man
all wedder na warme Sünnschien,
un ok de Wiehnachtsdaag un Silvester vergaht as nix.

Bi eerste Harvststörm sühst Millioonen Bläder flegen;
de Plöög vun Buurn op Feller bit in de halve Nacht ingang’n.
Seh noch de jungen Adeboors de eersten Rundflöög öven,
Allens ward düüstergrau, hett dat „Vergahn" uns in de Tang.

Minschen ielt to Markt, klappt Regenschirms to vör ’n Laden,
een kortes Sünnlock an Heven is all en Gewinn.
Kiekst över’n See, begriep: hier kunnst in Sommer baden.
un balden freert he to mit Ies — maken Winter Sinn.

Dezembertiet, füllst all mien Denken un mien Föhlen,
Freid, wenn op Finsterschieven kristall’ne Iesblomen blöh’n.
Dezembermaand, du schienst so freedvull,
kannst vun baven allens beseh’n.
Ok wenn de Wiehnachtsmann an Dören kloppt,
findst du ’t schöön.

Wenn in Dezemberdaag eerste Froost in Nees un Ohr'n knipp;
wenn över Nacht uns Eer sik kleed in Pulversnee.
Wenn ’t op ’n Wiehnachtsrummel na Anis,
na Punsch un frische Dann rüükt,
denn sünd de Festdaag ok in mi, as eh un je.

Fangt an Dackrönn Iestappen in Sünnschien an to lecken,
mark ik, Küll un Snee ward as jümmers wedder vergahn.
Doch de Wintertiet möökt Sinn, schall man geneten,
un an Avend grient ünnert Steern uns ole Maand…

Dezembertiet, füllst all mien Denken un mien Föhlen,
Freid, wenn op Finsterschieven kristall’ne Iesblomen blöh’n.
Dezembermaand, du schienst so freedvull,
kannst vun baven allens beseh’n.
Ok wenn de Wiehnachtsmann an Dören kloppt,
findst du ’t schöön.

 

   

...vun Heinz Tiekötter

 

     

So wiet weg

Dat störmt un sneet in uns Gebiet.
Ach wat is de Sommer noch so wiet.
An levsten legg mi in't Bett,
een freit sik, de sien egen Wohnung hett.
An unse Bööm dor hangt keen Blatt.
Ik heff dat Düstre langsom satt.
De Nees de löppt, de Kehl de hoost,
un ook de Buddl bringt keen Troost.

Dat Wedder is so bannig gries,
mi geiht nich good, ik feul mi mies.
Un feuhrt dat ok to'n Delirium,
ik öberleev blots mit'n Buddl Rum.

De Stroten sünd vull Matsch un Dreck.
Ik bün alleen un du wiet weg.
Den heele Dag bün ik vull Truer.
Ick teuv op di un ligg so lang all op de Luer.

Un denn, to allen Öberfluss,
kummt hüüt vun di 'n Kortengruß
ut Australien. Dor is nu Sommer
un dat, dat mookt mi noch mehr Kummer.

Doch annersiet mookt dien Koort mi grote Freid.
In mien Gedanken wannert wi all wedder dörch de Heid.
Bit dat du koomst, beweeg ik mi nich mehr vun Fleck.
Blots all mien griese Gedanken un de leddigen Buddels,
de kummt nu weg.

Nu frei ik mi, denn jichtenswann is dat so wiet,
denn koomt to uns de Freujohrstiet;
un singt eerst Vögels in de Bööm
denn schütt ik af mien griese Drööm.

Denn koomst du trüch vun diene Reis
un ik, ik weet nu meist,
bald holl ik di fast in miene Arm.
Dor an to dinken mookt mien Hart all warm.
Denn, sittst du eerst in dienen Fleger
denn lacht mien Hart, ik weet, du kummst mi jümmers neger.
Alleen ween is för een as mi doch bannig swoor.
Ohn di to sien, dat kann ik nich. Dor kumm ik nich mit kloor.

Ik frei mi nu all op den ersten Sünnenschien
un feul em all in mien Gesicht un op mien Rüch,
denn sitt wi beiden in de Sünn bi een Glas Wien
un du büst wedder dor, de helle Tiet is trüch!

   

...vun Klaus-Dieter Tüxen

 

      Uns' Swalkenpoor

Twee Swalken bueten sik een Nest,
merrn över uns'e Ingangsdöör!
Wi helen dat för't allerbest,
to doon, as wenn nix weer.

Man, eerst störten se sik an uns,
harrn ok uns' Katt nich geern!
Låter sä'n se sik wohl: Keen Grund,
dä'n sik för uns nich mehr verfehr'n.

Dat Produkt vun beide, sööt antoseh'n,
weer'n veer Swalken-Göörn!
Stünnen dee eerst mal op seehrs Been,
weer't Futter håål'n 'n harte Töörn.

As se nu grötter, kort vör flügge,
harr 't Nest dat Utseh'n vun 'n Steern!
De Köpp na binnen un wat för'n Tücke,
keem't achterrut, na dat Verteer'n!

Un denn, jüst soo, as op Kommando,
heel'n se 't to Huus denn nich mehr ut!
Flogen üm uns rüm, sooo levensfroh,
krüüz un queer un rin un rut.

Een's Dåågs, wi kämen werr nå Huus,
dor weer dat Schwalben-Buewark leer!
Ohn' Afscheed sünd se all afsuust,
un meld't ... — hebbt se sik nümmermehr.

   
           

...vun Joachim Kroll

 

    Paul hett to mi seggt,
(heff ik höört in echt):
"Ik bün de Graf Sylvester
un slaap mit dien sien Süster!"

Un ik, nu gor nich schu
anter em op düsse Leier:
"Un ik, ik bün Hein Meier
un pröpp mit dien sien Fru!

Seggt he: "Dat riemt sik jo gor nich!"
Ik aver lach em driest in't Gesich
un sorg so för Kloorheit:
"Nee, is aver de Wohrheit!"

 

   

Ut mien Doppen
fleet se,
ut mien deepsten Bregenkasten
geet se'k,
blubbern de Wöör
un laat an de Steed
op't Papier, noch heel bleek,
swungen
ehr königsblage Klöör.

 

   
 

Haiku

Wat ik beduer?
Dat ik nich noog Lüüd seggt hebb,
sik to verpissen.