De Gedichten...

 

...vun Marlou Lessing
ik red nich, de spraak redt för mi ik pedd dör de wischen vun daten op min computer, kneehoch staht se mi min fööt ward natt dorbi. de küll röppt mi wach: so klaar spreekt se, de daten, wat se vernehmlich ehr radel vördraagt. — ik maak allens anners in min bregen: dar buten vör't laborfenster steiht de dom mang de büsche — (en huusblock, verfremdt in't licht —) all de wöer in min mund maak ik anners: en anner spraak klöört ehr un se sünd nich, wat se sünd, staht verfremdt in't licht. ik red nich, de spraak redt för mi. ik maak allens anners in min fantasie: en swarm wildgöös röppt na mi in't jibbern vun de klimaanlaag.
	de ole dame dat leven mit anstand levt bet toenn — jümmer praat een beten köhl — nich "du" seggt to nüms — nu wachliggen nacht um nacht lustern as de dood kummt un seggt: du.
wat ik in diss verdorrte kant noch platt erinnern do — waneem is mi dat anverwandt? wat flüstert mi dat to? ut min moder ehr kinnertied hett mi de spraak beröhrt. — dat land blifft grön noch lang, as wiet de stroom sin water föhrt.
gesche (gesche gottfried, för jürgen buscher) Gesche Gottfried: Giftmördersch, boren 1775 in Bremen, hinricht 1831. Hett üm un bi 15 Minschen mit "Müüsbotter" ümbracht — dat weer Botter mit Arsen in to'n Müüsbekämpfen. Dat kunn een dunntomaal frie köpen. I de deern "hest mi leev, hans?" "ja, gesche!" "denn küß mi de snuut!" man moder röppt: gesche, wa süht dat denn ut! "uns' riek tante meta, de mach ik nich geern!" man vadder seggt: gesche, dat will ik nich höörn! an'n sünndag na kark. "du nimmst em! swieg still! nu beed' wi! herr, es geschehe dein will..." de gedankens gaht 'nau vun den kopp in de hann. de spraken wöör hebbt dar nix mit to daan, de spraken wöör sünd för nix, as dien staat — propper un smuck un een smüüstern paraat, dar fragt de lüüd na. man de hann'n laat se ut. — de gedankens sünd dar. de gedankens wüllt rut... II de fru de sattler seggt: "frölen, ach weer se min fru!" un he denkt: du lüttje zuckersnuut du! vör'n paster segg ik: ik warr em leven. an'n avend heff ick em müüsbotter geven. denn segg ik, as mi de lüüd fraagt: "wat weer't?" — en hartslag, en krankheit — ik segg, wat sik 'höört! de daat steiht so klaar blangen spraken wöör un ik wunner mi bloots, wa eenfach dat weer. denn wull ik dat weten. besöök kümmt. ik segg: "mine leve fru X!" un ik denk: du schast weg. du schast weg. ok min kinner. ik bröch ehr to grunn. de gedankens hebbt stracks in de wirklichkeit funn'. un ik segg, wa de lüüd all tofreden mit sünd denn de wahrheit is gift un min eenzige fründ. wat wüllt ji mi richten? wat stiert ji mi an? ik heff doch jümmers de waahrheit — daan...
	in'n winter de sünn düükt deep ünnern eerdball un dreiht den halven maan wied op den rügg. in't düster sünd wi un de eer un de maan vun nerrn ümfaten vun't licht.
afscheed tweemal heff ik't kamen sehn, eenmal verstahn, nu is de stünn dor: to laat. all hett de feern mi fungen. wi kunnen dat nich vörher weten. — wi wüßten dat. een hann, kool as en dodenhann; din wöör staht as op papier, un twüschen uns seht wi trüch op den afscheed, de uns vun güstern grööt.
			Op en Zitat "Mit de Geföhle hebbt de Nazis Schindluder dreven. Se hebbt se vör ehr Koor spannt", sä R. ji glövt, juuch höört dat to, wenn ji dat brukt. ji glövt, ji hebbt dat in juun hannen. ji glövt, ji ried den storm. hebbt em enfacht. ji ried em nich, ji seilt blots mit den wind. de weiht noch över't wrack vun juuch. ji kaamt nich an. de luft, de nu juun seilen swillt, is nich to'n storm, se is to'n aten.
na sünnünnergang wokeen kann de vagels verstahn dat se slapen gaht? harr'k flünken, ik flöög nu los över dat schaddige land, all sin schadden ehr lüchten auftoluustern — un de windrööd de knööv, de ehr in'n düüstern dreiht.
	bi't autofohrn ik holl min hand ut't apen finster vun't auto, in den wedderstand to griepen, wat nich to faten is: de füll, de leevlichkeit, dat vörbigahn.
winternacht din lippen snackt un atent rook, de bang verhöllt un sünner richt in düsse küll sik in sik sülvst verstekt. de bööm ehr telgen dreegt nix as steerns, un steerns springt ut ehr knubben. — woans is düt apen geheemnis doch överall künnig woorn?: in ehr toppen schreevt se mit steerns de notenschrift vun bach.
		in't tweedüüster den dag sin licht sinkt sachen hin. ik ligg un laat in min oogen falln, wat vun't finster kümmt; dat lett licht, ok in min oogen, schoonst allens düüsterer warrt. so lücht ringes un dat hart geiht mit; schoonst dat düüster warrt blifft schadden un licht.
winterenn jedeen twete regendruppen, de an twieg un telgen hangt, wiest sik as en bläderknubben, de to explodeern verlangt. lange passion vun't leven! padd vun lengen, lust, verfall – jeden krinkloop nieg entgegen lengt un jachtert een un all. regenknubben... sünnenglinster... doon un lengen... – laat mi ut! laat mi stillkens achter't finster swiegen, bet de küsel ruht, bet de schöpfung stillsteiht, bet se barmen mit sik sülven hett.
...vun Gertrud Everding
Wat nu? Uns Nohber hett sin "Job" verlorn. Sin Baas de meent, he bruukt em nu nich mehr. Wohl veerdig Mann staht op de Stroot mit Fru un Kind. Wat nu? De Konjunktur is mies, so seggt de Baas, de Börs is wichtig, de Gewinn. Och wies mi doch, wann ward se't marken, de hohen Herrn, de Klüstermüster, dat een vun Geld alleen nich leven kann; dat de Minsch Arbeid bruukt un Leef un Lachen, dat een to di seggt: Good hest dat makt, du büst 'n fixen Kerl! Dat Geld is wichtig, dat is wiß. Doch segg, wo blivt de Minsch?
	De olen Lüd vun hüt De Ollsch, de will in't Internet, ja, ok von "Homepage" hätt se spräken! Gläuvst du, dat se dat schafft? — So old, as se all is, ward se dat nich begriepen. Ick lach mi doot! Nu is se all in't Internet; nix anners deiht se snacken. Jo, so sünd se, de olen Lüd, de olen Lüd von hüt.
Harvst Süh, as de Wind de Bläder krüselt! Kiek di dat an, nu kummt de Harvst. Un wenn de Sünn dörch dicke Nebel schient, wenn düstre Wulken öber'n Heben treckt, hollt mi dat nich binn'n in de Stuv; ga rut an'n Diek, kiek op de See. So wiet is se, so gries un blank. De Heben dröppt sik met de Eer; Un middenmang vun See un Sand, in Wind un Möwenkrieschen stah ick un schree, so luud, so luud: Nu kumm man Harvst, ick töv op di! Mi is nich bang vör Storm un Well'n! Un keeneen heurt dat; bloots de Möwen ——.
In Düstern De Sünn geiht slapen, nu kümmt de Nacht. Swieg still un sett di dicht bi mi. Kiek dor, de Mond geiht op, rund as 'ne Appelsin. So wunnerbor un still is't hier in'n Gor'n; dorbi is so veel Striet op disse Eer. Ick feul, as mine Lippen bewern un sacht,as seggt een anner disse Wöört, heur ick ut mienen Mund, so lies un kloar: Makt Freden Minschenkinner, de Krieg is fürchterlich.
			März Hest dat heurt, as de Wind weiht? De heel Nacht hett dat so huult — Un nu is't still. Kiek mal, de Sünn kümmt hooch, So root un güll'n as 'ne Appelsin. In'n Appelboom, wiet in de Hööcht sitt een lütt Vagel, singt un quinkeleert. — Da boben! Kannst em sehn? Nu weet ik wiß, de Fröhjohrsvagel singt! Mi ward so warm, so licht, so wunnerlich to Sinn. Kumm, luuster mal, Sneeklocken lüden! Un ünnern Wichelbusch sünd geele Krokus, de da güstern noch nich weern. De Sünn, de lücht nu kloor vun blagen Heben, Fröhjohr is't, de scheunste Tiet in Johr! Wat kann mi nu noch groot passeern?
Maientiet In't greune Kleed steiht use Birke, so smuck un fee, as'n stolte Bruut. Kumm doch mal her un kiek ehr an, mien lüttje Rappelsnuut! De Dood, de hett nu nix to dahn, Woll is he dor, bloots nich to seen. Dat Leven is werr operstahn! Wenn weer je wat so schöön?! Wi weet, wenn Storm un Hagel kümmt geiht all de Herrlichkeit vörbi. Dat is us all woll vörbestimmt. Doch hüt büst du bi mi. Ick heff di leev, mien lütte Popp. Wat ick nu segg, dat hür: Geiht woll nich bloots nach usen Kopp in'n Leven hen un dür... Nu lach un sing, wees nich so still un loop in Goorn rut! De Maisünn schient so blank un hill, mien lüttje Honnigsnuut.
	November Heben gries un natte Eer Keene Bloom un keene Sünn. Bööm sünd al heel bläderleer. Nix wat mi maal freien künn. Nevel sluckt nu Busch un Boom Un de Rook treckt över't Land. Still is allens as in Droom. Sünn kiekt graad so övern Rand. Wees nich trurig, 't geiht vörbi, Nix is ewig, ok November nich. Un in Fröhjaar lacht di hill Sünn in dien Gesicht.
't warrt Tiet Sittst scheun in diene Stuuv? Büst du satt un freerst ok nich? Vergitt nich, dat hett nich jedeen so. Dien Broder hungert, dien Süster freert! Liggst nachtens warm in weeke Feddern? Hest du'n Sessel, hellig Licht? Vergitt nich, dat hett nich jedeen so! Dien Broder hett keen Bett, dien Süster keen Stohl! Is Freden in dien Land? Kannst' sünner Angst slapen? Vergitt nich, dat geiht nich jedeen so! Is Krieg, is Mord, is Noot op düsse Eer! Dien Broder röppt na di, dien Süster schreet. 't warrt Tiet! Nu dröffst du nich mehr swiegen!
	April 2003 Liesen! Sühst, dat Fröjohr kümmt. Blomen wiet un siet! Fröhling treckt nu in uns Land, vörbi is Winterstiet. Kiek, de Blomen geel un blau, Wischen stahn in Saft, Vagels singt in Appelboom nu mit vulle Kraft. Ünnern blöhn' Machandelboom op de Knee ik fall. Krieg is, Herrgott hölp uns doch! Krieg is överall!
Dat is Noot Buten is dat düster, Ik sitt in'e Stuuv un drööm. Wat is los mit mi? Heff doch allens? Bün satt un heff keen Noot. Geiht't mi to goot? Mi drievt dat na buten, De Maand schient hell un kloor. — Wat is los mit mi? Bün nich tofreden. Heff noog Geld, heff Botter un Broot. — Geiht't mi to goot? Kiek dor, de Mann! Sitt op de Eer, hett allens verloorn. Hett keen Huus nich, keen Fru un Kind. Sien Köömbuddel half leddig — Wat schall he noch leven? He suupt sik doot. Jo, dat is Noot.
		To'n 1. Mai Ik dreeg dat Transparent mit di. Wi, du un ik, 'ne rode Bloom an de Mütz. Ik gah mit di tosamen, dat ganze Johr un hüüt an 1. Mai eerst recht. Wi marscheern för betere Tieden. Wi, du un ik, 'ne rode Bloom an de Mütz, för gerechten Lohn un betere Arbeit! Hörst dat? — Se singen! Wenn wir schreiten Seit an Seit... Wi ok, du un ik, 'ne rode Bloom an de Mütz; wi warrt jem dat wiesen, dat ganze Johr un hüüt an'n 1. Mai eerst recht. Dat Leed is vörbi, still is dat worrn. De Lüü marscheert nich mehr. De Produktschoon makt se nu in China, uns bruukt se dorto nich. Wi sünd alleen, du un ik, keen rode Bloom an de Mütz. Aver ik bliev bi Di un hüüt an 1. Mai eerst recht.
	Miene Welt Wenn du nu geihst, so blifft mi nix as täuven. Wenn du nu geihst, denn kruupt de Sünn to Roh. Nix Helles blifft, nix Klores, bloots Gedanken, un wenen, wenen mutt ik immerto. Doch wenn du kümmst, denn schient de Sünn an Morrn. Un wenn du lachst, denn sing ik alle Daag. Dien Lachen, diene Ogen, düsse kloren, sünd miene Welt, mien Glück, dat is keen Fraag.
De Angst geiht üm Warrt düster in uns Dörp, keen Licht schient na buten De Lüü sitten binnen, dicht bi'nanner. Wat schall ik don? Heff keen Arbeit, un mien Fruu — de is ok al lang to Huus. De Kinner hefft Wünsche, se weten noch nich, wat dat is — arbeitslos. — Warrt düster in uns Dörp — buten is't koolt.
			Oostermorrn Schummertiet — de Eer liggt düster to mien Fööt — is musenstill. Achtern, an de Kimm, in Oosten, warrt de Heben langsaam hill. Baben in de Dann'n een Rootbost jiepelt al vör Sünnopgang. Ik will höpen as de Vagel, warrt mi ok de Tiet woll lang. Wat de Rook sik liesen krüselt von de Oosterfüüer letzt Nacht! — Övern Knüll blänkern de Steerns noch un doch kümmt nu bald de Dag. Woveel Smart un Krieg un Tranen gifft't ok hüüt op unse Eer — un do warrt sik nix an ännern — kümmt keen Hölp enerworrns her. Luuster maal! — De Oosterklocken! Höörst, wat fierlich dat klingt? An de Kimm kümmt groot un strahlen nu de Sünn — de Vagels singt — gröten hell den Oostermornn, tereleern un jubeleern, un rundüm beiert de Klocken. Wat för'n Klang, dicht bi un feern! Bim Bam! Bim Bam! — över dat Land — Operstahn! Jo, operstahn! Se makt dat wiet un siet bekannt: Christ is wohrhaftig operstahn! — Mien Hart, dat quinkeleert un springt, so, as'n lütten Vagel singt. Wat schall dien Angst? Vergitt de Noot. Oostern! — Op't letzt warrt allens goot. Hüüt tellt alleen dat Leven!
	lang vörbi regen kloppt an mien finster düster de heben de tiet steiht still de sünn — wo is de sünn? noordwind huult in de eek hatt un swatt de eer hatt un swatt ok in mi heurst de schreed — gahn vörbi lang vörbi — november
...vun Sibilla Frerich
	De Schoolbus De Schoolbus kröppt de Straat henlank bet boven vull mit toven Göörn. Ik kröpp in't Auto achterna; dat maakt mi nix, ik segg em Dank, denn da dä ik mal togehöörn. Min Schoolopgaven heff ik dar tosamenschreven un krakeelt, man mehrste Tied ut't Fenster dröömt, woneem de Dörpen, Wald un Wischen vörbi un een in't anner ströömt. Dat daht se noch vundaag. Intwischen lev ik all lange in de Stadt, man jüst nu merk ik, dat ik dat den Schoolbus dank, dat mi nix fehlt: Dat Lehren un de Landschap sünd, wat negen Jahre mi as Kind un Dag för Dag de Schoolbus geev: Dat, wat ik weet, un wat ik leev.
	Wi griept na de Stern De Stern kümmt dal in uns Hann kiekt uns an un seggt: "Un nu?" Wat in min Hann is, is nich in min Hann. Dat gifft blots eens in all de Welt: Giff di sülvst.
Överfluss Överfluss in'n Överfluss Allens ward verswendt un verswendt sik sülvst un ward doch keen Överfluss vun denn nix ward geven Satt sitt se dor allens belevt sik sülvst ropt se an as Gott man Sülvst is nich dor unbekannt utverköfft tabu Nix ward geven To ehr egen Kind seggt se: laat mi in Roh
...vun Robert Mahler
De Kedenreakschoon An'n Alldagmorgen farvt de Frust den Heben gries, un keen'n hett Lust, un, wenn't denn hen no Arbeit geiht, de Sinn uns nich no Frohsinn steiht. So lood wi, as een Exploschoon, ok Arger af mol in'e Bohn, un, inpfercht, mit un ohne Grund, bölkt Minsch to Minsch denn: "Krumme Hund!" "Wat deist du mit dien Daddeln dor, du Lustmolch, ik mok di glieks kloor," so geiht't. Un jüst as dicke Luft ut Toback-Qualm un Knoblauch-Duft is ok dat Stohn op Nobers Teuhn un Häuhneroogen nich grood scheun. Blots een ool Deern, — lang nich mehr drückt, — de hett dat Minschgeweuhl beglückt. Bi all den Larm dreiht Fietje Blüm sick botz no sien Fründ Kuddl üm: "Weetst du door eeg'ntlich wat vun af, vun'n Drama in'n Australien-Kaff, as door een Kängruh-Jogersmann, — verrückt worrn, — in'e Klapsmeuhl lann? De Grund is minn blots vun Belang; he käup sick'n nee'n Bumerang." De Kuddl denkt, ick heur nich hen, un knurrt: "De hett doch een in'n Sinn..." Doch no ne Tiet freug he torüch: "Wie geiht't denn wieder, so'n dumm Tüch?" "Jä," seggt door Fietje, "dat weur so: uns Joger stimm de Käup nicht froh, de nee'e Bumrang weur famoos, man, wie ward he den olen los? Sien Taktik: smiet man eenfach weg, de nähm keen Enn, un harr keen Zweck, un dat hett Nimrod nich verknust, dat hett em ok den Grips versust." De Fohrgäst sitt ganz still un heurt, un keen sick mehr an'n annern steurt. Dat's goornich licht to kombineern, so fangt eerst eener an to wiehrn. Piano noch, verschomt un sacht, denn stekt se all sick an un lacht, keeneen sitt mehr'n Pups verquer, vergeten is de Fohrt-Miseer. So kreeg een Witz weer Stimmung rin, de Mienen strohlt, hill as de Sünn, un jedeen, jüst noch Kontrahent, vun'n Nober sick in Fründschaft trennt.
...vun Konrad Tegtmeier
	Kemeelje (chansons tristes) I Nich mehr Dörp. Un noch nich Stadt. Grammefong un Radio. Sönndagabends annerswo. Fru un Mann un Kinnertropp. Hund un Katt un Naberschop. Allerwegens upperstund Mann un Fru as Katt un Hund. Vulle Schötteln. Jümmer satt. Bloß .......nich mehr Dörp. Un noch nich Stadt. II Dat leste Huus. Dei swarte Wand. Kalk un Zement. Kartuffelland. Rostige Matratzenfäern ranket twüschen Lattichbläern. Wäsche blaumet all seit Dogen ümme greune Zigeunerwogen. Jachtende Kinner. Fründliche Hand. Doch jümmer steiht noch wat anners dahinner. Dat leste Huus. Dei swarte Wand. III Dei Clown dei schuddert seck. Dat Licht is sneewitt as seen Gesicht. Na Kamillen rükt dat, na Karbid. August strunkelt, dreiht un sleit Kabolz. Mäkens kreeschet bee dän Kapperjolen, un ook noch dei olen Lüe lachet luuthals in die Nacht. Paijaz schuddert seck. ....... ....... ....... ....... Dat Licht eit seen kreedwitt Gesicht.
Dei Wind, dei Wind —— Dei Wind, dei rohrt, dei Wind rumoort un balget sek dar buten. Hei springet hen, hei springet her — Was mek dat nich as klöppe wer an mene Fensterruten? Dei Wind krakeelt. Hei drinkt un speelt un luert, mek tau meuten. Dei Wind is rein ut Rand un Band, hei smitt sek giegen meene Wand un will sei ümmesteuten. Dei Wind, dei huult, dei Wind karrjuult — Da flüggt dei Döre oopen: "Du slöppst? Stah up! Giw mek dei Hand! Un getze gaht we ober Land, dei Schänken afftauloopen!" Dei Wind spitt ut. Denn prahlt hei luut: "Du beberst? Büst du bange? Meen Brauderharte, ole Fründ, verwägene Kumpane sünd dei ganze Nacht taugange!" Dei Wind, dei weiht, dei Hahne kreiht. Will denn nein Minsche waken? Dei Dör steiht oopen sparreweet — Sweeg stille, Harte. Dat is Teed, se leese tautaumaken.
			Sommerdag Bruttig steiht dei Sommerdag ober Wisch un Weitenslagg. Weiht nein Wind, nein Häwenschatten geiht, un bloß dei Hittekatten lopet hille, hippel-hoppel, ober gälen Gastenstoppel. Dei Ackermann, dei geiht un meiht, wat reepe uppen Halme steiht. Dei Holtknecht deit, as ob hei slöppt un schult, wer woll na'n Holte löppt. Witten Twiern, swarten Twiern, Schörten, Rock un Heilebieern. Dän Ackermann is heit un natt. Hei meiht dat allerleste Swatt, dei Arn, dei is gewunnen. Un Wittrock wippet up un dal: Gottloff, we hebbet wieremal Dei leste Garwe bunnen.
Kartuffel-Fuier Dän Harwest geiht dei Lüchten ut. Dat schummert, un dei Nieewel bruut. Up duistern Felle blaket helle noch Fuier vun'n Kartuffelkrut. Dat puistert un dat gluistert, un sacht kümmt all dei Nacht herut. Dei Panzen spieelt un speuket. Sei rötjert un sei smeuket un jachtert ook in Qualm un Rook. Dat knistert un dat knastert, un late noch klabastert wer dän Wegg lang achtern Wogen her. Noch lange pliert un plinkert Lucht. Wo grulig was dei Ulenflucht! Man still — is dat dei Nacht ewest? Dat ruschelt wo un tuschelt so, un wer seck grult, dei kuschelt froh seck deipe in seen warmet Nest.
...vun Rudi Witzke
Shalom Uns Tiet, en wille Tiet! Hatt un Twievel. Elkeen röppt: SHALOM! Leven is Söök, Leven is Lengen. Elkeen röppt: SHALOM! Leven is Leev, de nich fröggt, wat en kriggt. Elkeen röppt: SHALOM! In't Hart is de Schlöttel to't Leven, to uns Welt. Elkeen röppt: SHALOM! SHALOM! Ik verloor den Schlöttel, ok dien is weg. Gott alleen slütt up: SHALOM!
Spraak is en Brüüch Welkeen snacken kann, schüll snacken, den klaamten Vagel seggen: Fleeg! Schüll to'n Naver spreken: Kumm! Schüll sien Leevsten toswiestern: Bliev! Welkeen snacken kann, schüll snacken. Sien Reed schüll Warmnis geven, sien Wöör Unrauh stillen, Wenen tüschen, minnern Plaag. Welkeen snacken kann, schüll snacken. Spraak is'n Brüüch över'n Afgrund, is Reep un Strick, binnt tosamen leviges Leven vun mi un di. Rudi Witzke leest düt un anner Gedichten — tau'n Anhören: Hier klicken
Din Naver Sünn senkt sik achter de Kimm, Uhlenflucht-Tiet is. Lilalig-blaag de Heven: Nacht mellt sik an. Ruschend Bläder un swunken Äst kamen to Rauh. En liesing Swiestern geiht över't Land. Wedder en Dag to Enn. Hier un dor blucken Lüchten up in Kammern, Stuven. Liek gegenöver brennt dat Licht de ganze Nacht. Noot un Sorgen, Plaag un Möhsal laten nich los: Dien Naver in Leed, verlaten, verloren röppt swiegend ..... na di.
			En Kiel Göös Geel-diesig de Heven, Schummern över Hüüs un Land. En Kiel Göös röppt: Na Süüd! Na Süüd! Suur mien Weg, nadenkern mummel ik: Ik bliev! Ik bliev! Ik bliev tosamen mit naakte Bööm in kolle Eerd, slapend Blomen, vun Küll klaamte Vagels. Ik bliev, ik bliev in Düüsternis, grüvel un sinneer: Een Johr vergahn, een Woort nich seggt up rechte Wies, een Hand nich hollen, de na mi greep. Lange Nächten, korte Daag! In ierste Hellnis, meist noch in'e Nacht de Göös: Sünd trüch! Sünd trüch! Ik ok? Rudi Witzke leest düt Gedicht — tau'n Anhören: Hier klicken
Sommer's Afscheed Diesige Sleier weihen un weven över‘t Buschwark ünnen in de Grund. Slöönberen schimmern gröön-blaag. Root lüchten Vagelberen wiet in't Land. In Wulken vun Stoff un Mull pruust en Ungedööm: Geel-brune Weiten warrt upsluckt un döscht. Möven un Kreihn fleigen in Swarms, schriegen, schraken un hacken in ümbraken, naakte, hülplose Eerd. Bruun, brummelbruun griese Farven breiden sik ut. Noch malins blüüstert de Sünn purpurroot up. Afscheedstieden rundüm.
			Lichten in'e Nacht Lichten in'e Nacht? Düster de Daag? Verdreiht unse Welt in disse Tiet? Diss' Nacht hett Licht un Lücht up un daal, vun wiet un siet. Dood nich is de Nacht. Slaapt nich! Anseggt is: Upstahn, glieks! Upstahn in Freud, upstahn to Freden un Leven allerwegens. Jesus is born hüüt nacht: Bistand, Redder, uns Weg. Alltiets.
...vun Thekla
För Opa Op den Parkplatz bi de Kark stiggt ut swatte Autos Mannslüüd in swatte Kledaasch. Warüm lacht de so, wenn se kaamt, een Mensch to begraven? Hebbt se ok so lacht, as min Grootvadder in'e Eer bracht weer, verlegen Maand, in düsse Kark? Denn stiggt ut dat letzte Auto de Bruut, een witte Wulk. Allens vergeevs! Aver wedder heff ick an Opa dacht un mutt weenen.
	För P. Du hest mi ansehn, utlacht un seggt: "Bauerntrampel." Un "unsere Plattdeutsche." Dat seggst du faken. Liekers sitt ick in'n Geschichtsünnerricht un seh de Linie vun din Kopp över Nack un Schuller na bet in de Hann. Bet in din Hann... Woso büst du so un weetst nix dorvun? Woso weetst du nich, wer du büst? Un wer ick bün. De Stadt is to eng, dat Land is to lerrig, nix riekt ut. Avers ick fohr mit dat Fohrrad rut na Oma ehr Hoffsteed. Oma is alleen, ick bün alleen. Ick kann ehr nich rieken, se blifft alleen. Alleen fohr ick trügg. De Regen is vörbi, ick suus dör de Pütten, dat dat sprütt. Dat deit good. Woso is allens so? Achter de Knicks versteckt sick Regenbogen. Ick will leven, aver dat Leven sülven lött mi nich.
...vun Peter Perrey
Stratenstieden Öwer de stillen Straten, Daar gung eens blot de Klockenslaag. God Nacht, de Welt dee slaapen, Wuss, morgen weer ook noch een Daag. Öwer de langen Straten Keem af un an een Kraffmaschien. Daar giff dat wat to gapen, Un hild wull jedeen sien. Öwer de wieden Straten, Daar jagt se nu wiss Daag un Nacht. Nüms hett noog Tiet to'n Slaapen, Gruust sick vör'n nie'n Daag.
	Jungkeerls Sünd jümmers bannig stark. Leed keeneen sien Gequark. Slaat alle uppe Snuut, De pliert na unsen Bruut. Suupt ju woll ünnern Disch. Na Tosca rüükt, ni Fisch. Raseert or scheleert Haar: Weet ju, wi sün'n Gefahr. Staht vull in Saft un Kraft, Sünd ni nich afgeschlafft. Weet ni: In söss Dekaden Daar freet ok uns de Maden.
Farvenlehr I Swatten Düwel? De Düwel is alltiet swatt wesen. Liekers swatt is nu ni mehr swatt! Darüm mutt de Heben ook wat vun sien Schien laten: Witt weer mal licht. Egaal — allns egaal. Wi leeft in grieslik Tieden.
	Oordelen (Een Leed, mit Schölers op de Fohrt to singen) When in Rome, do as the Romans. (Amerikaanschen Snack) Deerns, de mit uns na Rom hinföhren, Dat mööt wiss Deerns met Baarten sien. Kate un Pat un Sue un Britt — De hebbt Baarten, Italieensch Baarten; Kate un Pat un Sue un Britt, De hebbt Baarten, Un de föhrt mit! Quaidaners, de mit uns na Guantanamo föhren, Dat schüllt Mannslüüd ohn Baarten sien. Ibn un Abdul, Osama, Raschid — De harrn mal Baarten, Muslimisch Baarten; Ibn un Abdul, Osama, Raschid, De harrn mal Baarten, Avers nu köönt se mit! Jungs, de mit uns na'n Irak hinflegen, Dat mööt Jungs met Raketen sien. Tony, Arie, Georgie sülvstdrütt, De hebbt Raketen, Eegen Raketen. Tony, Arie, Georgie sülvstdrütt, De hebbt Raketen, Un de wüllt geern mit! Battels, de ni na den Orient hin wüllen, De köönt ni uns Frünnen sien! ‚Frogs' un ‚Krauts', de wüllt ni mit: De hal de Düwel, De hal de Düwel! ‘Frogs' un ‘Krauts', de wüllt ni mit? De wiest wi een Reken, denn maakt se wiss mit! Januor 2003 To singen na de Wies „Alle, die mit uns auf Kaperfahrt fahren“.
...vun Gertrud Pforr
	Hal in! O Herrgott stell den Regen af, un schuuv de Wulken weg! We hebbt nu nauch, we brukt nix mehr, sünst kaamt we hier nich trecht. Dat Korn sleit ut, Kantüffeln fuult, un all dat Veeh wöör krank. O Herr, laat us de Sünn nu rut — we seggt vun Harten Dank! Ick weet, de Minsch is sülben schuld, se doon ehr Deel dorto. Villicht — kann sien — se hefft ut lehrt — Un de Natuur gifft Roh?
...vun Arne Bruhn
Wiehnachsbeed Bi tweedusend Jahr is dat nu her wat dat eerst Maal Wiehnachen weer. Siet de Tiet doot de Minschen luurn dat schull doch so lang nich duurn, dat ennelk wahr ward de groten Wöör: "Freden op Eer". Leev Herrgott, ik bitt Di hüüt den Dag, dat bold nu dat ok wahr warrn mag, un Minsch un Deert nich mehr lieden mööt ünner anner Minschen ehr Fööt! .
	Wiehnachstiet Gries un schummern is de Dag, koolt un rusig is de Nach' — dat Johr geiht op'n Rest! De Regen plötert an de Ruten, un vör dull huult Störm nu buten. Wo schöön is doch de Sommer west! Man dor: miteens en Licht vun wiet, hell lüücht uns de Wiehnachstiet! Bringt uns Freid un maakt uns Moot! Wulln de Minschen bloots maal hören! Un sik nich jümmers so vertöörn! — denn dä jem Wiehnacht würklich goot!
...vun Hein Klüssendörp
Wiehnachtstiet In de Welt is Larm un Striet — hier un dor un siet un wiet — in de Welt is to veel Noot — överall fehlt dat an Broot! — Leggt doch mal den Striet bisiet — denkt mal na — 'is Wiehnachtstiet! — Freden wull uns Christus bringen — as dat Wichtigst vun all'n Dingen! Besinnt Juuch up de Minschlichkeit! Helpt mit to uns' Tofredenheit! Leggt doch mal den Striet bisiet — denkt mal na — is Wiehnachtstiet! .
			Wiehnachten Wi Minschen sünd so groot un klook, glatt snacken köönt wi as en Book. Wi kaamt mit alle Saken kloor un finn'n in jede Supp en Hoor! Wi lüchten rin in alle Ecken un will'n bet an de Steerns ruprecken! Doch warrt dat wedder Wiehnachtstiet, legg'n wi den' Övermoot bisiet, denn sünd wi wedder — ach — wo geern, de ganz lütt Jung — de ganz lütt Deern. Uns warrt dat Hart so froh un licht — wi höört Christi's Geburts-Geschicht — de Dann'boom brennt — de Leder klingen, wi laten 's in uns' Harten dringen. Un süh mal an — dat kann nich fehlen, wi fangen wedder an to spelen mit Poppenköök un Iesenbahn, as wi vör vele Johr'n hebbt daan. Dat Wiehnachtsglück strahlt hell un rein un ganz in'n Schatten sitt nich ein. — Nu sall ok jeder dorför sorgen, dat dat nich blot för hüüt un morgen, dat dat för alle Tiet so blifft, dat all de Leev ok Wörteln drifft! Wi will'n as Bröder an uns hanneln un Larm un Striet in Freud verwanneln, de Freden mööt de Welt regiern, — denn lett dat Wiehnachtsfest sik fiern! .
Mien Wunsch Leve gode Wiehnachtsmann, kiek mi doch nich so böös an, 'n lütten Buttjer bün ik man un snack Di driest up Plattdüütsch an! Leve gode Wiehnachtsmann, Plattdüütsch snack ik Di hüüt an! Opa seggt, dat kannst Du ok denn Du büst doch bannig klook! Leve gode Wiehnachtsmann, hest wat för mien Iesenbahn? Se föhrt ok dörch Platt-Düütschland, denn dat is mi goot bekannt! Leve gode Wiehnachtsmann, kiek mi doch nich so böös an! Wat seggst nu to mienen Moot? Finns't mien'n Riemel nich ok goot?
			Kumm mit! Winterling kümmt ut de Eer rut,— nu is't woll mit den Winter ut? Sneeglöckchen bimmeln in de Sünn, — sühst du ok den Krokus dor ünn'n ? Veel gröne Spitzen kiek'n al vör dor blangenbi de Gorendöör. Dat Fröhjohr kümmt mit Sünnenschien, — kumm mit — un laat uns fröhlich sien !
...vun Werner Klüßendörp
Dei Drom Oft seih'k in Drom mien Öllernhus, dei Öllern stahn grad vör dei Dör, dat hett erlääft manch Sturmgebrus, as wenn dat gistern wier, kümmt mi dat vör... Ik seih üm't Hus dei Eikböm stahn, dei Telken reiken bet an't Dack, un hör denn Wind dörch ehre Äste gahn, dei Bläder weihn, as wierns ne' gräune Flagg. Grossmurrer seih ik an't Finster sitten, sei hett dei Brill up ehre Näs', up'n Schoot hett sei dei Bibel liggen, sei har gra'woll'n Kapittel läst. Dei Beerbom mit dei Klackerbeer'n steiht, wo dei Hoffwech kümmt, wi Kinner eeten sei ganz giern, un oft geeft "Beern un Klümp". Ik seih mi up dei Dörpsstraat gahn, vörbi an Krauch un Diek. un vör dei Schaul bliew ik denn stahn un denk an miene Kinnertied. Ik hür dei Stimm von mienen Lihrer: "Nun mach mal schnell, mein Sohn! In Zukunft kommst du etwas eher! Die erste Stunde läuft ja schon." Ik sitt denn in dei ierste Bank, vör mi dei Tafel mit denn Schwamm, denn Griffel holl ik in dei Hand, un all dei Schaulfrünn' seih'n mi an. Ik seih in Drom dei gräunen Wischen sei gahn bet an uns Dörp heran, dei Reihers seih ik tau biet Fischen, wenn's stahn in Schilf un Grabenrand. Ik rük dat Heu denn na dei Mahd, dei Wind drift dat tau mi, Heuwagen schwanken noch ganz lat an unsen Hoff vörbi. Von baben winkt 'ne hübsche Diern, dat Hor hett's schon als Dutt, vielleicht, denk ik, gefall ik ehr, denn ik bün nich mihr lütt. So denk ik oft in Drom taurüch an miene Kinnertied un bün denn ümmer nie beglückt, — un licht se noch so wiet!
...vun Berthold Cordes
	Sepenblasen "Sepenblasen, Vadder, gau, schallst mal sehn, wo schöön se sünd! Root un geel un gröön un blau schemert se in'n Sommerwind." "Jung", dink ik, "mien leeved Kind, wat du seggst, kann gor nich ween, denn siet twee Johr büst du blind un kannst keene Farven seen. Keenen Vagel un keen Bloom, uk keen Sünn un keene Pracht. All'ns is blots as wo in'n Droom, düüster, as in deepe Nacht." Vull von Höpen un in Iel loop ik gau na buten nun, wo mien Jung al eene Wiel achtern steiht an'n Goordentuun. Fröhlich blast he in de Luft Sepenblasen, rund un drall. Doch ehr de Wind se hööcherschufft, kommt ünnen se to Fall. "Vadder, in de Sepenblasen kannst du all'ns, wat fein is, seen: Vagel, Bloomen, Reh un Hasen, jüst so, as dat fröher ween!" "Ja!", segg ik un wunner mi, dat de Jung so glücklich is. In sien kindlich Fantasie is he sik dor woll ganz wiß, dat all dat Schööne op de Welt för em nu noch genauso tellt. — Blots ik, ik seh de Sepenblasen tweiplatzen op den gröönen Rasen!
			En Ei dinkt na Wenn ik mi dat so recht bedink, vergeiht dat Leven veel to flink! De Hahn, de kreiht "kikeriki", de Hehn leggt Eier, so as mi. Un doch bi'n neegsten Morgenraun, wöllt se di in'e Pann al haun. To'n Fröhstück haut se di op'n Kopp, smeert di op Broot un eet di op. Doch gifft dat Minschen — ehrlich, dor is dat lang nich so gefährlich. De laat di leven, bröödt di ut, de fodert di un pleegt di goot, bit du en stolten Hahn afgiffst un jümmer bi de Höhner bliffst. De kannst du treden, Dag för Dag, in jüm ehrn schöönen Höhnerslag. So leggt se Eier, bröödt se ut, wo dat in'n Leven wesen mutt. Un ene groote Kükenschoor, de find dat Leven wunnerboor!
		To laat In'n Vörjohr 1910, dor is he boren, nah bi Zeven. Sien Öllern dään sik woll frei'n, bitlang harr't jümmer Deerns man geven un dat glieks söven an'e Tall. Of nu en Jung oder en Deern — denn Vadder weer dat nich egaal — "En Buur mutt her!", dat harr he geern. Al veerteihn Daag he töövt gespannt. Uk Mudder Griepsch weer lang al praat, mit ehren Kuffer in'e Hand luurt se vergeevs — he keem to laat! Wo dat in'n Leven mal so is, vergeiht de Tiet in'n Suseschritt. So männich grootet Hinnernis muss nahmen warrn von Tiet to Tiet. In'n Sommer, he weer twintig Johr, drööp he de Fro för't Leven. He wull mit ehr na'n Trooaltar un ehr dat Ja-Woort geven. Doch nich glieks foorts, all's bruukt sien Wiel! Drüm worr he eerst enmal Soldat. Sien Deern lööp weg, se weer in Iel, he weer alleen — nu weer't to laat! De Harvst, de keem, dat Loof füll daal. Sien Felliesen harr he al packt, as man em hin na Rußland haal. "Uns Sieg is wiss!", so harr he snackt. Doch geev't blots Elend, groote Noot. So männich gode, leve Fründ, de fünn in'n Krieg woll sienen Dood. Alleen bleef männich Fro un Kind, ahn Huus, ahn Dack in kole Nacht. Doch he keem trüch un an de Straat stünn' Minschen wenend, keen en lacht, all's is kaputt, all's is to laat! De Tiet vergüng, na en poor Johrn, dor weer dat Elend al vergeten. Dat Leven, dat weer beter worrn, dat geev uk wedder goot to eten. Un he ward öller un bedinkt, wat he all'ns beter maken künn. Dat Leven harr em wiss nix schinkt, nu aver schien för em de Sünn, bit ene Krankheit em smeet daal. He wüss, dat Klocken wiedergaht, dreiht man se op von mal to mal. För em weer Winter nu — to laat!
...vun Angela Ehlers
Variationen über ein deutsches Gedicht Dor günt övern Diek is de Heben so rot, dat sünd dusend Engels, de backt Brot. As elkeen Johr in de Wiehnachtstied is't hüüt allweller mol so wiet. De backt witte Stuten un Klöben, ünn steiht de Eiderschnigg to töven. De Sünnerklaas hett ehr bestellt, he schickt dat Schipp rünner de Welt. Düt Johr backt de Engels keen een Stuten för rieke un verwöhnde Leckerschnuten. Düt Johr givt dat Brot för de Welt, för Kinner in Armut, alleen, op sicks stellt. Wat de Engels backt hebbt, schöllt se probeern, un wenn se satt ward, hört Sünnerklaas dat gern. Lütten, holt de Hannen op, dat Schipp is gau leer. De Schipper röpt: Engels, nu backt man mehr! Dor günt övern Diek is de Heben noch jümmers rot, dat sünd de Engels, backt Brot üm Brot. Dat Schipp flüggt över Dieken un Watt, wanneer ward all de Kinner mol satt?
			Wann fangt Wiehnachen an? — wenn de, de to de Schwachen tellt den Starken dat vergeben deit, dat he mal schwach is un verprellt — wenn de, de to de Starken hört den Schwachen dorför mag, dat he mal düchti sicks verwöhrt — wenn den, de allns besitten deit mit den deelt, de nix hett un ni blots nickköpt un vöröbergeiht — wenn den, de jümmers luud un nie nich still anhölt bi ehn, de niemols schnackt un tohört, wat de em vertelln will — wenn dat Liesene luud ward in de Welt wied un sied, an alle Enn un dat Luude sick liesen na achtern stellt — wenn dat, wat so oberwichti is un groot ohn allns Bedüden ward un dörch dat Lütte, Fiene kümmt int Lot — wenn int Pickendüstre een lüürlüttet Licht angeiht un Du kiekst ni wech — nee, Du geihst dor opto un büst bereit — denn, jo denn fangt Wiehnachen an.
Dat Licht Dor kümmt nu weller düsse eene Nacht, vun de de Minschheit ward vertellt dat se uns hett dat Lüchten bracht. Ik kiek dörch düsse hille Welt un weet miteens, ik weet — gor nix! De Minschheit weer in Not un groode Armut, een Stall stüng dor mit Ossen, Esel un mit Stroh. Een lüttet Kind in Schutz un Obhut, de Öllern haln vörwiss keen Roh. Veel dusend Johr un ännert hett sik — gor nix! Boben weer een Lüchten un Blinkern an'n Heben, een hellen Stern mit grooden Stert. Ünnen de Harders bangen dächli üm ehr lüttet Leben, erkennen dat Teeken vun grooden Wert. De Mächdigen schert sik üm — gor nix! Doch wenn uns de Stern mit sien hellet Licht Bringt to'n Anholn un Nahdenken eenmol in't Johr, un vun dat lüttje Kind in'n Stall de Geschicht makt uns de Not vun de Minschheit gewohr, denn hebt wi Wiehnacht un wi erkennt — allns!
...vun Ewald Eden
			Wiehnachtsstiern Wat is dor boben för'n Stern to sehn steit dor in schwaarte Nacht sien Lucht dat is so wunderschön as wenn een Engel freudich lacht Ümto de Häven is as Ink dat Weltall hollt de Oahmluft an de Stern dat is 'n Herrgottsding schleit Old un Jung in sienen Bann Is denn sowiet dat Winacht is de hillich Nacht is dor kummt to us aal de hillich Christ is dat nich wunnerboar
Een van us... Jan-Hinnerk steit dor an de Stroat een Meter un een Bäten he kikt so plietsch un so ak'road is stoadich bloß an d' äten In d' Rechter hett he een Stück Schinken in d' linker Füüst een Knüben Brot sien Oogen sünd as Sterns an blinken sien Backen lüchten gleunich rod Van smörgens bit oabens is he an wenken as wenn he dirigeeren moot deit jedereen sien Lachen schenken ov de nu schlecht is — ov is good So mennich een de mach woll särgen de Jung is nich ganz dääch in d' Kopp denk dat man hier bloß aal kann börgen villicht löpst du ok bold Galopp
	Dörpfest So 'n Dörpfest is doch woll heel moi de Jungen frischk — de Ollen toi Jeden deit sükk utstaffeern elk ov een mach noch wat leern De Anfang is meest woll wat stuur as Börgermest de dikkste Buur weet nich bi d' Schnakken lostolärgen anstatt man eenfach Prost to särgen In d' Teld dor is vöäl Tingeltangel de Lüü sünd good in Schweet in jeder Hörn düchtich Gerangel wor mörgens nümms mehr wat van weet De Krööger kann dor nich tägen kruupen so mennich Gatt is utdrööcht man will vandoach sükk recht besuupen dat heel Dörp — dat is nööcht De Mannslüü sünd all düchdich duun de Föät word'n sinnich güüst de Kapäel — de givt allwäär Kattuun elk gript sien Deern mit d' Füüst So mennich Stünn'n noa Middennacht de Jungs haangt över d' Heck de Krööger sükk sien Geld anlacht as Botter ünner d' Speck Dat Dörpfest wee doch wäär heel moi de meesten hebbt een dösich Brägen de Ollen sünd noch net so toi de Jungen mööcht sükk rein nich röögen
			Ovscheed van Moder Oach, weets du d' noch… ikk weet dat noch. Besinnst di noch… ikk besinn mi noch. Süchtend koamen mennich Froagen ikk spöör wu hör dat Haart upgeit see kikkt retuur in Jungtieds Doagen as see tägen mi an d' Moorkuul steit vergääten sünd de Olldachssörgen see föölt sükk wäär as junget Wicht dat nich denkt wat givt dat mörgen dat nich weet woarüm see schwicht saacht goa ikk een Trää bi d' Sied loat hör alleen in hör Bedenken wiel ikk spöör dat dit ‚ganz Wiet' hör endlich Ruh un Frää deit schenken disse Momang an Moorkuuls Wischen dit indüüken in ‚fröer moal' dit ‚Nu in Güstern' mit nix dortüschen dat is de Läävensgrens hör Poahl
		Mien lütji Dörp Mien lütji Dörp mit de tein Huusen mien lütji Dörp dat is nich mehr wat wee dat moi in mien Besinnen wat deit mi dat in d' Haart woll säär Een Mersfolt un een hoogen Törfbüld achter elker Huus wee dat to sehn de Röäk nu noch mien Denken füllt wenn ikk mi an de Eekboom lään De Boom is eenzich hier noch blääven stollt rekkt de Kron wiet över d' Diek blods bi hum seech ikk noch Lääven wenn ikk so över d' Land henkiek Dat Kinnerlachen is verweiht keen Lien mit Waaschk is mehr to sehn keen Krööger mehr vöör d' Kroochdör steit keen Minsch is hier mehr good to Been Ikk drei mi üm — moot eenfach goahn mien Been'n sünd stief as Eeekenhollt mi rullt ut d' Ooch een lütji Troan ikk spöär — nu word dat Haart mi kollt
Drei di üm... Achter d' Diek de gröön'n Wischen de Bloaden krüüseln saacht in d' Lücht Schwaartbrod un Schink up schüürde Dischen Lachen över d' Land hen flücht An de Dieken schloat de Bulgen de Penners lüchten rod un geel an d' Hääven jachtern witte Wulken dat junge Volk danzt up de Deel Ut d' Dörpkrooch hört man Puustmusik ov un to deit een Bescheed hier is nümms aarm — un ok nich riek hier singens aal dat sülvich Leed Dat Leed van Heimoat un van Leev dat singt man hier sied duusend Joarn liekers wat dat Lääven dreef ikk moot doch wäär noa Huus henfoarn
		De Maienboom In d' Kriemhildstroat in Oestringfeld hebbt de Noabers sük een Maiboom sett hevv hunnerd sehn — ik hevv hör tellt he as de moieste lett Van d' Huusfroo hen bit too'n Koptein aal hevvt sük rööcht — un hevvt sük ploacht dat Waark dat steit nu schier un fein nümms noa de Aarbeid froacht In d' Rundum üm dat bunte Gröön dor sing'n see — un jachtern ik hevv noch nie niks moiers sehn van vöörn un ok van achtern De Nacht löpt hen — de Mörgen schummert de Lüü falln möö in Beäd un Kast' bi mennicheen de Brägen wummert hett mit dat Denken woll sien Last Doch Middachs — jedeneen is dor dat Maienlucht begröten de Köpp de sünd ok meist wäär kloar elks Wicht de kricht 'n Sööten Hollt man good fast an Bruk un Plääg'n de Enkels word dat danken well dat vergätt bi Doon un Wäägen vergätt ok siene Schranken
	Dat Füürtornlucht strikkt över d Woater twee kort dree lang un een Minüüt niks Jan-Hinnerk stroakelt saacht de Koater un sächt: nu givt dat Tee — heel fiks he klautert de iistern Trapp andoal fiefunsäßtich luude Stappen dat deit he geern för dit Verhoal sien Patzmann schlutt jüüst de Buterklappen up d' Bakk in d' Köäk dor stoaht de Köpkes up d' Stöövken wacht de Teepott all dat rükt net as bi Moder Röpkes in d' Kluntjestuuv up d' Winachsball de gääle Room sien Wulkenbloom lett as een Bild van stille See de halve Stünn'ns as in Droom de sett nu allens wäär up Stee
			De Wind Over de Kolken weiht suutje de Wind de Grens hett för hüm keen Bedüden he schmüstergrient as een lüütji Kind man hört sien Lachen van wieden de Blööm'n nikkoppen wenn he hör eit de Bulgen saacht över d' Gröönland strieken de Schoapen rüscheln sinnich dör d' Reid langs de hoogen Dieken van d' Eiland blenkert de Füürtoorn in d' Lücht de Süän verkrupt sükk achter de Hääven an d' Siel Minschen tohoop man sücht hier hett man noch wat van sien Lääven
	Grootmoder De Dach drüselt sükk dör de Stünn'n — in d' Köäken is dat de halfluchtige Tied. Grootmoder moot sükk mit dat Begääven anfrünn'n, ov see nu so is — ov doch nich so blied. Up jederfall is see alleen. See schnakkt mit de Sünn, de noch dör de Appelbööm blenkert. Dor is anners nümms an de see wat särgen kunn: Buten up d' Land; stuuv achter de Waal de Noaber sien Jung mit een Melkbumm' rümschlenkert: Jan-Hinnerk, wat hör eegen Blood is, de letzt Enkelsöähn, de hör noch blääven, de is sied eeergüstern bi d' Kommiß. De Kriechmoaker bruken sien Lääven. Sien Voader — de Foormann un Diederk sien Broer, de lirgen all laang in de Grund. See ween de eersten de intrukken sünd, see ween de eersten de dodblääven bünd, dor frocht een nümms ov di dat gefaalt. Blods de; de dat scheeten togaang brocht hevvt; de sitten moi hoch un moi drööch. Wovöäl Blood denn an hör Hann'n kläävt is liekers noa annermanns Möäch: So sitt see allenich in de halfdüster Köäken; hör Hann'n strieken de Katt saacht över d' Hoar; see deit heel sinnich dat Füür inröäken; dat moakt see in d' Huus nu sied tachentich Joahr. De Mörgen mit sien Olldachsgelaarmte, de sücht hör denn sitten in d' Hörn — de Hannen in d' Schoot, de Oogen noch kloar — blods hör Lääven — de Waarmte, de is nich mehr dor.
			Mien Droomland… Ikk goa bi Nachten dör de Wischen een Rüscheln weiht saacht dör de Lücht hier dat Woater dor de Diek un jüüst dortüschen een Nachtuul över mi henflücht de Moand haangt sülvernwitt an d' Hääven sien Lucht sprenkelt dat ruuge Meer de Strand de läävt van flüchtich Lääven in mi dor geit de Ruh tokeer mien Haart schleit as een sieden Trummel mien Blood dat singt as schloapend Wind mien Seel luurt up dat Steernsgebrummel mien Denken is unschüllich Kind ikk seech de Stünnens vöör mi flüchten de Trää van hör an Woaterskant ikk spöör een binnerwendich süchten noa di, mien Haartens Freesenland
	Een poar Froagen blods … Wat is wenn wi Theoater speel'n wiesen wi Lääven ov doon wi blods so wat is wenn de Minschen de Welt verneel'n zerstöört see dat Lääven ov doon see blods so wat is wenn wi us be de Hann'n foaten bewoahrt wi dat Lääven ov doon wi blods so up all disse Froagen dor kricht man keen antern up all disse Froagen word schweegen
			Wat hett dat woll to bedüüden... Irgendwat is verdreit in de Welt. Minschlichkeit — froacht di een, wat is denn dat? Dat is doch 'n Begreep ut urolle Tieden — ikk keän blods een Word — dat heet Geld. Wat anners kann d' doch vandoach nich mehr lieden. Kiek di moal Winachen an — dat is ok so'ne Soak. Wee fröer moal wat mit Gefööl — un so, dat kann di bold nümms mehr vertelln. Nu is dat een reinet Geschäftengedoo — un jedeneen is över to wenich an Schelln. Freud över 'n Stükk Kook ov een frünnelked Word, dat kanns d' nich mehr verwachten — dat is wat van de besünnere Szort, de meesten doon dat verachten. Dorbi is een leeven Blikk mehr weert as duusend Geschenken — kiek moal een spierke noa achtern torüch, denn machst dor woll moal an denken.
		Schwiech still… Schwiech still mien Haart, schwiech still mien Seel flücht över d' Woater licht see weet nich wat see söken will see käent nich Förm un nich Gesicht see spöört dat mi wat fäälen deit see sücht dat Lokk in mien Besinnen in dat sükk aal mien Süchten dreit so witt as unbeschrääven Linnen see kummt eers trüch wenn see wat funnen wat liek in mien Belääven passt wiel see denn 'wiß dat ikk hevv wunnen wiel verlüstich geit mien Olldachslast Ewald Eden leest düt Gedicht — to'n Anhören: Hier klicken
			Neeschier… De Stuvendör sük nich bewäächt dat Schlöädellokk verhangen man meent — dat dor de Engels fleecht in Kinnerhaarten söötes Bangen De Fenster wiest in d' Appeltuun villich kann man wat spitzen de Gröttern sünd vöör Neeschier duun see doon sük rein erhitzen Möächt see noch so foast sük quääln sük an dat Müürwark hochtotilln stoadich deit een Stückji fääln an dat — wat see woll weeten willn Man sücht dat blinkern in de Schieven sinnich geit een hen un her nich weeten wat de binnen drieven in Kinners Kopp geit dat tokeer So moten see sük still bemööten bit dat an to pingeln faangt Geschenken — Kringels — Päpernööten Knecht Ruprecht ut sien Büdel laangt
	Winachen... Winachen wee nich blods in Huus — nää — Winachen wee ok stiäl up een annern Stäe bi Oma un Opa — un jümmers wäär nee Winachenmörgen muß man eers schnüstern wat Winachsmann brocht har — so mirden in Düstern Dat meest, wat wi kreegen, wee wat antotrekken. Us Öllern mussen sükk bannich noch rekken, Speeltüchs — dat wee ok woll dor dat wee meest een upklütert Holltpeerd ov een Pupp van verleeden Joahr wat hevvt wi us hööcht — mit dit un mit dat wat hevvt wi äten — wat ween wi moi satt schnoamiddachs gung d' noa Oma un Opa andoal dor geev dat „Bescherung“ — ton tweeden moal un wäär wee rejell wat to Schlikkern dorbi wat wee mi noas schlecht — un dat nich blods mi verglikks dat mit vandoach — so wee dat meest wenich man wi ween tofrää — ok noch mit een Pennich
		Engelsvisit Vernacht wee een Engel bi mi to Visit he wull mi wat särgen he keek so heel blied sien Flöägels de blenkern as fiinspunn'n Glöäs ik kunn mi blods höögen een Troan hung mi an de Nöäs he wull mi wat bring'n van Heiland un Fräee ik höör heel fiin Sing'n kunn nich van de Stäee mien Haart dat wor licht as de Wulken an d' Hääven wee so tomoal an jachtern un schwääven ik spöär rein niks mehr van Olldachsbedrüüs mien Seel stapp dör Müür'n flooch hoch över Bargen keek in een büld Annerlüühüüs höör Minschen sükk targen seech Kinner in Nod doch as de Engel to hör keem dor wee allens wedder good un ik wuss bi mi ganz deep in mi binnen wenn an de Engel wi glöövt deit de Fräee up d' Eer winnen
		Winachswunner Winachen kummt mit groode Trää överall dat festlich blinkt Knecht Ruprecht suust mit siene Schlää Kinners nä — wat Freud he bringt All de Harten sünd vull Waarmte blied seegen de Gesichten ut in disse Nacht givt d' keen Gelaarmte de Herrgott lett de Engels rut Well nu oapen Dören hett un een Winachsboom mit Keersen stollt de Engel dor sien Teeken lett wor Globen noch de Leevte hollt
			Een Froach blods... Wat is eelich Winachen well weet dat woll noch well denkt an dat hillich Geböören jedeneen de lett dat kroaken as wenn dat üm geit de Welt to verföören Winachen dat hett Frää to bedüüden un Minschlichkeit hier up de Eer woneem schull'n anners de Klokken woll lüüden wenn Een deit de Anner blods säär loat dat heele Gedrüüs moal ünnern in d' Schkappen denn schall dat in de Hüüs mit de Freud ok wäär klappen
	Hillichoab'nd... Höörst du de Winachsglokken lüüden kling'n noch so fien as dröögen Schnee dat kummt — man höört se ganz van wieden heel wiet wäch noch — över See De Schepen de noch buten sünd de seilen flink in d' Hoaben de Herrgott givt hör goden Wind dreit mennich Stüür van boaben An Hillichoab'nd sünds aal in Huus hollt de Kinner un de Fro in d' Aarm is buten ok woll Stöörmgebruus ünner d' Reitdakk is d' moi waarm In d' hukich Stuuv an d' Gävelmüür steit d' Winachsboom in d' Hörn de Keersen sünd dat eenzich Füür up d' Jesuskind sien Törn Wenn d' Engels dör de Koamer glieden man spöört de Flöägels strieken denn brukt man heel niks Stures lieden in dit Nacht mutt dat wieken
			Kiek moal noa boaben... De Häven — schwaart un sternenhell trotz balkendüster sücht man wiet een Lucht dor boaben — schienfattgrell schall us stüürn döör de Winachstied mennicheen kikkt as Tüünkroam dat an man glövt doch nich mehr an de Winachsmann nä — de Winachsmann loat man föör Jungs un föör Deerns föör de Groten dor lüchten de Herrgott sien Sterns een bäten Besinnung deit jedereen good sett di moal doal un säch Danke denn krist du wäär Moot niks paaßt woll bäter in disse Tied villicht maakst ok du Winachen is nich mehr wiet
		Nu is d' nich mehr laang hen … Wenn dat üm veer all düster word geit sinnich woll dat Joahr to Enn'n tomoal schleit up de Himmelspoort man sücht de Engels rönnen Hier is de Büdel noch nich vull dor sünd noch heel keen Päpernöten Winachsmann kikkt all rech dull wiel see nu nödich losfoahrn möten Överaal dat Tüchs verstäken wat see an Hillichoabnd verdeelt moot man ok moal de Aarms langrekken wenn hier un dor een Ledder feelt Wäkenlang word Stuten backen dat Himmelsfüür geit ni nich ut de Engels hevvt keen Tied to schnakken see kennen blods noch Winachsstuut Winachenoabend is d' denn sowiet de Lütten rönn'n aal hen un her Minüten wordn to'n langen Tied dat Töven deit all richtich säer Wenn denn tomoal de Dör up geit de Keersen sünd an lüchten wenn Winachsmann denn vöör een steit much mennicheen woll flüchten Is ok so'n spierke Angst dormanken de Oogen blenkern doch as Sterns wenn ut d' Winachsmann sien grode Pranken Geschenken koamt föör Jungs un Deerns
			Een sünnerboaren Tied Överall hört man de Engels ööven heel fiin un heel saacht dat see nümms stört de Kinners up d' Eer köänt all nich mehr ovtööven wat dat an Winachen woll geböört in Schuven un Schappen in Winkel un Hörns lett Moder Bott för de Winachsmann ok ünner de düster Kellertrappen haangt noch wat för sien Gespann groot Hinnerk de kann dat nich loaten stilkens to luustern un hentofoaten Stine de wüür dat joa ok allsto geern doch dorför is see to lütt de Deern wenn Opa dat woahrt deit he woll moal schellen un sächt he wüür dat de Cloaskeerl vertellen doch liekers deit he de Oogen tokniepen he kann doch sien Enkels nich an d' Hääven verpiepen Voader hett rein keen Tied för de Froagen he mutt achter de Pinunsen anjoagen denn ok dat hett sükk ännerd in disse Welt Freud up de Eer givt dat blods noch för Geld
	Neejoahrsmörgen… Nu bün ikk dor — so sächt us saacht dat neeä Joahr — kikkt an sükk doal un schküddelt sükk, denn aal de gräsich schidderk Kroam so üm hum to, de moakt doch rein de Stiäm hüm loahm. De Minschen hevvt in Överdüür ovbraant een büld Silvesterfüür — see hevvt dat ballern huulen kroaken un ok woll düchdich fleuten loaten. Dat Fleuten is verfloagen, dat Kroaken und at Huulen schwicht — doch in de eerste Joahresdoagen een Hopen Schietkroam in d' Natur rümmlicht
		Heimat Wor de Seils in d' Wind fluttern wor de Buurn sünd so riek wor de Möälns in d' Wind ruttern wor man Schoap sücht an d' Diek dor kanns häntich good leeven dor is de Ruh noch in Huus dor köänt de Haarten noch schweeven ok in d' Störm sien Gebruus wor de Kädel up d' Füür steit wor de Teepott ni fäält di dat Höögen tomöötschleit liekers ok wat die quäält dor word nich vöäl kauelt dor word nich vöäl tüünt ok wenn Olldachsgejauel di wat anners anschüünt
	Dat lüütji Dörp Dat lüütji Dörp dor an d' Diek dat tellt noch keen twintich Hüüs hier is nümms grood un ok keeneen riek un in de meesten hör Koamers un Schappen dor schmachten sogoar de Müüs Bookweetengöärt un Karnemelksbree dorvan mooten de Minschen elker Dach lääven statt Schoo anne Footen droagen see Klumpen elektrisch hett man hör ok noch nich gääven un Woater kummt nich ut de Leitung dat mooten see ut de Pütt pumpen de Pütt dor vöör dat ole Wertshuus dat Weertshuus mit de spoakerken Schieven in dat keen Mannsbild mehr vöör d' Tresen sitt in dat de Spinnkers sükk de Tied verdrieven un blods noch de Störm de Dören upritt in dat lüütji Dörp dor an d' Diek dor lääven noch söbentein oal Minschen un twalf Wittfruun alleen mit achtein halfjöährich Kinners de sükk to Winachten all ganniks mehr wünschen as villicht moal een Poar Strümp anne Been
			Oabendleed (Melodie: Guten Abend, gute Nacht) Schluut'd de Oogen, schloapt in schloapt in d' Heergott sien Sinn lächt de Sörgen bi de Sied schloapt in Ruh un wääst blied Mörgen froo — wenn Gott will — dreit sükk wiider dat Spill mörgen froo — wenn Gott will — dreit sükk wiider dat Spill Schluut'd de Oogen, schloapt jo free wenn ok hoch geit de See föölt jo sääker un bewoahrt wünscht jo alltied goode Foahrt Mörgen froo — wenn Gott will — dreit sükk wiider dat Spill mörgen froo — wenn Gott will — dreit sükk wiider dat Spill
			Bi us an de Küst... Steist Du up d' Diek kikkst över de Wischen de Wulken an d' Hääven seil'n over di her van d' Seekant weiht di een busigen frischken noordwestigen Wind mit Oahmen van d' Meer de Korben de strieken over de Schlengen de Miesmuschkels blenkern achtern in d' Watt de Bulgen de schakkern see jachtern un lengen un tägen di schnakken de Kinner noch Platt de Weertsmann in d' Krooch stuuv achter de Schlüüs in de Krooch mit de Röäk van dat Törffüür he hett van Äten und Drinken genooch för de Sömmergasten in de hukelich Hüüs un för de Mannslü up de Kutters an d' Stüür hier is een büld van de Gemütlichkeit de nödich is wenn d' üm Minschblieven geit *** Wenn du up d' Diek steist un kikst över d' Woater denn süchst du wu Hääven un Meer eenich sünd wenn du up d' Diek steist un kikst över d' Woater denn spöörst du den frischken anlandigen Wind wenn du up d' Diek steist un kikst över d' Woater denn hörst du de Korben strieken wenn du up d' Diek steist un kikst över d' Woater denn föölst du woarüm ik van hier nich kann wieken wenn du up d' Diek steist un kikst över d' Woater denn süchst du mien Haartblood loopen wenn du up d' Diek steist un kikst över d' Woater denn weets du dat Gefööl van Heimoat dat kann man nich koopen
	Klöärland Oostfreesland... Grööne Wischen, bruunsched Moor un jüüst dortüschen hooge Dieken vöör Penners Groo mit Woaters Spoar griesgrau lüchten Schliekens Watten Schlengen trekken sükk dordöör foaken flüchten griese Katten loaten achter sükk Mallör Wattschlääschuvers sünd an fangen Granoat un Stint un Grabbelbutt deit ok moal een noa achtern langen denn blods, wiel he een näämen mutt Schoapen rüscheln dör de Reiten in d' Dünenlooch an Seesietskant man hört de Gretoas sinnich fleiten wenn see trippeln langs de Strand man hört de Bulgen wenn see störten sükk över Kopp tägen Hoabens Müür man sücht denn Seehund mit sien körten Schnuut sükk bekieken dat Gedüür man sücht Hoasen över d' Vöörland brakkern Goosen strieken dör de Lücht höört Mövkes up de Dalben schakkern un spöört wu saacht de Tied verflücht
		Dodensönndach Stillichkeit Graftenruh’ un Hillichkeit Stoom licht över Kaarkhoffs Wischen Klokkenlüüden un dortüschen heel van wieden huulen van een Schkippssireen wiel, de Stüürmann kann de Kant nich sehn de Koptein de sücht blods griese Lücht de häntich över d’ Woater flücht he meent tomoal de Seel’n to spöörn de hüm willt in d’ Hoaben föörn
	Wor is d' aal blääven… Een lange Reis geit nu to Ennen van wiet her dreef mi dat noa Huus ikk hoap up Minschen de mi kennen un flücht vöör frömmdet Woordgebruus ikk hööch mi up mien Modersproak fööl all de Waarmte strieken bün blied dat Weltens griese Doak vöör dit Gefööl deit wieken doch as ikk dör de Stroaten steuster söök vertwiefelt Kaark un Krooch maark ikk dat ikk vergäävens leuster un mi mien Hoapen drooch hier is nix mehr ut mien Besinnen is nix mehr wat mien Denken eit ikk kann nu wüggelk nix mehr finnen blods Koal de mi up d' Föölen schleit
			Spekuloatius un Boskop-Appels mi dücht dat is bold wäär so wiet Hönnichkook un Peergetrappels man rüükt un höört de Winachstied dat Föölen is noch Sömmers Lücht villicht een bääten Harstens Schmoak in d' Tuun sücht man de riepen Frücht as een Wunner Heergottssoak man sücht de Spinnkers sülvern Netten an d' Hekkenwaal un Wilgenstokk man sücht wu sükk de Immen setten as kennden see de Joahrstiedklokk man sücht de Bloaden sükk verfaarven dat Stiekelschwien frätt sükk een Pans de Bottervoagels Lääven aarfen un föören up de Dodendanz tomoal licht denn een witted Dook över allns wat Sömmer wee ut d' Schössteen'n küselt denn de Rook över d' Natuur, de ünner Schnee
	Aal sünd s' tofrää... Wat rükkt dat moi in d' Winachsköäk noa Griebenschmoalt un broaden Goos de rode Kool mit Appelröäk steit tägen de bruune Sooß Moder hett all gleunich Bakken see schufft de Potten hen un her hett achter sükk so stuv to pakken dat Fatt mit de geele Botterschmeer in d' Bakkschapp is dat good an schmurgeln de Vöägel kricht een kröstern Huut Voader deit mit Doornkoat gurgeln in d' Piep schmöökt he een grääsich Kruut de Kinner sünd an d' Pott utschlikken de Deech haangt an hör Zukkermuul de Hund de is to best up Stükken he röäkelt sükk in d' Sofakuul wat givt dat moiers as so'n Winacht wor jedeneen vöör Bliedheit good wenn denn ok noch so'n spierke Glükk lacht denn hest doch glieks wäär neeän Moot
			Ook en Heimatleed Dat is jüüst, as ov mi een Engel över mien Haart strullert hett — sää mien Opa heel blied, wenn he sien Köpke Tee up de Kökendisch sett. So is mi dat ok, wenn mi wat Goodes geböört, wat eenzich de Hääven un nich denn Düwel tohöört. Ikk spöär, wenn dat kummt un dat kummt up mi doal, denn steit mien Sinnen so fast, as een eekenen Poal. Dat is as d' verwachten van Moder Natuur, wenn see in winterlich Nachten licht iisfast in suur. Dat is as wenn Voagels dör de Vöörjoahrslücht glieden — denn rüükt man dat Gröönen ok all van wieden. Dat is as wenn Sömmers de Sünn ünnergeit — un de neeä Dach üm Oost allwäär sien Füürboagen schleit. Dat is, as wenn de See dör dat Schliekland strikkt — un de Woaterhund neeschierich över de Sandhümpels kikkt. So is mi dat hier, in us Vööröllern Land — dat is mi so schier, as an keen anneren Kant.
		Goode Vöörsatzen Wi hevvt nu allwäär achterloaten good äten, drinken, Fierderee de Olldach hett us wäär to foaten mit siene Sörgendreieree Wat man Neejoahr sükk vöörnoahm'n hett so dit un dat to ännern mit elker Dach dat anners lett up use Wandkalennern De eerste Wääk, un noch wat mehr sitt een dat bannich hoch in d' Kopp du schuffst dat in di hen un her as de daarte Teller Boonenzopp Du machst dat bold nich mehr ankieken wat dor so lücht hett, rein un wiet deist dat in irgendeen Kuul bedieken un denkst bi di — wat schall de Schiet Dat düürt een poar Moand un een bäten denn hevvt wi wäär so 'n Olljoahrsnacht in de di denn dat schlecht Geweeten van ünnern ut dien Buuk anlacht
			De griese Katt … Woahr di vöör dat bruunschgriese Watt, wenn de Lücht an d' Hääven de Welt di wiest — denn düürt dat nich lang, bit dat de griese Katt över de Woaterkant kiest. Denn helpen keen Schlengen, keen Prikken, keen Poahlen — denn kannst du ok nich noa de Luchten verhoalen. Dat eenzich, wat denn de Richt hollen deit, dat is dat Pingeln van d' Füürtoorn un de Keerl, de dor boaben up de Prikkenwacht steit. Anners hörst du blods schakkern un galpen van Möven un dat Woater, dat över de Schkippsplanken schleit. Du kanns anners niks doon, as bääden un tööven, dat de natte Dod mit de griese Katt een annern Padd geit.
	Vöörjoahrsoahmen De Blöömen de stoahn all sied Doagen in buten see wiesen hör gröönen un wittklöärich Schnuten dat as een Teeken van Vöörsömmerstied denn nu is dat Fleuten un Sing'n nich mehr wiet dat Fleuten un trillern van Bekassinen dortüschen dat gurren van Duven so as düster Rosinen dat de Schwolfkes seilen so licht dör de Hääven as deit da ni nich een Iiskoole gääven dat de Wilgenstruuk gääl as een Hönnichpott lett un Voader in d' Tuun de eersten Frücht all insett dat dat Woater wäär Woater un nich iisfast mehr steit un de Buur sien Märsfolt över dat Rövenfeld schleit denn köänt wir wäär trillern, denn köänt wi juchhein un köänt us an Moder Natur wedder frein
		Olldach Klokk half fief kreit de Hoahn He moakt düchdich Schandoal he nööcht us uptostoan wenn d' geit aal tomoal de Hööner suust van d' Rikk noa buten de Koiin fangen an to bölken an d' Jungvolks Koamers ballern Kluten see mooten hen to melken See kriecht hüütmörgen keen rechten Dreih hevvt aal een dübbelt schwoaren Kopp see ween up d' Baal bi Hinnerk Krey dor gung d' de heele Nacht Galopp Een Kööm een Beer een Danzkarree un tüschenin noch suupen bruken de Füüsten denn noch Klöateree gung man ähm fiks noa buten Üm dree up d' Soal dat Lucht utmoakt dat word ok nödich Tied de Strohsack hett man jüüst to foat denn is d' allwäär sowiet De Stünn'ns de loat sükk nich bedreegen Klokk half fief de Hoahn de kreit häst du ok noch so'n dikken Brägen de Buur di glieks mit Kluten neit
	Grootmoder De Dach drüselt sükk dör de Stünn'n in d' Köäken is dat de halfluchtige Tied Grootmoder moot sükk mit dat Begääven anfrünn'n ov see nu so is — ov doch nich so blied up jederfall is see alleen see schnakkt mit de Sünn de noch dör de Appelbööm blenkert dor is anners nümms an de see wat särgen kunn buten up d' Land stuuv achter de Waal hör Noabers Jung mit een Melkbumm' rümschlenkert Jan-Hinnerk wat hör eegen Blood is de Ekelsöähn de hör noch blääven de is sied eeergüstern bi d' Kommiß de Kriechmoaker bruken sien Lääven sien Voader — de Foormann un Diederk sien Broer de lirgen all laang in de Grund see ween de eersten de intrukken sünd see ween de eersten de dodblääven bünd dor frocht nümms ov dat een gefaalt blods de de dat scheeten togaang brocht hevvt de sitten moi hoch un moi drööch wovöäl Blood denn an hör Hann'n kläävt is liekers noa annermans Möäch so sitt see allenich in de halfdüster Köäken hör Hann'n strieken de Katt saacht över d' Hoar see deit to'n letzten moal dat Füür inröäken dat moakt see in d' Huus nu sied tachentich Joahr de Mörgen sücht hör denn sitten in d' Köäken blods hör Lääven — de Waarmte de is nich mehr dor
		De Wind Over de Kolken weiht suutje de Wind de Grens hett för hüm keen Bedüden he schmüstergrient as een lüütji Kind man hört sien Lachen van wieden de Blööm'n nikkoppen wenn he hör eit de Bulgen saacht över d' Gröönland strieken de Schoapen rüscheln sinnich dör d' Reid langs de hogen Dieken van d' Eiland blenkert de Füürtoorn in d' Lücht de Süän verkrupt sük achter de Hääven an d' Siel Minschen tohoop man sücht hier hett man noch wat van sien Lääven
	Drei di üm... Achter d' Diek de gröön'n Wischen de Bloaden krüüseln saacht in d' Lücht Schwaartbrod un Schink up schüürde Dischen Lachen över d' Land hen flücht An de Dieken schloat de Bulgen de Penners lüchten rod un geel an d' Hääven jachtern witte Wulken dat junge Volk danzt up de Deel Ut d' Dörpkrooch hört man Puustmusik ov un to deit een Bescheed hier is nümms aarm - un ok nich riek hier singns aal dat sülvich Leed Dat Leed van Heimoat un van Leev dat singt man hier sied duusend Joarn liekers wat dat Lääven dreef ik moot doch wäär noa Huus henfoarn
		Oabendrod — Oabendbrod up See dor luurt de natte Dod wenn de Noordwest mit düchdich rusen huult över Diek un Fischkerhuusen dat Woater sticht bit an de Kron un schakkert binn'n de Diek andoal denn hoalt de Düwel sükk sien Lohn un well he frätt, is hum engoal he schleit in d' Land wäär neeä Buchten ritt Diek un Minschenwaark in Stükken wat lopen kann neit ut in Fluchten dor helpen ok nich Minschens Nükken so is dat all dör all de Joahren dat givt keen stoadich Säkerheit Minsch deit sükk jümmers nee verfoahren net as de Mohr in d' Mengsel schleit
			Luuster in de Nacht, mien Kind, luuster in de düster Wieden — dor buten speelt de Nachtenswind, dat moakt he all sied alle Tieden. He speelt sien Spill up veele Orten, mit allens wat he kriegen kann — mit Strüük un Bööm in veele Szorten, ok Haarten geit he foaken an. Wenn irgendwat up d’ Haart di licht — du glöövst, dat bold de Dod di neit, denn kiek de Wind liek in d’ Gesicht un spöör wu flink de Pien vergeit.
	Versteist Du wat de Stöörm di sächt wenn he so över d' Land henfächt? He brengt Verkloaren van wiet her — van Unverstand un noch veel mehr. Wenn he denn düchdich is an ruusen, huult över d' Dakk un üm de Huusen — pakkt de Bööm bi ehre Kroon un dreit hör as een Grammophon. Brengt dat Woater so in Brast, dat dat in keeneen Büks mehr passt. Denn stell di boaben hen up d' Diek un spöör wu de Natuur so riek, denn riet dien Haart in Hängen oapen — blods so kanns du up Wunner hoapen
			Loat de Tied ruusen, loat de Tied suusen. See hollt nich Ruh' un hollt nich still, see moakt doch jümmers wat see will. Un jümmers löpt see liek vöörut — luurt nümms up d' Bekk, kikkt nümms up d' Schnuut. Deit elker Dach de glieker Trää, ov Kreech nu is, ov dat is Frää. Elker Dach is d' lächt un düster un elker Dach is Rümgeknüster. Ov Sünnenschien ov Hoagelschuur — Tied faalt dat lopen ni nich stuur. Drüm wees, mien Frünnd, mit Tied good Frünnd — solaang as wi up Eerden bünd.
		Nu sett di doal — vertell mi wat. Ikk hör di to — ok geern up Platt. Verkloar mi wat van d' Weltgeböören — beliekteek' mi moal düt ov dat — ikk much woll wat van Leevde hören, van Rövenschmeer un Suurkoolfatt —. vergäät ok nich, mi to vertellen van Elend un van Troanensnot — wenn Fleegers koamt in hooge Wellen un schmieten Minsch un Deerten dod. Vertell van Minschen, de sükk höögen, all över een ‚van Haarten Moin' — vertell van Minschen, de us nöögen, bi de dat Lääven wunnerscheun. Vertell mi wat van grööne Wischen, van Woater, dat man drinken kann — vertell mi wat van sülvern Fischen un wor man de noch sööken kann. Luster mi van helle Nachten, in de man Steerns an d' Hääven sücht — wies mi up, wat wi verwachten, wenn d' wiedergeit mit schidderk Lücht. Vertell mi wat van hooge Bargen — teeken een Bild van wiede See, verkloar mi, wor sükk Minschen targen — wor Läävensrod de witte Schnee. Un wenn ikk denn dien Schwiegen hör, wiel di dat Word verlüstich geit — denn spöör ikk, wo dat Haart di säär wiel nümms mehr an de Siet di steit.
			Wor de Noordseewellen trekken an de Strand … hevvt de Joarn wi sungen, in us Freesenland. Kunnen an de Dieken — wor dat Gras so greun — dör de Penner strieken, wor de Blöömen bleun. Niks is dorvan bleeven, nu is d' allens dod — niks is mehr mit Leeven, hier in d' Möörgenrot. Wäch de witten Strände, wäch de bleuend Strüük — sünd blods noch iistern Wände, Natur ümto is süük. Wor de Noordseewellen … de Tied, de kummt nich wäär, dat is as Kuusenkellen — dat deit so gräsich säär. Wor de Noordseewellen … dat singt hier mehr keeneen — man hört blods noch Vertellen, dat dücht as harten Steen
		Mien groode Leevde üm Klokk dree — un dat an elker Läävensdach — dat sünd dree moie Köpke Tee, so recht noa Freesens Oart un Schlach. Ikk hukel denn in d' Hörn bi d' Füür — de Sprenkels tinkeln an de Böän, föör sowat is mi niks to düür — de Teetied givt mien Olldach Stöähn. Hör ikk denn saacht de Kädel zirsen, de Hund röäkelt sükk in d' Sofakuul — denn is wiet wäch dat Joagen un Birsen, denn bün ikk moal so reschkoap' fuul.
			Süüch moal, wu de Wilgen bleun, de an Schlööt un Padden stoahn — ikk nööch di mit mi mit to goahn un di an dissed Bild to freun. Wu in de Sünn de Takken blenkern — wor Porgen gluumen ut de Leit, wor Jungkeerls mit de Paddstokk schlenkern un nümms Natur wat Leeges deit. Wor man noch weet, dat Heergotts Waark in jeder Deel de sülvich Weert — wor Gottvertroon noch so stark, dat Düwel bitt sien eegen Steert. Ikk much di geern dit Landje wiesen — dat geit nich mehr — dat is to loat de Minschen blods noa Doalers kiesen un holln dat noch föör akkuroat
		Vöörjoahr … Hörst du dat kroaken in de Takken – un dat knistern in de Twiegen? Dat Wassen hett de Bööm to pakken – dat Gröönte will wär Kinner kriegen. Fien spring’n de Bloaden in de Lücht, sülvern schient de sieden Huut – een Oahmen över d’ Land henflücht, mit Schmoak van sööten Sönndachsstuut. Dat düürt nich lang, denn schwääft de Klöären as een Wulk üm Struuk un Boom dat is een Häävensbildgeböören dat schient as gülden Vöörjoahrsdroom – dat lett as eene groode Reis’ up Wulkenscheepen wunnerboar hen un retuur in d’ Paradeis da Utstiegen faalt den sünner stuur.
			Pingstbööm dat sünd Wulkendrööm — wenn licht de klöärich Schleufkes fluttern, wenn överall de Dampröß’ ruttern, wenn gröön dat Land van Früchten schwoar, denn is us Plattland wunnerboar. Wenn in de Kaarken läävt dat Lääven, wenn jeden Heergotts Word versteit — wenn denn noch hell un wiet de Hääven, denn spöört Minsch, dat Tied wiedergeit. Wenn hoch de Schwoalfkes in de Lücht, wenn de Störk sien Kinner hööcht, wenn Di tomoal de Freud anflücht, denn weet, dat Di dat Lääven nööcht. .
	Novemberküst … Griese Lücht un griesen Hääven — griesed Woater, Stöörmbelääven, dat schüümt un schakkert an de Kant — ritt Stükken rut ut haarstich Land. Kikkt as een füünschen Woaterkeunich — mit Wellens Kroon as Oogen gleunich, blääkt as een Koppel dörgoahnd Ossen — deit schnuuven ut sien Woatermuul — is stark as hunnerddusend Vossen, wenn he kummt ut sien Woaterkuul un rekkt sükk hoch to Bargenhöächte — spüttert rein de Wulken natt — koam blods nich noa in siene Nöächte un goa hum bäter man ut'd Padd.
		Novembertied … De elmte Moand is dat in d' Joahr, de vöörletzde siet ole Tieden — man sücht in disse Nääveldoagen nachtens de griese Kerl woll rieden. As Schimmelrieder hett hüm wall ool Stormens Theo all beschrääven, un Minsch begript nich wat dat schall — wat dat bedütt, föör Minschens Lääven. De Minsch as lütji Eerdenkruper benöömt sien Waark un sükk as "Super" — doch "Super" man, dat is he wohl bi Schlukk un Beer un Alkohol. Wat aal dat anner hier angeiht — Natur un goode Welt bewoahr'n de Mohr doch in de Mengsel schleit, wiel — Minsch hett dor doch laang verlor'n
			Olldachsmörgen … Wat wullt Du Welt, eelich van mi — wat hevv ikk, wat ikk di kann gääven? Ikk bün blods ikk — bün bi mi bi, un hevv doch blods mien bietji Lääven. Is di dat wüggelk soveel weert, dat du mi lettst in d' Hääven kieken? Häst di bit nu nich an mi keert, un leets mi dwarß dör d' Lääven strieken. Wat schall nu dit "di üm mi sörgen" — dat lett mi rein wat striepelich, as wenn du weetst, wat dor in Mörgen all up mi wacht rein grieselich.
	Teetied Dat is jüüst, as ov mi een Engel över mien Haart strullert hett — sää mien Opa heel blied, wenn he sien Köpke Tee up de Kökendisch sett. So is mi dat ok, wenn mi wat Goodes geböört, wat eenzich de Hääven un nich denn Düwel tohöört. Ikk spöär, wenn dat kummt un dat kummt up mi doal, denn steit mien Sinnen so fast, as een eekenen Poal. Dat is as d' verwachten van Moder Natuur, wenn see in winterlich Nachten licht iisfast in suur. Dat is as wenn Voagels dör de Vöörjoahrslücht glieden — denn rüükt man dat Gröönen ok all van wieden. Dat is as wenn Sömmers de Sünn ünnergeit — un de neeä Dach üm Oost allwäär sien Füürboagen schleit. Dat is, as wenn de See dör dat Schliekland strikkt — un de Woaterhund neeschierich över de Sandhümpels kikkt. So is mi dat hier, in us Vööröllern Land — dat is mi so schier, as an keen anneren Kant.
		Doon un verwachten Sülvern blenkert dat sieden Geflecht in Struukwaark un knullige Bööm. Dat is een verwachten up vergoahn un gerecht. Dat is as een hilliged Waark antosehn — stüürt Waarmte di deep in dien Haart. De Wind drifft de Klöären vöörbi, de Bloaden krüseln andoal up de Grund — de Takken stoahn noakend in d' Lücht, moaken dat Läävens Geböören rund. De Stää is noch gröön wor fief Foot deep dien Moderhaart licht. Bedankt sächt dien Haart för wiesen un doon un luurt up de Tied de vergeiht. De Padd vöör di is schier un schoon. Dat stuure Bedenken noa achtern verweiht — du dröffst nu wäär danzen un dröffst di wäär höögen. Dröffst lachen un di an d' Lääven vergnögen, wiel du weets dat allns di blääven is — ok wenn dat keeneen mehr so sücht. Du büst di heel säker — du weets dat gewiß, dat dat wat vergoahn is nu över di flücht.
	Schokkelpeerd un Iserboahn, de har ikk doch to geern. Dat schriev ikk an de Winachtsmann — ok wenn ikk blods een lütte Deern. Ut Puppkers moak ikk mi rein nix, ikk droach veel leever Büksen — mien Opa sächt allmoal to mi, du warst 'n heelen Fixen. He timmert näämich bi de Peer de Iisen an de Footen — noa d' School goa ikk bi hum in d' Läär — wur Schmitt, een heelen Grooten. Doch eers noch speel ikk Iiserboahn un schokkel up mien Peerd — wenn mi denn de Winachtsmann dat Hillichoabend beschert.
			Rüükst Du nich de Schnee in d' Lücht — süchst nich de Engel, de dor flücht — hörst nich de Wihnachskeerl saacht leustern, bi sien dör dat Düster steustern? Schnüsterst Du nich all sied Doagen — un troost Di nich, moal noatofrogen ov bi de Wihnachsschenkeree een Dreerad is — villicht heel nee … Een Schokkelpeerd, dat weets Du all, steit in Sünnercloas sien Holltpeerstall — un Moder is stiäel an Verstääken wat Du so krist to antotrekken. Een Iiserboahn ut schwaarted Blikk de moakt denn vull Dien Kinnerglükk — un föör Dien lütji Lekkerschnut givt dat noch sööten Wihnachtsstuut. .
		Schnee in d' Lücht un Iis an d' Grund, de Winachtskeerl sien rode Nöäs de moakt dat Winachten eers bunt — hett in sien Boart Iiskrüllers hangen, hett Jank up düchtich heeten Grog — deit tüschenin noa d' Buddel langen un hett dat dorbi düchdich Drokk. Sien Peerd dat word all schwaart föör Hitt, dat dampt as een Kanonoaben — nix is mehr to sehn van Witt, as dat he losfahrn is dor boaben.
			Bold is d' sowiet . . . Winachtsoabend — hillige Nacht de Engels fleegen man so sacht man sücht — kikkt man rechttieds to'n Hääven dat Jesuskind sien heeled Lääven de leev Gott hett all'ns to Papier wat wi so doan hevvt — dor un hier dat givt he nu de Winachsmann de kikkt sükk dat mit Schmüstern an moakt ov un an moal dulle Oogen as kann he neet so recht an glooven wat he dor allens lääsen deit dor brukt he woll de Rut' ut Reit nu luurt wi dat de Nacht anbrekkt un he us wat in d' Sakkje stekkt un dat de Engels us bewoahrt vöör Winachtsmann sien Rutenfoahrt
	De Tied, de löpt ... Heel sinnich geit dat Joahr to Enn' — dat Winachtsfest steit kort bevöör. Nich mehr laang is dat noch hen, denn steit de Winachtskeerl vöör d' Döör. Hinnerk schuult sükk achter Moders Kleed, Grit verkruppt sükk ünner d' Disch — de Hund de huult een Winachsleed un de Katt frätt de Sylvesterfisch. Opa tellt sien Hannewakker, ov de noch bit noa Neejoahr rekkt — Oma froacht de Stuutenbakker, ov ok sien Klöben dit Joahr schmekkt. Voader de hett groode Sörgen, sien Cloaskostüm sünd Lokken in — sükk eenfak dat van d' Noaber börgen, dat kummt hüm nich so fell in d' Sinn. An de grööne Dannenkroon — dor an de hooge Deelenböän — dor braant nu all de veerde Keers un sächt, bold kummt de Heergotts Söähn. Drüm lächt bi d' Kant, wat jo bedrütt un hööcht jo an dat Häävenswaark. Fiert mit hum doch eenfach mit — un goaht dorto ok in de Kaark.
		Dat kummt as dat kummt … Stappt rin in de Dach, loat'd suusen dat Güstern — jeden schall'd moaken as he dat mach, un schull sükk verdroagen mit Broers un mit Süstern. Schull vergääten dat Targen, un dat düll weesen wäägen de annern hör Moaken, ok wenn see sitten up Bargen van nich verdeent Soaken. Denkt stilkens bi jo — in Lächten un Düstern — over aal dat Gedoo kanns eelich blods schmüstern un blied weesen in dat säkere Weeten, dat disse Beschüten sükk dör hör Doon eens gooden Doachs denn sülven ovscheeten
			Besinnen an vergoahne Tied Spöörst Du dat weih'n ut Süüdsüüdwest? Süchst Du de Wulken sinnich trekken? Föölst, wu de Sünn hör Waarmt to best mit lüchten krupt in alle Ekken? Hörst Du dat in de Reiten rüscheln — rükst Du de hönnichsööte Röäk? Steist föör de geele Ginsters Büscheln un dröömst Di hen in Moders Köäk. Schmekkst tomoal de Roomes Blööm up gülden Tee in witte Köpkes. Dien Sinnen geit noa Krööger Röpkes un nippt an iisichkollen Kööm — de gleunich Törf in d' oapen Füür, de witte Stoff föör blanke Schieven — wat geevst Du woll — niks wee to düür — föör eenmoal noch dor hentodrieven.
	Dat jüngste Gericht Butendieks schakkern de Mööven, de Hääven griest in Luv un Lee — dat schient, as wür he dorup tööven, dat Neptun sticht ut ruuge See. De Seekant is nich mehr to kennen — keen Strääk deelt Woaters Welt un Lücht, Ünnern un Boaben is nich to trennen — de Stiem vergrellt in d' Land rinflücht. In dönnernd Bulgen schleit dat Woater hoch an Diek un Hoabenmüür — un keen tweemoal Oahmen loater dor hoalt de Düwel sükk sien Hüür. Annern Mörgen is in de Welt een häävenshooge Stillichkeit — nümms is mehr dor, de wat vertellt van Minschenwaark un Hillichkeit. Blods up de Warft, mirdenmang dat Natt, rekkt sükk de Kaarktoorn in de Lücht — un boaben, ut dat böäverst Gatt, de Pasters "Help" in d' Hääven flücht.
		Moandachmörgen … Mestenschkarpe, froolüüweeke Wulken trekken saacht an d’ Hääven — dat is, as har de Herrgott mulken sien bestich Koo, dormit wi lääven. De Lücht sücht ut as junge Leev — so trillerich vull Ungedüür, dat is, as wenn Natur us dreev dör jeden Kolk, dör elker Müür. Ikk kann d’ nich hollen, kann d’ nich loaten — dat drivt mi an mien Föölen lang, ikk kriech soveel an Spöär’n to foaten — mi is üm Mörgen nich mehr bang …
			Diengsdachmörgen … Wat wullt Du, Welt, eelich van mi — wat hevv ikk, wat ikk di kann gääven? Ikk bün blods ikk – bün bi mi bi; un hevv doch blods mien bietji Lääven. Is di dat wüggelk soveel weert, dat du mi lettst in d’ Hääven kieken? Häst di bit nu nich an mi keert un leets mi dwarß dör d’ Lääven strieken. Wat schall nu dit di üm mi sörgen — dat lett mi rein wat striepelich, as wenn du weetst wat dor in Mörgen up mi wacht rein grieselich.
	De Hüdelbakker De Buur de steit in d' Burseldör, kaut sinnich up sien Hannewakker — he luurt up een poar Mörgenwöär, denn glieks kummt Helmuth Hüdelbakker. Brengt Kook un Wittstuut — ok mit Krinthen, dat ok de Sönndach Sönndach is — van d' Buur kricht he denn sollten Schinken föör sien Tohuusens Middachsdisch. As see denn allens ovgehüdelt, sünd plietsch dör Hüüt un Güstern lopen — de Bakker een Huus wiederkrüdelt, üm dor sien Schwaartbrod to verkopen. An mennich Stää moakt he Hollstop üm siene Woaren antopriesen — moal geit dat flink un in d' Galopp, moal mutt he ok wat anners wiesen. De Hüdels as sien Bakkerwaark, de sünd bekennt in d' heel Kuntrei — doch ok wonnsanners is he stark, dorvan tüücht mennich Kinnerkrei.
			Moders Kindheit Hör Kindheit wee een Aarbeitslääven dat moot ikk jo vertell'n deen see blods moal de Nakk hochhääven fung Omoa an to schell'n Mit Mesten de see hör begoahn keem see so recht in Wut mit Füürhoaken half dod hör schloan dat mok eer ganniks ut Bembessen bunnen see doagenlang un mussen de verkopen wat ween see mennichmoal so bang schnaas över d' Moor to lopen Wenn see denn noa Huus to keem'n wee dat all foaken bannich düster hör Moder dee hör d' Geld ovnähm'n wat see verdeent harn mit Geknüster Un nich blods knoiin mussen see see mussen ok noch klauen un wenn een sää — dat do ikk nie denn de see de verhauen Wenn Mannslüü, de wat beeden kunn'n, moal Lüst harn up 'ne junge Deern har'n in Omoa see de Rechte funn'n de geev hör Wichters dorföör geern Un wenn de Deerns bi anner Lüü verhüürt föör Tüüch un Fett man hör denn moal noa Huus henleet betoal'n see ok noch föör dat Bett Wenn ikk nu Düwels Bild schall schrieven denk ikk an d' Bernuthsfelder Moor dat dücht mi as Gespensterdrieven ikk wünsch mi — dat wee aal nich woahr Drei di vandoach doch hen un her un seech wat so in d' Welt geböört de Minschen goahn netso tokehr as hevvt see nie ut niks wat lehrt
		De Tied De Tied de kummt, de Tied de geit ok wenn de Tied up Tied doalschleit loat Tied sükk up de Tied besinnen denn kanns mit Tied de Tied gewinnen
			Een neeän Dach De Steerns de lüchten hell an d' Hääven, net as de Süchten in us Lääven. See tinkeln as dien blenkernd Troanen, wenn di dien Haartblood överlöppt — see trüllern över Wulkens Boahnen, wiel Dach sinnich de Dach verschlöppt. See seilen sinnich up de Grund — dör d' Sünnenlucht rein tinkelbunt — hangen sülvern an Bloaden un Takken un drüppeln ok woll in dien Nakken. Du spöörst, dien Blood faangt an to ruusen un lett di dör de Doagen suusen — du weetst dat niks di hollen kann un geist de Dach mit Höögen an.
Besinnen an vergoahne Tied Spöörst Du dat Weih'n ut Süüdsüüdwest? Süchst Du de Wulken sinnich trekken? Föölst, wu de Sünn hör Waarmt to best mit Lüchten krupt in alle Ekken? Hörst Du dat in de Reiten rüscheln — rükst Du de hönnichsööte Röäk? Steist vöör de geele Ginsters Büscheln un dröömst Di hen in Moders Köäk. Schmekkst tomoal de Roomes Blööm up gülden Tee in witte Köpkes. Dien Sinnen geit noa Krööger Röpkes un nippt an iisichkollen Kööm — de gleunich Törf in d' oapen Füür, de witte Stoff föör blanke Schieven — wat geevst Du woll — niks wee to düür — föör eenmoal noch dor hentodrieven.
			Still Freedach Still Freedach is d' in Minschenhuusen nümms froacht, wat dat woll up sükk hett aal loaten's d' Spoaßvergnöägen suusen nümms sücht de Heiland dor an d' Brett Keen een de sücht sien blöderk Düür'n keen een de föölt sien Pien in d' Haart see schmieten Biller an de Müür'n vergääten — witt is hellerder as schwaart Jeden meent mit veel Spektoakel deit he Minsch un Eer een goodet Waark mit Stillheit un wat minn Gekoakel is d' wat man deit, noch moal so stark
	De "Stillich Freedach", de so heel gannskeen wee, de hett us nu wäär sien Pukkel todreit. Doch liekers is Nümms, de dat beröört — un Nümms de dor froacht, wat dat geböört.. He word stilkens luuder, Joahr so föör Joahr — hett föör Arger nu all wittklöärich Hoar. In elker Kuntreien in de Gott hett wat wiest, dor ward laarmt un schkandoalt dat de Düwel all över de Dakkskanten kiest. Dat hett heel keen Moat mehr — dat löppt hitzich över — un Nümms de dor sächt, ikk stoa dor nu dröver. Dat Gülden un Samten dat hett heel keen Oart — un man deit so, as wenn man in Gott sien Kohort'. Dorbi maarkt Nümms - un dat is so dull — dat us Heergott van dissed Gedoo de Schnuut hett laang vull. Een krinthenkatholschen Grootvoader Gräsich klautert as maal dör dat Gejauel — wiest een büld Minschen, dat see blods döäsich un de hörn ok noch up dat verloagen Gekauel
			Vöörjoahrsoahmen ... De Blöömen de stoahn all sied Doagen in buten see wiesen hör gröönen un wittklöärich Schnuten dat is een Teeken van Vöörsömmerstied denn nu is dat Fleuten un Sing’n nich mehr wiet dat Fleuten un trillern van Bekassinen dortüschen dat gurren van Duven so as düster Rosinen dat de Schwolfkes seilen so licht dör de Hääven as deit dat hier ni nich een Iiskoole gääven dat de Wilgenstruuk gääl as een Hönnichpott lett un Voader in d’ Tuun de eersten Frücht all insett dat dat Woater wäär Woater un nich iisfast mehr steit un de Buur sien Märsfolt över dat Rövenfeld schleit denn köänt wi wäär trillern, denn köänt wi juchhein un köänt us an Moder Natur wedder frein
		Dat Haart in de Büks Is di ok so grieselich so komisch krüüz un quer ikk glöv dat kummt ganz säkerlich van Winachen all her Man sücht dat all een heelen Tied van Dach to Dach mehr blenken een heel lütt Sett — denn is d' sowiet de Winachsmann de deit di wenken Du sülvst weets woll üm dien Geschichten un hoapst dat d' nich aaöl schräven steit in Sünnerkloas sien Stroafberichten wenn d' denn an d' verdeelen geit Bit d' sowiet is mutts d' dormit läven dat du nich weets wat man di lett kanns blods hoapen dat in Hääven een is de ok moal wat vergätt Wenn d' Hillich Nacht denn wääden is kanns wäär heel blied utkieken häst spöört dat di de hillich Christ bedoacht hett as siens glieken
			Een sünnerboaren Tied Överall hört man de Engels ööven. Heel fiin un heel saacht, dat see nümms stört. De Kinners up d' Eer köänt all nich mehr ovtööven, wat dat an Winachen woll so geböört. In Schuven un Schappen, in Winkel un Hörns lett Moder Bott för de Winachsmann. Un ünner de düster Kellertrappen Dor haangt noch wat för sien Gespann. Groot Hinnerk, de kann dat nich loaten, stilkens to luustern un hentofoaten. Stine de wüür dat joa ok allsto geern, doch dorför is see to lütt de Deern. Wenn Opa dat woahrt, deit he woll moal schellen — un sächt, he wüür dat de Cloaskeerl vertellen. Doch liekers deit he de Oogen tokniepen — he kann doch sien Enkels nich an d' Hääven verpiepen. Voader hett rein keen Tied för de Froagen — he mutt achter de Pinunsen anjoagen. Denn ok dat hett sükk ännerd in disse Welt — Freud up de Eer, de givt dat blods noch föör Geld.
		Nu is d' nich mehr laang hen … Wenn dat üm veer all düster word geit sinnich woll dat Joahr to Enn'n tomoal schleit up de Himmelspoort man sücht de Engels rönnen Hier is de Büdel noch nich vull dor sünd noch heel keen Päpernöten Winachsmann kikkt all rech dull wiel see nu nödich losfoahrn möten Överaal dat Tüchs verstäken wat see an Hillichoabnd verdeelt moot man ok moal de Aarms langrekken wenn hier un dor een Ledder feelt Wäkenlang word Stuten backen dat Himmelsfüür geit ni nich ut de Engels hevvt keen Tied to schnakken see kennen blods noch Winachsstuut Winachenoabend is d' denn sowiet de Lütten rönn'n aal hen un her Minüten wordn to'n langen Tied dat Töven deit all richtich säer Wenn denn tomoal de Dör up geit de Keersen sünd an lüchten wenn Winachsmann denn vöör een steit much mennicheen woll flüchten Is ok so'n spierke Angst dormanken de Oogen blenkern doch as Sterns wenn ut d' Winachsmann sien grode Pranken Geschenken koamt föör Jungs un Deerns
	Man much dat woll weeten … De Stuvendör sükk nich beweecht dat Schlöädellokk verhangen man meent, dat dor de Engels fleecht in Kinnerhaarten söötes Bangen De Fenster wiesen in d' Appeltuun villicht kann man wat spitzen de Gröttern sünd vöör Neeschier duun see doon sükk rein erhitzen Möächt see noch so foast sükk quääl'n sükk an dat Müürwark hochtotilln stoadich deit een Stückji fääl'n an dat — wat see woll weeten willn Man sücht dat blenkern in de Schieven sinnich geit een hen un her nich weeten wat de binnen drieven in Kinners Kopp geit dat tokehr So moten see sükk still bemööten bit dat an to pingeln faangt Geschenken — Kringels — Päpernööten Knecht Ruprecht ut sien Büdel laangt
			Een Froach blods …. Häst Du allmoal een Doaler sehn – ov ut Kopper, ut Sülver, ut Knoak ov ut Steen, de ut een Siet blods bestunn, un anners ut niks? Näää, sächst Du un kikkst mi gluubsch an – dat ward dat net so nich gääven, as ikk nich mehr glööv an de Winachtsmann. Dat schall woll nich wääsen, dat givt dat ok nich – dat lücht di in, un verdrifft di dat Grääsen – dor twiefelst du nich. Bi d’ Lääven dor schienst du dat anners to hollen – dor glöövst du dat givt blods Sünnschien un Lücht. Du süchst nich de stäävich Verneeler, du maarkst nich de ungliek Verdeeler de aal dat Goode in Stükken hau’n, un denn an di särgen, man dee hör beklau’n – de vöör Gewalt de Tied verbeegen un mit een Schmüstergrienen de Welt bedreegen. Mit sükkser Oart Meenen seilst du mit Schlachsiet an d’ Lääven vöörbi - deist di noch up de rechter Siet wähnen, wenn de Dod di all kreit sien Kikeriki. Holl still, blods solaang as een Oogenblenkern, drei de Doaler moal üm – denn süchst du de Tied mit de Welt rümschlenkern.
...vun Hans Jörg Hartmann
Minsch in't Net — homo sapiens audiovidens Wat plaagst du di af op de Söök nah „aktive Frietied“ Und wat verlangst du nah eenmalige Unnerholung — Orer meenst du du kunnst rut ut dat Net vun Animation Melkfett för dien Seel — dat hundertste Mal „Wetten dass“. Jede Weekenend een Weeg vull Kitsch för dien Hart — Du brukst doch blots de Knoop to drücken — Blot so frie ween di een Programm uttowählen Du, Minsch, büst al siet eenige Tied in de Laag So tehmlig 60 Programme mit Kabel und Parabolantenn In'ne Stuuv di to haalen „Home sweet home“ — wenn Stefan Raab und Sabine Christiansen sik üm Inschaltquoten strieden — orer givt dat een de dat afstrieden will dat parallel to de Tahl vun Programme ok de Minsch sein Mündigkeit und Frieheit mitwassen deit So wardst du, Minsch, di bald vun dien sülvstverschuldte Unmündigkeit afheeven. Kannst du doch hüüt al allens und jedet di överall halen — Plaanst du doch seeker dat Paradies op de Eerd De groote Kommunikator und alltied uns lockende Bildschirm Gifft uns dat söte Geföhl Een allweeten Minsch in de Midden vun't Universum to ween Nienich weerst du, oh Minsch, so inbett' in de Plaans vun de „Maakers“ — So is dat wull rechtens, di ok in tokamen Tieden Ohn' Twievel „homo sapiens sapiens“ to nömen?
		Kinnertied — „ ik wull, wi weern noch kleen, Jehann ...“ Wenn mi dat Gedicht in de Handen wedder fallt ... Geiht mien Denken torügg — nah de Kinnertied bald: Speelen an de Beek, op de Straat, an de Treen — Wiet und siet keen Auto to sehn. Buddeln in de Sandkuhl, Lagerfüer — Keen Geld, wat to koopen — allens is düür. Und speelen in't Holt, bi de Böken und Eeken — Dar kunnst di an besten mang versteeken. Dat regent ? Maakt nix! Rop op de Böhn — Dar in't Heu is't drög, so warm und so schön. Orer mang de Tiern speelen in de Stall — Und Football op de Lohdeel — een Röv is de Ball. Morns ruut ut't Bedd, heruut ut dat Huus. För de Mudderdag plöckst een schön bunte Struuß Mit geele Osches und witte Kuckucksbloomen. De Kinnertied, de löppt as'n Droom. Weer dat allens? Oh nee ok doch — dar weer doch no' mehr! De eersten veer Jahr'n in uns' eenklassige School — Mit fiefundtwintig Kinner — de Schoolbarg hendal. Dat weer di doch'n bannig schöne Tied. So'n School givt't hüüt nich mehr — wiet und siet. Und laterhen dat Gymnasium in de Stadt. Dar harrst, keemst vun't Dörp, „Naturburschenrabatt“ — Und kreegst doch Abitur — as eerste ut dien Dörp. Of dat allens weer? Jungedi — dar weer doch no' mehr! Op't eerste Fahrrad de Schoolbarg hendaal — Karrioolst mit Karacho gegen'n Telefonpahl. Tüüg und Kopp kaputt, dat Fahrrad — bleev heel. In de Treen bi't Baden bald versaapen. Mit de Bull op de Kuppel üm de Wett loopen. Mit söventeihn dat eerste Auto — een lüttje Isetta. Föhrerschien harrst nich — ohne weer veel beter. Nu denk ik torügg — und sehg blot dat Licht. De düsteren Daage — as geev de dat nich. Mi geiht dat wull männigmal as in't Gedicht „Ik wull, wi weern noch kleen, Jehann...“ De Welt wardt mi lütter vun Jahr to Jahr — Doch wer will, de kriggt ok veel Schönet to sehn. Hei — höög di — t'kummt Sünnschien nah't Weenen!
Keen Bang! Een Leeven fraagst du? Mien Jung, wees nicht bang! Dar kummt di wiss noch wat achteran! Du spikeleerst — hest nix to hopen? Und nu kriggt dat Bangen di doch tofaten? Dat Leeven — si man ruhig — mag wull keeneen geern laten. Dat Leeven nah de Dood — Givt et dat orer givt et dat nicht? Kummt nix achteran as dat letzte Gericht? Ik avers segg di: dar kummt wat achteran. Warum ik dat glööv? Hör mi mal an! Verleeden Week — bi't Opregeln vun de olde Kommod' (dar harr keen vun uns rinkeeken siet Oma ehr Dood) do fulln mi' n Dutt olde Familienbiller in' ne Handen. Und wat ik dar sehg, geev mi bannig veel Moot. Mien Unkels, mien Tanten, lütt und ok groot. Urgrootmudder, Mudder — as lüttje Göörn. Ik keek se mi an — und musst mi verfehrn: Se sehgen je ut as mien eegen Deern! As dien eegen Süster so mit neegen orer acht! Ik musst spikeleern — und denn heff ik lacht. Un denn — nah'n lütt Wiel — do wusst ik Bescheed! Mien Urgrootmudder in ehr Kinnerkleed — Se leevt wieder in mien Mudder und mien eegen Deern. Keen Bang darum, Jung, för de letzte Stünn' — Ok du, du leevst wieder in dien Kinner und Frünn'!
		„Bombenstimmung auf dem Tennisball ...“ Op de alljährliche Ball vun de Tennisclub Geev dat een „Bombenstimmung“. Bombenstimmung ... Wat is dat? Wat seggt dat? Wat schall dat bedüden? All de Gäste hebbt sik freut – So wat Schönes hebbt se lang nich beleevt. So' n Bombenstimmung. Bomben. Wat sind Bomben. Stimmung.
Hüüt is Weltkinderdag 2004 Kaffeetied — ik sitt in de Gaarden — villicht de letzte schöne Sünndag vun't Jahr. Över de Gaardentuun flüggt av und an een Swall vun vergnöögte Kinderlarm. In uns Husumer Slotpark speelen sachts över 1000 Kinder. Hüüt is Weltkinderdag 2004. An de Häven drieven 'n paar düstere Wulken mit de Wind. In Darfur in'n Sudan hebbt Mürderbanden över 50 Duusend Minschen ümbrocht. Ok mennige olde und 'n Barg lütte Kinders weern darbi. In de UNO reeden se al 'n paar Weeken daröver. De Kinder starven wieder. Hüüt is Weltkinderdag 2004. In't Sassenland und in Bramborg sünd hüüt Landdagswahlen. De NPD trukk ehrgüstern in Annaberg/Sachsen mit swarte Schoh und 'n groote Düütschland-Flag dörch de Straaten. Vörbi an een Flaag Kinder vun een Kinderhort. Op de Schilder stunn Swart op Witt: "Wahltag ist Zahltag! Arbeit für Deutsche. Wir sind das Volk." De lütte Kinder keeken mit groote Oogen. Weltkinderdag 2004. In de Irak is Krieg. Blootjunge amerikaansche Soldaten, irakische Mudders und Kinners starwen vör loopende Kameras. Dat roode Bloot löppt över de stööwigen, geelen Straaten. Bi uns rundum blöhn roode Dahlien und geele Sünnenbloomen. Weltkinderdag 2004. Präsident Bush will geern wedderwählt warden. He seggt: "War against terrorism" hett de Welt sekerer maakt. In wat vun een Welt leevt Präsident Bush? Wat vun een Welt meent he wull? Hüüt is Weltkinderdag 2004. In Düütschland gift dat rund 700 000 Millionäre, lees ik in de Zeitung. Und över 1,3 Millionen Kinders in Düütschland leeven in Armoot, steiht dar. Und dar steiht ok: Düütschland is een kinderfiendlichet Land. Över de Tuun bruust dat Kinderlachen vun den Slotpark. Hüüt is doch Weltkinderdag 2004.
	Winterdag — war blifst du warme Sünn? Bleeke Ruugriep deckt de swarte Grund Witte Sünnschiev wiest sick mang de griesen Wulken Geelbruun lett de letzte Rosenblööt Südsiets an't Huus 'n truurig Kopp dalhangen: Winterdag — keen Blatt keen Vagel rögt sik in 'ne Boom De leewige Natur — se liggt in'n Winterdroom Daakige düstere Daage — een nah'n annere krüppt darhen Woans süht Summer ut? Woans rüükt bunte Bloomen? Keen Leewen wiet und siet — wa mag't uns morn woll gahn: Winterdag — de swarte Amsel in'ne Gaarden Kleit luutlos na de letzte Worm Noch dichter ward de griese Daak — deckt allens sinnig to Keen Kant keen Farf keen Aart keen Leewen As wenn't keen Ünnerscheed schall geewen: Winterdag — fritt Luft und Licht War jüst noch weer de witte Sünn Is bloot en Droom vun bleeke Sicht De korte Dag hett nu een End Of Nacht of Dag — is allens um und bi: Winterdag — de krüppt di klamm dat Lief herop Pass op — dat Griese fritt di liesen op! So lang noch duurt de Wintertied Bet allens grön is — warm und blied Ik will mi op de Sünnschien freun Op't gröne Gras op bunte Bloomen: Denn büst du, Winterdag, vörbi! Bet darhen will ik mi Summer dröömen!
...vun Clara Kramer-Freudenthal
			Een Feldblomenstruuß Kuurnbloomen hebb ik sehn an Feldrand stohn, dortwüschen bleuh knallrood de Mohn. Een Bild as in mien Kinnertiet, kann 't nich vergeten, wüür so blied. Woneem ik dat sehn hebb, müchs du nu weten? In Hulsteen is't ween, harr 'k dor man seten. So twüschen Flensborg un Quickborn an'n Feldrand, bi dat bald riepe Kuurn. Mien Hatt, dat sleug heuger, so hett mi dat rührt. Mit blitzblanke Ogen vörbi ik bün führt. Woneer harr ik so wat Smucket mool sehn? Gott Voder, ik dank Di, uns Ier is so scheun. Mit een Slag wüür mien Kinnertiet dor. In'n Kuurnfeld stünn ik, de Wind strokel mien Hoor. Een Feldblomenstruuß ik wüür dor to plücken, de Ier kunn ik rüken, wenn ik mi dä bücken. Larken sünd ut dat Kuurnfeld opstegen. Se süngen een Leed, wat kunn ik mi högen. Mien Struuß, he lücht gull'n, rood un blau. Gull'n vun de Ohrn, noch natt vun Dau. Stult leup ik no Mudder in't Öllernhuus. Se frei sik bannig öber den Struuß. Gans fast neuhm se mi in ehre Arm', un mi wörr't üm mien lütt Hatt gans warm.
...vun Ludgerd Lüske
Juli — Sommertiet Freuh schint dei Sünn all in'e Döörn. Tau'n Middag meiht dei Buur sien Körn. Änner Lüe feuhert fein mit' Rad, sei freit sück äöver jedein mojen Pad. Bi warmet Weer un gaue Luft bruket wi blots dünne Kluft. Dei Kinner balschket lut in't Waoter, Die Groten freit sück äöver dat Geschnaoter.
	August — laue Nacht Maondschien lücht den Weg, hei sien Arm üm ehr legg. So kummt dei Leiv in helle Nacht, den Patt hendaol gaoht sei sacht. Wolang, dat weit kienein, och, dat mutt uck kiener seihn!
		Septemberende — Tiet taun Upstaohn Vörbie ist nu dei Sommertiet, mit den Harvst is dat so wiet. Dat Upstaohn geiht veel beter, dei Wecker piept'n Stünne löter. Tüch an, äten, hen nao'n Bus, dei Kinner gaoht ut Huus. Morgens is et noch nich düster, sei brukt noch kiene Lüchter. Gleunig kump dei Sünn' an Dag, nu weert uck woll dei leste wach!
	Oktober — Harvstdag Dei Sünn' noch achtern Buschke sitt, morgens lett dat Gräs so witt. Van dei Böme fallt dei Blöre, dat giw den Harvste sien Kolöre. Most du morgens dör den Näwel, dei Verkehr is dann ein Äöwel! Dat wöste Raosen up dei Straoten maoket dann eiers recht verdraoten! Argern kann ein dat so richtig, man paß up, dat Leben is uck wichtig! Laot dei Daoge wat sei sünt, seih uck, wat dat Leben süß di günnt!
November — An't Grav Van den hogen Karktorn klüngen dei Klocken up us doal. Verwandte, Naobers, Frün, wie haren kiene Waohl. Up den Karkhoff vör den Sarg stünden wie tau beern. Use Tante, sei was van us gaohn, wie mösten sei nu eern. Van den hogen Karktorn klüngen dei Klocken up us doal. Ehr grote Klang füng use Truer, dei Sünne leet so faol; Mit Gottes Sägen nöm dei Eern, wat sei maol geew, Dei Globen, nao den Dot is nümms alleen, us bleew.
	Dör'n Dezember Schnee und Rägen, an'n düstern Hägen. Glatte Straoten, Lüe sünd verdraoten. Frost und Iis, dei Eern is gries. In lange Nacht, dei Droom is sacht. Ein'n Wintermorgen ganz aohne Sorgen. Dei Sünn' an'n Wiehnachtsdag dat is't, wat ich mag.
			Wiehnachten 2005 Et is Wiehnacht vör dei Dörn, buten is noch Larm tau hörn. Man watt schall kaomen, worup teuvet wi tausaomen? Up den sachten Fredenwind, kump her van't lüttke Kind. Sien Fredensengel giff us Maut, dat wi dei Not watt minnern daut. In't neie Joahr schall Freden läben un allens nao Gautheit sträven!
		Januar — In'e Kölde Dei Wind huult öwer'n Eschke, hei fang sick in dei schwarten Büschke. Dei Bäke flütt dör't iesig Euwer, in dei Böme drückt dei Schnei dei Teuger. Kien Deert rögt sick wiet un' siet in die kolden langen Wintertied.
	Februar — An't Füür Witte Blaumen teiert dei Schieven, kolden Toch kump dör dei Gliemen. Dei Winter is upstunns an't Stüür, kneustich Holt mot nu in't Füür. Nu weers' woll warm van vörn, man achter di, dor huult dei Dörn. N'en lüttken Körn warmt us van binnen, so kö'wi den Winterdag woll winnen!
März — Dei Droom van'n Maidag Hoch, baoben sitt' dei Duuwen in'e Böme, van warme Maidaoge sünt woll ehre Drööme. So kump't ein manges vör, wenn dei Sünn' warmt up dei Eer. So is dat faoken üm disse Tiet, kold un warm sünt Siet an Siet.
	Aprilaobend — Kinnerbeddegaohnstiet Dei Drüppen fallt van baoben daol, sei draopt sück an den natten Paol. Dei Planten, dei dor anne staoht, sei bruket dat mit maot. Aprilwear, oh wo natt! Överloopen will dat Schlatt. Dei Schnei driv dwarsk dörn Sturm, Aohneweer, schall nich lange durn! Dei Sünn' het sück verkraopen, nu möt use Kinner schlaopen! Annern Dag giv't bätert Weer, dann giv dat kiene Drüppen mehr.
		Mai — Neiet Läben An' Maidag in dei Sünne giw neiet Läben sine Künne. Ut dei Grund, rischk herut, wast dat neie greune Krut. Vör den Gäwel up den Naogel Hang' neien Kassen för den Vaogel. Nao buten suust dei Kinner un dei Oolen daut' nich minner!
			Juni — Schachspill in' Urlaub Tweiundartich Figuren Staoht dor an't luren. Perde, Lööpers, Buren So'n Schachspill kann wat duren. Torns, Käönig, Daome, dor geiht dat goarnich aohne. Dat ganze Warkes treckt nu los, of schwart of witt, wer is dei Baos? Up maol is dei eine Käönig matt, dei annere Daome het üm behatt.
...vun Jennifer Borchers
			Mien Papa hett mie Holschen mokt Mien Papa hett mie Holschen mokt Met siene eegen Hann'n. Mien Papa hett mie Holschen mokt De tee ik so geern an. De Holschen de süünd swatt lakkiert Datt Schoopsföll datt is witt. De Holschen de süünd swatt lakkiert Door koomt keen Schooh nich mit.
	Barbarakoken Vertich Johr bünn ik von Huus weg, Dat lüttje Döörp in Neddersassen, Met gröne Weiden un swarte Acker umrum Wo Mudder jeden Sunobend Koken backt, door weer een Potkoken met Zitronenguss, Barbarakoken heet de, ik weet datt noch. In mien lüttje Wohnung in Manhattan Ik go an't Internet ran, and google no Barbarakoken. Hess datt sehn! Minsch door is dat Rezept. Jo, over wat is "Mondamin"? Datt giff hier gor nich. Is datt viellich "Cornstarch"? Jo wiss, de Koken woort watt. Minsch, de smeckt over goot!
Mien Leevster is komen De Klock is all ölben. Ik sit bie't düüstere Finster in mien lütte Stuv. Enn Tass met frisch Kamillentee Warmt mie de Hann'n. Ik teih de bruune Deck dichter over miien Kneen. Een Bauk von Rumi ligg oopen vöör mie. Alles is stüll. De Fernseher is stüll. De Komputer is stüll. Datt Radio is stüll. Buuten up de Grootstadtstrooten is datt ok stüll. Langsom lees ik een Gedich. Langsom geiht een Gedanken dooern Kopp. Un denn.... datt Dinken hört up. Ik höör de Stüll in'n Zimmer. Ik höör de Stüll in mien Kopp. Ik fööhl den Freed'n in mien Hart. Ik bünn alleen, un bünn doch nich alleen. Mie is warm. Alles is licht. Mie beevt vöör Glück. Mien Leevster is komen.
...vun Ute Biemüller
			Afstand To neeg komen Wöör daalsluukt utspeen breetpedd Stück för Stück hoochböört openannerleggt achter hoge Muurn bemött mi nüms.
	Tiet Veeltoveel Tiet darmit tobröcht allens to doon wat ik schull woveel Tiet blifft noch allens to doon wat ik will?
			To laat All mien Leef di to wiesen, darto fehl' mi de Moot. As ik't versöcht heff, dar weer't all to laat.
	Vagelfrie In diene Hann'n as en Vagel fedderpluusterig seker drömen de Flünken spreden as en Vagel loos un leddig flegen gegen den Wind.
			Schaddenspringen Af un an wull ik geern över'n egen Schatten springen mehrstendeels güng dat nich dar weer keen Licht un keen Sünn.
Boom Ole Telgen böögt in'n Storm praat wegtoflegen swatte Dodenvagels küseln Krallens holen fast.
	Wegenleed 2006 Slaap mien Kind, slaap in. Treck de Deek bit ünner't Kinn. Slaap liesen, laat nix vun di höörn, keen Minsch ward in dien Droom di stöörn. Slaap mien Kind, slaap in. Slaap mien Kind, slaap to. In'n Slaap hest du dien Roh. Dien Broder ward di nich verhau'n, dien Süster nich dat Eten klau'n. Slaap mien Kind, slaap to. Slaap mien Kind, slaap still. Keeneen wat vun di will. Dien Vader ward di nich anfaten, dien Onkel ward in Roh di laten. Slaap mien Kind, slaap still. Slaap mien Kind, slaap lang. In'n Slaap hest du keen Bang. Dien Moder hett keen Tiet för di, süppt Kööm un Beer so blangenbi. Slaap mien Kind, slaap lang.
		Iestiet Lengen un Leef lachen un lieden truern un Tranen minn all Möhen all Föhlen op Ies to leggen Hart, wat wullt du! Noch mehr?
Vergeevs Twischen Frünnen merrnmang sitten fragen höörn antern wull'n ohn Wöör achter Muurn ut Glas wiet weg
...vun Silke Frakstein
	An mien Vadder Ik wull mien Vadder weer noch dor mit siene witten struwweligen Hoor. Ganz heemlich, mien Mudder dröff dat nich sehn seet ik obends op sien Kneen. Ik weer sien Stolt un kunn allens mit em mooken wo oft heff ik em sehn, heemlich hett he Koffi drunken. He weer al so süük un keen schall dat weten, een Johr loter kunn he nix mehr eeten. Ober jümmers wenn he von Fünfhausen keem weer dat inne Wohnstuuv wunnerscheun. De Blomen, de ik nu an'n leevsten mag bröcht he mit, Dag för Dag. In alle Farben, o Kinners, wat weer dat blots scheun, mien leeven Vadder, noch hüüt mag ik Fresien an'n leevsten sehn. Bit toletzt hett he an sien Genesung glöövt ober Jan Klabberbeen hett al töövt. Hoolt em jedeen Dag'n lütt beten mehr rünner von düsse scheune Eer. Verteihn Dog hebbt se mit'nanner rungen Denn harr de Swatte wunnen. Ik denk an Di — Diene Püppi
			O du fröhliche Wiehnachten, scheune besinnliche Tied? Op'n Wiehnachtsmarkt stinkt dat no oolet Fett un Spriet. De Kinner föhrt Karussel, dat köönt se in'n Summer ok, ik warr ut den Kroom nich mehr klook. Inne Stadt dor mookt se ne Parade jedeen Sekunde is mi dorför to schade. An jede Eck steiht'n Wiehnachtsmann un kieckt de Göörn twoors fründlich an, doch sünd se ganz dörcheenanner von düsse "Pracht". Hebbt wi würklich bi den Rummel an de Kinner dacht? Keeneen hett Geld, so ward vertellt. Doch bi de "Brillis" dor stoht se Schlange un Papi is bi't Betohlen nich bange. Villicht fangt se in Tokunft in'n August al an mit Iesenbohn un Marzipan. Ik will ober in'n Oktober noch Gelierzucker hebben un nich al op Pepernööt pedden.
		De letzte Ros Dat weer en gediegen Johr — veele vun miene Blomen weern eenfach nicht dor. Erst keem de Küll, denn de Regen un achterno vun de Sünn mehr as Segen. Mit de Geetkann weer ik jümmers ünnerwegens, kunn dat meist nich wuppen de Blomen hebbt schüddkoppt över de poor Druppen. Trurig hebbt se mi ankeken un denn keem de ersehnte Regen Doch wedder weer dat veel to veel "Ik wünsch mi nochmol Sünn" seggt de Seel. Un denn Oktober, wat ene Pracht. De Sünn, se lacht den vullen Dag. De Bööm de lüchten in alle Farven. Un denn, op eenmol över Nacht, hett de Harvst mi de letzte Ros bröcht. Piel waßt se no boben, as wull se seggen: "Kannst mi gern loben".
			Harvsttiet De Fleeg, de Immen sünd meud un matt, en Swienegel tappert noch rüm, he hett de Tiet verpaßt. Flietig is de Katteker. He stoppt de Nööt in alle Ecken is mennigmol nich so licht, överall wat to verstecken. Bi all dat Gewimmel bi de Deerten köönt wi Minschen den letzten Sünnenstrohl geneten. Se warmt dat Lief un bringt de Natur to'n Lüchten Een Struuß vun Farven sett dat Hart in Verzücken. Heuerst du dat Ruscheln un wo still dat is? Överall is dat dookig un keen Wind. De Welt steiht still. De Gedanken goht trüch no Freuhstück op'n Balkon un obends mit Rotwien un Lampion. Du denkst an den längsten Dag un de kotte Nacht — Wo veel Scheunet hett de Warms uns bröcht. De Tropenluft hebbt wi längst vergeten, wi wüllt nu den letzten Sünnenstrohl geneten. Doch dor is noch Een, de luert op wat, sitt in de Eck un bekickt sik dat Speelwark. Hett dat Nett knütt twüschen Blomen un Goornstohl un denkt bi sik: "Loot di Tiet" — bums, sitt wat binnen — "Siehste wohl!" Dick un fett hett se sik freeten, kann den Winter nu geneten. Ik frei mi op Peperkoken un Marzipan, op Sneeballschlachten un Sleden fohren. Un een, twee, dree, hest sehn, kümmt dat Fröhjohr, un allens is greun.
		Snee Een, twee, dree ganz liesen över Nacht Snee de witte Pracht. Juchzen un lachen Kinner danzen. De rode Näs löppt. Pudelmütz danzt op'n Kopp Kinnerogen hell as en Stern kiekt in de Fern. Dusend Kristalle fien un zart. De Busch, de Boom Zuckerguß. De Drossel swatt un dick. Stille Mien Hart puckert Glück
...vun Walter Rathmann
	De Veeruntwindigste Endlich sünd wi nu so wiet, vörbi is de Vörwiehnachstied. Nee, ik säch di, wär dat doll, aber hüüt is Wiehnachtsdach, un de ganze Köök is vull. Frank speelt Hinkepott mit Hans, süht ut as son Düvelstanz. Un ut'n Radio kanns hörn: Hillige Nacht, Hillige Nacht, Doch dat stört se nich, de Göörn. Baby Ruth kreit tämlich dull, wat wull heet: de Büx is vull. Ann-Katrin, de lett nich locker, striet mit Jan üm sien' Hocker. Mudder röhrt in Suppentopp und markt den Krach nich mehr. Se hätt en Wookmän op ehr'n Kopp un hört den En De Er. Vadder is all lang nicht hier, is em wohl veel to luut. Kann ween, he övt noch an Klavier, in de Bescherungsstuuv. Blots Opa föhlt sik gar nich wohl. de Zeitung kümmt um veer. So sitt he dor op sinen Stohl un denkt: ik bruk en Beer. Du Erna, röppt he, kanns mi hörn? Sien Dochter is biet Backen. Dat is to luut hier! Von de Göörn! He mookt sik op de Hacken Schiet Wetter is, dat markt he buten. Dat duert dann noch veer Minuten bit he dann endlich vör de Döör von Kuddel Hansens Dörpskroog wär. Frohet Fest, tönt dat von Tresen, Kumm rin, Hans-Peter, sett di daal. Hier steiht dien Beer. So schall dat wesen! Nu sünd se all süss Mann in't Saal. Hinnerk Meier hölt een Reed un sappelt wat von Tradischion, Claas Füer weet, wat se glicks speelt un mischt de Korten schon. Hans-Peter markt, dat so en Beer veel beter för sien Mogen wär wenn een-twee Korn doortwischen drunken. So kann' in Bregen beter funken. Dat Spiel fangt an, Karl-Heinz hätt Asse, Claas scheelt neeschierig no de Kasse. Hans Post treckt seelig an sien Piep, un so vergeiht de hillige Tiet. Ich glöv, ji glövt, dat Enn von Leed is Striet un Tank int Hüüs. Ne-ne, keen Bang, de Engel weet wat för een Tag hüüt is. Hans-Peter lustert no de Klock un meen: So, meine Herrn, es is so weit. De erste Rock is nu nich mehr so fern. Un rech hett he. De Döör geiht op un Oma steiht in Ruum, fein in Kledag, un seggt salopp: Hans-Peter, büst du duun? He grien er an, steiht op und geiht vun Tisch bit Kloo un trüch. So schier un grad, dorbie noch fleit. He duun? Wer't seggt, de lüch. Un Oma winkt to de Herrn noch hen, de wünscht er'n frohe Tied. Hans-Peter hakt sik bi er in. No Kark is dat noch wiet. Door güng de beiden, Hann in Hann. Keen Striet, keen Lamenteern. Mien Jung, seggt Oma, un hölt an, kunnst di denn amüseern? Ach ja, seggt he, dat weer mal schön de olen Früün weddersehn. Doch immer wedder heff ik luert un schimpt, dat dat so lange duert bit du mi afholst von min Beer. Heff dacht, du leevst mi gar nich mehr! Johanna freut sick, is doch kloor. So geiht dat nu all vertig Johr. As soon Geschenk för em von eer siin Nahmittag bi Früün un Beer. Un wie is dat bi ju an Veruntwindigsten? Wart dat luut un wild un klamm, dann bruk man nich to roten. Se weeten ja, dann sitt ehr Mann bi Kuddel un speelt Korten.
Wiehnachtsmanns Söhn De Wiehnachtsmann kääm dütlich fröher, he haar so veel to doon. Nu kloppt he an de Wiehnachtsdöör un gröhlt: "Mook op, mien Söhn!" De Döör geiht op, sien Ebenbild mit witte lange Hoor steiht nu vör em un grien heel mild: "Oh, Papa, bis du door?" Na good, dach he, kümmt mi topass, un fangt meist an to lachen. Nu is Schluss mit den Ackerwaars. Denn gäv he em de Sachen. "Hier häst du dat, wat ik nich bruuk, mien leeve goode Söhn. Hier sünd de Rute und de Sack, un nu bescher man schön!" De neege Wiehnachtsmann keek baff un weer gor nich mehr frech. Dann ritt he sick den Bort noch af un leep ganz enfach wech. Sö wär dat, und dat mokt mie froh, door hätt sick nichts veränndert an. Un wenn dat bimmelt oder so, is dat uns olen Wiehnachtsmann!
...vun Ludwig Schmülling
			Sökerie Jedereen is up'n Patt Süht dütt. Süht dat. Is nix, Apatt, Or nich? Aowatt! Wat sühs? Bloß Witt un swatt. Verkatt! So is't Maol dütt, Maol dat. Is äs in Hiärwst een buntet Blatt. Flueg weg! De Sökenduorst verschwunnen, Häs jüst dien' Liäbenspatt Nie funnen.
	Dat Huus Kiek es rinn, Dann bis in'n Huus. Et ist wat mär äs Düörn, Fenster, Muern. Wenn't buten ösig is, dien Kop is kruus, Kanns üöwer all's in Ruhe kuern. Wat was, is boll vergiäten. Wat is, gaiht licht to Hiärten. Wat kuemp, moß recht beluern. Een't staiht up't annere, wenn't wees, kanns nich versuern. Dat "Is" bruuk't aolle "Was", un't niee "Kuemp" staiht up de Stiär, wenn't "Is" nich saihen will, wat was, nich glaiwen kann an't "Kuemp". Nu gaoh, un dann bis buten, häs't Huus in't Krüüs, kanns ruhig kieken un sühs: Is gued, wat was. Is gued, wat is. Wat kuemp, dööt sik no't "Was" un "Is" bemiäten. Un so is't üöweral to Huus, in dien't, in mien't, in jue's.
Märten De bruunen Blomenstängel häff'k all aff, Gröön dreef de aollen Blaar längs wäg. Stolt flütt van use hauge Dak Een Gaitling, röp un röp Dat Fröjaohr ut de Nacht. Wind wait week un sacht. Sunnenschien so lecht, so klaor Lockt Mensken, Veeh un't Land, Driff Strük,den Twieg, den Winterbast; De Meiskes slaot Du sühs't, de lütten Knospen wast. Wind wait week un sacht. De Wiärmde slik sik Tratt för Tratt Düör Wiäge, Straoten un de Stadt. Dat Liäben kuemp — Noch met Bedacht, Is dao dann in de naichste Nacht. Wind wait week un sacht.
			Mournentiet Et is so fröh an'n Dag, Ick sliek mi rut in't Summerhuus, Dat Haor, den Kopp, de Welt so kruus, Jüst is vöbie de swatte Nacht. De Wäg stigg an, De Rüe bi mi fin't sine Spuor, Löpp wiet vörut, kuemp trügg Un stött mi an'e Hand. Watt sall et nur? He mäck mi wach, Un buorwen op den Knapp De Blick wätt wiet, Du kiks un wes't, De Föt' in't natte Gras, Wu schön is doch de Mournentiet.
	Sien Brett So'n Brett, gued Holt schön dick un glatt; off Böcken, Eeken für dat Fatt, för Stöle, Bänke, Schapp un Wand, de Arbeit kuemp ut Timmerlüdes Hand. Nu drai di üm! Nich selten in de heele Welt sick een för gued un biäter hölt. Staihlt liek äs ut'n Busk 'nen Stock hät bloß een Brett för sien'n Kop.
De kaalen Köpp De kaalen Köpp häbt dicke Schoe an met witte Bänner. Dat hett Gewaolt giegen de annern, de Swatten, de Bruunen, de Giälen, de Rauden, giegen de annern; auk giegen de, de liäwen mött up de Straot; giegen de, de verslaopt dat frie Waort. Dat büört Gewaolt giegen de annern, un dann — auk giegen di. Häs kienen kaalen Kop un kiene dicken Scho met witte Bänner. Reselveer di, staoh up, wuß bi Tieten watt ännern!
			naoricht — daudkrank gaohn gaoh nich bliew ick mott waorüm wees't wull ick gaoh — ick gaoh met nu bol naigstens ick weet't nich wisse is ick kueme wi kuert auk aone wäör
	Wiehnachtsbaum De Dage düster, natt un kolt, De Hiärfst vörbi, kien Blatt an't Holt. Wind flügg üöwer Dak in't Huus. Fuorst maolt Blomen an de Schiew. To bliewen, daoför — To kuort de Liäbenstiet. Noch't Fuer an, Dat Lecht all ut. Nacht un Dag Gliek kuort, gliek lang. 'ne Kärß, een Krans, Een Beld, een Klang, För jedereen sall't gellen. De Wiärmde wiet? Nich gans! Du Mensk bruuks't blaus to lenken, Gedanken, guede Wäör alltiets Dänn Naigsten to todenken. Lecht häs dann genoog, Un auk dän rechten Sinn Van'n Wiehnachtsbaum.
		November De Daud in'e Naoberschopp De Kaor De Kaor drägg De Kaor drägg viel De Kaor driäg't Liäben Lang Kuort Van söws Denks di Hölls di fast Rüddelt Rüddelt di Rüddelt di loß Schütt't di af Büs daud 't is still De Aom staiht De Tiet höllt an 'nen Augenslag Un dann — De naigste Dag Gaiht Gaiht auk Gaiht auk di Gaiht auk di wägg
			Bar Mönsterland Küern, müern, Uoben füern. Bjärßen, iärten, Verdrott vergiäten. Binnen singen, tribbeleern, schnuwen, schuwen, gratuleern. Praolwuorst' Woer kontreer van buobendal äs Tott taxeern. Schnien, schmien, plögen, trecken, Köppe haug un nich verstiäken. Arbeid Fier, Liäbenstieden, gaohn, liäsen, Schuld beglieken. Kieken, quieken, Schwiene schlachten, Mönsterlänner Platt beachten. Alltieds küern or auk schriewen. Düsse Spraok helpt Liäben di to liäbem.
			Tied Tied staiht krüpp gaiht löpp bjärßt Tied verlourn ut de Tied gaohn
		Spaigelbeld anners, äs ick dacht anners, äs ick draimt anners, äs ick sin anners, äs de Bloumen blaiht un kann't Beld nicht liäsen
...vun Jürgen Brake
Verdaone Tied Däi Raps blaumet. Ek saih däi giälen Pläcke int greine Land dör däi Frontrute van min Wagen, wenn ek nao'e Arbäit föüher. — Däi Beton tiëgenüöwer van min Bürofinster es gries in jede Joahrestied.
			Kaornblaume Ek saog däi iärsten rouen Tuppen sit Joahrn in't Kaornfeld wiër bleihn. Däi Mouhn es retour. Wann wää'ek däi blaoe Blaume ut Kinnerdage äinmaol wiërseihn?
Löüwentahn Met doude Ougen kiekt dat olle Wiärk van beië Siën in däi schmale Straote. Kein Laster mäh met Isen, Koks un Schrott. Liërge Müüern bruket kein Fauër. Riëtte im Asphalt. Wann däi löchend-giälle Sunne akkraot drop straohlt — en fienen gräunen Schien. Ne giälle Blaum' alläin reckt sik tiëgen däi groute Süster. Hunnerte van Fallschiërmjägers maket sik praot.
	Däi Kranen Ek schriew un schriew… Äin Toun … Ek schriew … Äin Toun, äin Toun … Ek schriew un schriew… Äin Toun. Guruh… Ek schriew … Guruh, guruh … Ek schriew nit mäh, loup ut'm Hus. Guruh, guruh … Däi Piel am Hiäwen över mi. Guruh, guruh. Kurs Süd-Südost. Ek kiek un kiek, büs dat däi Piel verschwunnen es. As ek nao mine Arbäit gong, fauhl ek en sachten Schmiärt in mine Schullerblieër…
			Schummerstunne. Ulenflucht Schummerstunne, wann in däi Stuowe däi Schadden länger wett. Ulenflucht, wann däi dolchkrallige Doud düör däi Locht glitt un dat lüttke Volk sik nao ungen duket. Dat Douësschriggen verwääget, ouhne dat me't hört. Blous dat drieste Schuhuh van den Sieger schallt düör't Finster. Un däi ollen Geschichten krupet wiër ut dat Düüster ächtern Uowen vüör.
		Däi Fahrplan vam Grouten Wagen Wann nit däi Fahrplan vam Grouten Wagen inprogammäiërt wär im Brägen van jäidem Schmiëllentrecker, bu fünne häi retour van Afrika? Op ur-olle luchtege Straoten flügget häi, sinen Leitstään im Ouge. Hört vi wiër sinen Sang, wiëttet vi: Noch es et nit ganz geraon, säi ut däi Angeln te büörn, däi Groute Uordnungk. Anm.: Däi "Schmiëllentrecker" es en Vuogel, däi däi Hiälme vam Schmiëllengrass uttrecket, wieldat häi säi för sin Nest bruket. Ouk schlüppet häi gääne düört Grass. Daorümme hett iähm däi Lüü im Middeloller (op Houchdüütsch) diän Namen "grasa-smucka" (däi düört Grass schlüppet) giëwen. Later hett säi dat nit mäh verstaohn un hett diän Vuogel "Grasmücke" näömet. — Däi Schmiëllentrecker es en Zuchvuogel, däi blous et Nachts trecket un siëck nao däi Stääne terächtefinnet.
Wiëtten un glöüwen Vi wiëttet wat… Vi wiëttet, wat vi seihn hett. Vi glöüwet nicks! Vi glöüwet blous, wat vi seihn hett. Vi wiëttet, dat vi glöübet, wat vi seihn hett. Vi glöüwet, dat vi wiëttet, wat vi seihn hett. Vi glöüwet, dat vi wiëttet, wat us äiner vertellt hiät, dat häi't seihn hiät. Vi glöüwet, dat vi wiëttet, wat äiner schriëwen hiät, dat häi't seihn hiät. Vi glöüwet, dat vi wiëttet, wat äiner schriëwen hiät, wat em äiner vertellt hiät, dat häi't seihn hiät. Vi wiëttet viëll un glöüwet noch mäh' van düëtt un dat. Män vi wiëttet nicks van DAT GANZE — as däi Ampelten, däi alle Hüppelkes op däi Stäinkes un alle Pättkes üöwwer däi Stäinkes kennet. Män: DAT MOSAIK hett säi nie nit seihn.
		Galgenvuëgel Me wäit nit, wecke sin Vadder was. Siene Mouder was ne Rümdriwersche, hiät ne bi annere Lüü afgiäwwen. Häi hiät siene Trecköllern däi Haore vam Koppe friätten, hiät siene Trecksüsters un -bröüers üm Hus un Huoff bracht un wuoll ouk üm de Ecke. (Me hiät se all lange nit mäh seihn, däi Fink-Blagen…) Häi es ouk ut däi Schaule rutfluogen. Wäit nicks, kann nicks, blous sien äigen Namen kann häi seggen. Ümmer wiër… Däi Kuckuck sall ne huollen!
...vun Wolf-Dieter Gerdau
			Düvel Minsch Wat sünd wi Minschen doch för Lüüd, wat sünd wi doch för Tüffeln, wat mokt wi mit uns Ümwelt hüüt? Wi lot se ganz verkrüppeln! Wat mokt wi mit uns Modder Eer, wat mokt wi mit uns Woter, wat mokt wi mit uns Luft un Meer? Wat sünd wi för Klaboter! Wat doot wi an uns Bloom un Bööm, wat doot wi an uns Tiern? Wi bringt de ganze Kroom noch üm un doot uns ni scheniern! Wi buddelt ut de Eer herut, All'ns, wenn dat Geld nur bringt, un föhlt uns dorbi ok noch gut, ok wenn't tom Himmel stinkt. Dor is dat Rohöl, swattet Gold. Mann, dat bringt fix Profit, dat is för uns as witte Solt op Fröhstücksei, so'n Schiet. Ut Dank dorför, dor mokt wi wat? Verbrennt wi ni de Welt? Ward unse Luft dorvun ni swatt? Nützt uns dor noch dat Geld? Un denn dat Land, dat uns gifft Kost, wie goht wi dormit üm? Wi holt dor rut, egol wat't kust, is dat ni een groot Sünd? Un mit dat Woter, dat in't Leven de gröttste Rull doch speelt, goht wi doch üm, min Gott in Heben, as wenn uns gornix fehlt. Doch irgendwann, dor ward wi't marken, wi hebbt uns schöne Welt, dor hölpt keen Weenen un keen Quarken, mit all uns Kraft vergrellt.
...vun Jürgen Schimmer
Wiehnachten Nu is dat bald wedder so wiet, dann is se dor, de Wiehnachtstied. Wi packt Geschenke un Pakete tosam, un jeder een, de krich dann sien Kram. Un wat anneres ward ok nich vergeten: Wiehnachten giff dat wat Godes to eeten, mol wat, wat dat nich jeden Dag giff, dat is för dat Fest de richtige Schliff. Lat uns mol nadenken, mutt dat so bliven? Sulln uns mal wat achter de Ohrn schrieven! Weniger freten, beten weniger schenken Un de Gedanken mol op annere lenken. Nämli op de, de dat nich hebbt so as wi, un se to bedenken, wat is denn darbi? Wi hebbt dat, brukt nix to vermissen. Good is dat ok för unser aller Gewissen. Wiehnachten, "Fest vun de Leev" ward't ja nannt, Bröder und Schwestern, minanner verwandt, stoat wi all mol tosam, sünd uns mol eenig, profeteern ok annere, uns kost dat so wenig.
...vun Gerhard Butke
	Dezember Düstere Dage vull Frost un Snee Fruren ok de Seel Kien Freden is unner de Menschen Men midden drien dat Kind in 'n Stall Un op Moal bint de Dage lecht De Seel daut op De Welt glöaff wier an Freden Un doch — de Boam füür dat Krüüz wasst all
			Füür us At he vandage op de Eer kömm Of he sik noch moal an't Krüüs sloan lööt Füür us?
	In 'n Maij Dat Holt in 't Sunnenlecht de Specht kloppt Vöggelkes singt Bussarde kreist in de Luft de Kuckuck ropp Blomen bleuht an 'n Stroatenrand In 'n Grawen dree blaue Büüls vull met Prütt
Tellt vandage Deep in Gedachten plück ik de Bleussel van 'ne Margerite ut mekaar Se heff mi leev se heff mi nich leev se heff mi leev se heff mi nich leev ..... Se heff mi leev Tellde domoals tellt vandage "Mekaar" is 'n Woort, wat et bloot bi us in de Groafschupp Bentheim giff. Hett soa vull wu "einander" ("Met elkaar" = mit einander; tosamentrocken to "mekaar"). an mekaar = aneinander ut mekaar = auseinander döör mekaar = durcheinander met mekaar = miteinander bi mekaar = beieinander (zusammen) op mekaar = aufeinander usw.
			Dörnbusch Dörnbusch bin ik minn unner Struukwerk un Böame Scharp miene Stikkel Böt dat Füür in mi men loat mi nich verbrannen
		Boamgedicht Bin noojt 'n Appelboam wesst woor du van etten kunns 'ne Eek nich woor du di an stütten kunns 'ne Berke villicht woor du af un to Schaa unner funnen hess
	Heimat Wat dat is? In de Köcken sitten Eerpel schellen un tokieken wu Du an de Kockmaschine stehs un Di 'ne Hoorkrülle ut Dien Gesicht puussen döss
			Wu Scheherezade Wu Scheherezade hebb ik di Geschichten vertellt Nu schällt mi de Wörde Kann se in dien Swiegen nich finnen
...vun Willi Höfig
			Wind inne Twiegen De kümmt ut verleden Johren de Wind Dat bruust in de Bööm de em antert He sülben is still Keen Schrieken keen Stöhn' un keen Anken Ick heff daar op luurt He schall woll swiegen Un de schrieken deen In de Tackeln Wo sün se nu hen
Schudderweer Dat druselt wat liesen Löppt mi den Nack lang Ick schuuv dör'n Matsch Bruun un doot liggt dat Loof Miteens kümmt de Sünn dör 'n Placken Licht op'n Patt An'n Gravenrand över de Spieren Dat lücht Un is all wedder vörbi
			Middag Eerst roort dat över de Fenn' Denn kümmt se de Straat lang Op ehr swore Maschin' Acht negen tein achter'n anner Se hefft keen Gesicht Tüch un Helm allens swatt To Merrn dör dat Dörp Un dwars un dweer över de Koppeln Noch kümmt se bi Dag Un sün ok all wedder vörbi.
	De sößte Dag Ünnert Gras Treckt de Mullwarp sin fuchtige Gäng' Swatt un demödig sitt de Sniggen an'n Weg Ut'n Sloot krabbelt de Pogg' Un glupscht mi in't Oog Warrt woll Regen gäven De Gnitten speelt reinweg verrückt Un daar haut all de tweete Swulk vör't Glas van de Tennsdöör Ik mook dat Finster to As dat anfangt to nisseln Un seeg mi daarbi in de Schief: To groot un tapsig, Gäng' in de Eer to buddeln To stolt un hochnäsig, an'n Wegrand to sitten Un to dösig, de Pogg' to verstohn.
			Schoolutflog Söben swattbunte Köh Löppt över de Straaten Een achter de anner Dat Wedder is moi un Se loot sik ok Tiet Dat Gatt weer jüst apen Nu gaht se spazeeren Un nödelt so sachten Een vörn, söß do achter Un bremst den Verkehr Inne Namiddagssünn Kummt se bi mi an't Finster Kiekt mi up de Böker Un freet min Geranien Un ik grien torüch Un as denn de Nawer Fragt of wi wat sehn hefft Wiet af an de Kimming Söben lüerlütte Punkten Do staht se an'n Diek
		Ümtrekken Inrichten in dat wat noch blifft Den heelen Dag Licht in'ne Köök dat Finster to'n Hoff Petunien up'n Balkon Veel is van de Böker nich bleven nich up'n Brett nich in'n Kopp Inrichten up dat wat noch blifft Disch un Schapp Dor steiht noch'n Stohl vör de Glotzkist Good Nacht denn
	Ünnerwegens, dit un dat Maleens weer he jung Is de Straaten to End gahn un is nu alleen Bruukt keen Geld mehr vergitt wat he lehrt hett Is allens betohlt Kiekt na't Weer dat drippelt un druselt as meist Lüstert in'n Wind De in de Autos daar buten De is nich naar Snacken to Moot Maleens weer dat licht Hett dat good meent Un is in de Schörn pett Jümmer no baben Un leeg denn in'n Soot Lööp gegen 'n Wind an Un keek na de Wulken Stappt as'n Krüsel Achter sik her Daar flögen twee Swaans Vördwars över de Wisch Un schriek to Heven as een sprungen Klock He holl den Aten an Denn weern se all vörbi Harrste meist griepen kunnt
			Speelwark Witt un Swatt Mewen un Kreihn De Witten fleegt up De Swatten gaht daal De Swatten fleegt up De Witten gaht daal As wi dat speelt hefft as Kinner. Mewen up een Flach Kreihn up dat anner De Swatten fleegt up De Witten gaht daal De Witten fleegt up De Swatten gaht daal Un beid kümmt sik nich inne Mööt. Swatte Daag un witte Nachten Swatte Nachten witte Daag De Witten fleegt up De Swatten gaht daal De Swatten fleegt up De Witten gaht daal As dat mit de Johren so löppt Dat Speel geiht to Enn Swatt un Witt eenmaal kümmt dat dör'nanner Denn fleegt se tosamen Du sühst dat nich mehr
	Speegelschrift Du kiekst in'n Speegel Den lütten Jung jüst even Den hest noch kennt. Wokeen kiekt di nu an? Elkeen Morrn Süst 'n beten anners ut Du hest den Psalm nich vergeten: Vergeiht as dat Kruut. Se maakt dat liesen un sacht Gode un leege Johr Se kümmt un geiht Wi weet dat Enn nich vun af Ok de Speegel weet nix De bringt blots de Böversiet vör. De di leev hebbt seht di as du büst Denn bruukst nich to luurn vör dat Glas Un de ut'n Speegel de Lütt De blinkert di to.
He ward di woll finnen De Schattengrenz' treckt över Land Kiek di dat an Bruukst 'n beten Gedüür to An de Wicheln stunn jüst noch de Sünn Nu kümmt dat bleek över de Koppeln Daar is keen Toon Koolt puust di dat in't Nack Du kiekst di üm Un slöggst den Kragen op As wenn door wat schreen de Hebb ik mi dat inbillt Much wesen Is ok glieks wedder still
		Is anners komen De mi nu wegstött de Hand Dat is de Hand de mi eit hett Desülvige Hand Holl ehr fast De mi nich kennt wenn ik anropen do Dat is de Stimm de mi seggt hett Ick hev di leev Lüster ehr to Elkeen Hand is dien Hand Elkeen Stimm is dien Stimm De mi ankiekt, elkeen Hett diene Oogen Ik pack de Welt mit diene Hannen an Ik kann di nu mit diene Oogen sehn Ik hör di nu, du seggst: Ik kenn di nich Wokeen helpt mi do rut Anners as du
	Goot toreden helpt Welk seggt: hett allens sien' Tiet. Dat heet: Geiht allens vörbi. Dat heet ok: Do gifft dat 'ne Tiet vör. Elkeen hett sien' Stünn. Mußt di'n beten gedüren Dat kümmt von alleen Keen Steen blifft up'n annern Steen. Bruukst mi nich to vertelln Ik heff dat all markt Welk seggt: dat blifft as dat is. Dat heet: Du kannst schuften un schesen Du ännerst do nix an. Dat heet ok: Nu wes man tofreden Dat is faken dröög du wörgst an de Kniften Wat Sötet kümmt do nich na Dat is nu dat Leven. Bruukst mi nich to vertelln Ik heff dat all markt Denn lot di dat doch nich mehr upbinnen Du kannst di ok sülben up'n Patt moken Wenn di de Welt nich gefallt denn mußt du se ännern Du schast dat tominnst mol versöken Bruukst mi nich to vertelln Dat du 'n Klookschieter büst Dat heff ik all markt
De Geschicht van de Müllersdochter De Keerl keek ehr an, mööd un trurig un oold as Steen an de Seekant. "Du hest verspeelt. Ik heet nich Rumpelstilzchen." "Dat kann doch nich angohn. Ik heff de Geschicht sülben hört." "Ik kenn de Geschicht. Blot de Naam de stimmt do nich in. Trillevip hest seggen schult, Tom Tit Tot, Titeliture. Daradirumtarides." "De höört do nich to," sä de Deern. He smustert wat licht. "Is all'n beten her. Du weeßt dat woll beter as ik." De Keerl keek ehr an. "Du kannst min Lütte nich kregen!" "Wi sün hier in de Geschicht, min Deern. Dat is nu min Kind." "Ik geev dat nich her. Goldvagel hett he ehr nöömt, Goldmäken, Min lütten Goldschatz, Goldengel, Min Gold." De Lütt' weer nu upwacht, snückert un quarr vör sik hen. De Keerl keek ehr an. Is do denn Leevde bi west? "Gold för Leevde. Ik warr di nix nehmen, min Deern. Beholl ehr man. Leevde för Gold. Wat froogt wi no de Geschicht." Un se wuß nich: Wat harr se em seggt. De Lütte blarr los Un do weer nix as Stroh denn, dat Huus un de Luft weer vull Stroh Ne Masse Lüüd un Möhlenflögel de suust, Man de Lütte, de Lütte weer bi ehr in'n Arm, Se harr ehr säker un dacht: Wat sün dat för Oogen.
	In de Afnahm Reden As de Öllern As du dat lehrt hest Wöör de din Söhn nich versteiht In't Hart slaan Dör'n Kopp gahn Steihst nu allennig mit daar Streek övern Kopp keen du leef hest Se tünt di an as de Glotzkist Dat Muul vull Sand
		Planten un Blomen Dat geiht mi in' n Kopp rüm: beholln un vergeten De een' liggt ünner de Eer De anner wull jümmer mol schrieven Güstern un hüüt un tokamen Week. Un all de Geschichten hier in de Böker Ole Lüüd weer dat de se vertellt hebbt Tolest bloots noch för de Kinner Denn sün se alleen mit bleven Een kiekt di elkeen Avend ut de Glotz' an Du kannst dar heel geruhig bi blieven De anner harr meist keen Gesicht Un up eenmaal fallt di dat in: he fehlt mi. De Patt den du hunnertmol gahn büst Do kümmt een Dag do finnst em nich wedder Büsch un Bööm sün woll wat wussen Edder twei un tonicht mookt un fällt Is dat nu dat Grau van de Wulken of dat van de See Wo höört de een up wo fangt de anner denn an Tweemol Wohrheet dat kunn ok ne Löög warrn Wenn warm un kolt ut eenen Aten drifft De een plant' Astern un de anner Margritten Leefde un Haten un beid vergeten amenn Bi lütten verlöfft sik dat eene so as dat anner Een smale Spoor dör Gras dat nüms mehr snitt Männicheen is doot de mi neeg is Männicheen de leevt un is doot
			Schummertiet He nickkoppt 'n beten Hollt de Hann' inne Tasch Ooldmödig Deert hett sin Leven lang Böker bekeken Veel lehrt hett he nich bi dat Tüüch Slurt den Patt daal snackt mit sik sülben Pliert in'n Heven töwt up de Sünn Sitt anne Muur un kiekt na de Kinner Kiekt na de Swulken un wiest se de Tähn Vertellt Geschichten de he sik man inbildt Wat hett he drömt wat hett he beleeft Hört he dat blots edder hett een wat tuschelt Buten un binnen vertörnt Denn is dat beter he swiggt. He seggt nich mehr veel Kiekt dör di dör as wenn he di utlehrt hett binnen Nahstens geihst em beter ut'n Weg Amenn kümmt em een in de Mööt de all ünner de Eer liggt He nickkoppt 'n beten Daar weer doch noch wat
		Wat so passeert Wenn ik di ankieken do Seh ik meist annere Oogen Kan'k di doch nich seggen Wiet weg achter di De mi utbrennt hett Nix blewen as Asche un Gruus Wenn du snackst Is do'n anner Stimm All to lang heff ik ehr tohöört Nüms is seker dovör Nich een nich anner Dat kümmt as'n Slag Een Morrn wenn du upwakst Hest du utspeelt Denn isset to laat.
			In'n Barg Mit'n Woordenbook fung dat eens an as ick lütt weer Wokeen hett dat schreven Hett he dat allens in'n Kopp hatt Wo keem dat denn her Ick wull doch verstahn wat de See in den Sand schrifft Un de Wind an den Heven Krööp in dat Book rin un funn nich t'rüch Dacht ick kunn flegen Dat duur man nich lang denn hagelt dat Böker De Bläär packt mi in und de Wöör deckt mi to Mannigmaal is dat to'n Grienen wat daar op'n Rüch steiht "A bis Biermörder" Man du stiggst as in'n Barg daal In de Pütt wo de Wöör liggt Hest bannig Hartkloppen bi Ick will doch verstahn wat de See in den Sand schrifft An den Heven de Wind Bi liesen wart dat nu schummerig op dat Papier Flegen hebb ick nich lehrt Daar kümmt noch een Dag denn war ik dat allens begriepen Kümmt all'ns inne Reeg Böker ward langsam oold, düsse steiht jümmer noch daar "Luzzara bis Nexus — Tasman bis Zz" Zz Dat End van de Wöör.
		Wulken Witte Wulken Middenmank de Sünn Grönet Gras Een lichtbeten Wind Mok de Oogen to Denk an to Huus As ik noch lütt weer De Wulken sün gries worrn un swatt Un bleek is de Sünn Loof un Gras verkrümpelt un tweipett un bruun Mit de Johrn Bitt mi de Wind in de Oogen Wenn ik se opmaak Dat ik di ankieken kann Wedder to Huus As wenn ik noch lütt weer
	De Schaapswallfohrt Dat weer ins in'n Harvst De Göös de flögen na Süden Dusend un dusend dwars övern Heven Un du kiekst na baben un denkst: Kunn ik mit. Daar füng dat denn an Dat de Diekschaap sik sammelt An't Gatt stunn un blarrt Den heelen nattkolen un nev'ligen Dag Se keem' nich to Roh un Reckt de Häls in de Höögde Daar hulp denn keen Hund nich Se stunn stuur an'n Tuun In de Kög' an de Westküst Man ok up de Inseln Up Eiderstedt un in Dithmarschen Wo immer dat Schaap geev Den darten Dag bröök se denn ut. De Landschaap, Walliser un Pommersche Landschaap, De Struufwullen Pommerschen Schaap, De Walliser Swattneesenschaap Witte Heidschnuck mit Höörn Witte Heidschnuck ahn Höörn De Waldschaap, de Karakulschaap, Mit den Kopp dör den Tuun Un över de Tackeln Na Süden na Süden na Süd. Över Eider un Elbe un över den Main As Hannibal över de Päss Sant Bernhard of Col Mont Cenis Nu keem ok de Steenschaap lopen Ut Krain Montafon un Tirol De Bargschaap de swaatten un witten daarto Jakobschaap Rhoenschaap Ouessantschaap Över Stock över Steen de Autobahn' längs An'n Heven de Göös un hier nedden de Schaap Na Süden na Süden na Süd. Nu weern se al in de Toscana Un nu al bi Rom in 'e Neeg Se freet nich se slappt en Muul Water Dör dröge Stepp stinken Sümp dör de Wööst De Romanovschaap, de Walachenschaap Scottish Blackface un Ungarisch Zackelschaap Skudde un Rouge de Rossilion Na Süden na Süden na Süd. An de Küst van Kalabrien steiht se Kiekt övert Water un blarrt Bi Dover baben op't Witte Kliff Blifft se stahn un blökt in'n Kanaal In Marseille störmt se de Fähren Se stoppt den Verkehr up'n Balkan un liggt Up'n Strand van'n Peloponnes So wiet sünd se komen De Tog is to End An't Middelländische Meer. Un wenn du worüm? fraagst Dat gifft keene Antwoort De Wetenschap fallt daar nix bi Dat kunn woll de Göös sien De Harvst un de Küll harrn Ehr Deel noch daarbi dahn Nu tööv, se kümmt wiß wedder trüch.
...vun Helmut Hillmann
			Dat Frühjohr is dor! Wat kann ik mi freun — Nu ward 't werrer gräun. De Feller, de Wisch... All's bläuht bunt un frisch! Ein Drom, de ward wohr: Dat Frühjohr is dor! Forsythie, Narziss', Ok 't Rapsfeld gewiss... Gäl lüchten s' so wiet, Mank 't Gräun tau dees Tiet. De Aaftböm bläuhn gor — Dat Frühjohr is dor! Kastann'bom hett gliek Sien Kleed, hell un riek Bestickt — wunnerschön — Mit lütt "Wihnachtsböm!" — So makt hei mi klor: Dat Frühjohr is dor! De Häben blaag strahlt, Väl schöner as malt... So frisch de jung'n Diern' — Ehr fläut ik so giern ... Dor ward ' k an gewohr: Dat Frühjohr is dor! Wur bunt ward de Welt! — In mien Tasch kloetert Geld, Denn ein Kuckuck, de röppt... Wenn nu noch ein slöppt, Mak fuurts ik em klor: Dat Frühjohr is dor!
		Hoffnung Ein letzt drög Blatt an'n Rosentwieg, Dei mäud an'n Tunpahl lähnt, In Storm un Rägen sich up 't nieg Nah warmen Sünn'schien sähnt. Novembernäbel, natt un kolt, Hett ganz ümsünst sich mäuht, Denn an dit kahle Rosenholt Ein letzt Ros' liekers bläuht. Wat seggt uns disse Rosentwieg? — Wenn 't schient: Alls is vörbi! Bliwt doch in 'n Läben stets up 't Nieg Ein Hoffnung noch in di, Dei Kraft di giwt för bäd're Tiet, Di nich verlaten ward, Dei tau di höllt, di steiht tau Siet, Denn sei wahnt in dien Hart!
...vun Hannelore Hinz
	Sommerdach (Sonett) Is Sommerdach bi uns nu allerwägen, nich buten blot, de bunte Wisch un Holt, bi uns ründüm dor wasst't un gräunt, mit Stolt will Minsch mank Stein un Muer de Bläuh ok plägen. Sünnblaum halt ut, piel hoch in't Blaach will's drieben, Kirchtorm von hier hett dat all schafft, von beid lütt Bäd, he Sommer, kannst noch bäten blieben; un Sünning grient, noch warm dat Land sei eit. De Maler Harwst liggt lang' all up de Luer, lött Sommerdach noch einmal düchtig sweiten, perdautz kümmt hei mit Blasmusik up Tour, towt driest in't Land, ick bün nu dor, sall't heiten. All von Latüchten drömt lütt Kreatur, gahn bald mit Sünn'n, dat süll de Harwst man weiten.
Kalennerblatt So stah ick vör ein olle Husdör, sei stammt noch ut barocke Tieden, dat is, as wenn 's woll ein Gesicht hett, mag tau giern disse Husdör lieden. Mien Hand will nah denn' Drücker griepen, so blankputzt as ein Kinnersnut, un deiper sitt de Dör ehr Büker, barocksche Dören seihn so ut. Ward man sick freuden up mien Kamen, klopp ick mal an, man blot so sachen... Ick finn twors nich de Lüüd ehrn Namen, — ick hür miteins ein Kinnerlachen. Hüt heff ick wohrhaft Glück mal hatt, segg di Adschüs, Kalennerblatt.
			Lena Ihrgistern neihte sei Kleder, Poppenkleder, Rägenbagenklür. Oll Lena, nu all föftig, jichtenswo in ein verlaten Kamer, un hadd' nienich ein Poppentid. Noch gistern weihten Kleder, Poppenkleder in ein Kinner-Sünnenland. Oll Lena, nu all sößtig, jichtenswo in ein vergäten Kamer, läwte nah ehr Poppentid. Vundag' dragen's 'n elennig Sarg. Oll Lena, nu, in de Wohrheit gahn, un smieten Kleder, Poppenkleder achteran, jichtenswo ut ein ieskolt Kamer. Utlöscht ein Poppentid. Morgen täuben Poppen-Muddings up Kleder, Poppenkleder, — ümmer noch... Jichtenswo ein verkamen Kamer. — WECKER WIER LENA...
	Not Kikschapp, Utkik in de Welt, un mag de Welt nich seihn. Utkik ward Inkik. De Welt bölkt bi mi rin.
			För di Wenn de Kinner slapen heff ick Tit för di, sick uns' Harten drapen, Leiw is üm un bi. Un ick segg denn wedder: "Mit di is dat schön." Abend kümmt nu nedder. Wind strakt as ein Föhn. Kinner wassen ranne, Wünsche warden grot. Sitten Klaus un Hanne lang' nich up denn' Schot. Un uns' Leiw un Sorgen wassen ümmer mit; frag mi oft, wat morgen bringt so disse Tit... All' dat Kinnerhögen is mi nich tau düer, will mi ümmer rögen, gläuh'n as so'n Füer. Ok dat Kinnerweinen söcht sin gaudet Recht; all' de lütten Beinen bruken ehr'n Weg. Wenn de Kinner slapen, denk ick an uns' Tit, Leid künn all' uns drapen, is dat all so wit...? Un min Hart will swäwen nich blot för uns' Glück, all' dat Minschenläben brukt sin gaudet Stück.
		Harwsttied Schöner Sommer güng tau End'; un ick bün nu so allein; schöner Sommer güng tau End', all' mien Sehnsucht künn nicks wend'. Mit dat Gräunen, all' dat Bläuh'n würr för mi ein anner Seihn. Schöner Sommer, büst nu gahn; heff ick all mien Leiw' verdahn? Fründ, mien Hart, ick leiw' di noch; Sommer kumm, ick bruk di doch. Schöner Sommer güng tau End', Sommer, Sommer büst all hen? Dakig Harwsttied kriggt mi fat'; mit dat Loof spält ruug de Wind; dakig Harwsttied kriggt mi fat', dat ward köller, dat ward lat. Mit dien Störmen, mit dien Towen kannst mien Truug' un Leiw' nich rowen. Dakig Harwsttied büst nu dor; man, ick seih de Welt noch klor. Fründ, ein Hart kann sick besinn'; Harwsttied kumm, ick will di finn'. Dakig Harwsttied, tow man ran, Harwsttied, Harwsttied fang man an! Winter, Frühjohr stahn all prat; in mien Hart fangt sick all Sünn; Winter, Frühjohr stahn all prat, in mien Drömen ick di fünn'. Nah de Iesküll Lent ward smusen, lat denn' Sommer, Harwst nu susen. Winter, Frühjohr stahn all prat; nee, dat is noch nich tau lat. Fründ, in't Hart, dor hett't eins sät'n; Harwsttied, Winter löt't vergäten. Sommer, Harwsttied olle Fohr, Frühjohr, Sommer niege Spor!
Möt all' so sien Text: Hannelore Hinz Vertonung: Eberhard Barbi Chorsatz Oh Mann, wat sünd wi fröhlich un noch dortau so selig, denn Wihnachten is dor. Nu gifft dat schöne Saken, Kledaaschen up de Knaken, un denn noch Schockelor! De Rug'klas Unkel Luten, de will perdautz nah buten; möt oewerall' noch hen. Ein ballert lud an Dören, smitt Julklapp för de Gören; för Grote hen un wenn. Un is dat Fest gaut lopen, denn gahn wi all' tohopen nu in de Posen rin. Dor snorken wi uns' Leeder un drömen all von Fleeder; dat all' steckt uns in'n Sinn. So hemm wi all' uns' Dingen, un noch deit't in uns klingen; oh, schöne Wihnachtstiet! Un all' dat Wihnachtsläben hett wedder Freud uns gäben; — man buten bölkt de Tiet!
	Sonett ut Grotmuddings Sicht: De Grotsoehn is dor Ein Leed för em mücht' ick tau Nacht giern singen, wenn Abendstiern un Maand an'n Häben stahn, mit weiken Wind treckt Leed tau em sien Bahn; — wat Mudding singt, ward doch an'n schönsten klingen. De Jung is dor, hei wasst nu rin in 't Läben, un sien lütt Ögings jüst denn' Dag all seihn. Sien Lachen sall dat Glück noch schöner wäben, un üm em rüm sall allens gaut gescheihn. Hei suugt de Muddermelk mit gaude Pust, Bostbengel kann de iersten Schräd' bald wagen, un wackelt leif an Muddings Hand mit Lust. 'nen stukig Jung kriggt keinein an denn' Kragen, is hei so'n dägten meckelborger Knust. — Büst mien säut Schietebücks, un dat 's nich lagen.
			Haiku to'n 27.9. Man eenmal in'n Johr slaag'ck Kalennerblatt nich üm, is Weltkinnerdag.
		Wiehnachtstied Jedein Dag ward ümmer lütter, noch mihr Düüster nu tau Nacht. Hüt hett mi in all' mien Drömen mien lütt' Pöpping truug taulacht "Hallo Teddy, up den'n Sofa, olle Fründ du, is dat wohr", - un in all' mien Wiehnachtsdrömen wier mien Kinnertied nu dor. Mien lütt' Drom, du mötst noch bliewen, schenk mi noch ein bäten Sünn, mal mi Biller ut mien Kindheit, wo ick hier allein so bün. Swäw mit di hoch in de Wulken in dat schöne Märkenland. Un bi all' mien säuten Drömen keem ick jüst ut Rand un Band. Jedein Dag ward ümmer lütter, noch mihr Düüster nu tau Nacht. Gülden schämert in mien Drömen in den'n kollen Winterdag. "Hallo Slapmütz, wist nich upstahn", raupen all' mien Frünn', is wohr. Un nah all' mien Kinnerdrömen würr de Wiehnacht wunnerbor. Wiehnachtstied, in uns ein Swäwen. — Oewerall dat Land sneiwitt. Olle Leeder Freud uns gäben, un wi singen düchdig mit.
	Teddy Niklås Kind: Mien Teddybär, de tillfäut' so, un brummt den'n ganzen Dag Bether wier hei doch ümmer froh; ob hei mi nich mihr mag? Teddybär: Ick mücht'', ick wier de Niklås; mag nich mihr Teddy sien. Ick steckte heimlich Bönger* in blanke Stäwel fien. Ick wier mal eins dien beste Fründ, sitt hier allein verbaas't. Hest blot Computer-Spill in'n Kopp. Ick ward' nu ein Niklås! Ick Teddybär brumm bannig dull!!! Wat du kannst, schaff ick ok. Ick surfe dörch dat Internet; dien Teddy is ok klok! De ganze Welt, de will ick seihn, drück up de Muus mit Spåß. Segg all' de Kinner: "Gauden Dag, ick bün hier de Niklås!" Kind: Bliwwst allmiendåg mien beste Fründ, brumm dienen Arger rut! Ick schenk di einen dicken Kuß up dien säut' Niklås-Snut. * Bönger = Bonbon
			He du Wihnachtsmann Tschä, wenn de Hampelmann nich so hadd' tillfäut' un väl dan, denn slöp woll noch de Wihnachtsmann so deip in'n Wulkenkahn. "He", bölkte lud de Hampelmann, tas't Rug'klas an den'n Bort, "stah up, pack all' dat Spältüg in nu för din grote Fohrt!" Nanu, de Wihnachtsmann blew still, hei snorkte, löt sick Rauh, dor knep de klauke Hampelmann Rug'klas sin Näs' fast tau. Chrrr, sick de Wihnachtsmann verfiert, kek up't Kalennerblatt, strakt schier un glatt den'n krusen Bort un sus'te in de Stadt Wat wir de Hampelmann dor froh un stolt, wat hei so dan. Ja, wenn hei nich so tillfäut' hadd', slöp noch de Wihnachtsmann. Hampelmann, Hampelmann, wat ick di seggen will, nu hampel flietig dissen Dag un holl tau Tit nich still.
		Fierabend von't Johr De Tit so twüschen Wihnachten un Olljohrsdag is fein, denn slarpt dat olle Johr so hen un möckt sick up de Bein. De Lichters von denn' Dannenbom, de brennen nu nich mihr, ut Düüsternis stiggt up de Sünn un möckt ehr grote Kihr. Dat is de Fierabend, de up dat Johr sick leggt, as wenn de stille Abend noch einmal iernsthaft seggt: "Ick holl mal fix denn' Aten an un mak dat in de Still, ick gäw di hüt noch einmal Tit, denk nah, dat is min Will. Denk nah un help, dat disse Welt von Minschenhand nich föllt, holl prat din Hart un dau, dat Leiw för all' de Minschen gellt." Ick dreih mi noch eins sinnig üm un strak di ollet Johr, lach driest, leiw Fründ, di Nijohr tau, mak all' uns' Drömen wohr! Hannelore Hinz ~ 1989
	Niejohr Will Storm bi Küll un Snei mit mi nu strieden? Lop rin in't Land un finn ein anner Flagg, mi is, as läwte hier de ierste Dag, sien weike Farw mit kloren Klang' strakt Lieden. Un in de Still finn ick den'n deipen Fräden; gah ick de ierste Spoor hier dörch dat Land? Kein Rauh dat Hart, kein Minsch tau'n fründlich Räden, säuk wider nu ein Hus un Minschenhand. Vör mi kein Spoor, taudeckt de Ierd mit Snei, mit Maut will ick den'n frömden Weg nu finn'n, noch bäter geiht't, fläut ick mien Melodei. Kiek noch mal üm un wedder eins mien Sinn'n, peer knasch betau, un ihr ick mi verseih, drap ick bi Küll ein von mien ollen Frünn'n.
			Dat Frühjohr röppt (Rondeau) Sei lüden all, nu kein Verstäken, de Winter hett sick woll verkäken. Vergnäugt ick hüt nah buten güng un ok all in dat Frühjohr sprüng. De Sünn sick speigelt in de Bäken. Dor sünd sei nu de lütten Kecken, is swor, sick ut de Ierd rutrecken, in de noch Küll lütt bäten hüng. Sei lüden all... Sneiglöckschen liesing mit mi spräken, uns kann de Winter nich mihr bräken. Dat gellt ok mi, un lud ick süng. Sneiglöckschen's Lüden in mi klüng. Vertagen deit sick nu vertrecken. Sei lüden all...
		Maimaand Maidag, Maimaand, Sünn'nschien, künn de schönste Maand woll sien. Mit Poggensang' fangt hei meist an, so sallt't man lustig wiedergahn. Zoort Klür hett all de Wischensom, Sing'sang' ok ünnern Barkenbom. Grot Leiw höllt prat de Wonnemai för ein säut Heidel-dideldei. Man, wi möten wiederdenken. Mudderdag, heit Blaumen schenken. Vadderdag, de sall ok sien, meisttied kriggt de Oll den'n Splien. Ok noch anner kam'n in Lust, Mamertus, Pankratius, Servatius, un mit Pli bringt Küll mit ehr de kolt' Sophie. Man gaud, de holl'n sick nich lang' up, de Sünn stiggt liekers hoeger rup.
			Brakmaand Künn sin, dat noch de Heuaust löppt, so männigein in'n Heu giern slöppt, un deit't so höllsch apartig rüken, denn smüstert Hanning mit Mariken. De Leiw hett beid' dull in de Mak, wat is an dissen Maand nu 'brak'? De Brakmaaand ward ok wedder fein, dor maken wi uns up de Bein. Wi wannern in dat frische Gräun, vergäten Olldag mit sin Mäuhn; wi singen in de Abendstunn', de Flämmstiern dreiht mit uns sin Runn'. Un all' de Freud will gor nich enn', de Sünn deit sick up't best nu wenn'. Noch vör Johanni bidd' üm Rägen, nahstens kümmt hei ungelägen. Sœbensleper, Sünn'nschin, hœgt jug, denn ward Sommer sin! Hanning: Liebkosung von Jehann Flämmstiern: Glühwürmchen
	Austmaand Hoch tellt de Austtied as ein Fest, un ripte Sünn dat Kuurn up't best, mit Freud is Austarbeit rasch dahn, nu heit dat, an de Austkron ran; wi binnen sei mit Lief un Sääl; tau Austköst smück sei de Schündääl. Löt Austmaand uns mit Hundsdag' sweiten, ok dat will'n wi noch dägt geneiten. Man, wenn noch eins de Kukuk röppt, so hart uns nahst de Winter dröppt. Väl Dau möt sien, hei bringt kein Not, wi hebben stolt dat däglich Brot. Sünd Lorenz (10.), Bartelmeis (24.) ok gaud, denn kümmt de Harwst mit Sünn'nmaud. Un œwer uns an'n wieden Häben Twästiert sien Jungvœgel hoch swäben. De Sommertied wäwt lies' ehr Enn'; bald ward de Sünn sick wedder wenn'. Twälstiert: Roter Milan
		Wiehnachtstied Jedein Dag ward ümmer lütter, noch mihr Düüster nu tau Nacht. Hüt hett mi in mien Drömen mien lütt' Pöpping truug taulacht. Hallo Teddy up den'n Sofa, oller Fründ du, is dat wohr, — un in all' mien Wiehnachtsdrömen wier mien Kinnertied nu dor. Mien lütt' Drom, du mötst noch blieben, schenk mi noch ein bäten Sünn. Mal mi Biller ut mien Kindheit, wo ick hier allein so bün. Swäw mit di nu up de Wulken in dat schöne Märkenland. Un bi all' mien säutet Drömen keem ick jüst ut Rand un Band. Jedein Dag ward ümmer lütter, noch mihr Düüster nu tau Nacht. Gülden schämern all' mien Drömen in den'n kollen Winterdag. — "Hallo Slapmütz, wist nich upstahn", raupen all' mien Frünn', is wohr. Un nah all' mien Kinnerdrömen würr de Wiehnacht wunnerbor.
	Christmaand Nu halen wi dat Licht nah binnen, Adventenlichter gläuhn as Sünn'n. Up Niklas all' de Kinner täuben, hei brukt sien Kamen nich mihr äuben. De Wiehnachtmann schuult em väl af, hei möckt sick later up den'n Draff. De Sünn will œwer't Düüster siegen, sacht will sei wedder hœger stiegen. Noch hœger kloppt in uns dat Hart, in Fräden wedder Wiehnacht ward. Man, steiht de Winter tau sien Tied, Freud för de Gören, wenn't endlich sniet. Fru Waud towt wedder mit ehr Hunn' bi Stormwind œwer uns ehr Runn'. An Enn' gifft noch ein lude Nacht, wenn't Olljohrsabend jucht un kracht. An't Finster klopp de Meis' bald an, all wedder is ein Johr vergahn.
			Hartmaand De Olljohrsabend kum vergahn, dor kloppt all ein an't Finster an, lockt mi mit helle Stimm "sit sit", klüng' so, hest du för mi hüt Tid. Ja, mien lütt Meis', kriggst gliek dien Fräten, heff di gewißlich nich vergäten. So tutig fangt dat Niejohr an, un lustig sallt' glik widergahn. Bet Heildreikönig jagd't an'n Häben Fru Waud' noch, denn möt sei sick gäben. Un up'n Lann' ward mit klauk Räden de Fasselabend all tausnäden. Ok buten kamen all weck in't Tasen, dor trummeln rammeln bald de Hasen. De Reinke Voß denkt blot an't Ranzen; ob de all Fasselabend danzen? De Minsch ahnt nicks achter de Ruten; wat för ein Läben all dor buten.
		Voss un Haas "Prost Niejohr! Vössing, lat di drücken; dit Johr möt uns nu wedder glücken." "Ja, Mümmel-Haas, ick mein't ok so! Dat Best', wi bliewen ümmer froh." "Mien Reinke Voß, hest Recht, klauk Mann, so will ok ick dat Johr angahn. — Doch segg, sittst hier in Küll, nich binnen?" "Tschä Haas, ick kem hüt dull in't Sinnen. Jüst weiht de Wind klor üm mien Snut, denn kamen best' Gedanken rut. — Männig Lüüd Dunas utsnorken, ick deh nah mi rinnehorken." "Man, Vössing segg, wat quält di hüt, ick hür di tau, heff för di Tied." Voß freute sick för diss' Ort Part, putzt weg den'n Snei mit sienen Start, un beid sünd drög nu sitten gahn, de Voß füng tau vertellen an: "Ick mücht' mi up ein Wurd besinn'n, dat Warmnis hett as dusend Sünn'n, un nich so'n Wurd, wat Unwurd heit, dat argert mi, bringt mi in Sweit. Diätenanpassung un Pienatz, ick arger mi den'n Kopp tau Glatz, un Rentnerschwemme, dat's infam, denkt keinein för de Oll'n human? Ein schönet Wurd deiht uns woll fählen." "Ja, Voß, so'n Denken lött mi quälen. — Wat höllst du denn von Snarrenpüster—? Dat is en Wurd, klingt nich so düster. Mit so'n Ort Lüüd kam'k ümmer klor, un gifft dat weck nu ok dit Johr, de kettel ick mit mienen Start. Wat meinst du, wo dat hœglich ward, — un gaud ward säker ok dit Johr, dat wull'n wi doch?" — "Ja Haas, dat's wohr!" Snarrenpüster: hat verschiedene Bedeutungen, wie z.B. ein mäkelnder Mensch (Ludwigslust/Leussow), aber auch ein Kosewort zu einem Kinde. Dunas: Rausch
			Weigenleed Slap, Kinning slap! — Dor buten gahn kein Schap. Dörch 't Land slikt sick ein böse Mann, de steckt de Hüs' mit Füer an. — Slap, Kinning slap... Dröm, Kinning dröm. — De Storm breckt üm de Böm. Wo Hans un Greten sünd eins gahn süht man hüt kranke Stubbens stahn. — Dröm, Kinning dröm... Drus', Kinning drus'. — Leiw Gott, lat heil uns' Hus! Lat buten wedder Schapings gahn un nienich sick de Minschen slahn. — Drus', Kinning drus'...
...vun Ursula Vollstedt
			Ebbe und Floot Kiekst mol övern Diek, denn wunnerst di, wo is de Noordsee bleven? Hool deep Luft, dreih de Snuut in'n Wind un töv'n poor Stünn. Kiekst loter nochmol hin, nu dat Woter weer dor, wo is de Mudd blots bleven?
		Heimweh Nee, Heimweh heff ik nich, blots orig Lengen no mien to Huus. Müch wannern dörch de Feller und twüschen de Knicks. Müch tokieken, wenn de Lark stiggt hooch in Heven. Müch sehn de Köh op de Wisch, de Peer an dat Gatter. All dat fehlt mi, wenn ik op Reisen bün. Koom ik vun een Reis wedder no Huus, bün ik glücklich, denn all düt to beleven, is mien Heimot, is mien Tohuus.
			Generatschonen Föfftig Johr is dat her, dor reep ik bi mien Modder an. "Modder, kannst mi wull helpen? Ik heff hüüt keen Tiet för mien lütten Jan." Ole helpt Junge, dat is doch kloor. "Bring uns man den Lütten, dorför sünd Grootöllern doch dor." Fiefuntwintig Johr loter Sünd uns Kinner sowiet. Nu röppt Jan an: "Modder, kannst gau mol komen? Wi hebbt hüüt för uns lütt Katrin keen Tiet." Ole helpt Junge, dat is doch kloor. "Bring uns man de Lütte, dorför sünd Grootöllern doch dor." Hüüt roop ik bi mien Grootdochter Katrin an. "Deern, kannst du mi mol helpen, mien Computer geiht nich an?" Oma un Technik, dat geiht hüüt nich tosomen. Junge helpt Ole, dat is doch kloor. "Ik koom glieks vörbi, Oma, dorför sünd Grootkinner doch dor." Ik denk an de Tokunft, an't Öllerwarrn. Warrt uns Kinner uns helpen, uns versorgen un plegen, wenn't to Enn geiht mit uns Leven? Kinner helpt Öllern, dat is doch kloor. Koomt se, wenn wi in Not sünd? Sünd se jümmers för uns dor? Dat mööt wi aftöven, de Tiet warrt't uns wiesen. Mien Hart is vull Höpen, puckt tofreden ganz liesen.
...vun Walter F. Herz
De Jungens (as Kalli un mi) Eerst hebbt se noog to doon mit't Supen, duert gor nich mehr lang, un se krupen! Kaamt mit allens inne Mööt, un gau staht se op de Fööt. Schwänzelt um ehr Moders rum, dor'n Stück Koken — hier'n Bunbun. In de Regentünn de Katt, is noch jümmers swart! — Blots natt! Hen to School gahn — un pareern? Lever triezen se een Deern! Sünd se denn mal wedder fuul, giff't vun de Schoolmeister een an' t Muul. In't hele Dörp warrt nu spijöökert, gau mal de Preesters Immen utröökert; un bi de Schaapstall inne Masch, kleit een 'n Tuut Tabak ut de Tasch. De Olen to Ball — vundaag is Ringrieden! Un de Jungens schüllt avends tohuus blieven. In't Telt warrt schwiert, dor suupt se Muck, "Wat glöövt jem denn, bi uns hier ok!" Een poor Johr later ist't denn sowiet, vun de Jungens fiert eener Hochtiet. Gau is he Papa — de Jung warrt groot, een Schleef as sien Ool! — He hett't in't Blood!
			Mien Husum "Graue Stadt an't graue Meer", so hett man di eenst nöömt. To di kaam ik geern tokehr, mi ist't, as wenn't güstern weer un heff dat doch man dröömt. Denn sitt ik wedder anne Soot na School, vör de Kark, bi uns Tin'. De Frünn all dor, wi föhlt uns goot, hem Höög un kalvert, kennt keen Noot, geev Gott, kunn dat jümmers so sien. To WaterReeg hen drifft mi dat, wo gollen warm schient dor de Sünn. De Wind weiht liesen her vun't Watt, un baven in't Finster dööst de Katt — Freeden — Keeneen tellt de Stünn. Un liggt de Nevel swoor op di, düüster un koolt — so still un natt. Liekers warmst dat Hart in mi, maakst mi jung, vergnöögt un frie, mien Heimat — mien Husum — mien Stadt!
	Minschswulf or Wulfsminsch? (in memoriam Emil Sinclair) Johrmarkt! Man eenmal in't Leven! Lüüds, dat is een Sensatschoon! "Sowat hett't nüms vörher geeven", bölkt de Kirl in't Mikrofoon. Un he wiest een Wulf, een staatschet Deert, dat weer he sachs fröher eenst ween; mit een nakelte, blödige Steert, de kneep he vör Bang mangs de Been. De Pietsch knallt! He fallt op de Lööp, sitt op'n Moors, apporteert een Katt! He slickt een Lamm neern to sien Fööt dat Fell mit sienen Sabber natt. De Ogen glöhnt, man he blifft tamm. Driggt den Kirl sien Pietsch achteran. Opletzt langt — un de Wulf kreeg Faat — de Minsch em een Tafel Schok'laad. De Kirl böögt sik meist hunnertmal, de Lüüd klaffert Bifall as dull. Vör den Wulf leggt he sien Pietsch hendal — un denn tuuschen se beid' ehr Rull. Schetterig as eerstan dat Deert, tattert de Minsch, jault vör sik hen. De Wulf, ossig un fri, harr't lehrt, dor leeg al de Pietsch in sien Hänn'. Gau seet he op den Kirl, as to Peerd! De Wulf harr nu dat Regeer. As'n Döösbartel hett he em dresseert. Wat weer dat för een Malöör! Se bröchten dat Lamm to de Minsch, de söög un soop dat warme Bloot. Denn leg'n Se tohoop inne Klinsch, opletzt bleven Wulf un Minsch doot. De Fruns-un Mannslüüd kriescht as dull. Ok mi weer't klöt'rig to Moot. Ik heff Schokolaadsmack in't Muul — or weer dat amenn doch Bloot?!
			Harry Haller, de Steppenwulf (in memoriam Hermann Hesse) Ol Isegrim knurrt de Maag, de Welt liggt full vun Snee. Ut den Eekboom flüggt een Raav, nüms een Haas, nüms een Reh. De Rehn, de heff ik bannig geern, keem mi man een inne Mööt. Straak ehr mit mien Tähns de Lööp; denn fang ik an ehr to vertehrn. Ik weer Leefharten redig goot, freet weekhorig ehr Kaldunen. Suup mi full an ehr lichtrode Bloot, kunn de hele Nacht dörchhulen. Ok een Haas harr dat wull daan, sööt smeckt sien warme Fleesch un Knaak! Düvel! Is denn nu allens gahn, wat dat Leven komodig maakt? Mien Steert, de wiest al griese Hoar. Verleden Vullmaand sturv mien Fru. Ogen warrt ringer, Johr bi Johr, un ik drööm vun Rehn in mien Bu. Do biestern un beluer de Hasen. Höör de Wind as'n Jagdhoorn blasen. Freet al Snee, köhl' mien glöhnige Kehl, opper den Düvel mien arme Seel.
		Drievjagd De Schnee is natt, liggt schwoor op't Feld un in Oost warrt de Heven rot. Buten in't Moor is so still de Welt, man blots de Voß, he ranzt un bellt, dat is verdüwelt koolt. De Haas sien Löpels luert ut de Sass' , dor sitt he dröög un warm. He dröömt vun Klever un grööne Gras, man eenmal hee't noch: "Huss, huss, Haas, Haas!" Denn maakt se düssen Larm. Vundaag is dat wedder so wiet, de Jägers sünd al dor. "Rammel" , seggt de Haas sik, "warrt nu Tiet, gootsverdorri, leege Schiet: Farkens sünd se all, is doch wohr!" Un dor blasen se ok al dat Drieven an, foorts speelen de Hunnen verrückt. "Nu kiekt sik de halfklooken Köters an, hebbt wull all een anne Pann, de lösen un bieten sik!" Rammel luert eerstmal un spekuleert, woneem he dörch de Keed breken kann. "Bi de Preester, nee, dat hett keen Weert, all de Jungjägers hebbt bi em dat Scheeten lehrt, de steiht ok op de Jagd sien Mann. Aver güntsiet, anne Flögel, steiht Möller Timm, de schütt sik 'wiß sülven mal doot. In Jerrishoe, op de Holtjagd, Mann inne Tünn, dor neiht he een Driever n'poor Hagels rin, de heele Moors weer vull Schroot!" Un nu kummt Rammel ok noch een Voß inne Mööt, as een Hawk suust he op de Möller dal! De verjaagt sik un ballert op sien eegen Fööt, Rammel sleit een Haak mit de Lööp, em is dat doch egal! Un de Moral vun de Geschicht: Een oole Haas, de kriggst du nich!
	Wiehnachten Wenn de Welt so still, dat Feld so wiet, de Schnee to Eer schweeft, sacht. Dat is in't Johr de schöönste Tied, vun avend is Hillige Nacht. In de Kaat an't Moor sitt de ole Buer, to sien Fööt schnurrt lies de Katt. Een Talliglicht brennt, he leewt in Truer, un de Oogen warrn em natt. He is jüst vunne Karkhoff kaam, wo sien Fro siet Oostern liggt. Dor hett he lang bi ehr stahn un schnackt — man se antert em nich. De Kinner sünd lang af vun't Huus, verschwunnen inne wiete Welt. Wat weer dat fröher jümmers luut, harrn inne Hoff un op de Lo speelt. To Wiehnachten freun kann he sik nich in sien düüster Dönz alleen. An em denkt nüms. Sien Hänn för't Gesicht sitt he eensam dor to ween.
...vun Karin Albrecht
	Avendfräden Schummerstunn un Kerzenschien, Füer prasselt in'n Kamin. Een godes Book un lies Musik, wi sitten ganz still geneiten dat Glück: Wi sünd gesund un hebb'n uns giern. Dörch't Finster lücht't de Avendstiern...
...vun Renate Wüstenberg
		Stille Nacht Wo is dat lies in Snee un Ies, de Welt, de drömt en Droom. Up allns hett sik en Freden leggt, de makt de Nacht taum Dom. Holl Inkiehr nu, nie sünst kannst du de Still ehr Stimm un wat se seggt vernähmen so as nu.
...vun Günter Schiller
Nu schall dat wohl Fröhjohr warrn Sünnwend is all wesen, de Raunächt sünd nu rüm Un Wotans wilde Horden treckt af, na Norden üm. Jo, nu ward dat Tiet, meen leves Fröhjohr, kümm! Dat eerste Gröön heff ik all sehn, man lütt nur, averst wunnerscheun. As ik dat seeg, kann ik mi vun Harten freun. De Knupp sünd all lang, so prall un drall, un deit na dat Licht sik strecken. All Johr wedder datsülbe Speel, de Blöten wöllt sik nu recken; de een blöht scheun witt, de anner so buttergeel... Sogor een Vagel heff singen hüren. Wull he dat Leven nu opwecken? De Dag de ward nu lang un länger, un de Sünn schient warm vun Heben. Se harr all bannig Kraft, un in de Twieg dor stiggt op de Levenssaft. Nu schall allns togang kamen, dat niege Leven. Se lockt mit ehren Strahlen, wat deep is in'e Eer, nu rut to kamen, nu müsst se nich mehr freern. In de Bööm, dor singt en Mees ehr "Zizipä, Zizipä! Wo büst du, ik bün all hier, wo büst du, ik bün all hier." O moie Fröhjohr, kumm gau her.
...vun Thomas Seemann
			Angeln in'd Hoek Hoek andaal, bit nich mehr geiht, man sük up dat Fischen freit, vörbi an't moi grote Burenhusen, Höhner up't Straat herumsusen. Över'd Randkanal noch een Stück, villicht hebb ik mit Angeln Glück. De Sünn is noch nich heel upgahn, irgendwell röppt luud "upstahn". In'd Hoek sücht dat anners ut, hier mutten all Lü froh rut. Kohjen melken un annern Saken, dat is wat de Lü hier maken. Aver ok de Zegenbuur, liggt ja all up'd Luur. Ut Fenster schient dat Lücht, man hum düdelk sücht. Ok de Zegen hebben Smacht, un holen seker up hum wacht. Nun bün ik bold bi'd Boekzeteler-Meer, ik mi aver noch düchtig verfehr, denn bit Busken an'd Padd, fall ik fast van mien Rad. Een Fasan har sük hier versteckt, un het mi bi'd wegflegen good verschreckt. Nun sitt ik Stünn för Stünn in de greller wordende Sünn. Nu vilicht een Schleie för mien Rökeltünn, un lecker eeten mit mien Frünn. Doch steiht de Sünn all in'd Zenith, un ik denk, dat wordt nu nötig Tied. Ik pack nu mien heele Reev weer in, so maakt dat Angeln gaar kien Sinn. Ik fohr torügg un denk daran, as de Dag für mi begann. Wenn mi dat mit Angeln doch bedrückt, dat drumherum meestens mi ok entzückt.
	Aalen rökeln Weekenend haal ik mien Angels vandag, aver ok annern Saken ik inpack. Een drög Lappke för't Aalen griepen, een Beetanwieser mit grelle Piepen. Daarto bruuk ik ok een grote Kumm, un as Köder nehm ik een dicke Wurm. Nu geiht dat los na'd Timmeler-Meer, hopentlik koom ik mit Kumm vull weer. De Aal de sitt meest an't Grund, tüsken Heektbladen un annern Strund. Ik löv dat wordt een gode Nacht, de Himmel klaar, de Wind weiht sacht. An disse Avend fievteihn Aalen, för sovöl mut man fix betahlen. Nun komen de Aalen in dat Solt, un ik sök almal dat Holt. Daarför mut ik aver nich lang söken, weil ik immer nehm dat van't Böken. Een paar Stünnen, dann ist sowiet, ik almaal de Tünn anschmiet, De Rökeltünn de mut fix heet, dat ok woll een jeder weet. In't Ovend so bi tachentig Graad, uppassen dat kien Geleeschwanz wordt. De Tünn de dampt, nun bün ik blied, in een Stünn kriegen wi Visit. De Nahbers mit de Kinners, ik prober al mal mit de Fingers. Nun sünd se gaar man kann se eeten, dat doon de Nahbers noit vergeten. Ik aver wer mien Angels nehm, un segg luud "Auf Wiedersehen". Ik mag lever Aalen fangen, as mit Nahbers herum to hangen. Bie't Angeln daar hebb ik kien Sörgen, un rökelt dat wordt weer Mörgen.
			Mit Boot up'd Fehntjer Deep As ik so ungefähr veerteihn weer, gung ik mit mien Fründ Sven mennigmal mit Boot up'd Meer, wi quemen övert Deepen hen. Fehntjer Deep, Rorichumer Deep, Timmler Meer und Boekzeteler Meer. Uns Boot immer düchtig leep. Meestens weern wi gau de weer. Aver ok mal över mehrere Dagen Telten bi'd Sieve in Warsingsfehn. Na uns de ok kieneen je fragen, bloot uns Ollen wullen na uns sehn. Se quemen un brochten Eten un mest ok noch dicke Plünnen. Kiek, uns hebbn's nich vergeten, bleven bi uns een paar Stünnen. So weern wi alleen in'd Natur, dehn een paar Fischen fangen. Füür maken fallt nich sturr, aver Fischen up'd Füür to hangen? Tüskenin, vör un nah'd Schlemmen, mit Schnorchel up un Flossen an, an'd flache Stee hen toe schwemmen — wat moi dat Leben wesen kann! Vandaag is um dat Fehntjer Deep överall uttekend Naturschutzgebiet. Füür maken, dat is to leep — Naja, weer halt en anner Tied. Ik denk aver geern an'd Kinnertied, an't Angeln, Schwemmen und Natur. Wat weern wi doch immer blied, un mennigmaal up'd Bootjetour...
		Bi Wind un Weer Ik weet noch as Kind vör Jahren, un wo dat weer mit buten wesen. Jede Dag mit mien Rad an't Fahren, Faken buten Book an't Lesen. So gung mi dat mit völen Saken, ok wenn dat kien Pläser brengen deit. Nich bloot proten, eenfach maken. Faken man sowat nich versteiht. Vandaag is man völ to bequem, völ to lei, um wat to doon. Weer ik glückelker ohne dem, wo moi is dat doch in't Grön. Nu gah ik weer faken rut, de Leiigkeit sall de Düvel halen. Bi'd Lopen in'd Wald denk ik luud, daaför mut ik nix betahlen. Un is buten ok Wind un Regen, nadeem geiht mi dat alltied good. Minschke mut sük bewegen, genögend Sauerstoff in'd Blood. Denn wenn mi dat tovöl wordt, gifft egentlik nichts beters mehr. Spazeeren gahn — mien Sport, un ok bi Wind und Weer...
			Een "richtig" Geschenk Wat mi faken an d' Leven stört, wat mi mit Geschenken geböhrt. Man mutt daarbi heel völ kieken, Saken mitnanner to verglieken. Een Geschenk, villicht mit Wert? Oder sülvst makt? — nich verkehrt! Goed is,wenn ik hebb een Idee, bün ok irgendwaar, denn tofree. Een good Geföhl bi 'n Geschenk, is ok all wat, so ik meestens denk. Un faken hebb ik daarmit Recht, tegenover meent — nicht schlecht. Moi sück up d' anner intolaten, ok meenigmaal eenfach raden. Wat kann, wat sall, dat is mehr, un ik kum as een Minsk dorher. De Will is doch dat Wichtigste, un sück mitfreien, dat Richtigste. Mit Harten wat to geven, een Geschenk van d' Leven.
		Swemmen in'd Fehnkanal Fröher gungen wi faken swemmen in'd Kanal, meestens futt na d' School an d' fröhe Namiddag. Uns Raden stellten wi daarto an'd Richelpahl, un bleven daar bit Düstern, ok bi een Dönnerslag. Jedereen weet doch tominnst eens heel genau, swemmen bi d' Gewitter, dat is nich good. herutgahn un ofwachten, dat is ehrder schlau, anstatt to bewiesen: man hett Mood. So bleven wi bi d' Gewitter un starke Regen unner't Eekenboom, solang, bit dat beter wordt. Lehnten uns an 'd Boom stiev daartegen, het kien Sinn, wenn man na Huus hen fahrt. Tegenover van d' Kanal up d' holten Planken stunn fröher een Schippswerft för lüttje Booten. Över d' Jahren dichtwussen mit Efeuranken, domaals de Booten hier in d' Water schoten. Kört na d' Regen, meestens ok all wat later, Kweemen wi unner't Boom weer vandaag. De Nebel lagg overall herum up'd Water, dat weer een goden Dönnerschlag. Ik weet noch, as wi denn in d' Huus weeren, kreeg ik de Törfflecken nich van't Foten of. ok nich mit düchtig Seep insmeren. Wat so richtig Moorwater is, dat farvt even of. Wenn ik so overlegg — mit darför Geld betahlen, in d' Swemmbad oder ok bi d' Baadsee... Faken sünd Lü daarum an d' Jaulen. Ik bün mit heel bült weniger tofree...
	De Wiesnös Kann vör Dülligkeit nich liekuut kieken, dat kummt all van sien Verglieken, in't Heimatblatt un Politik to strieken, mutt anner Lü eerstmaal pieken. Ik wet wat Neis, dat is geböhrt, so hett man van hum hört... Meest nich, dat sowat stört?
			Nu Ik bün meest denn verdreiht; wenn Wind van achtern steiht; Wind van Vörn, een moje Törn, aver hier un nu to leven, kann so voel mehr Di geven ...
...vun Heinz Wolbers
	Oma un dat Internet Use Oma erkannde vör Joahren: "Ik bin doch nu watt klatterig woarn. Den Weg ton Inkoop wett mi too wiet. Ik werd nu modern un goah met de Tied. Een Internetanschluss mott gaue her, wett Tied, dat ik dat Surfen noch lehr. Ik hebb hört, man kann alles in Ruhe bekieken Un ok de Priese genau doar verglieken." Ih seht, use Oma is ne patente Frouw, wat schellt, is alleen bloß 'n bettken Know-How, aber doar is use Oma nich bange vör: "Dör de Anleitung find ik mi wall dör!" Man äs use Oma lest, watt doar steiht, ehr erstmoal de Lust up dat Surfen vergeiht, van Windows un Excel, vanne Mouse und van Word, doar harr use Oma noch noit wat van hört. Doar steiht wat van Flatrate un ok van High Speed, Un Oma de denkt sick: "Nu wett' aber Tied, dat ik dat begriepe, wat dat heeten sall, Den Verstand, üm't to lernen, de hebb ik noch wall!" Un so röpp se an bi de Volkshochschool; und nu sitt se förn PC upn neijmodschken Stohl, jeden Mondag üm veerdel för acht geiht se nu noah Schoole — wecker harr dat doch dacht?! Un dat Lernen makt er soveel Pläseer, se makt noch nen Kursus, un dann noch een mehr, se will alles wetten un wu hett datt doch gliek: Oma, de is nu een Computerfreak.
...vun Marita Pollak
Ooltjohrsovend Woans man jung, un vull Swung is, find man düt Fest scheun, freuht sik villicht ok lang, op düssen besünneren Ovend, denn nu kann man endlich wedder mool to'n Danzen gohn. Suust froh no een Party hen, fiert düchtig dörch, mit de Lüüd, de man goot kennt, un geern mook; — bit Middernacht hett man vun allen jümmer noch nich noog. Nu sloog de Klock nau twölf,— all de Menschen heevt de Glöös, un stötten op dat niege Johr an'n. Männicheen fangt luut un duun to singen an'n. Se liggen sik in'n de Arm's, un wünschen sik gegensietig allens Gode, Gesundheit un veel Glück, dat allens ganz besünners warrt,— un ok glückt.— Jo, — un denn geiht dat denn los, mit den Larm, mit Spektakel un Krakeel. De Deerten hefft dat all ohnt, un hebbt sik binnen, un buten vull Angst verkrupen. Füerwarks, de to hoop för veel Geld, in'n de Lodens köfft worrn is, warrt nu överall in'n Stadt un Land, un ok in'n dat lüttste Dörp, to'n Himmel schickt. De ganze Heven is nu hell un lücht. Is wull ok goot antosehen. För de Menschen, de würklich arm sünd, de keen Geld för all de neudigen Soken hebben, de se Dag för Dag to'n Leven bruken, — is dat allens unnütt, is as en Sloog in't Gesicht. Se köönt wull dat Geld, wat dat allens kost hett, wull beter bruken, — aver se bekoomt dat leder nich. Dat Geld is futsch, dat koomt nich mehr trüch. Hoochschoten in'n den Heven,verpulvert, — in'n so kotte Tiet, blots de Schiet blifft op de Stroten un Steden trüch! Is dat Glück?
Een Radtour Gele Raps-Feller lüchten al vun wieden. Sünnschien överall. Op een Hoff spelen lütte Kinner mit ehren Ball. Een lütte Deern sitt midden op een Wiesch, un höllt een swatten Hund op ehren Schoot. De Hund kiekt opmerksam de Deern an, - dat allens seh ik een kotten Momang blots. Een lütten Jung steiht dorveven, lacht un puust in'n de Leuventähnblomen. Witt un zoort flüggt he weg, de Somen. Ehr glücklich Kinnerlachen klingt noch lang in mien Ohr. Ik nehm dat mit op mien scheun Fohrrad-Tour.
		De Reis ünner den Steern De Hilligen Dree ut den Morgenland, de reisten dweer över de Eerd, se fohrt to See, sloken Weustensand, se reden op Kamelen un Peer. De Hilligen Dree ut den Morgenland, de frogen in'n Hütten un Telten: "Woneem geiht de Weg to'n Hilligen Land?" Doch Antwoort kriegt se kuum vun Land to Land. De Hilligen Dree ut den Morgenland, se kiekt hooch to de Steerns, un en Steern wiest se den Weg, so reist se toversichtlich in de Feerns. Dor bleev de Steern över en Stall stohn. De Wiesen sehn dat mit Wunnern: "Den Keunig de Welt schöölt wi dorin sehn?" hört Een den Annern suustern. De Steern bleev wohrhaftig. Se wörrn an Teel. De Dree setten tögern de Schritt. De Stalldöör weer sied. Se beugt de Knee, vör den lüchten Kind in de Mitt. "Ik bring di Gold, wieldat is kloor un rein", sprook de Eerst, un foolt de Hannen. "Kind Gotts, loot mi in dien Freden sien, wen ik inst mi vun Leven wennen. De tweete swunk mit Wiehrook en Fatt, dat blinkt vun eddeln Stenen, un sä: "Du hilligs Kind, nehm dat vun mi un den Menen." Vör Ehrforcht stockt den Drütten dat Bloot. Still bood he den Kind sien Goov, un stamert: "Herr, du büst groot un goot, nehm mi op in dien Gnood." Dat Kind smüüstert leef un sacht. Dor keem en Engel flogen, de schenkt to'n Teken de Gotts-Macht, den Wiesen den Steern, den se notrocken.
...vun Cord Denker
			YES, WE CAN! (Barack Obama to gröten) De Alldagswelt ehr griese Trott un all ehr Summs un Sorgen — dor kümmt dat Lewen bi to kott, dor lacht keen helle Morgen. Dat treckt sick hen mit Larm un Stried un hett sien enge Schranken. Un Hass un Nood stoht Sied an Sied, lett Welt un Minschen kranken. Versöhnung, Utgliek un Respekt — dat mutt doch mööglich wesen, dat's sick de Hann'n entgegen streckt noh Krieg un all sien Gräsen. So denkt de Lüüd in düsse Doog un drängt op Fredenstieden un hebbt de Tokunft vör dat Oog, goht to op heller Tieden. Een Brückenschlag is nu verlangt, de Muuern — se mööt fallen. Een Optakt, wo so veel an hangt — dat mookt de Harten wallen. Un süh, dor is de Toversicht: Wi köönt dat! Loot uns wogen! Op Recht un Wohrheit fallt dat Licht un moolt den Regenbogen. Een Steern güng op un strohlt un lücht', dat Höpen uttobreden. De Lewensmoot kriggt een Gesicht un singt dat Leed vun'n Freden. Un Gott, de to sien Schöpfung steiht, to Fest* will he uns ropen, dat alle Welt dat Lewen blöht, sluut he de Tokunft open. *Jes 25,6-9 Melodie: Wer jetzig Zeiten leben will
	Fröhjohrsputz Nu is de Tied, nu ward so putzt un schüü'rt, dat all'ns wedder blinken deit. Un de Gardinen sünd so frisch un hell, dat is nu de reine Freid. Man dat weer — leve Mann — noch nich all'ns, seggt de Fru un geiht driest op den Keerl to: Nu büst du an de Reeg un warst afschrubbt! Un se stoppt em in't Schüürwoter rin. Jo - jo! He denkt an Arbeit un is dröög un stuur, un nüms hoolt den Keerl dor rut. Kann nich mehr lachen un hett keen Humor, dat een sick erbarmen mutt. Bloots dat Geld, dat Geschäft un de Sport un vör't Kiekschapp dor sackt em de Kopp dol... Dat geiht so — leve Mann — nich mehr wieder: Nu is Fröhjohrsputz — ok mol för di! Jo — jo! Nu noch de Farv: Se moolt em geel-fideel, as sprüng em de Sünnschien an, kittelt dat Lewen ut em rut un seggt: Du büst nu mien Fröhjohrsmann! Un dat Gras is so gröön un so week... Do hoolt he ut den Keller sien Cello: In sien Lewen sitt wedder Musik in, un he speelt in dree-achtel to Danz. Jo — jo! El Sereni (Spanien) Text noh een Gedicht vun Elke Paulussen
			Katten-Tango Een Oosterleed vun anner Oort Op dat hoge Dack vun'n Schooster hett een Kattenmann sien' Throonsitz un he plinköögt in den Sünn'schien, schnurre-di un he is mit sick tofreden, schnurre-du denn "tofreden" paßt to't Fröhjohr! Man op eenmol flattert Swulken un se bringt een'n Breef mit Antwoort vun de schöönste Katt in't Stadtdeel, schnurre-di: Jo, ehr Hart will se em schenken, schnurre-du, denn de Leev paßt good to't Föhjohr! Un de Sliekpoot kümmt in 't Swögen un he glööwt meist, he kann flegen. Un he süht nich de Gefohr dor, schnurre-di, ööwt den Wiegeschritt to'n Tango, schnurre-du, denn dat Danzen paßt to't Fröhjohr! Man dat Dack is glatt, he schliddert un he suust — koppdol — op't Plooster... Un dor liggt he ohn to puusten, schnurre-di, un nu hölpt bloot noch een Wunner, schnurre-du, denn so'n Wunner paßt to't Fröhjohr! Un de Dokter kümmt mit Blaulicht, un he seggt , sien Kunst de hölpt nich, un dat hier de Dood dat Woort hett, schnurre-di. Un so blifft bloots noch de Graffgang, schnurre-du, man so'n Graff paßt nich to't Fröhjohr! Un dat Kattenvolk truu'rt luudhals, dräägt de Liek vörbi bi'n Fischmann, un dat rüükt so good noh Bückel, schnurre-di, do ward Sliekpoot gau lebennig, denn "lebennig" paßt to't Fröhjohr! Melodie: Don Gato (Spanien) — Text: Cord Denker
		Oostergang Ward de Heben noch mol gries, streit een Hagelschuu'r sien Ies, is dat man vun kotte Duu'r, denn liggt Sünnschien op de Fluur. Un dat Licht sien warme Kraft, de dat Lewenswunner schafft, kümmt mit Macht un mookt sick breed, kümmt mit Jubel un singt sien Leed: Refrain: De letzte Schnee — he is nich mehr to sehn, all'ns ward gröön, bunt un schöön. Dat Licht kümmt trüch un mookt den Heben wied, bringt Freid un bringt Leeder un schenkt uns de helle Tied. Un de Minsch geiht vör de Döör, dat he Wunner seh un höör, wo dat Blomenvolk sick röögt un de Immen sick vergnöögt. Noh de winterlange Nacht, noh de Küll ehr bitter Macht, strohlt de Sünn ehr Angesicht, mookt dat Minschenhart fri un licht: In dat Fröhjohr sienen Glanz lockt Musik den Minsch to Danz. För dat Lewen een'n Gesang, un de Dank kümmt hier to Klang! Un vun Oostern singt dat Licht, bringt de Welt de Toversicht. Nu goh ick getroost mien Stroot: Ick bün Minsch, un dat deit mi good! Melodie: Schneewalzer
			Fröhjohrsputz Nu is de Tied, nu ward so putzt un schüü'rt, dat all'ns wedder blinken deit. Un de Gardinen sünd so frisch un hell, dat is nu de reine Freid. Man dat weer — leve Mann — noch nich all'ns, seggt de Fru un geiht driest op den Keerl to: Nu büst du an de Reeg un warst afschrubbt! Un se stoppt em in't Schüürwoter rin. Jo — jo! He denkt an Arbeit un is dröög un stuur, un nüms hoolt den Keerl dor rut. Kann nich mehr lachen un hett keen Humor, dat een sick erbarmen mutt. Bloots dat Geld, dat Geschäft un de Sport un vör't Kiekschapp dor sackt em de Kopp dol... Dat geiht so — leve Mann — nich mehr wieder: Nu is Fröhjohrsputz — ok mol för di! Jo — jo! Nu noch de Farv: Se moolt em geel-fideel, as sprüng em de Sünnschien an, kittelt dat Lewen ut em rut un seggt: Du büst nu mien Fröhjohrsmann! Un dat Gras is so gröön un so week... Do hoolt he ut den Keller sien Cello: In sien Lewen sitt wedder Musik in, un he speelt in dree-achtel to Danz. Jo — jo! Text noh een Gedicht vun Elke Paulussen
		Katten-Tango Een Oosterleed vun anner Oort Op dat hoge Dack vun'n Schooster hett een Kattenmann sien' Throonsitz un he plinköögt in den Sünn'schien, schnurre-di un he is mit sick tofreden, schnurre-du denn "tofreden" paßt to't Fröhjohr! Man op eenmol flattert Swulken un se bringt een'n Breef mit Antwoort vun de schöönste Katt in't Stadtdeel, schnurre-di: Jo, ehr Hart will se em schenken, schnurre-du, denn de Leev paßt good to't Fröhjohr! Un de Sliekpoot kümmt in 't Swögen un he glööwt meist, he kann flegen. Un he süht nich de Gefohr dor, schnurre-di, ööwt den Wiegeschritt to'n Tango, schnurre-du, denn dat Danzen paßt to't Fröhjohr! Man dat Dack is glatt, he schliddert un he suust — koppdol — op't Plooster... Un dor liggt he ohn to puusten, schnurre-di, un nu hölpt bloot noch een Wunner, schnurre-du, denn so'n Wunner paßt to't Fröhjohr! Un de Dokter kümmt mit Blaulicht, un he seggt, sien Kunst de hölpt nich, un dat hier de Dood dat Woort hett, schnurre-di. Un so blifft bloots noch de Graffgang, schnurre-du, man so'n Graff paßt nich to't Fröhjohr! Un dat Kattenvolk truu'rt luudhals, dräägt de Liek vörbi bi'n Fischmann, un dat rüükt so good noh Bückel, schnurre-di, do ward Sliekpoot gau lebennig, denn "lebennig" paßt to't Fröhjohr! Melodie: Don Gato (Spanien)
	Oostergang Ward de Heben noch mol gries, streit een Hagelschuu'r sien Ies, is dat man vun kotte Duu'r, denn liggt Sünnschien op de Fluur. Un dat Licht sien warme Kraft, de dat Lewenswunner schafft, kümmt mit Macht un mookt sick breed, kümmt mit Jubel un singt sien Leed: Refrain: De letzte Schnee — he is nich mehr to sehn, all'ns ward gröön, bunt un schöön. Dat Licht kümmt trüch un mookt den Heben wied, bringt Freid un bringt Leeder un schenkt uns de helle Tied. Un de Minsch geiht vör de Döör, dat he Wunner seh un höör, wo dat Blomenvolk sick röögt un de Immen sick vergnöögt. Noh de winterlange Nacht, noh de Küll ehr bitter Macht, strohlt de Sünn ehr Angesicht, mookt dat Minschenhart fri un licht: Refrain: De letzte Schnee — he is nich mehr to sehn, all'ns ward gröön, bunt un schöön. Dat Licht kümmt trüch un mookt den Heben wied, bringt Freid un bringt Leeder un schenkt uns de helle Tied. In dat Fröhjohr sienen Glanz lockt Musik den Minsch to Danz. För dat Lewen een'n Gesang, un de Dank kümmt hier to Klang! Un vun Oostern singt dat Licht, bringt de Welt de Toversicht. Nu goh ick getroost mien Stroot: Ick bün Minsch, un dat deit mi good! Refrain: De letzte Schnee — he is nich mehr to sehn, all'ns ward gröön, bunt un schöön. Dat Licht kümmt trüch un mookt den Heben wied, bringt Freid un bringt Leeder un schenkt uns de helle Tied. Melodie: Schneewalzer
...vun Martin Hüttenbernd
Dag-Draum Wenn eck niu muine Augen schliute un ganß faste un Dui denke, seuh eck us up euner Wiese, blauß wui beude, diu un eck. In den warm'n Sunnenlecht luig'st diu jiejen mui in'n Gräss, stickum seuh'k in duin Gesichte, luise Froide makt mui dat. Duine Augen häst diu schloten, lichte open steuht duin Mund, sachte striep eck duine Hoore, oh, weck' wunnerscheune Stund'! Os eun Bild van Malers Hand kann eck niu eun Gneusen seuhn, dänn suihst diu mui strahlend an. Worümme blifft de Welt nich stohn? Un dann well eck wuiderdräumen, öbber nei, dann geuht nicks mahr, olle Dräume sin verloren, de liute Welt es wier har. Tau'n Anhören: Hier klicken
	Weijenleud för Söffken Söffken, muin Söffken schlop in, un biuden, do weijet de Wind, den Teddy höltst diu fast in'n Arm, inner Kamer esset scheun warm. Söffken, muin Söffken schlop in, de Mon kümmt buin Finster harin, duin Teddy schlött oll de Augen fast, heu dräumt van'n güllnen Palast. Schlop in muin Söffken, schlop in, diusend Sternkens lüchten harin, eun Engelken flücht an'n Finster vobui wenn't trüijjekümmt kiekt et no dui. Söffken, muin Söffken schlop in, dat Sandmännken kümmt auk harin, Gedankens löppt in'n Köppken 'rüm, mak de Augen teo, draije diu üm. Schlop in und dräume ganß fast, duine Mamme hölt bui dui Rast, seu kinnt duine kindliken Sorgen, buihölt'se bät in'n nuijen Morgen. Schlop in muin Söffken, schlop in, de Nacht es längs do muin Kind, dräum' vanner bunten Märchenwelt, bät de Sunne in duine Kamer fällt. (egen Melodie) Tau'n Anhören: Hier klicken
		Ferjentuit Velle Monde sind vergohn, vuller Hast un Placken. Niu ess se dor, de Ferjentuit, most dreu Wieken nich wulacken. Nimm dat auk wohr, verhale dui! Lot't Braskern suin 'ne Wuile; stoh up freohmorns in oller Uchte, goh dür den Wauld eohn' Uile. Set still dui hen up eune Bank, os wör nau nicks gewesen, luster den scheunen Vugelsang, un wuis' der Welt 'ne Neesen. Ess dann vorbui de Ferjentuit, un diu fand'st keune Riuh, steuhst muksig anner Arbeutsstie, dänn packt diu mol de Wiut. Nui ess 't teo late, läuw mui man, diu bist 'n Dräum, höltst fast duin Geld. Doch wer nich horn well, mott foihlen, seo ess't niu mol up dösser Welt. Mak olles recht teo suiner Tuit, dänn makst diu nicks verkehrt, dat häst diu secker ingesuihn, un better up mui hört. Tau'n Anhören: Hier klicken
			Ohmdfrie De helle Dag vergeuht in'n Diemern, ganß sachte kümmt de Nacht. Duistre Schatten verännert de Welt, Augen husken hen un her. De graute Mon makt mui schuddern , Wuind suiselt in den Euken. De liute Welt wärt sutchen luise, un schlöpt sachte in, dräumt vanner Sunnen. Eck luster met hellen Sinnen. un Froide kümmt hauch, eck summe eune Melodie. De Augen woll'n teofallen, de Schlop well suin Recht un hölt mui fast. Tau'n Anhören: Hier klicken
		Wat ess muin Lieben? Eck frog' den Mon: "Wo kümmst diu her?" Heu röpt mui teo: "Iut'n Weltenmeer!" Eck frog' den Wuind, wohen heu weiht? Heu wispert luis, heu kümmt un geuht. Eck frog' den Baum: "Wer makt duin Kleid?" Heu blifft ganß still, heu groint un bloiht. Eck frog' den Fründ: "Wo geuhst diu hen?" Heu dreiht seck üm: "Weust diu et denn?" Eck frog' de Sunne: "Wer lött dui schuinen?" Seu gneuset blaus: "Diu saßt nich wuinen!" Eck froge Gott: "Wat ess muin Lieben?" Heu suiht mui stumm an. Do weut eck: Heu es muin Lieben! Tau'n Anhören: Hier klicken
			An E... Vörgistern bist diu eunfach weggohn, Diu häst nicks mahr sächt. Nicks mahr. Schüllig? Wer es schüllig? Lott us reen! Eck sin bedroibet, häbbe Angest. Wärst Diu wierkumen? Un eck schicke muine Bidde noh Dui heniut: Kumm truijje! —— Un Diu bist wierkumen! Vandage! Eck sin wier upper Eern! De Sunne schinnt! Vörgistern häbbe eck erkennt: Diu bist muine eunzige Leuwde! Tau'n Anhören: Hier klicken
	…anners kumen För vandage hät seu 'n scheunen Sunnendag ansächt. Öbber os eck upwache, sach eck blaus gruisen Niewel. Muine Wünske flauten dohen. Eck dreihe mui üm, un schleup verbaust wier in. Leter worchte dat Wedder auk nich better, öbber muin Gemoite helle seck up. Niu hope eck mahr up'n naichsten Dag. Villichte wärt de better. För us beude. — Tau'n Anhören: Hier klicken
			Seon Wunner! Vamorn wörn mui muine Hemdärmel teo kort, de Bücksen reiket just noch bet noh'n Kneu. Muine Leufde für dui hät mui grötter maket! Niu hope eck, dat diu vandage nüipe os eck vör duinen Kleierschapp steuhst. Tau'n Anhören: Hier klicken
	Dagesenne Männigmol, wenn eck ohmds noh eunen langen Dag in muinen Backensteohle sitte, schliute eck de Augen, dräume sutchen vör mui hen. Un denn seuh eck de Dinge, de mui werklich wichtig sin: De Ohmdsunne, de muine Augen blenn't, dui, muine Frünne, den Eukenbaum vörn Hius, dui, vergnoigt spielende Kinner buiden upper Stroten, dui muine kleune Stadt an'n Hang unnern Bärge, dui. Un ganz sachte verdruiwst diu olle annern Biller. Tau'n Anhören: Hier klicken
		We wärt dat suin… wenn diu wedder mol weg bist van mui, dohen, wo eck dui nich chern seuh? Un wänn de lange Dag vörbui es, kümmt dänn de Riuh för diu, eoder möjjest diu dui versteken? Un wänn diu in Bedde liggst: well de Schlop nich kumen? Lött dat Gewetten keune Riuh? Dänn gruinst diu wall'n betten, schlöpst lange nich in. Biuden kümmt de nuijje Dag, Draußel un Beokfink reopen oll: "Stoh up. stoh up, de helle Morn es do!" Sussken vergeuht de duistre Nacht. Duin Wakweern diuert lang. Un dänn häst dui seckerlek velle nodenklike Stunnen. —— Wärt dat seo suin? Tau'n Anhören: Hier klicken
			Herwest Dat Lauw ess niu verfärwet Dat satte groine Lauw. Doch oll de bunten Farwen gefällt mui setter auk. Gefällt mui segor better os dat derbe Groin, kiek mol bui Sunnenwedder: Do könnt nich schöner suin! Wenn eck rundum bekuike wat de Herwest olles bütt, sin' t Farwen eohne gluiken, de upp vellen Teljen sitt. Lang blifft et do nich sitten, dänn fällt de Bläer teor Eern. Dänn kümmt de Tuit, de witte, un et mott Winder wern. Wenn't orstmol richtig schnuijjet, un oll's ess biuten witt, ess't beste, wer verfruijjet un achtern Oben sitt!
		Liebewall? Eunsom laupe eck an'n Fleot längs, seuh mänchmol nau duine Feotspurn, van'n Wuinde buinoh wegweijjet. Orst hadde eck dat os Spell anseuhn, os diu seo butz leoslaupen büst. Öbber os diu nich mahr teo suihn wörst, worte eck bang: Was dat duine Ort, Liebewall teo seujjen? Tau'n Anhören: Hier klicken
			Tweesköppsch Eck well spreken, wuil diu mui nicks söjjen wutt. Diu schwuigest, wuil eck nich stillken sinn. Diu ärgert muin Kürn, un mui duin Schwuigen. Sall eck niu auk schwuigen? Wat sall dovan wern? Kum, wui mötten kürn! — Minsken ! — Tau'n Anhören: Hier klicken
...vun Fred Würdemann
			Oolt Büst du oolt? Föhlst du di oolt? Denn liggt dat nich an de Jahrn. De Jugend is keen faste Tiet nich. Jung or oolt ween, dat hett wat mit den Tostand von Geist un Swung un Willen to doon un mit de Fraag of du di noch rögen magst or bequem worrn büst. Dat hett wat dormit to doon, of du noch Kuraasch hest or bangbüxig worrn büst. Von de Jahrn ward bloots de Huut wat schrumpelig. Dat maakt nix! Aver wenn du keen Sülfstvertroon un Höpen mehr hest, un Sorgen, Angst un Twievel di pisackt, un du diene Flünken daalhangen lettst, denn ward diene Seel schrumpelig — — un denn büst du oolt! Solang du aver sühst, wat schöön is un föhlst, wat Freude maakt, un du neeschierig bliffst op den nächsten Dag, solang du Kinnerlachen un Kinnerweenen an dien Hart ranlettst, solang büst du nich oolt!
	Wenn dien Mudder oolt is worrn... Wenn dien Mudder oolt is worrn, un du sülm uk öller büst, wenn ehr dat, wat fröher licht, mit de Tiet to Last worrn is. Wenn ehre leven, troen Ogen nich mehr so klaar de Welt bekiekt, wenn ehre Fööt nich mehr wüllt lopen, se nich mehr drägen köönt bi't Gahn. Help ehr un geev ehr Stütt, geev ehr dien Arm mit frohe Lust. Maal kummt de Stünn, wo du denn weenst, wenn du mit ehr op'n Karkhoff muttst. Kind, wees gedullig mit ehr Leven, dank, dat Gott se so lang bi di leet. Sünnenschien schallst du ehr geven, von Kummer se al noog von weet. Un fraagt se di, so geev ehr Antwoort. Un fraagt se nochmal, anter du. Un fraagt se wedder, snack mit ehr, nich rappelig — mit sachter Roh. Un will se di nich recht verstahn, verkloor ehr allns, so goot dat geiht. Do kummt een Tiet, wenn se is gahn, wo se di nix mehr fragen deit.
		An mien ole Heimat Beers Mit Hart Hart besehn Wat is us Heimat eenmal schöön. Mit open Oog kannst all dat sehn: Dat Moor, de Geest, Kanaal un See un use Möhl daar op de Höh, de Deerten in't Holt un op de Wischen, de Vagels all, un so veel Blomen blöht daar twüschen. As Kinner wullen wi föhlen, höörn, rüken, smecken un allens mit de Hannen begriepen. Eerst later denn betracht' wi mit Verstand, wat von de Welt us is bekannt. Kiek Heimat mal mit' Hart di an, denn bruukst nich höörn, föhln, rüken, bruukst keene Hannen to'n Begriepen; dien Seel' findt Roh un't Hart hett Freud daar an.
			Mien Platt (in de "Diaspora") Wenn ik mien Platt ok hier mal höör, is dat, as wenn tohuus ik weer. Snacken op Platt, un allens süht beter ut, dat is, as wenn de Sünn kickt rut. En Muul vull Platt kann Pien stillen, beter as den Dokter siene Pillen. En Klöönsnack op Platt, dat is noch wat. Un geiht mi ok mal wat daneven, vertwiefel ik nich glieks an't Leven. En Muul vull Platt so af un an bringt mi wedder op Vordermann.
...vun Ernst Meyer
			Denn is dat Harvst Wenn de Wind weiht, över't Feld geiht, wenn de Blööd sik um sik sölven dreiht, denn is dat Harvst. Wenn Kinner achtern Draken loopt, sich in Schummern to'n Spelen droopt, de Buur siene Feller plöögt, an'n Knick Lüüd na Flederbeern söökt, denn is dat Harvst. Wenn Du morrns in dien Gaarn büst, Spinnnetten mang de Büscher lüücht, Rauriep op dien Rasen liggt, denn is dat sowiet, denn is dat Harvst. Wenn du eenfach mal stahn bliffst, över över allens mal nadinkst, dat dat nich mehr so as fröher is, wees man nich bang. De allens hier to'n Blöhen bringt, alltiet to Siet di stünn, den du vertruun kannst, is ok bi di, in dien laten Harst.
	Winter an'n groten Binnensee Kinnerlachen över den See, Iishockeyschlägers knallt, de Avendsünn sackt deep hendal, root as'n Füürball. Knacken un Knarren deep ut de Grund, seggt uns, de Frost, de warrt blieven. De Nacht kummt op mit dusend Steerns, de Maand lüücht hell an'n Heven Wildgöös fallt in den Avend in, söökt een Platz to landen, goht snatternd dal vör dat gele Schilf un purzelt as wild dörcheenanner, Een Goos seilt op de Glitschbahn to, dreiht sik un blifft eerst mal liggen, eerst wenn se den Snee tofaten hett, steiht se op un löppt in de Binsen. Morrn geiht't wieter, een Freid för de Kinner noch liegt se warm in de Kissen, de Backen hitt, as Füür so root, dröömt vun Sledens, — Hockey un Glitschen. Wullen Mütz, Schaal, Jack un Büx, liegt praat so as Strietschoh un Sleden, de Iishockeyknüppel steiht in de Eck un is al an Tore scheten. Glieks na de School, denn mööt wi hin, wat scheert uns Modders Ropen, Eerst mal mööt wi op dat Iis, de Gröönkohl, jo, de kann noch töven.
...vun Sabine Brauer
			De Pupp Moder de is wunnerbaar. 'n leve Frau, mit sülvern Haar. In d' Wiehnachtstied denn denkt se dran, wat s' uns denn woll schenken kann. An elke Daag, dor rookt hör d'Kopp. D' Tied, d'löppt ja in d' Galopp. Och Kinners, geeft mi doch 'n Tip. Dat maakt mien Bregen nich lang mehr mit. Tini kriegt 'n neje Klock. Sofi bruukt 'n Unnerrock. Och Keerl noch maal, ik hebb d't nich licht. Mutt sehn, dat elk, wat lieden mag, kriggt. Nu hebben wi Fraulü bi uns docht, van't Jahr dor wort uns Moder brocht, van't Wiehnachtsmann, 'n moje Pupp, wor s' heel stillkens al up luurt. D' Pupp, d'sall Charakter hebben, dürt ok woll 'n bietje flennen. Of een, d'Öl bohrt, bit in d'Bregen un Tung ut Mund — man de hebbt wi nich kregen! Uns Antje schluurt 'n Puppke an, d'is so nüddelk, as dat man kann. Heel Abend schmuust wi dor mit herum. Dat wort uns Mannlü nu to dumm! Se sticheln, un se menen vereent, Uns Wiever hebbt hör Gripps utleent... De könnt uns d'Bliedschupp nich verdarven. Bolt sitt uns Mooder mit hör Pupp in d'Arm!
	Wiehnacht Luchten in d'Straten, Glühwien, Mandelkeern, Zuckergood un Wiehnachtsmarkt hebbt wi Minsken geern. Kinnerogen glimmen, Harten worden wied, Glockenslaag van d' Karkentoorn, dat is Wiehnachtstied. Lüttje Kind in d' Krübb, treck du in mien Hart. Maak dat dat dor binnen Wiehnachten ok word.
		Verdreet Haar mi heel fell up di freit. Hebb mi düchtig ankleit. Du büst in Schwarzwald, ik in d't Huus. För Düllheit treck ik d'Bregen kruus. Heel Week hebb'k di nich seen. Nu bün 'k weer alleen. Blarren steiht mi vör d' Hals alweer. Bün so trurig, Haart deiht sehr. Eten sall'k för d' Kinner maken. Hebb kien Lüst to Tuffels koken. An levsten würr'k in d'Bedd gahn un Maandag eerst weer upstahn. Dien Baas seggt, du hesst noch to doon. Dat vertellst du mi an't Telefon. Hebb mi heel fell up di freit, hebb mi düchtig ankleiht...
			Een Recht up Leven In anner Umstänn büst. To d' Kinnerkriegen gor kien Lüst. Schiteldoken wasken, Tittbuddel geven? Nee, nee, du wullt noch wat beleven! So jung 'n Kind, dat geiht nich an! Dor löppst nu noch nich achteran. Man good, dat noch kien een wat weet. So 'n Blaag maakt nix, as blot Verdreet! Ofdreeven word d't, so gau as d't geiht! Anners hest Du noit weer Freit. De Vader van d't Kindje, leet di alleen. Fragen um Hülp, magst ok kieneen. Segg, hest in d' Koop kien Gört? Meenst, kummst in d't Leven to kört? So 'n Lüttje, d'bruukt nich 'n Barg Wusst up d' Brood. D' bruukt d' Leevde van sien Moder man blot. Ofdrieven is swaar un dat is Moord! Smittst dien Geweten over Boord? Gott sülmst lett dat wassen un word d't ok nich licht, Draagt ut, nehm di tosamen, Wicht!
		Wachten up neje Leven Mien Dochterke, nu is d't sowiet, draggst 'n Kindje unner d't Haart. Mien Muuskelein, ik bün so blied. Sien Haar waart seker swaart. Wenn du eengaalweg blaarderg büst, denn maak di daar nix ut. Dat is nu so, kruup man in d't Nüst un slaap di düchtig ut. Fangt denn de Buuk an t' swellen, kriggst 'n dicken Liev, fangst an, de Daage to tellen. Meenst, büst 'n ollen Wiev. Ik frei mi so, dat 'k Oma waar, de Tied waart mi al lang. Mien Dochterke, nehm d't nich so swaar. In negen Maant büst d'weer slank! Wacht man noch 'n Settje, De Maanten gahnt ok um. Denn liggt dien Kind in't Beddje. Vör Bliedskupp büst du stumm.
			Koom gau bi mi Wenn du vör Sörg nich weest worhen, un d' Haart word di so swaar, komm gau bi mi up Teevisit. Ik bün för di dor. Heel fast nehm ik di in mien Arms, Wi beedt uns Heergott an. Bold word dat beter, sallst maal sehn, Wiel he alleen recht helpen kann. Nu drink man eerst 'n Köppke Tee un laat de Kopp nich hangen. Mit 'n goode Proot un rechte Fründ sallst du di woll weer fangen.
	Appel mit Gatt Ik will 'n Appel eten. Dat Ding, dat hett 'n Gatt. Wiel ik gor kien Flesk maag, bün 'k nu wohrhaftig satt. Dor binnen sitt 'n Wurm in, de Appel is bewohnt. Ik bün dor gor nich düll um, wiel sük dat vör mi lohnt. Ik wull 'n Huusdeer kopen. Nu bruuk ik gor kien mehr. Mien Wurmke sitt in Appel. Hum mookt dat dor Pleseer. Ik kopp mi noch 'n Appel, mit Gatt, dat is doch klar. Denn hett mien Wurmke Naverschupp, is dat nich wunnerbar?
		Mien allermoiste Hobby Bi Wind un Weer bün ik vör d' Dör, um Unkruut mi to söken. Un wenn d' Lü d' röver grienen, kann mi dat gor nich jöken. Du lövst ja nich, wo 'n Spaß dat maakt, alleen dör d' Wald to stappen, un heel in Ruh un vull Pläseer elk' Plantje to bejappen. Kien Holtstück un kien Poggenstohl de sünd mehr vör mi seker. Ik kämp ok woll mit 'n Boomwuddel rum, un is dat ok 'n Breker. De Asseln un de Holtwurms, ja, de hebben wat up mi tegen. Denn do ik hör de Wohnung klau' n, stahnt se tomaal in d' Regen. In Huus dor worn de Planten drögt, un denn kummt d' Pott up d' Für. In d' Köken dürr ' k kien Holt mehr koken. Dormit mutt ' k nu in d' Schür! Dorna geiht dat sorteeren los. Wat kann ik worto bruken. In disse Eck dor kommen d' Blomen un dorhen kommen de Struken. Tolesd go ik in d' Klüterkamer un treck mien Bregen kruus. Denn maak ik feine Holtgestecke, un mennig moie Struus.
			De Knakenbreker In uns Dörp, dor leevt 'n Mann, de wat heel besünners kann. Schütt Hex di mal en Piel dör d' Rügg, haalt he dat Dingerees torügg. Ov hest du mal wat ut d'Lidd, he treckt d'ran rum un du büst fit. Ik harr vör Johrn mal en Problem. Mien Nack was stiev — nich angenehm. Mit scheve Kopp stunn 'k vör sien Dör. Ik kunn dor heel un dall nix vör. Ganz düll reep he: "Mien leve Wicht, vernarr brucken laat ik mi nich!" Well hum kennt, begriepen kann, warum so mall de goode Mann. De leve Keerl, de harr 'n Lieden, sien Kopp de was nich liek to kriegen. Man as he hört van mien Gebreken, do hett he futt weer frünnelk keken.
	Unweer 'n Regenschuur, as an't jüngste Daag. Blitzt un grummelt as mall. Störmwind bruust un haut in d' Dör. Kummt düchtig wat andaal. Ik sitt in d' Stuuv, hör dat Gedrüs, mien Kinnertied word waak. Do doch 'k, leve Gott, d'schellt mit mi, Wiel 'k sovöl Dummheid maak. Nu schellt mit uns, wiel wi nich hören. Wi sull'n uns fix wat schamen. Van Müllbargen, Ofgaas, Plastikkraam, könen wi al nich mehr amen! Hier geiht doch blot um 't leve Geld. An d' Umwelt word nich docht. Man is an gieren, will stadig mehr. So word uns Eer umbrocht. Nu schellt h' weer. Hollt up mit Wark. Hebben ji denn kien Benüll? De Welt har 'k jo so moi maal maakt. Ik bün arbarmelk düll! De Wind flaut of — 'n Sünnenstrahl! 'n Regenbogen — so groot. Ik denk an Gotts Bund mit uns! Vörbi is denn d' Nood!
			Rickert Vör d'Koopmannsladen van Heini Dieken weer 'k an d' Schaufensters bekieken. Dor kwamm Rickert mi in d' Mööt, mit 'n swaarten Anzug, paasend Hood. As lüttje Wicht, dor weer'k sien Bruut. Kreeg mennig Duutje up de Snuut. Ik proot hum an: Wo geiht di d't denn? Wi hebben uns ja al Johrn nich sehn. He weer recht frünnelk un nohm mi bi d' Hand. Ich reise als Vertreter durchs ganze Land. Weil ich recht erfolgreich bin, haut's mit der Knete auch gut hin. De Fent quasselde wieder, un ik doch bi mi, leve Tied, wat is blot los mit di? Wat tierst du di un gifftst so an? Wo sück 'n Minsch verännern kann. Mi wurr d' benaut bi dat Gedoo, ik hörde hum gor nich mehr to. Wat argerlik, dat de al seehr, uns Rickert kunn kien Plattdütsk mehr!
	Slaaplied De Regendrüppen pladdern, dat süselt sacht de Wind, un ik hol hier in d' Arms een neeigeboren Kind. Slaap in, mien Hart, maag de Oogjes to, denn bold is dat weer Nacht. Uns Heergott kickt up di andaal, de Engels holl'n de Wacht. Ik leeg di in dien Köffke un deck di sörgsam to. Mien lüttje leeve Kükel nu slaap bit mörgen froh. Slaap in, mien Hart, maag de Oogjes to, denn bold is dat weer Nacht. Uns Heergott kickt up di andaal, de Engels holl'n de Wacht.
			Truer hett ehr Tied Ik denk an di, mien Moder, solang büst nu all dood. Un smols överkummt mi d'noch, dat Heimweh, dat is groot. Much geern noch eenmal bi di wesen, vörn Stünn, up 'n Koppke Tee. Eenmal noch dien Stimm vernehmen, denn weer 'k ja all tofree. Much fasst di in mien Aarms denn holln un seggen: "Ik hebb di leev." Dat hesst nich faken van mi hört, wat weer ik doch een Sleef. Wenn Freid off Leed mi 't Haart offdrückt, much ik di dat vertelln, much eenmal noch dien Meenung hörn, un deest du denn ok schelln. Ik denk an di, mien Moder. Solang büst nu all dood. Ik hoop, du büst in d'Himmel. Dor geiht di 't seker good.
		Mien beste Fründ De allerbeste Fründ up Eer mien Opa weer för mennig Johr. De annern harrn kien Tied för mi, — he weer immer dor. Weer ik in sien Köken, kroop ik bi hum up Schoot. Wenn'k mit hum an't Schmusen weer, harr'k för gor nix Nood. Opa, mien leev Opa, hest d' nich dree Mark bi di? De Koopmann hett 'n Ball, de Ball, ik doch, de is för mi! Ik spöl ok för dien Fenster, denn kannst di doran freijen Wat seggst du? Ik krieg de nich? Wullt du Strietsaat sajen? De Ball, de hebb ik kregen, mien Opa leevt nich mehr, sien Leevde de is bleven un deit dat Hart ok sehr.
Oma Leev Oma, Leev, wor gungst du hen? Leetst mi so alleen. Wat mi noch blifft up disse Welt up 't Grafft, 'n swaarte Steen. Dat du heel good burgen büst, dat weet ik doch genau. För elk harst du 'n open Hand, du werst 'n fromme Frau. Dien Kittelschuut, de noom ik mi, dien Röök siet dor noch dran. Wenn ik mi mol weer eensaam föhl denn treck ik mi de an. Ik denk an d' moje Kinnertied in d'Feerjen in dien Huus. Denn hesst du van old Tieden vertellt, as du harst in d' Bedd 'n Muus. Wenn Mama mi to hibb'lig weer noomst du di vör mi Tied. Un as ik d' Kneejen köttschüürt harr, sungst du 't "Heile Gänschen-Lied". De Tied vergung un du wurst old. De Dood kloopt an dien Döör, heel sachte nohm he di bi d' Hand broch di dor 't Himmelstoor. Oma, Leev, dor gungst du hen. Büst nu in d' Huus ankommen. Ik treeck de Kittelschuut nu ut. Weer good, dat ik de nommen.
	Domaals Ik harr di nich maal leev, ik magg di immeto! Mien Haart dat kloppt so fell, kummt gor nich mehr to Ruh. So fredelk laagst du dor in't Saarg. So blied weer dien Gesicht. Gungst du na 't Himmel to, kemmst nich in dat Gericht? Du weerst mi 'n goden Vader, hesst imme an mi docht. Un harr ik maal weer Blöödsinn maakt, hesst du 't in Ördnung brocht. Noch as utwursen Frauminsk satt ik up dien Schoot. Du sloots mi in dien Arms in, dien Leevde weer so groot! Ganz binnen in mien Haart büst du nu noch bi mi. Sluut ik denn maal mien Ogen, bün ik denn ok bi di?
		Man vandagen kummst d' weer Büst so wiet wech van mi un ik sitt hier alleen. To'n Proten hebb ik mennig Minsch. To'n Leev hem man kien een. Dien Stimm do ik vermissen, dien Hann un ok dien Mund. Wenn ik di nich bi mi hebb, föhl ik mi nich gesund. D'rum sitt ik hier to wachten dat Hart, dat puckert blied. Vandagen kummst du na Huus hen. Dat word ok langsaam Tied.
...vun Rolf Grebener
	Jann Nimmersatt Jann Nimmersatt word nimmer satt, völ gifft dat van sein Sort, de schrecken neet vör Krieg torügg neet vör Bedroog un Moord. Jann Nimmersatt will Macht un Geld, dat tellt vör hum alleen. Denn blot vör Geld, seggt Nimmersatt, kanns't Düvel danzen sehn. He sücht neet, wo dat grönt un bleih't, he hört neet wo dat klingt, wenn de lütje Leverke sien Mörgenleedje singt. In't Feld, dor an de lütje See, dor baut he en Fabrik. He will immer mehr un mehr un is doch all so riek. De Leverke singt dor neet mehr de See is lang all dod, dor kippt he al sien Offall in, sien Gift un ok sien Kot. Dat groot Geld seggt Nimmersatt, liggt in de Luchtverkehr d'rum sall de noch in disse Jahr en groter Startbahn her. Darför bruukt he en groot Stück Wald, dor fallt all Boom um Boom. Jann Nimmersatt, Jann Nimmersatt, wat wullt du för en Lohn? Mien Lohn dat is en Batzen Geld, dat tellt för mie alleen, dorför kann ick, Jann Nimmersatt, de Düvel danzen sehn. Sien Düsenjets un sien Fabrik vergiften Wald un Flur se maken krank uns moje Eer, uns herrliche Natur. De Hemel is van't Rook hel gries Is heel un dall kien Wind. Dor ringt en oll Mann na Luft Un hier en lüttjet Kind. Dokter, Fürwehr un Schandarm De hebben hör leeve Not, as man hört, is Smog-Alarm, do is dat Kind al dood. Do hört ok Nimmesatt en Stimm, dien Tied de is de her, un do stunn oll Jann Nimmersatt ok al för't Luzifer. De Düvel springt herum vör Freid, he sleit en Purzelboom, dor büst du ja, oll Nimmersatt du kiegst nu ok dien Lohn. Up't Eeer dor was dat Geld dien Lohn, dat is all al bi mie, hier is dien Lohn de Höllenqual un ik danz för di. Dien Geld nehm ik weer mit up't Welt, ik will de Rest verdarben. Nimmersatts gifft noch genoog Un jede will wat arven. Darum passt up, wenn't de Düvel kummt, ji groten disse Welt, wat ji dör hum verdeenen könen, is Nimmersatt sien Geld. Hollt jo torügg mit Kriegsmaschinen, dor dör gifft tovöl Not geev't doch de Armsten van de Armen dorför en stückje Brot. Mak't weer gesund uns moje Welt, brengt in dat Düster Lücht, dann geiht jo't neet as Nimmersatt, de't Düvel danzen sücht.
		Heimatleev De Frees, de baut de Dieken, winnt Land of van dat Meer, schafft de, de Diek to breken. haalt he sük alles weer. De Störm de drifft hum hoch, den ollen blanken Hans de Wellen maken dann de reinste Düvelsdanz. Se freten sük dör't Diek, rieten Locken wiet un groot, un brengen in dat Land verdarven not un dood. Un immer geiht dör't Land en beden, bewahr uns vör de Not, bewahr uns vör't verdarven, bewahr uns vör de dood. De Frees, de baut dat al weer up, nicks kann hum hier verdrieven, de leevde tau sien Heimat is't, de hum mahnt to blieven.
			Jahrstieden De Vörjahr treckt dör't Land, verwannelt Wald un Flur, wackt up ut Winterdröm, de herelke Natur. De Saadkoorn's Halm in't Acker, geiht dör de fuchtig Gruft, will warsen un sük mehren, in warme Sömmerluft. De Harvst ist Herr van't Riepen, de Arnt, de is sien, he lett de Wald sük farven, in golden Sünnenschien. De Heergott schenkt uns Leevte, lett warsen Korn för't Brood, he hollt uns in sien Hannen, van't Anfang bit to'n Dood. He schenkt ok Brood för Mörgen, vertrau doch up sien Raad, denn unner't Schnee in Winter kient all de neeje Saat.
	En goode Raad Harr'n wi as Kinner uns mal biet Ohren, gev dat en groten Stried, dann harr uns Vader en goode Raad un de weer immer gliek. Van dit en bietje minner, van dat en bietje mehr, so'n bietje utgewoogen, ov dat neet beter weer? Van de Free ein bietje mehr un dar för minner Stried, mit mehr tosamenhollen, kummt man maal so wied. De anner war mehr günnen un dar för minner Neid, ik gloov, dann hest ok du, an anner Glück din Freit. In de Welt mehr Leevde un wat minner Haat, da för völ mehr Wahrheid, ik meen, dat weer all wat. En bietje minner Unrüst un da för war mehr Ruh, neet blot immer ik Ok en bietje du. Wes neet immer gliek so bang, hepp doch en bietje Mood, gah de immer driest d'r up an, dann word besimmt ok good. So lang as geiht schenk Blömen, dat is en goode Raad, bleihen de eerst up't Karkhoff, dann bleihen's bestimmt to laat.
			De Vörjahr De Vörjahr treckt dör Wald un Flur, mit hum en riesig Heer. He drifft de Winter in de Flücht mit en groot Blömenmeer. Sneeglockjes gahn mit Mood vöran, de Osterglocken lüden. De witte Dorn gifft söte Gör — watt hett dat to bedüden? Van't Vögelke ut Boom un Struuk hör'n wie en moi Singen, Minskenharten worden wied, se frei'n sük un se springen. De Leevde het de Lenz uns brocht un Sünn as jede Jahr, de leeve Lenz, de goode Fründ, nu is he würkelk dor.
		De Schimmelriede De See se kummt, de See, se geiht, dat is en hen un her, de Minske is hier blot to Gast, man ewig is dat Meer. De Störm de drifft dat Water hoch, de Lü word angst und bang, Neptun, de will over't Diek, he is up Seelenfang. Dor is he weer up't witte Perd un geistert up de Diek. Dat is de Mann, de mol Diekgraf weer, vör langer, langer Tied. De See, se het ok hum verschlungen, mit Frau, Kind, Perd un Hund. Sien Seel doch kunn de Ruh neet finnen, so geiht de Saag, van Mund to Mund. So geistert he in't Nacht dört Störm un mahnt de Frees to dieken, dat Neptun dor neet over kummt un sük kien Locken rieten.
			Skipperwiehnacht Is't Heiligavend in Freesland, is't weer Wiehnachtstied, dann meld't he sük mit Glockensklang de Sender van Norddiek. Jede de dann buten is, irgendwo up't See, de wünscht Norddiek- Radio moji Wiehnacht, Glück un Free. Jan-Hinerk hett sein lüttje Ohr vört Radioapperat. Frauke sitt up Moders Schoot Un all dree kloppt dat Hart. In't Radio is Vaders Stimm, over Norddiek van't See. He seggt, Kinner west mit Moder leev un holt ji Beiden Free. Meta, seggt he, ick heb die leev, bold bün ick weer bi di. Nehm de Kinnerkes in't Arm Un drück hör Beid van mi. Vertell hör wo dat damals weer, bi't Esel un bi't Rind, tüschen all de Deeren in't Krübb, dat lüttje Jesuskind. Un dat he is dat Lücht va't Welt, de offnimmt all uns Sünn, dat wi dör hum na't Vader komen, de Engels hebb't verkünd.
...vun Henriette Grebener
		Lütje Spinn un ik Worüm hest du utgerekent de Platz unner mien Lamp utkeken, du lütje freche dralle Spinn, dat is mi heel nich na mien Sinn. Du baust, as weer d' för d' Ewigkeit dien Hus van Spinnweb, deit mi led dat all dien Arbeit is üm sünst un so vergebens all dien Künst. Pass man em up, wenn ik di fat, dien Leben hangt an'n sieden Draht. Man dor kummt mi net wat in d' Sinn, — ik lat di lopen, lütje Spinn. Ik mak di hier dien Wark töschann un du fangst buten worns weer an. Wi sitten beid in d' sülwge Boot. Ok mit mi hett uns Heer sien Not. Ok mien Wark is nich van Bestand un mien Tied liggt in 'n hoger Hand. Wat ik so mak de leewe Dagen, dor har "He" mennig mal to klagen — Nu neij gau ut, un ik will hopen, "He" lett mi ok noch 'n settje lopen.
	Kien Heiweer Wat pruhlst du denn un kickst so fuhl, wat treckst du so verdreiht dat Mul? Wiel d'statt Heiweer Kleiweer is un du dien Wark neet wieder kriggst? Man kann van een Weer drej Weern maken, dat passt di wall neet in dien Saken, dat bi all dien Lopen un Gerack dat Hei kummt halfnatt uner d' Dack. Nu hör doch up, wat sall dat all, makst ja blot anner Lü in 't mall. Ik meen, dat du di schamen sußt, hest du all een mal hungern mußt? Off hest mal so in 't Unglück seeten, dat för dien Vej nix harst to freten? Nu sett di hen un rook dien Piep, off gah na d' Naber up Visit. Dat Weer blifft ja nich alltied slecht, hest du dien Fliet dan, denn ist recht. Ik weet, wenn d'Arntedanklied klingt, büst du dat, de am fellsten singt.
			De Kufferkeerl Ol Krischan Snuf ut Westerlatt, de is van mörgens fröh bi d' Patt. He denkt bi sück, mut doch em sehn, dat ik vandaag 'n Spier verdehn. In d' Kuffer hett he allerhand, Gröne Seepe, Schohwichs, Lind un Band. De allermoiste Büxenknopen, de könt ji enkelt van hum kopen. Moi Ruksel, ok nömt: "Lock mi d' Fent", un Kortjes mit en Kumpelment. Sekerheitsnodels, wenn mol wat ritt, vör kötte Tassen een bitje Kitt. Steeneier vör d' Höhner to d'unnerleggen, ok "Hosenträger für den Herren" Talkum so fien un witt, wenn mol de Stewel neet recht glitt. Pottschrubers, Nodels, Kökenfründ, deftige Hemden vör dat Kind. Manchesterbüxen, Lepels un Smeer, Perlonstrümpen un sowat mehr. Mit swore Kuffer in de Fust, so zuckelt he van Hus to Hus. He büt sien söben Soken an, un brengt so mennig Part an 'n Mann. Wo ist 't jung Frau, kön's ok wat bruken? Hier hebb 'k wat wor ji moi van ruken. Of meterwies en Stückje Lind? Leew tied, wat hem s' dor 'n feinet Kind. Kumm ins her, mien lütje Brutje, Unkel hett wat vör d'Leckersnutje. He grippt in d' Büxentaschke flink un schmitt mit d' Mettwusst na de Sgink. Vör di, mien söte Krullerkopp, hebb ik enn feine Unnerrock. Löw seker, Opa köfft di een, de is nich naterg — wullt mol sehn. Oma, wo weert mit 'n Schört? Good wiet sneden, un nich to kört. Dor sünd se weer an een Stückje rakt, de is ja nett, as vör jau mokt. Dörn good Woord un 'n blied Gesicht, word Krischan Snuf sien Kuffer licht. Un erder as de Daag vergeiht, sitt he in 't Weertskupp van Jan Preit. Genehmigt sük 'n lütjen Kloren, un denkt, Gott sall mi doch bewohren, dat ik hier sitt bit mörgrn fröh. Ik gah na Hus, na Moder tö, un mörgen — mut ik noch em sehn, dat ik noch 'n bitje wat verdehn.
...vun Erwin Holldorf
			De Schimmelrieder-Mythos Anno fung man an to Dichten, Schrev Novellen un Geschichten. Dat is ok bestimmt so wesen, Wenn 't ers in 't Book is to lesen. Wi staht op Hauke Haiens Diek, Schimmel un Hauke sünd nich wiet. Se weiht und dreiht sik mit 'n Wind, Wet nich, op wie em gewoor sünd. Nu galoppiert wat gegen us ran, De Schimmel giv, wat he kann. Ok bi Wind un Stormgebruus Höllt beide nix in 'n Stall un Stuuv. Gau as de Düvel in 'n swart Gewand, Den Schimmel stüürt 'ne harde Hand. Nix to hörn, tro ok nich mien Oog, Dor sust 'n Schadden över 'n Koog. Keeneen kann 't so rech begriepen, He is vergahn vör ewige Tieden. För de Minschen hier, kien Froog: Hauke Haien levt, de is nich doot. Gewet, man krich se nich to faten, Peerd un Rieder sünd versopen. As 'n Mythos deut he leven, Dat is denn so un kann so blieven.
		Nikolaus Dat wern fiev Daag in'n Dezembermaand In'n Flur harrn wi Kinner us Stevel stahn Blank wienert stünn' se an'e Döör Vör'n Nikolaus weern wi sehr dorför Dag un Nacht treckt he dör't Land Un besökt de Minschen wo he kann Ik wet nich wie, wenn't lies un düster wer He keem in't Huus, ook bi avslotn Döör Wer em mal to sik beluurn dacht De keem to fröh oder mal to laat Us lütt Kinner wehr dat eh egal Gau in't Bett gejumpt un ingerullt Morgens wern us Stevel ümmer vull
...vun Jens Hinsch
	De Bloom Een ole Kaat bi de lüttje Sommerdieck, an't Nordenmeer. All de Bööm rundum weer'n scheef. Twiegen kahl und leer. De Regen sleit an dat Finster. Kold is de Winterdach. Und de Storm huult vun westenher, mit al sien wille Macht. Doch in de lüttje Kaat is mollig warm. De Keedel dampt. Hier sitt de ole Fru an de Aaben. Flau schient de Lamp. De Katt licht an er Been und slööpt. De Ole stricht. Se summt een feine Leed. De Text, de weet se nich'. Und dor in't Finster, dor steit een feine, lüttje Bloom. De Bläd so grön, mit grote rode Blööm. De Putt ut Ton. De Fru keck't af un to na't Finster, na de gode Plant. Wenn se dat deit, denn lech se in er Schoot de Hand. De Bloom, de hät se vun er Söhn, de kummt hier afundto. He kummt nich oft. Doch wenn he dor is, is se immer fro. Nu is he aber lang' al wech. Dor in de grote, luude Stadt. Se hät nu ja de Bloom. Und de krech grad een nüe Blatt. Denn he hett to sien Moder secht: "Schütt dor wat Nües rut, denn kanns't mol an mi denken, denn geit dien Söhn dat gut!" Und so weer dat denn Dach för Dach und Johr för Johr. De Bloom stünn in er vulle Pracht. De Fru wer för se dor. Doch an een koolen Winterdach, dor welkt de Bloom ganz sacht. De Söhn kreech glieks Nahricht: "De Bloom ward schwach!" Torüch keem dor een Telegramm: "Der Bote, der den Brief gebracht, hat Ihren Sohn sehr krank gefunden. Er war sehr schwach!" Se' gev de Bloom nu all ehr Lev, veel Wärmde un Water still un snakt mit ehr, gev Leevte ehr so as een Bloom dat will. Un denn, denn wor de Moder mööd un nickt so sachte in. De Kat, de kröpt er op de Schoot un schnurrt sick in de Sloop herin. De Dach dorna, dor het de Fru de Bloom an't Finster seen. Wat för een Pracht. De Bläd' so grön. De Blööm so schöön. De Bloom, de het er eegen Macht. Se hört, de Jung — de weer gesund. Kieck an — dor in de Finsterbank. De Bloom, so schmuck und bunt.
			Lütt Susanna Lütt Susanna het en Popp. Is' ehr lüttje Wonnepropp. Het er in de Arm, so krall. Wat dor wull ut war'n schall? Sit dor in dat hohe Gras. Het en richti' Poppentass. Ja, se schall nu drinken, schoin. Lütt Susanna mokt dat fein. Ob de Warft, dor sind de beiden. Rundherum de hohen Weiden. Uck dat Gras is ord'lich hoch. Sühs't Susanna's Hoorschleuf blos. De lütt Popp schall nu schloopen. Denn de Modder mutt no kooken. Und noch Blööme mut se plücken. Ock gau mut se Popp mol drücken. Ick hör lütt Susanna singen. Lustig dör dat Gras nu springen. Se plückt nu hier und dor Bloomen — een stickt se in't Hoor. Lüttje Popp, de is an't Slaapen. Dat mööt alle lütje Poppen. Denn de Modder het to doon. Se plückt all de bunten Bloom. Und Susanna is an't Singen. Söd an't Juchsen un an't Springen. Hei, wie is dat Leben schoin. Und se kann sick so fein drein. Doch nu mut se gau na' Hus Popp mut mit und ock de Struss. Ehr Modder gifft se all de Blööm. Un ick kann eer lachen seen. Na' de Stadt schall lütt Susanna. Und se is all ganz manganner. Doch dat is ja doch ers' Morgen. Susanna, mok' di man keen Sorgen. Buten kummt nu all' de Nacht. Lütt Susanna sleept ganz sacht. Lüttje Popp is in er lüttje Arm. Morgen schall dat Sünnschien warn.
...vun Ursula Gressmann
	Wiehnachten in de Stadt Nacht drängt sük in de Ecken sünner Erbarmen hell dat Neonlücht keen sachte Keersenscheemte krass Geluud up de Wiehnachtsmarkt verföhrsk Gören Glenntwien Braadwurst Peperkoken doch van de Rök word nüms satt un Free kann keen een kopen
			Wiehnachtsdröm Steerns wannern un versacken glennen noch in de Feernte ik meen Sang to hören in disse Nacht daar Christus upstahn is bedelarm un alleen in' n Stall blot Engels hollen Wacht över dat Peevke doch Hoop gleit nu wedder in all de Harten. Ut Deepde fallen Flocken witt pudert de Wald un in mien Droom herin seh ik Keersen brannen an' d Wiehnachtsboom.
		Dauweer Slaapdrunken rennen Druppen van dat Dack bleek stahn al Steerns över de wald un de Maanfee glied heran sülverwitt hör Kleed bold flüggt se daarvan min Winterseel
			Verheten Sneeiklokjes drängen sük ut de Wintereer witte Jungfroen Sneeiprinzessinnen un dat Lengen waak up in min noch frösterg Hart
	Winterslaap Dookhexen danzen in dat Tal fladdern mit griese Doken de Sünne knippt dör halv-sloten Ogen achter de Wulken in't Winterslaap ligg noch de hele Welt verrött Loov up all de Wegen keen Vögelroop blot Stillte un spake Spieren swajen hen un her
			Tiedlevens Dat gung all so fix, fell dreiht sück dat Karussell. Witte Blossems van Heegedoorn oflöst dör geele Peerblomen, golden lüchten van de Barkenboomen un bold dartoo Sneei-Engels an alle Wegen. Dat gung all so fix, fell dreiht sück dat Karussell. Ofspringen ünner de Reis Dürt neet wesen.
		Fröhjahr Blau hett sück de Hemel sminkt, Swanen as betöverde Eilannen glieden up de ee daarhen. Leevtallig blinkert di de Sünn to un du vergettst de Reet in d' Hemel.
	Fröhjahrsleed In'd Lechtworden lüster ik noch dummelig na de Vögelmusik. rosafarven krüselt sück de Hemel an't Kant. Prallgrön drängeln sück Knoppen an de Bomen un as dat sachte Roodbostje sung, nüntjet mien Hart sein Fröhjahrsleed. Flüchtig sünd de Fröhjahrsdagen un bold vörbi.
		Noch Fröhjahr Een Kant van Lücht in zartgrön Loov, blaue Steerns van Immergrön in Moßwegen un geel lüden Slötelblömen daartüsken. Mien Flögel sünd de Wulken, duken unner in rode Avendsünnendobben.
			Disse Dagen Köttkrabbt de blaue Hemel Striepen dwars un dweer as Pennen över mi Brüggen ut Wulkensleiers licht as een Feer swemmen puderwitt daartüsken ik driev in de Tied laat dat Tau löss dat mi fast hull
			Sömmerdaags Dörstig slickt de Sünn an’t Stroom middags is’t still hier blot de Immen nüntjen un een Hundje blafft achter de verfallen Schür de Hemel een blau strommt Siedendook dörsteckt van Sünnenpielen
	Strahlendood Möi sünd de Wellen de up de Stenen slaan, See-Deren duff lüchtend in unmaten Deepde, keen Lücht in't Swarte un keen Luud mehr. Still worden de Sang van de Waalfissen, Dantes Inferno vörbi, utgaan Vulkanen, utgaan Ogen. Dood ovgeven Kuntreien up de Netthuud inbrannt. Hiroshima un Nagasaki togliek, alls leeg.
		End van'd Welt An'd End van de Welt gifft dat nix as Wellen un Stenen, blot's de Luud van Stenen is to hören, hen un torügg egaalweg bit de Barg to'n lüttje Steentje word. De Maan schient un de Sünn gleiht, of un an sücht de Watermann in'd Slaap un kold kämmt sück dat Seevievke de gröne Haar.
			Wiehnachten Sük up de Padd maken un de Free söken in bedrövt Harten un dat Düstern wiesworden doch wi gahn uns neet verloren dat is de Böskupp vun de Wiehnachtstied
		Wiehnachten Dat grote Lücht geiht ut doch ok in't Düstern gahn wi uns nich verloren denn Leevde lucht as een Lücht lecht uns Weg un de Free füllt dat Hart neet blot to Wiehnachten
			Störm Wulken jagen över mi daarhen Peergespenster steigern un sinken up de Baam van de See in ruge Bulgenslag Schippen wied buten up de See kraken un stennen Störm tuckt an meen Kleeden un Sandkorrels danzen umhoog ik lach in dien wild Gesicht Störm komm un duutje mi waak
			De Tuun In d' Winterslaap dat Rosenbeet Gras is wintergeel daartüsken Spinnweev overtrecken Sniggenhusen. De Tuun rüst. Sünne knippt herut achter de Wulken. Slaapdrunken rennen Drüppen van de Tacken un elkeen Drüppen schuult een Stückje Hemel.
			Vörjahr Sünner Loov maken sük de Poppels lang. Elkeen kann de Stroom hören as he ruust över den Stenen springt un mit Regenstemmen flüstert dat Grön. Sneeiklockjes zarte Vörjahrsboden duuken sük an Mossbulsters lüden un dien Laggen jumpt över de Schriekwier.
			Vörjahrsdag Över mi spunnen Krokusblau un grön up bruunen Felden mit Sünnennadeln henstickt eerste Spieren. Gras utrafelt sünd Slootskanten. An de Waterkant glennen Barkenboomen as Sied un an d' Hemel grasen witte Wulkenschapen.
...vun Walter Meß
			De Appel Bi 'n "Appel" füll mi gliek wat in, dat Paradies keem mi in Sinn, ji kennt je de Geschicht wull all, vun Eva un denn Sündenfall! Dat weer je uk en lege Saak, wat Eva dor denn dunmals maak! De leve Gott de harr böös schimp, dat Eva sik den Appel nimmt! Doch uk de Schlang de harr je Schuld, un Eva - de harr keen Geduld! Se plück denn Appel vun den Boom, un sühst wull dor, ut weer de Droom! De Herrgott harr ehr "bi de Büx" — dat nütz nu je wull allns nix, de beiden müssen hier nu rut, mit 'n Paradies weer dat nu ut! Wat seggt uns dat för alle Tieden, mit 'n Herrgott schull man ni nich strieden, man schull veel mehr mal op em höörn, denn kannst di nich mit em vertöörn! schreven för dat Appelfest in de Nikolaikirch in Burg up Fehmarn Oktober 2009
	Mien plattdüütsch Spraak Mien leven Lüüd ik segg jo dat, wat weer mien Leven ahn mien Platt, mien Moderspraak, de deit mi goot, se gifft mi jümmers frischen Moot, se maakt mi riek, se gifft mi veel, mien Moderspraak, du büst mien Seel! Un mien Gedanken gaht torüch, as weer 't en grote plattdüütsch Brüch, denn uk ik meen as lütten Jung, güng mi dat Platt goot vun de Tung! Un denn mit all mien plattdüütsch Frünn, snack ik op platt so manch en Stünn, mit Naverslüüd, so glöövt mi dat, dor snack ik doch an leevsten — Platt! Mien Moderspraak, dat is mien Leven, un dorna warr ik jümmers streven, so lang uns schöne Eer sik dreiht, dat Plattdüütsch ni nich ünnergeiht!
		Mien lütt Dörp Mien lütt Dörp, wi leef ik di, wi büst du mi vertroot, wat hest du allns daan för mi, geevst mi jümmers frischen Moot! Wenn ik denn denk ofteens torüch, denn löppt mi hitt dat övern Rüüch, wo sünd de Tieden doch blot bleven, wo gau löppt doch dat ganze Leven. De Dörpstraat güng ik hier entlang, ik weet dat noch, an Mudders Hand, un in dien Straten hebbt wi speelt, Sorg und Freid mit Frünnen deelt! Wi weer dat schöön wenn't Fröhjohr weer, de Olen seten för de Döör, dor hebb se klöönt un hebbt sik freit, wat hüüttodoogs keen een mehr deit! Mien Dörp ik dank för all düss' Tiet, mien Seel, mien Hart de warrt nu wiet, un dankbor denk ik denn torüch, as weer't en grote Seelenbrüüch!
	Mien Wiehnachtswunsch En Wiehnachtsengel wünsch ik mi, en Engel, Lüüd, för di un mi, en Engel, de uns helpen deit, wenn dat üm den Freden geiht. Dat wünsch ik mi un sünst nix mehr, dat överall doch Freden weer. De Minschheit giert na Goot un Geld blot överall up disse Welt. Dat weer doch wat up uns schöön Eer, wenn twischen Minschen Freden weer, keen Larm, keen Afgunst un keen Striet, un dat nich blots to Wiehnachtstiet! So laat to Wiehnacht uns all beden, alltosaam för veel mehr Freden, un dat de Engel kamen deit un all'ns in Freden wiedergeiht. "Frohe Wiehnacht!" allerwegen, Gesundheit juuch un Gott sien Segen, Tofredenheit, dat wünsch ik jo. De "Wiehnachtsengel" babento!
			Dat Luurn up 't Fröhjohr So'n beten sünd wi je an luurn, blot kann dat noch en beten duurn, ik snack vun't Fröhjohr, leve Lüüd, dat weern so mien Gedanken hüüt! Bilütten warrt dat nu je Tiet, de Monat Mai is nich mehr wiet, wenn de Natur warrt weller gröön, dor schulln wi all nu uns up freun! Ik segg jo dat, mien leven Frünn, wenn denn eerst schient de warme Sünn, dat deit uns alltosaam ganz goot, denn kriegt wi weller frischen Moot! Vörbie is denn dat nattkolt Weder, denn seht wi weller gröne Bläder. De Fröhjohrsluft, de gifft uns veel, un is so goot för Hart un Seel! De Vageln höört man luter singen, un ok de Hasen süht man springen, denn sallst mal sehn, denn is't sowiet, denn is se dor, de Fröhjohrstiet!
	Uns Osterhaas Wat ward dat weller mal en Spaaß, denn bald nu kümmt de Osterhaas, ik segg jo dat, ji leeven Lüüd, denn sünd de Göörn all "ut de Tüüt" Uns Osterhaas, de Mümmelmann, de mütt denn wiesen, wat he kann, de Eier ward he goot versteeken, dor mütt de Göörn nu all mit reeken! Op jeden Fall ward dat een Spaaß, wenn he denn kümmt, uns Osterhaas! To Ostern maakt he all veel Frei, denn jeder kriggt sien Osterei! In een poor Doog, denn is't so wiet, denn is se dor, de Ostertiet, de Osterhaas, de lett jo grööten, ji kriggt en Ei, de Deerns en Sööten! Frohe Ostern alltosam !
			Uns Leven Mal geiht't bargan, mal geiht't bargaf un männichmal in Zuckeldraff — dat Leven ist en buntet Speel, un liekers gifft uns dat so veel! Dat Glück kloppt so oft bi uns an, bi di, bi mi, bi Fru un Mann, wi mütt dat Glück blot rinnerlaten, denn kriggt dat Glück uns uk tofaaten! Op'n Herrgott schulln wi veel mehr höörn, denn kannst di nich mit em vertörn, vull Höpen schull dien Leven sien, denn hest keen Not un hest keen Pien! Heff jümmers Gottvertroon un Moot, denn geiht di 't in dien Leven goot, so kümmt dat Glück vun ganz alleen! Toversicht un Globen, dat helpt di op de Been!
	Sommerdag up Fehmarn Nu ward dat doch noch endlich wohr, de Sommer, Lüüd, de is nu dor, de warme Sünnschien gifft uns Moot un deit uns alltosam ganz goot! Holpen hett dat lange Beden, uns Sommergäst sünd nu tofreden, af geiht dat nu, hen na denn Strand, de Badebüx fast in de Hand! De Luft de is so warm un lau, dat Water is nu himmelblau, Gesichter seht so fründlich ut, un keener treckt nu noch en "Snuut". De Vagels sing, de Sünn de lach, wo is dat schön, so'n Sommerdag, uns Gäst hier an de Waterkant, de freiht sik all in Stadt un Land!
		Wat för een Hitten Mien Gott, wat is dat blots för'n Hitten, man mach je nich mal buten sitten un mach sik uk nich veel bewegen, de Sünn, de brennt di op'n Bregen! Op'n Kopp, dor büst du missennatt, un uk in Schatten liggt de Katt, wi wulln den Sommer, dat weer wichte, nu hebbt wi em, is't uk nich richte! Doch laat uns blot tofreden sien, Gott danken för den Sünnenschien, wi hebbt de Ostsee vör de Döör, so licht kriggt uns de Sünn nich möör! Besünners uk uns Gäst sik freit, wenn dat mit Sünnschien wiedergeiht, uns Insel künnt se so geneten, so'n Sommer ward se nich vergeeten, un gern se kamt denn weller t'rüüch na Fehmarn — över uns schön Brüüch!
"Pepernööt" Twee Kerzen hebbt bi uns all brennt , leve Lüüdd, wi hebbt Advent — wat is dat doch för'n schöne Tiet, denn Wiehnachten is nich mehr wiet! Mien Gedanken gaht uk denn, na miene Jugendtiet meist hen wenn Mudder denn an backen weer, dat weer dat Schönste op de Eer! Mit Pepernööt füng Mudder an, dor kunn se wiesen, wat se kann, bi'n Backen weer se fix in Gang, un ik lütt Jung weer middenmang! Wat heff ik mi doch dunmals freit, en lütte Schört harr se mi neiht, so sehg ik ut wi'n Arbeitsmann, und dee, as wenn ik allens kann! Wenn "Pepernööt" nu ferdig weern, denn rüük ik dat besünners geern, un denk ofteens an düsse Tiet, denn Wiehnachten is nich mehr wiet!
		"Vergetere" In't Öller warrt ji seker weten , dor fang dat an mit dat "Vergeten". Mien Autoschlödel, leve Frünn, ik kann em meist nich wellerfinn! Mien Fru, de reegt sik furchtbar op : "Wo hest du weller blot dien Kopp, denn liggt he hier, denn liggt he dor, dat is doch allns nich mehr wohr! Bilütten, Walter, froog ik mi, wat is denn nu blot los mit di?!" So zackereert se achteran un haut mit Wöör mi in de Pann. Doch nülichs harr'k ehr bi de Büx. Ik heff mi höög, dat güng ganz fix! In'n Keller güng se nämlich dal — ik wüss nich recht, wat se dor hal — op jeden Fall keem se denn weller ut'n Vörratsruum bi uns in Keller. Se sä to mi un grien mi an: "Ik geev dat to, mien leven Mann: Stell di vör, wat mi passeert — ik nehm mal an, dat interesseert — dor stünn ik jüst vör de Regalen — un wüss nich mehr, wat wull ik halen??"
			Harvstimpressionen De köhl Wind treckt över't Land, ut de Floren dampt dat grau, un an'n smalen Wegrand west de Grasen vull van Tau. Blööd danzen dör de Luft, wiest stolt hör Harvstballett, dwirreln unner suren Duft sachtjes in hör Starvbedd. Un up een kahl Oost kreiht luudhals een Kreih, flüggt aver na een kört Rast to Frünnen liek um Dreih. Vörfallen so as disse brengt bloot de Harvst todaag, in'n Busch un up de Wisch, elke Jahr – as Neeiuplaag.
	Mien plattdüütsch Land Mien plattdüütsch Land, wie leev ik di, wat deihst du mi so goot, Dach för Dach denk ik an di, du giffst mi frischen Moot. Mien Heimat büst du, büst mien Seel, wie leev ik di, du giffst mi veel! Ofteens gah ik an Strand hendal, un de Gedanken kaamt op Mal. Op de See kiek ik un op uns Brüüch, Un mien Gedanken gaht torüüch... Hen gaht se na de Jugendtied, de liggt nu all so wiet, so wiet! Un dach uk an mien olen Frünn, hier an Strand to düsse Stünn, so manch een is all nich mehr dor, dat warrt mi denn mit eenmal klor: So löppt de Tiet un steiht nich still, dor kann man maken, wat man will! So leeev ik di, mien plattdüütsch Land, hier baben an de Waterkant!
...vun Stina Nissen
			Lütt Deern Na, lütt Deern, nu ween man nich 'n goden Grund hest keen, du hest doch mi, ik holl di fast un du büst nich alleen. Wat kann ik doon, de Tranen kullern hendal vun dien Gesicht Un keeneen weet, wat's los mit di, un ik verstah di nich. De Sünn de schient, un du büst jung, allens Unglück is so feern. Lütt Deern, nich wenen, bitt ik di, ik heff di doch so geern.
...vun Horst Rehmann
			In dat ole Holtfakkhuus In dat ole Holtfakkhuus dor stuuv an d' Diek mit dat Reitdakk, kolkengröön un riek dor bün ikk geboren — is d' ok laang all her dat wee mien Tohuus — un liekers noch veel mehr. Up de gröönen Wischen, dor in d' Marschenland, wor dat Wullgras bleut bit an Woaterskant, dor hett mi all domoals all'ns interesseert, will vandoach noch weeten, wat dor so geböört. Peer un Woagen trukken dör de stuure Grund un de Kaarktoornklokk mook de Tied us rund, dat is all laang Güstern — een büld ok nich mehr dor wat dat Haart mi angung un mi hillich wor. Foaken denk ikk trüch an disse moie Tied, an dat Holtfakkhuus, in dat de Welt so wiet, dor wass ikk gewoahr, wat mien Läävens Sinn un woarüm ikk blossich hier up Eerden bün.
	Up de Hallig Upn Hallig nömend Hallig Hoog, wohnt Familie Hallig ok, up disse Hallig gifft keen Smog, de Hallig is as'n Trockendock, dor gifft dat ok keen Halligalli, dor danzt van Hallig Hoog de Kalli, un anstatt van freche Hooligans, gifft dor bloot schmerig Hallig-Gäns, rund um de Hallig fegt dat Water, dat Hallig-Huus word immer natter, Land unner! Hallig licht in Not, dor lacht Familie Hallig ok — un stiggt ruhig in't lüttje Boot.
		To Huus Een kommodigen Ort, een scheunen Läävesruum, daarto een lebet Woort, dat is den Minschen sien Droom. Een fien Grienen hier, een Hannenlangen door, Gefööle ahn Zier, dat is den Minschen sien Hoort. Een poor nette Blicke, een Plinkern hen und wedder, Seutens, richdig dicke, dat sünd den Minschen sien Leeder. Alltied Tofredenheit un een beden Sünnensmuus, un Utgewoogenheit, dat nennt de Minsch To Huus.
			Veer Keersen in Advent De eerst Keers brennt för de Still, för Ruh un Behaglichheid, för Hartlikheid un för de Will, to leven in Behagelkheid. De tweed Keers brennt för de Hoop, för de Kraft un för de Gloov, för de Vernunft un för de Achtung, un för de witten Freeduven. De drütt Keers brennt för Anstand, för Respekt un för de Godigheid, för Gerechtigheid un för Verstand un för sien egene Gemöd. De veert Keers brennt för de Leev, för dat Wichtigst up disse Welt. Dat geev nix, dat uns noch bleev, weer nich se vör alle annern stellt.
		Möwen De Möwen daar up de Muur, sitten so still up de Luur, tövt stur up'n Happen, um hüm glieks to snappen. Over kummt een Schipp maal rin, fangt se al an to schrien, flattert op un daal un wied, för een rechte Fischmahltied. Of un to gifft mal'n Knies, daar sünd de Möwen fudderniedsch, eerst wenn in d' Nettwark nix mehr is, fleegt se torügg an de Küst. Daar sitt se denn, as of nix weer, vör de Besöker un vör'd Meer. Möwen sünd en Henkieker, wiss nich bloot för de Besöker.
			Keen Tied wegen Geld Wat is dat bloot för'n Schiet, keen Minsch hett mehr Tied. Up uns scheune Welt, dreiht sük alln's bloot um d' Geld. Een neei Huus mutt her, ok Autos sünd Begehr un een groot Gestüt — angeven bi de Lüd. Rackern van fröh bit laat, wenn de Kinner ok blaart, dat Geld hett nu Vörrang, anners grient noch de Bank. Eerst wenn de Dod daar steiht, un gaanix mehr geiht, denn is Geld nich mehr wichtig, un Tiet hett man nu richtig.
	He is begehrt... He ist so drall un veel begehrt, hätt ne wunnerboore Form, waard befummelt un verehrt, siene Gööt, de ist enorm. Op alle Kontinenten, överall in Stadt un Land, Minschen, ook de Prominenten, jedeen nimmt em geern to Hand. Froonslüd smatten em zoort, leevt em orrig prall, un wi Mannslüt sünd glieks in Foort, wenn he rollt — de EM-Football.
	Dat Klassendrepen Jungs De Wenigsten hebb ik kennt na fievunfievtig Jahren. Jedereen geev mi de Hand, stund daar mit graue Haaren. Eerst as ik her Naam hörde, waakt up de Erinnerung. Ok wenn mennigeen Stimm röhrde, in her Aard klung se doch jung. Ut Schölers mit dat Melkgesicht sünd Typen van Format wurden, rank un schlank — Idealgewicht, echt Mannslüü ut uns Norden. Deerns Ik begröt denn de Deerns mit een lichten Hannendruck. In mi tucker dat lüttge Rad un gewahr se denn ruck zuck. Se weern all tosamen charmant, mit een Woord — bewunnernswert, in elk Sicht interessant, so as een Mann mit Hart begehrt. Ut Schooldeerns mit Melkgesicht sünd nu Moigheiden wurden. Se strahlt so as dat Sünnenlicht, sünd Brillanten ut uns Norden.
			Entspannung An'n Avend loop ik den Holtweg lang, erhool mi van'n Grootstadtgestank, tank mien Lung mit Frischluft op, maak daarmit stark mien Hartkreisloop. Denn genet ik richtig mien to Huus, drink 'n Glas Wien as Insloopsmuus. Disse wunnerbore Prozedur is för mi ... Entspannung pur.
		Du büst de Richtige As ik di güstern Middag seeg, daar wurr mi tomaal klaar, du büst de Richtige för mi, ik spöör dat gliek, ik leev di. Minüt later, du mien Schwarm, nehm ik di leevtallig in mien Arm. Un denn, mien söten Ogenschmuus, gung ik mit di to mi na Huus. Ik legg di up dat Himmelbedd, bi Nachtmusik van'n Striekquartett. Un wiel dat jüst so bigeev, truck ik mien Kleder of van't Leev. Nu stund ik splitternakend vör di, nehm di ok noch in't Visieer, truck di eenfack an, ganz fix, di, mien leevde Joggingbüx.
		So entsteiht en Gedicht In'n Bregen wassen Gedanken, de in veele Zellen ranken, jümmer vörwarts un in Hetz, püttjern se mit Woorden Sätz, de warrn dann formt und reiht, so dat en Riem dorut entsteiht, de tritt dann dör de Snuut an't Licht as fix un trecht Gedicht. .
			Wonnemaant Mai Dat moiste van dat lang Jahr is doch de Wonnemaant Mai. Hier worden dusend Drööms wahr, de Minsk föhlt sük so recht freei. Vergeten is de Wintertied, de Koll un de deep Sneei. In't Land maakt sük de Sünn so breed, man tummelt sük an'n Baadsee. Daar drievt un wasst dat zaart Gröön, de Hemel strahlt in'n moiste Blau. So mennig Hart fangt an to gleuhn, al bi de eerst Partnerschau. Sien Naam, den driggt de Mai to Recht. Dat "M" steiht för "Majestätisch", dat "A" bedüt "All blöht för recht", un dat "I" beseggt "Idyllisch". .
	Wiehnachtsgedanken Wiehnacht wordt vandag schreven, waar sünd de Jahren bloot bleven? Ik denk an de olle Tieden torügg, an Kindheid, Jugend, Freud un Glück. Avens seten wi bi Kersenlicht, hören gespannt een Wiehnachtsgedicht. Wi sungen artig Wiehnachtsleder, kneeiten vör de Krippen neder. De Minsken harrn wenig Geld, hebbt sük eenfack so dörquält. Ünner'n Christboom stunnen Schleden, up Schaukelpeer wurr reden. Mennig een Pupp de tomaal weg weer, stunn wedder daar in neei Kleer. Nöten hungen an'n Wiehnachtsboom, dat Fest weer een eenzigst Droom. Vandag moten düür Geschenke her, sülvstmaakt tellt al längst nich mehr. Stress moten wi uns jeden Dag maken, Kien een will sentimentaal Saken. Wi verschandelt mit Konsum dat Fest, verbreden disse Süük as de Pest, daarmit de Minsk fix vergett, wat Wiehnachten würgelk is.
			Malermester Fröhjahr He is bekannt in Stadt un Land, de Malermester Fröhjahr. Al in Märtmaant hett he utmaakt, Grau is'n Unding, is dat ja. Friske Farven sünd nu fraagt, heel veel Grön un Geel un Rood. Blau un Witt sünd ok anseggt in sien Fröhjahrsangebood. De Mester is ganz wendig, un arbeidt ok präzies. Sien Warken sünd lebendig, he förmt dat Paradies. Eerst wenn Kolleg Sömmer röppt: "Nu bün ik Herr in't Huus!“, leggt Mester Fröhjahr af de Klufft ut geiht dör't Achterdör rut. .
	Mudderdag Mudder, hör, wat ik di segg vandagen mit Respekt un Dank: An'n ehrenwerten Mudderdag geböhrt di höchsten Rang. Ik leev di ganz van Harten, bewunder dien Besunnenheid, dien hööglich bliede Aarten, Geduld un Fröhlichkeit. För mi büst du en Diamant, hell lüchtend as en Stern, eenzigardig un markant, so as van Eddelholt de Kern. Ik hebb di geern dat ganze Jahr, nich bloot an'n Mudderdag, du büst mien Vörbild, büst mien Star, du büst de Mudder, de ik mag. De beste Mudder, de dat gifft, dat stell ik ni in Fraag. Ik wünsk mi bloots, dat dat so blifft noch veele moije Mudderdaag.
			Stah up Du wiest ganz open diene Wunnen, ok diene Naren ut vergangen Tied, du warst piesackt un schunnen, kennst blot Sörgen, Kummer un Leed. Nu steihst du daar, Tranen in't Gesicht, labberig, ohn Willen to'n Siegen: „Kumm, gah nochmaal rut in't Licht, stah up — laat di nich unnerkriegen!“ .
	De Harvst geiht … De Harvst geiht bold to End, in't Kört is de Wend, denn kummt de Wintertied, Koll maakt sük bold breed, Wiehnachten ist kort daarup, Christkind leggt de Gaven up, un as dat nich 'noog weer, kummt ok noch Silvester, dat Jahr, dat endt blieder, bloot de Jahrtied — geiht wieder.
			Arm un oolt He sliekert faken dör de Straten, kiekt sik den Inkoopsrummel an un kann dat heel un deel nich faten, dat he sik nix mehr leisten kann. Sien Rente, dor kannst nich vun leven, man knapp de Miete vun betahlen, un wenn nix blifft, denn smacht he even. He is al wennt an düsse Qualen. Veniensche Keerls hebbt em bedragen un heel un deel em överdüvelt, de Bank, de hett em ok belagen. Wo faken he doröver grüvelt! Sien Frünnen, de weern allto fix verswunnen, as he nix mehr harr, un wenn dat hart kümmt, blifft em nix — villicht nich maal sien Mobiliar. He hett geern geven, mehr as nödig, un op dat Gode slicht vertruut — dor seet en Uul! Ganz bregenklötrig warrt em, he höllt dat rein nich ut. Nu is he oolt un ok bilütten bald klapperig. Dat maakt em bang. Ok Vadder Staat warrt em nich stütten — wo lang warrt dat noch duurn? Wo lang...?
	De Neeijahrstog Dat olle Jahr raast as en Tog in en Tunnel sünner Licht, de lesde Roop: „Ik hebb genoog!“, de klingt as sien: “Vergeet mi nich!” Kuum is de lesd Ofdeel weg, kummt mit kraakend Getöös up Gleis Twee an glieken Steeg een neei Tog – as Oflöös. Vörn steiht de Naam – Neeijahr, mit Glückssymbolen stevig ziert, liek so as bi sien Vörfahr, daarachter twalv Waggons platzeert. De Utstattung besteiht noch nich, de Fahrgast mutt se sülvst gestalten; jedereen wordt mögelk maakt, sük bi'd Utbau to entfalten. Is de Arbeid denn ok lückt un twalv Waggons sünd schafft förwahr, denn kiek man fix tofreden trügg! — De neegste Tog is al meist daar.
			Helgoland Wenn ik an de rode Steenmüür kiek, de up de ganze Welt bekannt, un wenn ik denn to'n Lüchttoorn blick, föhl ik mi wohl – up Helgoland. De lange Anna trotzt den Wind, steiht alleen vor'n Eiland, un raare Vagelarden sünd, wat Besünners – up Helgoland Up de Dünen vör de Insel, rangeln Seehunnen in'n Sand, vun de Jungen dat Gewinsel, höört man bit hen – na Helgoland. Elkeen Huus hett brösig Farven, in'n Unner- un in'n Överland, un de Steenmüür prall an Narven, so leev ik di – mien Helgoland.
		Orchideen Överall in Krautereen is de Blötenpracht to sehn, achter Glas un in'n Free'en lüchten prachtvull Orchideen. In witt un geel un violett un in frische Klöören stahn vörnehm se op't Finsterbrett, as wenn s' vun Adel wöören. Disse smucken Königinnen, Zart un nüüdlich as de Feen, haalt uns Märkenland na binnen, Ogenweiden – Orchideen.
	Dat Weer De Sünn deelt mien Leven in hell un dunkel in. Veel Lucht wordt mi geven, dat hett ok woll sien Sinn. De Regen rönnt so as Tranen, mi is dat ganz engaal, kann mi na achtern lehnen, seegt niemaals nich as Qual. Wenn de Gewitter toven maak ik mi nix daarut. De Weergott daar boven flippt uplesd ok maal ut. Un treckt de grau Nebel priekel över't Land, seeg ik hüm nich as Knebel, ik reck hüm ok de Hand. Seeg ik de Sneei an'n Morgen föhl ik mi as befreeit, vergeet de Alldagssörgen un maak in't Bedd mi breed. Ik bün um dat nich gliekgültig, ok wenn dat hier so schient, as Minsk bün ik ehrer goodmödig, nich maal dat Weer is mien Fiend.
			Smucke Daag geneten Sünd wi maal open un ehrlich, dat Leven is bannig besweerlich, doch jümmer wedder, keen Fraag, gifft dat ok wunnerboor Daag. De schull een vergnöögt geneten, sik an Krimskrams nich verdreten, smucke Daag sünd dünn verdeelt, dat man lange na ehr scheelt. Unvermoden kamen se daher, sünd ok maal spektakulär, man schull se mit Freud beleven, se sünd – as de Wienstock sien Reben.
		Roh an'n Avend Den letzten Blick no de Sünn, de an'n Kimming versinkt, de nimmt dat Hart mi hin, wenn en Vagel dorto singt. De Avend bringt de Still, tohuus in'n ruhigen Haven, lööst mien verkrampten Will un maakt mi frie to slapen. Beten Knööv tanken in'n Droom, den Lüttkraam fallen laten, wegglieden vun'n Alldagsstroom — un Lief un Seel haalt Aten.
			Veer Süster un Bröer De Ollste is wie en Luus, künnig meist in jeden Huus, bloots Leges is, wat se deit, wi nöömt ehr drüm: Böösaardigkeit. Ehr Süster, keen Fraag, günnt sik keen Fierdag, de Raffsucht is ehr Elixier, to recht hett se den Naam: Gier. In düsse düüster Familienbande maakt ok de Broer ehr keen Schande, Unfreed un Striet kümmt em topass, he hisst un wiegelt op: de Hass. Sülvst de Jüngste van de Geswister droogt nix Godes in'n Tornister, regeert den Eerdball wied un sied siet lange Tied — sien Naam is: Nied.
	De Bunte Hund De Bunte Hund, he is bekannt överall in Stadt un Land. He maakt sik breet, maal hier, maal dor, kennt allens un jeden Ort, na kloor. Man loovt em, wiel he allens kann, doch jichtenswo un jichtenswann kümmt rut: De Bunte Hund (so'n Schiet!) is in Wohrheit bloots swart-witt.
		Avends Avends stell ik mi de Fraag, wat weer hüüt goot, wat weer hüüt slecht, heel jümmer beids sik de Waag, weer all mien Hökern ok gerecht. Bün ik total mit mi tofreden, ward flink de Dagstress verbannt, all de Anstrengung vermieden, kommodig stunnenlang entspannt. Um Middennacht gah ik denn slapen, up “lerrig“ steiht mien Batterie, ik sack in den Slummerhaven, un tank niege Energie.
			Wahre Grött Bannig Grotes gifft dat up de Welt, daartoo tellt ok dat grote Geld; Rieke giert dääglich nieg na Grött: nix schient mehr groot, wenn een't eerst hett! Groot nennt man ok de Alpenbargen, un Riesen sünd bloots grote Dwargen; grote Politiker regeern Lannen, de Meere hebben grote Randen; groot is ok de Erdenball, riesengroot sogaar dat All. Doch dat Gröttste, dat't jemalen geev, dat is de Born vun innig Leev, de uns behöödt un stärkt un wohrt, en Wunner vun besünner Art, dat weet een jeeden vun Geboort: dat Allergröttste is — en Mudderhart!
		De ole Windmöhl De ole Windmöhl steiht alleen, in Sünnschien, Regen, Storm un Snee, ehr Muurwark scheef un porig, de Flögel dreihen sik klapprig. Treckt man ehr Antlaat in Betracht, wet man wer düt eenst vollbracht, denn Handwarkkunst vun dunntomal, de leevt man hüüt noch överall. Doch wart de Windmöhl nich mehr plägt, wart se vun Tied ehr Tähn terleggt, un jeedeen Minsch, de vörbi geiht, fraagt sik, wie lang se wohl noch steiht.
			De Steernenpracht De düüster Nacht deckt allens to, ick finn in'n Klapp hüüt doch keen Roh, ik wölter rüm — in alle Lagen sünd dor Gedanken, de mi plagen! Paus, gor nix denken, is tabu, mien Kopp seggt eenfach nee darto, ick wüürd geern slapen, aver wie? Wenn se nix ännert, de Regie, finn ick mi af dormit hüüt Nacht un kiek mi an — de Steernenpracht.
		Tiet stoppen Minsch, du hest de Klock erfunnen, doch de Tiet kannst du nich kippen, Alltiet flutschen flink de Stunnen, hurtig de Sekunnen drüppen. Tiet löppt alltiet vor un vor, ungeheuer is ehr Macht, allns, wat't gifft, dat is ehr Spoor, Dood un Leven, Daag un Nacht. Keeneen kann de Tiet verstahn, nich mit List orr Fantasie, jümmers warrt se vörwarts gahn, ewig-oolt un jümmers nieg.
			Harvstbild Bunt farvt de Harvst de Bööm in't Holt, reinweg na Künstleraart, un gifft de Sünn dorto ehr Gold, denn lacht in mi dat Haart. Sien Bruun un Geel un Violett, vun Nevel sacht verhüllt, laat reinweg as en Himmelbett, en freedvull-sachtes Bild. Bilütten kümmt denn ok de Küll, de Raureif glittert witt... Wenn de Natuur wat malen will, dor kümmt keen Künstler mit.
...vun Liane Breiholz
	Mien Fööt As ik up disse Welt mal keem, dor weern mien Fööt ganz kleen. Ik kunn nich lopen, kunn nich stahn, leeg in de Weeg un ween. Worüm? Wiel ik nich lopen kunn. Dor müß ik noch up töven. Na 'n Johr, as ik ranwussen weer, dor füng ik an to öven. Toerst wohl noch an Mudders Hand bald güng dat denn alleen. Vun doran geev dat keen torüch, fast stünn ik up mien Been. Mien Fööt, wat hebbt de lopen müß un dat weer ok man goot, wi harrn keen Auto un keen Rad, güng allens blots to Foot. Lööp in de Feldmark, schon as Kind, Kaninkenkruut to plücken ok müß ik mit Kartüffel stoppeln un na dat Korn mi bücken. So güng dat in dat Leven rin, wat sünd mien Fööt blots lopen. Dag för Dag to Arbeit hen, denn de hett ümmer ropen. Ok in de Freetiet sünd se schechtert, de Bargen up un dal, wat hebbt se Kilometers maakt, doch denn, so up 'n mal .... wullen se nich mehr, as ik gern wull se setten sik to Wehr, as wullen se seggen, wi sünd oolt un köönt dat al nich mehr. Mien Kopp, de kann dat nich begriepen un denkt, man to, man to. Jedoch mien Fööt, se wiest mi dat du geihst up achtig to. Ach ja, denn will ik mi doch freien, dat ik noch lopen kann, de Herrgott mi Gesundheit schenkt, ik nehm dat dankbor an.
			Dat Krippenspeel Wat ik hier hüüt in Riemeln schreven, is mi noch in Erinn'rung bleven, dat is nich utdacht, is nich lagen, dat hett sik wohrlich mal todragen: An'n Hillig Avend is dat ween, dor weer mal in de Kirch to seh'n, en Krippenspeel, mit Engeln, richtig sööt, all ganz in Witt, vun Kopp bet Fööt. Mit güllen Steern dat Kleed besett, graad as een dat in'n Märchen hett. De ganz Gemeen weer hüüt woll dor, so as to Wiehnacht Johr för Johr. En Oma mit twee Enkelkinner keem in de Kirch vunavend rinner. Se güngen to up ene Bank. Ik seet' n beten wieder lang. De Fru hett noch mit'n Herrgott reedt, se schick na'n Heven en Gebeet, denn kreeg de Lütten se tofaten, hett s' ganz leef in ehr Arms inslaten. De hebbt sik dicht an Oma wöhlt un sik vörwiss nu borgen föhlt. De Orgel speel - to dissen Klang keem nu de Engel-Laavgesang. De lütte Jung, vun veer, fiev Johr wörr mank de Engel nu gewohr, dat sien Cousine mit dorbi, reep dörch de Kirch, ganz kloor un frie: "Stina! — Oma, guck mal da, der eine Engel is Stina ja." Sien Oma nickköpp em nu to, warrt denn doch eerstmal för de Roh up'n Mund den Finger liesen leggen, hier sull he doch so luut nix seggen. Stina wink kort mit de Hand. As wull se seggen: Heff di erkannt. In'n Stillen dach ik so bi mi, wat is en Kinnerhart doch frie, wenn dat sik höögt, kannst't sehn un höörn. Un dat is liek bi alle Göörn, ob witt, ob swatt, ob arm, ob riek — en Kinnerlachen is grotes Glück, dat kriggt een nich för Goot un Geld, gifft blots för Leev up disse Welt.
...vun Hildegard Köster
		Hoffnung Eene koole Nacht. Ick maak mi up den Paad. Laat is dat woorn. Mutt jo no Sorn*. Verschneet is de Weeg, un de Wind hett sick leegt. In us Dörp is dat still, allns slaapt, keen een mehr wat will. Denn is dor de Hoff mit de Linnbööm to sehn, un dat fangt ok wor an to sneen. Bald bün ick to Huus un bliev no mal stahn för Freide ick ween, un kann nu fürder gahn. Annerdaags snack ick mit us Noverslüüd. Vun düüt un dat, ok in Platt. De Mooderspraak draff jo nich ünnergahn. Wat wi al tohoop dorvun maakt, is jeden en sin Saak. Föhl in di rin, meistiet hett dat Sinn. Un den Minschen freit sick, sünd nich alleen, ehre Tranen köönt wi mitünner nich sehn. Mitgeföhl un tohörn, wunnerbor. Un de Dag nich so gries, is hell un kloor. De Hoffnung in Sicht wenn dat düster is gifft se uns Moot, Kraft un Licht. *Sorn = Sagehorn, Dorf bei Bremen
...vun Gerda Rauter-Strunden
			Twischen Dag un Droom Sülvern Steernlicht liggt op dat Meer Bülgen komen vun jichtenwo Se singen en Leed Ut feern Land Wiet her, en frömmen Strand. Villicht steiht dor an Meersoom nu ok en Mensch mit en Droom. Dräumt sik sülvst In wiede Feern. Süht in dat Sülverlicht de Steerns. Süht frogen op de Kimm, — Wo in de Nacht de Sünn wohnt. Teuvt as ik op ehr Schien un stüert denn sien Dagwark in. Sennt he mi stumm Greut? De Floot griept al no mien Feut. Nu is dat an de Tiet, trüch to gohn, ik segg de Bülgen op Weddersehn. De Sünn, se stiggt nu op, so nimmt de Dag en niegen Loop.
...vun Fiete Lüttenhus
			Grang mit veer Se seeten in'n Krog bi Brannwien un Beer' Hansjochen speel grod 'n Grang mit Veer. Opnmol geiht op de Stuwendöör, Un rinn kummt Hansjochen sinn öllstes Göör. "Och Vadder, och Vadder, kumm gau doch mol her In'n Huus' is passeert een grot Mallöhr, Uns' Mudder is fulln, von'n Böhn keum se her, Dor breuk de Ledder, nu ligg's op de Eer." "Nanu, na, goh man, ick koom naher. Eers speel ick to En'n mien'Grang mit Veer." De Jung geiht aww. -Hansjochen drinkt Beer, Un wedder geiht op de Stuwendöör, "Och Vadder, och Vadder, nu kumm doch snell her! Uns' Mudder is dot, se leewt nich mehr!" "Wat sall i c k denn dor, du dummes Göör? Dat Leben inpußen kann ick ok nich ehr. Nu lot endlich nu dat oll Gestöhr, Un kumm mi hier nich wedder rinn in de Döör! Heh, Kreuger! Giww mi noch gau 'n Glas Beer!" Un he baller op 'n Disch de Knöwel sick möhr. "All mien! All mien!Ji kriegt nu nicks mehr, Je, Kinners, so speelt man 'n Grang mit Veer!"
		Hunger Dusend Schap sökt op un dal, Kahl is allens, rottenkahl. Luxuspeer staht vull in'd Freten, Harrn wi Schap doch ok een beten! Doch de Schäperhund hölt Wach, Hölt de dusend Schap in Schach. Dusend Minschen schreet na Brot, Rundümher is Owerflot. Un se meent von Rechtenswegen Hört ehr ok wat von den'n Segen. Doch "Gesetz un Recht" höllt Wach, Höllt de dusend stramm in Schach. Fleesch genog un Brot soveel, Un doch Hunger un Gequäl! — Oh, wat is dat blot förn Leben Ünner unsen blauen Heben! Dusend Minschen schreet na Brot, Teihn, de leewt in Öwerflot! Schap sünd Schap, se staht un blarrt, Wenn se slecht behandelt ward. Minschen awer, de söllt streben, Dat se all' wat hebbt von'n Leben. Brot un Botter, Fleesch un Wien Sölt för jeden Minschen sien!
			Hüt! Un koom ick hüt noch nich sowiet, Denn mokt mi dat keen Sorgen. Hüt heff ick noch keen Lust, wat Schiet, Ick mok de Arbeit morgen. Un wenn dat morgen noch nich is, Denn öbermorgen ganz gewiß. Mien Jung, dat is jo nett von di, Schoon hüt man noch dien Knoken, So bliew man noch een Tietlang bi, Denn sall sick datt woll moken. Schoon hüt dien Knoken un dien'n Kopp, Wat Tied bit morgen hett, stütt op. Nee, nee, mien Söhn, — hüt angefot, Hüt is de Dag to'n Streben, All', de op morgen sick verlot, Bringt dat to nicks in'n Leben. Stramm in'd Geschirr, dat is dat Slag, Nicks opgestütt, — hüt is de Dag!
	An't Bett von mien'n lütten Jung un Deern Bi all uns Sorg', in all' uns' Not Föll uns dat grote Los in'n Schot Mit Di, uns lütten Mooten! Dat uns de Himmel noch bescheer Di, uns lütt Söhn, du sötes Göör, Köönt wi noch gornich foten. Un doch stoht wi an dien lütt Weeg, Worin mol eens din Swester leeg, Akrot so söt as du; De Hoor so hell,de Ogen blau, Un ok so plietsch, as du genau, Slöppst du in gode Roh. Un öber Di strohlt hell de Steern Grodso as öber uns' lütt Deern, In ehr urole Prach... Un in de Bööm flustert de Wind: „Nu sloop man söt, mien leewes Kind, God 'n Nach, mien Kind, god'n Nach!” Un ok wi Öllern seggt: ”God' Nach!“ Un strokelt öbern Kopp Jug sach: „Sloop söt, mien Jung, mien Deern, Noch schient för Juch de Steern!“
			Sünndag So, Mudder, nu stoh op geswin'n, Dat ward de heuchste Tied! In'n Finster schient all hell de Sünn; Is Sünndagmorgen hüt! Krieg man den'n Ketel gau to Füer, Ick goh un weeck de Görrn, Is Bohnenkaffee ok woll düer, Hüt kookst du em, mien Deern. So, Hans un Greten, stoht man op! Doht jug nich lang'n besinn'. Ok Liese, du mien lütte Popp, Nu kumm man op geswin'n. Un denn kohmt her mol alle Mann Un wascht un kämmt jug god, Un Mudder, kumm un treck ehr an Den'n besten Sünndogsstoot. Bin'n ok de Deerns de Sleuw in't Hoor, de mit de rosa Klöör. Un sünd ji dormit denn ok kloor, Sett jug an Disch man her. So ,nu schenk man ok den'n Kaffee in; Wat rükt de doch so scheun ! Na, Kinner,nu haut düchtig rin ; De Koken, de smeckt fein. Doch seht jug ok eèn beten vör, Un hollt de Tass'ok grood. Lütt Liese ,kumm mal leewer her, Ick nehm di op mien Schoot. So nu holl mol dat Münning op, Nich wohr , dat smeckt mien Deern? Dat is wat för mien lütte Popp! Mußt di ok nich insmeern. Süso, nu gleuw ick , sünd wi satt; Nu goh man henn un speel. Harrst gern woll noch mehr Koken hatt? Ne,ne dar ward toveel. Giww mi man noch'n Tass Kaffee, Fro, Ick gleuw, dat sünd all veer! Un denn smök ick ne Piep dorto; Lang mi de Piep mal her. Wat rükt doch de Tobak so fein! De Sorte de is roar. — Son Sünndagmorgenis doch scheun? Nich Mudder, dat is wohr? Wi arbeit jo de ganze Woch Un sünd ok sposom beid; Den'n Sünndag ober fiert wi doch, As'd in de Bibel steiht. Dat is för mi de scheunste Dag, Wo ick in Huus kann sien. Wat buten mi ok quälen mag; Hier heww ick Sünnenschien. Mag'd buten störm'n ok un weihn, Hier find mien Hard sien Roh. Och, Mudder, wat's son Sünndag scheun! Kumm, giww mie 'n Söten, Froo!
			Abendausgabe Fremdenblatt (Fremdenblatt war der Vorläufer vom Hamburger Abendblatt) Grote Bleeken, Strotenlarm. Henn un her de Minschenswarm. Heur mol to, wat is denn dat? “Abendausgabe Frem'mblatt!” Dröben in de Hüsereck Sitt Fro Smidt in Stoff un Dreck, Is vun Regen all ganz natt, „Abendausgabe Frem'mblatt!“ Veerdig Johr all sitt se dor, Fohln in'd Gesich un gries dat Hoor. Mennig Obend swör dat Hatt. „Abendausgabe Frem'mblatt!“ „Abendausgabe..!- Nobend, Froo Smidt, Geew mi gau'n Frem'mblatt mit.“ „Jo,Herr. - Nee, wi regent dat! Abenausgabe Frem'mblatt!“ „'n Billerbogen giwwt hüt to!“ Kiek, dat is mol nett,lütt Froo. “Kupfertiefdruck nennt se dat! Abendausgabe Frem'mblatt!” “Neen Roman fangt ok hüt an. Koom'n Se jeden Obend ran? Jo? Na scheun! Ward trüchleggt, wat? Abendausgabe Frem'mblatt!“ Bit Klock elben bliew ick bi, Un denn ward dat Tied för mi, Heff jo noch keen Obendbrot hatt, „Abendausgabe Frem'mblatt!“ „Na, denn man adschüß, lütt Froo.“ Un se singt noch ümmerto, Bit de Nach kummt düsterswatt: "Abendausgabe Frem'mblatt!“
	Oll Mudder Kohrs Oll Mudder Kohrs; wer kennt ehr nich! mit all'de Schrumpeln in'd Gesich Un mit de smalln Backen: Dreup eener ehr mol op de Stroot, Denn weer se gliek mit Spoßen prot. Ehr seet de Schelm in'n Nacken. As se son junges Ding noch weer, Dat sünd nu veele Johr all her. Wat kunn se lachen un snacken! Keen Arbeit wör ehr ok toveel. Bleew ümmer een vergnögte Seel Un harr den'n Schelm in'n Nacken. Un as ehrn Hein se kenn'n nu lehr, Un bald sien lütte Brut denn weer, Lot se de Lüüd all snacken Un seeden se ok, he weer doch slecht, Un siene Leew,de weer nich echt; Se löt em doch nich sacken. Doch as ehr Hein wör nu ehr Mann, Dor gung ehr Elend denn ok an. Wat müß se sick awracken! He drünk, un se müß em ernährn. Doch kunn man ehr mol snacken hörn, Seet ehr de Schelm in'n Nacken. Dann, as se harr dree lütte Göörn, Müß se ok de noch miternährn Ehr Hein, de löt ehr sacken. Se ploog un schinn sick Dagg un Nach, Bi all ehrn Kummer se noch lach; Harr ümmer noch den'n Schelm in'n Nacken. As denn ehr beiden Jungs se grot, Un meen, dat nu vörbi de Not, un bruck nich mehr to racken. Dor keum de Krieg ! Man schöt se dot, Ehr beiden Jungs...- „Un weern so good!“ Se much tosoom'n sacken. Nu harr se blot man noch eer Deern, Gung noch to School un kun fix lehrn. Un kunn so nüdlich snacken. Wennde eers ut de Schoo rut weer, wör dat ok beeder woll för ehr, Denn bruk se nich mehr to racken. Doch as dat denn nu sowied weer, Dor much oll Mudder Kohrs nich mehr. To swör wör ehr de Packen. In'n Dot lach se ehr Kind noch to, Nu harr se endlich doch ehr Roh. Dat Leben beug ehr den'n Nacken!
...vun Heinz Großmann
			An'n Diek Ik sitt hier an'n Diek, kiek över dat Watt, vör mi so groot un wiet dat Meer un achter mi de lude Stadt. Man, ik sitt hier so geern bi Wind un Weer. Deep an de Kimm steiht de möde Sünn un maalt den Heven geel un root. De Dag geiht to Enn nu, un ik bün tofreden; de Dag, as he weer, weer goot. Weseropwarts seilt de Scheep dorhen, willt dör de Slüüs na den Haben to. Ehr grote Fohrt is nu to Enn. Scheep un Minschen hebbt nu eerst mal Roh. Man, dat gifft dor uk woll anner Daag, wenn Storm pietscht över See und Land. Dat Water bruust, de Floot stiggt hooch, de See is uter Rand un Band. Sitt denn wedder an'n Diek, un de Wind puust mi dör, un den Wellen lickt mi an mien Foot. Denn jaagt een woll nich mal'n Hund vör de Döör, doch mi, mi geiht dat an'n Diek so goot.
		De Appelboom Dor achtern in us Goorn nich wiet af von de Scheed dor steiht een Boom mit Appels, de ik so geern geneet. Mien Vadder hett em plant domaals vör vele Johr'n. Dat weer sien eersten Boom, ik weer dor jüst man boor'n. He hett em pleegt un gaten un af un an beschneden, un denn in tokam'n Fröhjohr harr he de eersten Blöden. Dree Appels hüng'n in Harvst denn — he kunn se bald nich dregen — an usen lütten Boom, hebb dorvan een afkregen. So wussen wi heran, ik un de Appelboom. Ik to en staatschen Kerl, he to en groten Doom. Un jeedeen Johr to Harvsttiet, wat weer de Freid doch groot, hung he meist vull mit Appels, so lecker, geel un root. Nu sünd wi in de Johren — us Vadder is nich mehr — wi sünd wat knorrig, mit Appels dor is dat nich wiet her. Mien Söhn fraagt mi, to wat denn de Boom noch dögen kann, un meent, ik hau em üm fix, bööt den Kamin mit an. Mien Jung, wovele Appels hest von den Boom al eten, he weer dien Klatterboom, hest du dat all'ns vergeten. Nu laat den Appelboom nu man noch 'n beten Tiet, or smittst dien ollen Vadder uk jüst mal fix bisiet?
	Ebbe un Floot Dor steihst du nu bab'n op den Diek, blots Water, Wulk'n an 'n Heven bit an de Kimm achtern ganz wiet. Anners kannst nix beleven. Nich Straat, nich Weg, nich Struuk nich Boom, heet ja uk Waterkant. Keen Vagel singt, dor bleiht keen Bloom, un ganz veel witten Sand. Dat Water kummt, dat Water geiht, geel-gries blenkert de Heven. Töövst du dorop, dat 't Water steiht, dat schallst woll nich beleven. Man wenn dor Storm bruust von Nordwest, denn is dat daan mit liesen. De Blanke Hans as en wild Beest de will sien Knööv di wiesen. Mal is dor Ebbe, mal is Floot. So suust de Tiet vörbi. Mal is dor Leven, mal is Dood, so geiht dat di un mi.
		Kunn ik Biller malen Kunn ik Biller malen, ik maal mi miene Welt: gröne Bööm un bunte Blom'n un blau dat Hevenstelt. De Vagels singt, de Immen summt, dat Lamm liggt bi den Lööv, de Minschen sünd vergnöögt un freit sik an ehr Moot un Knööv. Gifft keen arm un riek mehr un uk keen jung un olt, Strieden, Krieg weet keen wat von, keen Afgunst un keen Stolt. Keen Kopen nich un keen Betahl'n, de Leev regeert de Welt. Nich ik un ik un allens mien! Ne, du büst de, de tellt. Sücke Biller sünd man Biller, Klören op Poppier, fien torechtmaakt, narms en Fehler, allens glatt un schier. Disse Welt gifft nich in 't Leben, gifft blots in dien Droom. Kannst di dormit sülfst bedregen, muttst mi nich mit kaam'n. Man dat is keen Leven, wenn en nich an 't Gode glöövt. Af un an mutt Sünn uk schienen, drömen is verlöövt. Laat dat Drömen mi nich nehmen, allens, wat ik do, bruukt en Droom, an den ik glööv: dor will ik op to. Man ik kann keen Biller malen, Welt is as se is. Hüüt een Dag un denn kummt Morgen, ja, dat weet ik wiss. Jachtern, rönnen, kopen, jeedeen will de Gröttste ween. Kiek, wat use Welt so schöön is, hest du gor nich sehn? Tiet to 'n Strieden, Tiet to 'n Lieden, Tiet, denn geiht di 't leeg. Tiet to 'n Fiern, Tiet to 'n Lachen, Sünn schient op dien Weg. Ahn en Regenschuer de Appelboom nich wassen kann; ahn den warmen Sünnschien kaamt dor nie nich Appels an.
			Ik wünsch di wat Ik wünsch di wat to't nee Johr, un dat wünsch ik von Harten: Dat du gesund bliffst oder warrst, dat nie nich een di kummt verdwars, veel Freid, uk wat to'n Smustergrien'n, mal Regen, man meist Sünnenschien un alltiet heel minn Smarten. Denn wünsch ik di noch heel veel Tiet, de kriggst nich licht to packen. Tiet för de Minschen, de di leef, to'n Lesen — schriev ok mal en Breef —, Tiet för di sülvst, di to verhal'n, in't Watt to wannern, Biller mal'n, un Tiet för unnütt Saken. Ik wünsch di nich dat grote Glück, nich Riekdom, ewig Leven. Denn de in't Liese un in't Lütt wat to em passt nich översüht, de Wöör, de em de Wind toweiht, geneten kann un uk versteiht, beleevt en Stück von'n Heven.
		Gor nich so swoor Ik sitt hier an mien Computer, un mi fallt verdammi nix in. Dor helpt nich mien Flöken und Futern, dorvon kummt mi uk nix in 'n Sinn. Leddig as 'n Glas is mien Bregen, de een mi utdrunken hett. Op dissen Dag, dor liggt woll keen Segen. Ik glööv, ik gah forts weer na 'n Bett. Ik wull doch so geern mal wat riemeln, wat de Welt doch so schöön un so groot. Man ik mark al, ik fang nu an 't Swiemeln. To groot passt blots Woot, Noot un Dood. Dor will ik goor nix von weten, wenn ik uk de Jüngst nich mehr bün. Ik kann noch mien Leven geneten. Ja, noch schient in mien Harte de Sünn. Ik kann singen, lachen, mi högen un bün uk meist ganz goot to Foot. Af un an kann ik mal to wat dögen. För Nees hebb ik jümmers noch Moot. Gifft dor Minschen, de op mi töven, de günnt mi ehr Ohr un ehr Wöör. Ik kann an dat Gode noch glöven, un ik dank usen Herrgott dorför. Süh, dor staht ja doch 'n poor Regen op 't Poppier, un dat riemelt sogoor. So leddig is woll doch nich mien Bregen, wenn 't fardig is, weer 't gor nich so swoor.
			Regen Düster, grote, swore Wulken seilt von West an 'n Heven her. Duert nich lang, denn fallt dor Water ut de Wulken op de Eer. Eerst man blots in lütte Drüppen, denn op eenmal ammerwies, denn mit Stormwind, Blitz un Donner, denn weer sinnig, sacht un lies. Weer de Eer woll dröög un döstig, freit sik Planten Bloom'n un Bööm. Uk de Deerten un de Minschen töövt, dat doch mal Regen keem. Man, nu reg'nt dat al siet Dagen, all'ns is överswemmt un natt. Gnatterich, nich goot tofreden sünd de Lüüd in Land un Stadt. Un dor maakt sik breet en Lengen: Lang hebbt wi de Sünn nich sehn! Ahn ehr Warmte un ehr Lüchten kann keeneen lebennig ween. Denn ritt op de Wulkendeken. Dörch en lütt Lock na un na brickt en Strahl: Bloom'n, Deerten, Minschen reckt ehr'n Kopp den Heven to.
...vun Addi Kahl
		De Regenmett Bi Ringelnatz weern bestimmt de Regenmetten so afsünnerliche, länglich-rosige Gebilde, un trummelt gau düchtig de Regendrüppen op dat Land, führt de veelen Metten tomeerst beten wat in Schilde. Se stööt vun deep ünner de Eer so lütte Ringelkrüsels ruut, un man soöh an annern Morgen jüst, wo dat denn weer, se wulln ok mol beten ruut an de frische Luft, so geiht dat jümmers bi de Regenmetten to Kehr. As Bengels denn to'n See sliekern, sik in ’t Reet versteken, üm na Schooltiet, ok bi Verbott, heemlich to angeln, in ne Blickbüß de Metten, dat warr ik nee nich vergeten, mit ’n opkrempelt Büx in ’t Water mang Reet rümtohangeln. "De Mett must Du anstellig op ’n Haken trecken!" Dat brööch Opa, jümmers gedüllig, so na un na bi, De Angelsnuur smieten, wenn Regendrüppen lecken, mang komodiges Reetwispern, dat weer in mien Kinnertiet. Loop wi hüüt mol spazeern, un krüppt ’ne Mett op ’t Plaaster, un de Sünnschien brennt daal ahn Barmen, un ik seh, se schafft dat nich, för de Mett een Desaster, segg ik: „Tööv, ik hölp Di in ’t feuchte Gras, Du Arme!“ Leven verännert, ward woll jümmers so blieven; un mien Riemel vertellt tweemool vun blots een Regenmett. Mien Achtung is wussen vör all de Kreaturen in’t Leven, mien luurlütt un laate Hölp, dormit go ik tofreden to Bedd.
	Ik heff bannig veel Freid an bunte Sommergoorden, wo allens wedder wassen deit, fröhtiedig in’t niege Johr. Denn endlich hebben de düüstern Winterdaag verloren, de niege Saat geiht op, krüppt eerste Vogelsang in ’t Ohr. Dat wassen vun junge Planten, veel is noch uttosein, luurt an Büsch un Bööm överall junge Knuppen ruut, warmt de Sünn all bannig, sünd all schillern Spreen to sehn? Na Wintertiet nix as ruut in Goorn, eenfach een Mutt. Sünd denn eerste Sünnenblomen piel an ‘t driften, un dreiht later ehr geele Snuut henn na de Sünn. Will över düsse Blomen vull wunnerwarken hier berichten, wat se uns frein doon, se hebben unendlich veele Frünnen. Un wesselt an Sommerdaag de Sünnschien mal to Regen, de stolten Blomen wassen wieter piel in lichte Hööcht, is mennigeen baff, dat se ok Schietweder goot verdregen, un se sik trutzig weegt, ok bi störmig wilde Böen. Ut lüttje Blomensaat wüssen wohre Schöönheiten ran, kuum to glöven, dat herrlich Sünngeel, eenfach wunnerbor, un as rahmt mit bruune Zimpern begröten se uns denn, de märkenhaften Blomen sünd se vör mi verwohr. De Harvst kümmt fix, welket Loof vun Bööm lött gröten, de Sünnenblomen staht nu tomeerst truurig rüm in Goorn. De swatten Köörn sünd lang’n utpickt vun veele Vagels, na ‘t piele Wassen suutjes Vergahn, se hebben verloren. So is nu mal dat Leven, een ewig’ Kommen un Gahn, de stolten Blomen vergüngen ganz sachten Siet an Siet, doch balden kiemt in ’t Frööhjohr, so wunnerboor to sehn, eene grootoordig un niege Sünnenblomentiet. So möögt wi jümmers de bontjebunten Sommergoorden, wo dat Leven sik jümmers bewiest un ok wedder vergeiht. Veer Johrestieden dor erleven, doch ok fix wedder verloorn; so, as dat ok vör de herrlich smucken Sünnenblomen steiht.
			Dezembertieden En buntig Johr ward nu all balden wedder to Enn sien, en kortes Johr bloot in uns Leven vergeiht to fix. Kuum harrn wi Sommerdaag, dor jankert man all wedder na warme Sünnschien, un ok de Wiehnachtsdaag un Silvester vergaht as nix. Bi eerste Harvststörm sühst Millioonen Bläder flegen; de Plöög vun Buurn op Feller bit in de halve Nacht ingang’n. Seh noch de jungen Adeboors de eersten Rundflöög öven, Allens ward düüstergrau, hett dat „Vergahn" uns in de Tang. Minschen ielt to Markt, klappt Regenschirms to vör ’n Laden, een kortes Sünnlock an Heven is all en Gewinn. Kiekst över’n See, begriep: hier kunnst in Sommer baden. un balden freert he to mit Ies — maken Winter Sinn. Dezembertiet, füllst all mien Denken un mien Föhlen, Freid, wenn op Finsterschieven kristall’ne Iesblomen blöh’n. Dezembermaand, du schienst so freedvull, kannst vun baven allens beseh’n. Ok wenn de Wiehnachtsmann an Dören kloppt, findst du ’t schöön. Wenn in Dezemberdaag eerste Froost in Nees un Ohr'n knipp; wenn över Nacht uns Eer sik kleed in Pulversnee. Wenn ’t op ’n Wiehnachtsrummel na Anis, na Punsch un frische Dann rüükt, denn sünd de Festdaag ok in mi, as eh un je. Fangt an Dackrönn Iestappen in Sünnschien an to lecken, mark ik, Küll un Snee ward as jümmers wedder vergahn. Doch de Wintertiet möökt Sinn, schall man geneten, un an Avend grient ünnert Steern uns ole Maand… Dezembertiet, füllst all mien Denken un mien Föhlen, Freid, wenn op Finsterschieven kristall’ne Iesblomen blöh’n. Dezembermaand, du schienst so freedvull, kannst vun baven allens beseh’n. Ok wenn de Wiehnachtsmann an Dören kloppt, findst du ’t schöön.
...vun Heinz Tiekötter
			So wiet weg Dat störmt un sneet in uns Gebiet. Ach wat is de Sommer noch so wiet. An levsten legg mi in't Bett, een freit sik, de sien egen Wohnung hett. An unse Bööm dor hangt keen Blatt. Ik heff dat Düstre langsom satt. De Nees de löppt, de Kehl de hoost, un ook de Buddl bringt keen Troost. Dat Wedder is so bannig gries, mi geiht nich good, ik feul mi mies. Un feuhrt dat ok to'n Delirium, ik öberleev blots mit'n Buddl Rum. De Stroten sünd vull Matsch un Dreck. Ik bün alleen un du wiet weg. Den heele Dag bün ik vull Truer. Ick teuv op di un ligg so lang all op de Luer. Un denn, to allen Öberfluss, kummt hüüt vun di 'n Kortengruß ut Australien. Dor is nu Sommer un dat, dat mookt mi noch mehr Kummer. Doch annersiet mookt dien Koort mi grote Freid. In mien Gedanken wannert wi all wedder dörch de Heid. Bit dat du koomst, beweeg ik mi nich mehr vun Fleck. Blots all mien griese Gedanken un de leddigen Buddels, de kummt nu weg. Nu frei ik mi, denn jichtenswann is dat so wiet, denn koomt to uns de Freujohrstiet; un singt eerst Vögels in de Bööm denn schütt ik af mien griese Drööm. Denn koomst du trüch vun diene Reis un ik, ik weet nu meist, bald holl ik di fast in miene Arm. Dor an to dinken mookt mien Hart all warm. Denn, sittst du eerst in dienen Fleger denn lacht mien Hart, ik weet, du kummst mi jümmers neger. Alleen ween is för een as mi doch bannig swoor. Ohn di to sien, dat kann ik nich. Dor kumm ik nich mit kloor. Ik frei mi nu all op den ersten Sünnenschien un feul em all in mien Gesicht un op mien Rüch, denn sitt wi beiden in de Sünn bi een Glas Wien un du büst wedder dor, de helle Tiet is trüch!